บทที่ 5 ภาวนาให้ลูกในครรภ์ไม่รอด

เช้าวันต่อมา

ปลาดาวขึ้นวอร์ดเพื่อตรวจคนไข้ตามปกติ และยังต้องแจ้งข่าวร้ายให้กับคนไข้ที่มาด้วยอาการตกเลือดเมื่อวานนี้ด้วย

“หมอขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ นอกจากที่คุณแม่จะมีรอยฟกช้ำแล้ว เด็กในครรภ์ก็มีเช่นเดียวกันค่ะ คุณแม่พอจะอธิบายรายละเอียดเรื่องนี้ให้ชัดเจนได้มั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่สะดวกอธิบายเรื่องนี้ ในเมื่อลูกของฉันตายไปแล้วก็ให้มันแล้วไปเถอะค่ะ” มุรินตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน

ปลาดาวขมวดคิ้วมองอย่างแปลกใจ ลูกตายทั้งคนแต่คนเป็นแม่กลับไม่เสียใจเลยสักนิดเลยเหรอ?

“คุณไม่ติดใจเอาความเรื่องนี้เลยเหรอคะ?”

“ไม่ค่ะ เพราะรอยฟกช้ำบนร่างกายของฉันเป็นแค่อุบัติเหตุเท่านั้น”

พยาบาลฝนได้ทำการบันทึกข้อความทั้งหมดที่ปลาดาวกับมุรินคุยกันไว้แล้ว หลังจากนั้นก็ให้มุรินเซ็นรับทราบอีกครั้ง

เมื่อ 3 วันก่อน

มุรินได้รับสายโทรศัพท์จากแม่ของเธอ หลังจากนั้นเธอกับแฟนก็ทะเลาะกันอย่างรุนแรง

“มุริน แม่มีข่าวดีจะบอกแก” มุทิตาพูดอย่างตื่นเต้น

“ข่าวดีอะไรคะ?”

“ตอนนี้ผัวของแกอยู่ข้างๆ หรือเปล่า? แกอย่าให้มันได้ยินเด็ดขาดเลยนะ”

มุรินหันไปมองแฟนของตัวเองที่กำลังนอนเล่นเกมอยู่ก็เลยลุกออกไปคุยโทรศัพท์ข้างนอก

“พูดมาได้เลย”

“คือแบบนี้นะ แกจำเด็กผู้ชายที่แกเคยชนเขาตกน้ำที่บ้านอัครวิบูลย์ได้ไหม? ตอนนี้เขาส่งคนมาตามหาแกแล้ว ยังบอกว่าอยากแต่งงานกับแกด้วย”

“ตามหาหนูเพื่อจะแต่งงานด้วยนี่นะ!” มุรินดูตกใจ มันจะเป็นไปได้ยังไง?

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ตอนนี้ฉันบอกพวกเขาไปว่าแกไปทำงานที่ต่างจังหวัด หากกลับมาแล้วจะติดต่อกลับไป”

“แม่! หนูมีสามีแล้วนะ ยังอุ้มท้องใกล้คลอดอีก”

“แกไม่อยากเป็นเมียของเศรษฐีหรือไง? แกรู้ไหมว่าตอนนี้เด็กผู้ชายคนนั้นโตขึ้นมาแล้วหล่อและรวยมากแค่ไหน มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากเป็นเมียของเขา แต่ว่าเขาอยากแต่งงานกับแกแค่คนเดียวน่ะ”

“แม่! หนูเคยทำให้เขาตกน้ำแถมยังไม่ช่วยเขาอีก แล้วเขาจะอยากแต่งงานกับหนูจริงๆ เหรอ? แม่อย่าลืมนะว่าเราออกจากบ้านอัครวิบูลย์มาเพราะอะไร”

“ฉันถามลูกน้องของคุณองศาแล้ว เขาบอกว่าตอนนั้นแกได้ช่วยเขาขึ้นมาจากสระน้ำ ดังนั้นจึงอยากแต่งงานกับแก”

“แม่ก็รู้ว่าคนที่ช่วยเขาก็คือนางปลาดาว ที่เราออกจากบ้านหลังนั้นก็เพราะมัน หากมันไม่ไปฟ้องพ่อของมันว่าหนูเป็นคนผลักเด็กผู้ชายคนนั้นตกน้ำ เราสองคนแม่ลูกก็คงไม่โดนไล่ออกมาจากบ้านหลังนั้นหรอก”

“ตอนแรกแม่ก็แปลกใจเหมือนกัน กลัวว่าเขาจะเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า แต่คนของคุณองศาก็ยืนยันว่าเขาอยากแต่งงานกับแกจริงๆ และยังยืนยันว่าแกเคยช่วยชีวิตเจ้านายของพวกเขาเอาไว้”

มุรินนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์ในวันนั้น หรือว่าเขาจะเข้าใจผิดจริงๆ คิดว่าเธอเป็นลูกสาวของบ้านอัครวิบูลย์และปลาดาวเป็นลูกของคนรับใช้ เพราะตอนนั้นเธอกับปลาดาวได้เปลี่ยนชุดกันเพื่อเล่นเป็นเจ้าหญิง

มุรินแสยะยิ้ม ในเมื่อเขาเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นปลาดาว งั้นเธอก็จะยอมรับมันไว้แล้วกัน

“งั้นหากพวกเขามาหาแม่อีก แม่ก็บอกพวกเขาไปแล้วกันว่าฉันจะกลับไปเดือนหน้า”

“แล้วเรื่องท้องของแกล่ะ?”

“แม่ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง”

“แล้วผัวแกล่ะ? มันจะยอมปล่อยแกไปง่ายๆ เหรอ?”

“ฉันมีวิธี แค่นี้ก่อนนะแม่” มุรินวางสายแล้วกับเข้าไปในห้อง

“แม่เธอโทรมาเหรอ?” เสกสรรเอ่ยถาม

“ใช่”

“ทำไมต้องออกไปคุยข้างนอกด้วยล่ะ มีเรื่องอะไรที่คุยต่อหน้าฉันไม่ได้งั้นเหรอ?” เสกสรรจ้องเธอตาเขม็ง

“ก็คุยเรื่องทั่วไปนั่นแหละ แม่ถามว่าฉันจะคลอดเมื่อไหร่จะได้มาช่วยเลี้ยงหลาน”

“โกหก! หากเธอโกหกฉันก็จะไม่กล้าสบตาเวลาที่ฉันพูด แกกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่!” เสกสรรบีบปากเธออย่างแรง

“ฉันเจ็บนะ!” มุรินแกะมือเขาออก “หากนายยังหึงหวงฉันไม่เข้าเรื่องอยู่แบบนี้ ฉันจะไม่ทนแล้วนะ!” เธอต่อต้าน

เพี๊ยะ!

“มึงกล้าขึ้นเสียงใส่กูเหรอ?” เขาตะคอกอย่างไม่พอใจ

“ฉันบอกแล้วนะ! หากนายทำร้ายฉันอีกครั้งฉันจะไม่อยู่กับนายอีกแล้ว” เธอตะคอกเสียงแล้วเดินไปที่ตู้เสียงผ้า หยิบกระเป๋าออกมาหนึ่งใบเพื่อจะใส่เสื้อผ้าของตัวเอง

“โอ๊ย!” เสกสรรดึงผมเธอจากด้านหลังจนทำให้เธอเอนล้มลงมา

“มึงคิดจะทิ้งกูเหรอ? อย่าฝันไปเลย!” เขาลากเธอมาที่เตียงแล้วดึงลวดที่เป็นราวของผ้าม่านลงมา

“เสก! นายอย่าทำกับฉันแบบนี้นะ! ปล่อยฉันเถอะ! อย่ามัดฉันเลย ฉันกำลังตั้งท้องลูกของนายอยู่นะ” มุรินร้องไห้อย่างหวาดกลัว

“มึงมันนางผู้หญิงแพศยา! คิดจะทิ้งกูแล้วไปหาผัวใหม่งั้นเหรอ?” เขาตบตีเธออย่างรุนแรง

มุรินทนการทุบตีจากแฟนหนุ่มไม่ไหวจึงสลบไป พอตื่นขึ้นมาก็เป็นเช้าอีกวันแล้ว เธอรู้สึกเจ็บท้องอย่างรุนแรงและตรงช่วงล่างยังมีเลือดไหลออกมาเป็นจำนวนมากอีกด้วย

เธอมองไปรอบห้องก็ไม่เห็นเสกสรรแม้แต่เงา เธอพยายามอย่างหนักที่จะแกะลวดที่มัดมือทั้งสองข้างออกจนแขนถูกลวดบาดและเป็นแผล หลังจากนั้นก็หอบสังขารที่เจ็บปวดไปโรงพยาบาล

ระหว่างทางที่มาโรงพยาบาล เธอยังภาวนาขอให้ลูกของเธอไม่รอด เธอจะได้หลุดพ้นจากเสกสรรสักที

ก่อนหน้านี้เธอทำงานอยู่ที่บาร์และเขาก็ดีกับเธอมาก เธอจึงตัดสินใจออกจากงานแล้วมาอยู่กับเขา เพราะเขาสัญญาว่าจะเลี้ยงดูเธออย่างดี แต่ไม่นานนิสัยของเขาก็เริ่มเปลี่ยน

เสกสรรยังคงไปเที่ยวเล่นผู้หญิงที่บาร์อยู่เหมือนเดิม มุรินจึงกลับไปทำงานที่บาร์อีกครั้งและเจอผู้ชายคนใหม่ หลังจากนั้นเสกสรรก็เริ่มทุบตีเธอและข่มขู่ไม่ให้เธอไปทำงานที่บาร์อีก

ตอนนี้ลูกของเธอก็ไม่อยู่แล้ว ยังมีเศรษฐีที่มาตามหาเธอเพื่ออยากแต่งงานด้วยอีก เธอกำลังจะหลุดพ้นจากผู้ชายชั่วๆ คนนั้นแล้ว

“แกอย่าฝันว่าจะทำอะไรฉันได้อีกเลย เสกสรร!” เธอพึมพำอย่างอาฆาตแล้วลูบหน้าท้องของตัวเอง

“อย่าโทษฉันเลยนะ แกไม่มีวาสนาที่จะได้เกิดมาเอง โทษพ่อของแกเถอะ” เธอพึมพำถึงลูกที่จากไป

มุรินอยากหลุดพ้นจากเสกสรรมานานแล้ว ตอนนี้เธอเหมือนมีโชคก้อนใหญ่มาหล่นทับอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวเลย