ตอนที่ 2 ตายกับมันไปซะ

บ่ายวันต่อมา

คฤหาสน์หลังใหญ่ย่านชานเมือง

ภายในห้องโถงกว้างสีน้ำเงินเทา ดีไซน์เรียบหรูตรงกลางห้องมีโซฟาหรูสีน้ำเงินเข้มกับทศราชเอนกายพิงเบาะนั่งหน้าตาขึงขังแววตาแข็งกร้าวหายใจแรงคล้ายอดกลั้นในมือกำแก้วกระเบื้องที่มีเหล้าอยู่เกือบครึ่ง พื้นตรงหน้าเต็มไปด้วยเศษแก้วที่แตกกระจายพร้อมกับกลิ่นแอลกอฮอล์ฟุ้งทั่วบริเวณ เขานั่งรอลูกน้องไปลากตัวคนที่ลอบทำร้ายมาเค้นเพื่อโยงไปหาผู้ว่าจ้าง ลูกน้องสวมเชิ้ตดำแขนยาวสี่คนยืนประสานมือก้มหน้าลงเล็กน้อยคอยเหลือบมองเจ้านายที่กำลังคุกรุ่นไปด้วยความโกรธ

มือหนากระดกแก้วดื่มเหล้าลงคอแล้วขว้างทิ้งลงพื้นด้วยความโมโห ลูกน้องรีบส่งแก้วใบใหม่ที่ใส่เหล้าไว้เกือบครึ่งแก้วให้กับเจ้านายที่ปาแก้วทิ้งไปเกือบยี่สิบแก้ว

สิรดาขับรถยนต์คันหรูเข้ามาจอดภายในลานจอดรถ พร้อมกับถือกระเป๋าเครื่องมือกล่องใหญ่มาล้างแผลให้ทศราช

เท้าเรียวก้าวเดินเข้าไปในคฤหาสน์เรื่อย ๆ ไม่เร่งรีบผ่านลูกน้องที่ยืนประจำจุดนับสิบชีวิตเพื่อเข้าไปในห้องโถงกว้าง ทันทีที่ประตูห้องโถงเปิดออกเสียงของทศราชก็ดังขึ้น

“ไม่ต้องเข้ามา!”

“ไวน์มาล้างแผลให้ค่ะ” เธอน้ำเสียงแผ่วเบาสายตามองตรงไปยังทศราชถือแก้วเหล้าตาแข็งมองมาทางเธอ

“ไปรอที่ห้อง” เขาโบกมือไล่แล้วก้มมองพื้นหินอ่อนสีขาวตรงหน้าเต็มไปด้วยเศษแก้วที่เขาเคว้งทิ้ง

“ค่ะ” สิรดาก้มมองตามสายตาของเขาจึงเข้าใจว่าทำไมถึงไม่ให้เธอเข้าไปหา อีกทั้งยังรู้สึกใจแป้วกังวลว่าเขาจะจับใครมาทารุณอีก เธอลอบถอนหายใจพลิกตัวหันเดินไปตามทางเพื่อขึ้นไปรอบนห้องนอนชั้นสอง ระหว่างทางเดินเผอิญสวนกับลูกน้องร่างใหญ่สองคนกำลังหิ้วแขนลากชายคนหนึ่งที่โดนผ้าคลุมสีดำหัวเอียงขาลากพื้นไปยังห้องโถงที่ทศราชอยู่ หน้าสวยหันมองไม่สบายใจรีบก้าวเดินไปยังบันไดไม่อยากได้ยินเสียงร้องที่เจ็บปวดแต่แล้วเธอก็หนีไม่พ้นต้องได้ยินเสียงร้องโอดโอยของคนที่ถูกหิ้วมาอยู่ดี

“อ๊าก! กูไม่บอก! ” เท้าเรียวชะงักตากลมโตสั่นไหวตัวเกร็งกำกระเป๋าอุปกรณ์ล้างแผลแน่น แม่บ้านผ่องผู้ดูแลคฤหาสน์แห่งนี้เดินมาเห็นสิรดายืนนิ่งไม่ไหวติงจึงพูดขึ้น

“ขึ้นห้องไปเถอะค่ะ ถ้าไม่อยากให้ใครตาย” แม่บ้านผ่องแตะมือลงแขนหมอไวน์เบา ๆ เพื่อเตือนเพราะไม่อยากให้เกิดเรื่องซ้ำอีก เธอหันมองแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่แล้วถอนหายใจเร่งก้าวเดินเพื่อหนีความใจอ่อนของเธอไม่อย่างนั้นคนที่ถูกทรมานต้องตายเพราะเธอ

สิรดาเข้ามานั่งในห้องนอนกว้างสีหม่น สายตาหวานทอดมองไปยังสนามหญ้ากว้างที่ตกแต่งตัวพุ่มไม้ประดับสวยงาม พลางนึกถึงเรื่องเมื่อสามปีก่อน

เสียงร้องโอดโอยดังมาจากห้องโถงที่เป็นเสมือนห้องเชือดมีไว้สำหรับเค้นคอคนลอบทำร้าย สิรดาพึ่งเรียนจบเป็นหมอมาหมาด ๆ ยืนนิ่งฟังเหตุการณ์ข้างใน เมื่อเสียงภายในห้องสิ้นสุดลงพร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักกำลังก้าวเดินมาทางประตู เธอรีบวิ่งไปแอบอีกห้องคอยเงี่ยฟังเสียงแก๊งนักเลงเดินออกไปจากห้องเชือด พอแน่ใจว่าทุกคนออกไปหมดแล้วเธอแอบชะเง้อมองก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปดูในห้องเชือดเห็นคนถูกจับมาถูกมัดมือมัดเท้านอนกองอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเศษแก้ว เลือดซึมทั่วเสื้อผ้าและผิวกายคาดว่าโดนกลิ้งหรือเหยียบแนบเศษแก้วเพื่อเค้นความลับ

“ช่วยด้วย.....” คนบาดเจ็บน้ำตาไหลมองอย่างอ้อนวอน เธอหน้าเสียกับความโหดร้ายตรงหน้าสงสารคนถูกกระทำจับใจ มือเรียวรีบแก้มัดมือและเท้าออกแล้ววิ่งไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้คนเจ็บ ในกล่องอุปกรณ์เต็มไปด้วยข้าวของมากมายมือเรียวสั่นเทารีบเร่งล้างแผลให้คนเจ็บด้วยกลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็นโดยไม่ทันได้ระวัง คนเจ็บค่อย ๆ เอื้อมหยิบกรรไกรในกล่องอุปกรณ์มากำไว้แน่นพอเธอหันไปหยิบยาทาแผลคนเจ็บก็เขยิบตัวขึ้นเบา ๆ แล้วล็อคคอเธอทางด้านหลังเอามีดจี้คอหญิงสาวที่มีน้ำใจทำแผลให้ต้องหยุดชะงักเหลือบมองหวาดกลัว

“มึงต้องพากูหนี” คนเจ็บแววตาแข็งกร้าว กดปลายกรรไกรแหลมจิ้มเข้าเนื้อคอขาวจนเลือดซึม คิ้วเรียวขมวดนั่งนิ่งกวาดสายตามองหาทางหนีทีไล่ ก่อนจะถูกดันตัวให้ลุกขึ้นยืนเธอค่อย ๆ ยืนขึ้นใจเต้นรัว สักพักเสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับลูกน้องคนหนึ่งที่เห็นเหตุการณ์ ทศราชกำลังพักผ่อนหลังจากทรมานเหยื่อได้ยินเสียงโวยวายจึงรีบวิ่งไปดูเห็นเธอโดนล็อกคออยู่ก็โกรธจัด ในขณะที่ลูกน้องกำลังหยั่งเชิงเข้าไปช่วยไวน์แต่ทศราชกลับยกปืนขึ้นเหนี่ยวไกปืนจ่อไปยังไวน์กับคนร้าย

"สาระแนนักก็ตายกับมันไปซะ!” เสียงทุ้มก้องกังวานกับแววตาดุดันนั้นทำให้ไวน์ใจหายตัวชาวาบน้ำตาไหลแม้จะอ้อนวอนขอชีวิตคงไร้ผลเพราะเธอเป็นคนก่อเรื่องที่ทำให้ตัวเองต้องเดือดร้อน เปลือกตาสวยปิดลงขมวดคิ้วทำใจว่าต้องถูกจบชีวิตด้วยมือของผู้ที่ชุบเลี้ยงเธอมา

“ปัง!” เสียงปืนดังขึ้นเธอหลับตาปี๋ กลั้นหายใจความร้อนเฉียดใบหูบางรู้สึกเจ็บแปลบก่อนจะรู้สึกว่าตัวว่าคนร้ายคลายแขนออกจากคอของเธอ หญิงสาวหูอื้อใจเต้นแรงลืมตามองตัวเองยังอยู่รอดปลอดภัยแต่คนร้ายกลับนอนจมกองเลือดกระสุนเจาะหน้าผากนัดเดียวตายสนิท ไวน์หันมองคนร้ายด้านหลังนอนแน่นิ่งด้วยสีหน้าหวาดกลัวตัวสั่นหายใจหอบแรงคล้ายจะหน้ามืด ทศราชลดปืนลงใบหน้าขึงขังเดินเข้าไปใกล้

“ถ้าไม่เข้ามายุ่ง มันก็ไม่ตาย เธอเป็นคนทำให้มันตาย!” น้ำเสียงเกรี้ยวกราดด้านหลังยิ่งทำให้เธอตัวสั่นเกร็งช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้นหายใจหอบแรงหมดสติร่วงลงนอนบนพื้นหินอ่อนต่อหน้าต่อตาทศราชที่มองเธอด้วยสายตาแสนเย็นชา.......

ปัจจุบัน

“แก๊ก!” กลอนประตูถูกบิดแล้วค่อยเปิดออก ไวน์หันไปทางประตูมองดูทศราชเดินเข้ามาภายในห้อง ร่างสูงใหญ่กำยำผิวกายเข้มเต็มไปด้วยรอยสักใบหน้าเคร่งขรึมเดินเข้ามาทรุดตัวนอนลงบนเตียงกว้างอย่างอ่อนแรง เธอเดินไปนั่งที่ขอบเตียงนุ่ม ค่อย ๆ ปลดกระดุมเสื้อเขาออกทีละเม็ดเผยเรือนร่างแกร่งน่าหลงใหลผ้าพันแผลบริเวณหน้าท้องชุ่มไปด้วยเลือด เธอเหล่มองเขาที่ดื้อรั้นไม่ฟังที่บอกว่าให้พักผ่อนก่อนแล้วค่อยสะสางกับคนลอบทำร้ายแต่มีหรือคนใจร้อนอย่างเขาจะฟัง

“เค้นคำตอบได้แล้วเหรอคะ” มือเรียวค่อย ๆ เอาผ้าพันแผลเปื้อนเลือดออกอย่างระวัง

“อื้ม...จะไปช่วยทำแผลให้มันหรือไง” ทศราชหน้าตึงพูดกระแหนะกระแหน

“ไวน์เป็นหมอมีหน้าที่ช่วยคน เขาโดนทรมานคงเจ็บมาก” เสียงหวานอ่อนนุ่มสงสารคนที่ถูกทรมานร่างกายด้วยเศษแก้วนั่นทำให้ทศราชของขึ้น

“แล้วกูไม่เจ็บหรือไง มันตั้งใจฆ่ากูให้ตาย กูทรมานมันเพราะอยากให้มันเจ็บอย่างกู!” เสียงทุ้มแข็งกร้าวหายใจหอบแรงจนตัวโยนไม่พอใจ

“คุณเจ็บก็มีหนูทำแผลให้ แต่เขาไม่มี”

“ห่วงแต่คนอื่น!” คิ้วเข้มขมวดปมจ้องหมอไวน์ผู้อ่อนโยนตาเขม็ง เธอสีหน้าเรียบเฉยเอื้อมมือหยิบสำลีผสมน้ำเกลือเตรียมล้างแผลแล้วกดลงแผ่วเบารอบ ๆ แผล ก่อนจะลงน้ำหนักมือแกล้งคนเอาแต่ใจ

“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย! เจ็บ!” เขานิ่วหน้าเพิ่มเสียงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วคว้ามือเธอให้หยุดอย่างหงุดหงิดรู้ว่าเธอตั้งใจกดแรง ๆ มือที่สัมผัสกันทำไวน์หวั่นไหวเงยมองสบสายตาคมที่แข็งกร้าวก่อนจะยื่นหน้าประกบริมฝีปากอิ่มกดจูบสอดเรียวลิ้นเข้าตวัดหยอกลิ้นหนาภายในปากฉ่ำชื้น มือหนาประคองต้นคอเรียวจูบตอบโต้อย่างหื่นกระหายเสียงหายใจหอบกระเส่า สักพักเธอก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง