ตอนที่ 8 รสรักที่ตรึงใจ ep2

“พร้อมไหม..”

น้ำเสียงทุ้มดังกังวานขึ้นเมื่อเข้าประจำที่ในกองถ่ายละคร หลังจากกวาดสายตามองสำรวจทุกอย่างในบริเวณที่เตรียมถ่ายทำในฉากที่หนึ่ง

“ กล้องพร้อม นักแสดงพร้อม เริ่ม..”

เมื่อเขาสั่งเสร็จสายตาก็จับอยู่ที่นักแสดงที่อยู่ในฉาก แต่ทว่าความสนใจของเขาเหมือนถูกปัดให้ถอยห่าง เมื่อมองเห็นเงาของใครบางคนถือถ้วยกาแฟจิบอย่างใจเย็นเดินเข้าไปอิงสะโพกกับโต๊ะตัวหนึ่งแล้วทอดสายตามองดูการแสดงของนักแสดงในฉาก ทำให้เขาเผลอจ้องมองเธอนิ่งอยู่นาน

มองแม้กระทั่งถ้วยกาแฟที่จรดริมฝีปากบาง เขาอดนึกอิจฉาถ้วยกาแฟนั้นเสียไม่ได้ เพราะมันสามารถสัมผัสกับความอ่อนนุ่มของกลีบปากของเธออย่างไม่มีใครว่าอะไร

สายตาคมสำรวจร่างบางอรชรภายใต้เสื้อยืดคลุมทับด้วยเสื้อไหมพรมถักแบบเก๋ไก๋กับกางเกงผ้าเนื้อดี เรือนผมดัดยาวกระจายละอยู่ตามใบหน้าและแผ่นหลัง ดวงหน้าเรียวงามกระจ่างตา โดยเฉพาะพวงแก้มขาวที่สุกปลั่งแดงระเรื่ออย่างน่ามอง

เขาเผลอมองจ้องอยู่นานจนลืมที่จะสั่งนักแสดงและกล้อง จนทำให้ให้กิตติภพผู้ช่วยของเขายื่นมือมาเขย่าบ่ากว้างของเขาอย่างแรง ปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ที่กำลังดิ่งลึก

“อะไรเข้าสิงนายวะปราชญ์ ตั้งใจหน่อยสิ..”

เขาหลับตานิ่งเมื่อเงยหน้าขึ้นก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งพร้อมกับยกสองมือกางออก

“ขอโทษนะครับ ผมผิดเอง..”

ตรีอภิรมย์หันไปมองหน้าเขาที่หันมาพร้อมกับยิ้มให้เธอ ก่อนจะหันกลับไปสนใจกับงานของเขาท่ามกลางสายตาของเธอ ที่บอกใคร ๆ ว่าอยากเห็นการถ่ายละคร แต่ความจริงแล้วมีบ่อยครั้งที่เธอก็เผลอจ้องมองปราชญ์เช่นกัน

เธอบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไมถึงชอบแอบมองผู้ชายคนนี้นัก ทั้งที่เธอเองก็พบเห็นผู้ชายหน้าตาดี บุคลิกดีมามาก แต่ทำไมไม่สะดุดใจเหมือนผู้ชายคนนี้

“คุณตรีได้อ่านบทละครเรื่องนี้แล้วใช่ไหมครับ..”

เมื่อถ่ายทำเสร็จเขาก็เดินมาหาเธอ

“ฉันมารับหน้าที่แทนพี่ไชยพศแล้วนี่คะ งานที่พี่ไชยพศค้างไว้ฉันก็ควรจะสานต่อให้เรียบร้อย..”

เธอหันมามองใบหน้าด้านข้างของเขา

“ไม่อยากให้ใครมาสบประมาทว่าเป็นเด็กฝึกงานที่ไม่ได้เรื่อง..”

เขาค่อย ๆ หันหน้าไปมองหน้าเธอพลางอมยิ้มน้อย ๆ

“เป็นไงบ้างครับ..”

“แค่ฉากแรกเองนี่คะ..”

เขาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก

“ละครฉากแรก แต่สามารถตอบโจทย์ได้ทั้งเรื่องก็มีนะครับ..”

“ถ้าอย่างนั้น ผู้ชมคงรอดูแค่ฉากแรกแล้วตอนเอวสานก็พอมังคะ..”

เธอพูดพร้อมกับหันหลังให้เขาเตรียมเดินจากไป แต่เหมือนนึกอะไรได้จึงหันกลับมาหาเขา

“แต่ดูเหมือน ผู้กำกับจะเหม่อลอยไปหน่อยนะคะ สนใจงานด้วยค่ะ ฉันอยากให้งานออกมาดีที่สุด..”

เขามองหน้าเธอพลางยิ้มน้อย ๆ

“อาจจะเป็นเพราะหัวใจของผมมันลอยหายไปในค่ำคืนนั้นที่ได้เจอใครบางคน แล้วจู่ ๆ ก็มีโอกาสเห็นมันกลับมาอีกครั้งพร้อมใครคนนั้น ก็เลยเหม่อลอยไปเล็กน้อย แต่คงไม่ทำให้เสียงานหรอกครับ..”

เขายกข้อมือมองนาฬิกาที่ข้อมือ

“ทานข้าวเที่ยงกันไหมครับ..”

“ฉันมีนัดแล้วค่ะ..”

เธอเอียงคอพลางยิ้มใส่ตาเขา

“เมื่อมองเห็นหัวใจของตนเองกลับมาพร้อมใครคนนั้น ก็ขอให้มีความสุขกับใครคนนั้นนะคะ..”

เธอพูดจบก็หันหลัง

“จะมีความสุขกับใครคนนั้นได้ไงครับ ในเมื่อหัวใจของผมกำลังจะลอยหายไปอีกแล้ว..”

“ตามกลับมาสิคะ..”

เขาก้าวมาหยุดตรงหน้าของเธอ

“ทานมื้อเที่ยงกับผมสิครับ หากอยากให้หัวใจของผมคงที่..”

“เจ้าของหัวใจของคุณคงไม่พอใจนัก..”

“ไม่มีครับ หัวใจของผมเป็นอิสระ..”

“แต่ฉันมีนัดแล้ว ขอตัวนะคะ..”

เธอพูดจบก็เตรียมจะเดินจากไป

“ตรี..”

เสียงเรียกนั้นทำให้เธอหันกลับไป

“พี่ไชยพศ..”

“อ้าว..นายเองหรือ ฉันนึกว่านายแบบที่ไหนมายืนจีบน้องสาวของฉัน..”

เมื่อไชยพศชายหนุ่มวัยเดียวกับปราชญ์เดินเข้ามาใกล้ เธอก็ต้องแปลกใจเมื่อพี่ชายของเธอดูสนิทสนมและคุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างมาก

“รู้จักกันแล้วสินะ..”

“ค่ะ..ตรีกำลังจะไปที่ร้านอาหาร..”

“ล่วงหน้าไปก่อนเลยนะจ๊ะ พี่จะไปรับคุณสาที่สนามบินแล้วจะตามไปสมทบ..”

ไชยพศหันไปหาปราชญ์

“คุณสาเพิ่งกลับมาถึงสนามบิน แล้วรถฉันก็ดันเสีย ไม่รู้มาเกเรอะไรตอนนี้ ..”

ไชยพศหันมาหาเธอ

“พี่ขอยืมรถตรีก่อนนะจ๊ะแล้วจะตามไป..”

ตรีอภิรมย์ส่งลูกกุญแจให้พี่ชาย

“นายว่างไหม..”

ปราชญ์พยักหน้า

“ไปทานมื้อเที่ยงกันนะ ไปกับตรีอภิรมย์ รอฉันที่นั่น..”

ไชยพศพูดจบก็หมุนร่างก้าวจากไป

“พี่คะ..”

เธอมีโอกาสร้องเรียกพี่ชายได้เพียงเท่านั้นเมื่อดูเหมือนว่าไชยพศจะรีบจริง ๆ

“เชิญครับ..”

ปราชญ์ผายมือออกไปด้านข้างก่อนจะก้าวนำเธอไปยังรถของเขา

“ช่วยบอกสถานที่ให้ผมทราบด้วยครับ..”

เขาบอกเมื่อเธอเปิดประตูก้าวขึ้นรถนั่งคู่เขาในเบาะหน้า