Chapter : 8 ปกป้อง

เมียน้อยรับจ้าง

(Chapter : 8)

__________________________________________

"...." ลิลินนิ่งเงียบก้มหน้างุดด้วยความเขินอายเมื่อได้ยินประโยคลามกออกจากมาปากของชายหนุ่ม ทำเอาคนตัวโตกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างพอใจกับท่าทีของเธอ

"ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยซะ จะได้กลับกันสักที" อัศวินพูดบอกหญิงสาวเสียงเรียบพลางค่อยๆ ขยับตัวกลับไปนั่งที่เบาะฝั่งคนขับแบบเดิม

"ปะ..ไปไหนเหรอคะ" เสียงใสๆ เอ่ยถามด้วยความสงสัย ขณะที่กำลังก้มหน้าก้มตาติดกระดุมชุดนักศึกษาอยู่

"อ้อ..ลืมบอกไปว่าเธอต้องย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของฉันด้วย"

"ทำไมต้องย้ายไปด้วยล่ะคะ แค่อ่อยพี่วินต่อหน้าคุณนาราก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ"

"ลองเอาเนื้อสมองที่มีเท่าเม็ดถั่วเขียวของเธอคิดสิว่าจะอ่อยฉันต่อหน้านาราได้ตอนไหนบ้าง?" คำพูดที่เปรียบเสมือนเป็นดั่งคมมีดทิ่มแทงลงกลางใจของร่างบางจนรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา

"บอกกันดีๆ ก็ได้นิคะ ไม่เห็นต้องหลอกด่าเลย" คนโดนว่าทำหน้ามุ่ยพลางเบ้ปาก เรื่องแค่นี้บอกเธอดีๆ ก็ได้ ไม่ใช่คนเข้าใจยากอะไรขนาดนั้นสักหน่อย..

"สรุปตามนั้น เธอต้องย้ายเข้ามาอยู่บ้านฉันในฐานะของน้องสาวเพื่อนสนิท ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าฉันจ้างเธอมาเป็นเมียน้อย เข้าใจไหม"

"ทำไมล่ะคะ ก็พี่วินจ้างลินมาเป็นเมียน้อยไม่ใช่เหรอ ทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนเป็นน้องสาวล่ะคะ" ลิลินขมวดคิ้วเอียงคอถามชายหนุ่มด้วยท่าทางไร้เดียงสา

"ถ้ายังไม่อยากมีรอยมือบนหน้าก็อย่าเที่ยวไปบอกใครว่าเป็นเมียน้อยฉัน"

"มะ..หมายความว่ายังไงคะ..คุณนาราจะตบลินเหรอคะ" ความหวาดกลัวเริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจดวงน้อยของหญิงสาว เธอเพิ่งมาลองย้อนคิดดีๆ ว่า หากนารารู้ว่าเธอเป็นเมียน้อยของอัศวินเธอจะไม่โดนตบเอาเหรอ ดีไม่ดีอาจจะถึงขั้นฆ่ากันให้ตายเลยก็ได้

"เป็นอะไรอีก" เมื่อเห็นเธอนิ่งเงียบไปแถมลำตัวยังสั่นเทาอัศวินเลยถามขึ้นด้วยความสงสัยปนความหงุดหงิด

"มะ..ไม่เอาแล้วค่ะพี่วิน..ลินไม่ทำแล้ว" ลิลินรีบส่ายหน้าปฏิเสธเสียงสั่นพร้อมกับเปิดประตูจะเดินลงจากรถ แต่ก็ถูกมือหนาของเขารั้งเอาไว้เสียก่อน

"เป็นอะไร" อัศวินเอ่ยถามเสียงขุ่น ความรู้สึกหงุดหงิดคนตัวเล็กเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาคมจ้องมองใบหน้าหวานอย่างกดดันคาดคั้นจะเอาคำตอบ

"งานเสี่ยงอันตรายแบบนี้ลินไม่ทำแล้วค่ะ หากวันนึงคุณนารารู้เข้าเธออาจจะมาตบหรือไม่ก็ทำร้ายลิน ลินไม่ขอเสี่ยงดีกว่าค่ะ" เรียวแขนเล็กพยายามสะบัดอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากกาารเกาะกุมของชายหนุ่ม ถึงจะอยากได้เงินไปรักษาแม่ แต่ถ้าเธอเป็นอะไรไปก่อนมันจะมีประโยชน์อะไร

พรึ่บ!

เพียงเสียววินาทีที่เรียวแขนเล็กกำลังจะหลุดพ้นจากพันธนาการของอัศวิน มือหนาก็กระชากร่างของเธอให้กลับมาอย่างแรง ส่งผลให้ตอนนี้ร่างของลิลินอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ใบหน้าหวานซุกลงที่แผงอกแกร่งกำยำ

"...." กลิ่นน้ำหอมราคาแพงอ่อนๆ บนตัวของเขากับลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดลงมาที่ศรีษะทุยเล็ก ทำเอาหัวใจดวงน้อยกระตุกเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกเบ้า "พะ..พี่วินปล่อยได้แล้วค่ะ

"กลัวรึไง" ใบหน้าคมคายยื่นเข้าไปใกล้ๆ โดยไม่ทันให้เธอได้ตั้งตัว หากเมื่อกี้เธอไม่เบนหน้าหลบล่ะก็ปลายจมูกเชิดรั้นคงจะฝังลงที่พวงแก้มเนียนพอดิบพอดี

"คะ..ใครไม่กลัวบ้างล่ะคะ"

"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ..ฉันจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมันมาทำร้ายเธอทั้งนั้นนั่นแหละ" สีหน้าและท่าทางที่ดูจริงจังของอัศวินทำเอาคนตัวเล็กรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกจนเผลออมยิ้มออกมา

"ยิ้มอะไร ฉันก็ปกป้องเธอในฐานะนายจ้าง" ลิลินหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อได้ยินประโยคนี้ออกมาจากปากของเขา

"รับทราบแล้วค่ะนายจ้าง"

"อ้อ อีกข้อที่เธอควรมีและระวังไว้ให้ดีว่าอย่าตกหลุมรักฉันเด็ดขาด ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ใครต้องมาเจ็บเพราะฉันอีก"

"พี่วินหลงตัวเองมากไปรึเปล่าคะ"

"ฉันอาจจะหลงตัวเอง แต่เธออย่ามาลงตัวฉันก็แล้วกัน"

"โอเคค่ะ ลินจะทำหน้าที่เป็นเมียน้อยรับจ้างของพี่วินให้ดีที่สุด"

"งานของเธอจะสิ้นสุดลงเมื่อนารายอมขอหย่ากับฉัน ส่วนเรื่องเงินฉันจะให้เธอเอาไปจ่ายค่ารักษาแม่เธอก่อน เมื่อได้เงินแล้วอย่าคิดเบี้ยวนะ ฉันสามารถเอาคืนได้ เธอคงไม่ลืมใช่ไหมว่าไอ้หมอพีรวัศที่รับผิดชอบแม่เธออยู่ในตอนนี้เป็นเพื่อนสนิทของฉัน"

"รู้ค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ ลินไม่ใช่คนแบบนั้นค่ะ" ถึงเขาไม่พูดเธอเองก็ตั้งใจที่จะทำตามที่ตกลงกันเอาไว้อยู่แล้ว แม้จะไม่อยากทำแต่เธอก็ไม่ใช่คนประเภทที่ได้เงินแล้วชิ่งงาน

"ก็ดี งั้นจะได้กลับไปที่บ้านกัน

__________________________________________

To be continued

ตอนหน้ามีNCฟินๆ ไรท์ขอติดเหรียญนะคะ มืดๆ หน่อยเดี๋ยวมาต่อน้า มีใครรอไหมเอ่ย... อย่าลืมกดไลก์และคอมเมนต์ให้กันบ้างนะค้าบ