บทที่ 2

เชียงรายสามวันต่อมา

“คุณสองให้ผมมารับครับคุณหนูอินครับ” สีหน้าของคนที่เพิ่งจะเหยียบแผ่นดินเชียงรายเป็นอันต้องเศร้าสลดเมื่อพบว่าคนที่มารอรับเธอนั้นไม่ใช่คนเดียวกับคนที่เธอกำลังชะเง้อหาแต่อย่างใด

“แล้วพี่สองของพี่เก้าไปไหนเสียล่ะคะ ทำไมเขาไม่มารับอินด้วยตัวเอง” องค์อินถามกลับอย่างอดเคืองว่าที่สามีขึ้นมาไม่ได้ ก็ไหนคุณย่าบอกว่าเขาจะมารับเธอด้วยตัวเองยังไงล่ะ แล้วนี่เขาหายไปไหนทำไมถึงเป็นพี่เก้าคนสนิทของคนเขาที่มารับเธอแบบนี้

“เอ่อ คือว่าตอนนี้นาย…ติดธุระสำคัญอยู่น่ะครับ ก็เลยให้ผมมารับคุณหนูแทน” แม้จะอยากถามต่อว่าธุระอะไรของเขาที่มันสำคัญไปกว่าเธอแต่องค์อินก็เลือกที่จะเก็บเงียบเพราะไม่อยากสร้างเรื่องตั้งแต่วันแรกที่มาถึง อย่างน้อยเขาก็ยังพอมีน้ำใจส่งคนของตัวเองมารับ ไม่ใจร้ายปล่อยให้เธอหาทางไปที่ไร่ด้วยตัวเองแค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว

“ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์มารับอิน เราไปกันเลยไหมคะ” นายเก้าพยักหน้ารับก่อนจะอาสาช่วยถือกระเป๋าเสื้อผ้าถึงสามใบให้กับว่าที่เมียนายอย่างเต็มใจ ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าคุณหนูองค์อินที่เมื่อก่อนยังตัวเล็กเท่าลูกแมวคนเดิมที่เคยวิ่งตามตูดเจ้านายของเขาไปซะทั่วไร่ บัดนี้เติบโตขึ้นเป็นสาวสวยสะพรั่งแบบนี้

สวยเสียจนเขาอยากจะเห็นหน้านายตอนได้เจอว่าที่เมียเข้าจริงๆ ว่าจะทำหน้าแบบไหน…

ตลอดการเดินทางอันยาวไกลทำให้องค์อินมีโอกาสมองดูความเปลี่ยนไปของจังหวัดเชียงรายไปในตัว และนั่นมันทำให้เธอยิ่งคิดถึงอดีตในวัยเด็กของตัวเองขึ้นมา เธอเกิดและเคยใช้ชีวิตที่นี่ถึงอายุเจ็ดขวบก่อนจะย้ายตามพ่อกับแม่ไปอยู่กรุงเทพในที่สุด และถ้าหากเลือกได้จริงเธออยากเลือกอยู่ที่นี่มากกว่าอะไรทั้งหมด เพราะที่นี่มันไม่ได้เป็นแค่บ้านเกิด แต่ยังเป็นที่ที่ทำให้เธอได้พบกับใครคนนั้น คนที่ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ก็ยังเป็นที่หนึ่งในใจเสมอ คนที่แม้จะใจร้ายแต่เธอก็ยังรักและคงจะรักเขาไปแบบนี้อีกนานเท่านานเลยทีเดียว

“คิดถึงที่นี่จังเลยค่ะ รู้สึกเหมือนอินได้กลับบ้านยังไงก็ไม่รู้สิคะ” นายเก้าทำได้แค่พยักหน้ารับก่อนจะยิ้มตาม ด้วยอาจเพราะเป็นคนคุยไม่เก่งเท่าไหร่นัก อีกทั้งสถานะของตัวเองก็แค่ลูกจ้างธรรมดาคนหนึ่งเขาจึงไม่อาจเอื้อมที่จะพูดคุยกับว่าที่เมียนายอย่างที่ใจคิด

สุดท้าย..ก็เลยต้องปล่อยให้คุณหนูองค์อินพูดคนเดียวต่อไป

ร่างสมส่วนที่กำลังก้มลงกราบเท้าของตนเองด้วยท่าทีนุ่มนวลน่ารักตรงหน้าถูกรวบเข้าไปกอดแทบทันทีเมื่อมาถึง องค์อินยิ้มรับก่อนสวมกอดคุณย่าของชรัสด้วยความรู้สึกคิดถึงท่านจับหัวใจ

“อินคิดถึงคุณย่ามากเลยค่ะ”

“ย่าก็คิดถึงหนู ไหนมานั่งใกล้ๆ ย่าหน่อยสิ ย่าอยากเห็นหน้าเราชัดๆ” องค์อินไม่ขัดความต้องการของอีกฝ่าย เธอขยับขึ้นมานั่งคู่กับท่าน ก่อนปล่อยให้ท่านจับคางของตนเองไปซ้ายทีขวาทีอยู่นาน

“หนูโตขึ้นมากเลย แถมยังสวยกว่าในรูปที่ส่งมาให้ย่าดูเสียอีก” คุณบุษบาไม่ได้ชมจนเกินความจริงเลยแม้แต่นิดเดียว หนูองค์อินของนางโตและสวยหวานขึ้นมาก ยิ่งได้เห็นก็ยิ่งอยากให้เจ้าหลานชายตัวดีกลับมาไวๆ เผื่อว่าความสวยของหนูอินของนางจะทำให้อีกฝ่ายตะลึงและหันกลับมามองน้องบ้าง ไม่ใช่วันๆเอาแต่วิ่งตามแม่คนนั้น คนที่นางไม่เห็นเลยสักนิดว่ามีเหมาะสมกับชรัสตรงไหน

“แล้วนี่พี่สองไปไหนคะ เห็นพี่เก้าบอกว่ามีธุระด่วนเลยไปรับอินที่สนามบินไม่ได้” คำถามที่ดังขึ้นทำให้เจ้าของบ้านต้องตวัดสายตาไปมองคนทีถูกเอ่ยถึงเล่นเอานายเก้าเสียวสันหลังขึ้นมาทันที

“ผมขอโทษครับคุณท่าน แต่ว่าผม…”

“เอาล่ะไม่ต้องพูดแล้วฉันพอเข้าใจ นายมีอะไรจะไปทำก็ไปเถอะ เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง” ได้ยินเช่นนั้นนายเก้าก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่เหลือก็คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของเจ้านายไป

“มีอะไรรึเปล่าคะคุณย่า” นางบุษบาทำได้เพียงแต่ยิ้มให้ เพราะยังนึกไม่ออกเลยว่าควรเริ่มเล่าหรือพูดอะไรจากตรงไหนก่อนดี

“ย่าว่าหนูอินมาถึงเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนดีกว่า ส่วนเรื่องอื่นเดี๋ยวเราค่อยคุยกันอีกทีตอนอาหารเย็นดีไหมลูก” แม้ใจอยากจะรู้ทุกอย่างในตอนนี้ แต่ว่าองค์อินก็ยอมพยักหน้ารับอย่างว่าง่ายกลับไป ยอมทำตามที่ผู้เป็นย่าเสนออย่างไม่คิดที่จะขัดใจท่าน

ไม่ว่าเธอจะรู้เอาตอนนี้หรือตอนไหนเธอมองว่ามันคงไม่ต่างกันเท่าไหร่ ว่าแต่มันคือเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมทุกๆคนเหมือนทำตัวแปลกๆ แถมยังไม่มีใครบอกได้ว่าพี่สองของเธอตอนนี้หายไปไหน

เขาหายไปไหนกันแน่นะ…