บทที่ ๔ (ความจริงอันเจ็บปวด)

บทที่ ๔

(ความจริงอันเจ็บปวด)

"อารมณ์ดีอะไรครับคุณฟ้าระดาดอย ถึงได้ยิ้มหน้าบานเป็นจานดาวเทียมขนาดนี้"

"เมื่อวานเจอเนื้อคู่อะกร หล่อมาก มากแบบ ก.ไก่ล้านตัวเลยล่ะ"

"จริ๊ง?? ใครกันทำแม่ชีตื่นเต้นแบบนี้ ถึงขนาดเพ้อหานี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ "

"ไม่รู้ดิ ยังไม่ทันได้ถามชื่อเลย เขาก็ไปสะก่อนแต่เขาบอกว่า น้องชายเขาเปิดโรงเรียรสอนทำขนมด้วยนะ แกพอจะรู้ไหม ปกรณ์กี้"

"โหย!!!! โรงเรียนสอนทำขนมมีเป็นล้านจะรู้จักไหมล่ะครับ"

"ไม่ได้เรื่องเลย ชิ!!! "

จริง!!! ..เพื่อนฉันไม่ได้เรื่องเลย ฉันจะไปตามหาพ่อเทพบุตรสุดหล่อ เนื้อคู่ฉันได้ที่ใหนนะไปที่ไหนถึงจะได้เจอกันอีกน๊าาาา เนื้อคู่จ๋าคุณอยู่ไหนนนนน

"เพ้อเจ้อ ไปสอนได้แล้วไปเดี๋ยวหักเงินเดือนนะ"

"โหยไรว๊า...งกอ่ะ..เดี๋ยวกร เมื่อคืนคุณป้าแกไลน์มาหาฉัน"

"คุณป้าน่ะหรอ...ว่าไงบ้างล่ะ"

"ก็คุณป้าชวนฉันไปที่บ้าน ให้ไปกับแก แล้วพูดเหมือนเชียร์แกให้ฉันน่ะ ป้าแกไม่รู้หรอว่าแกมีแฟนแล้วอะ"

"ไม่รู้หรอก ไม่มีใครรู้เลย ฉันไม่กล้าบอกอะ กลัวเขารับไม่ได้"

"เฮ้ย!!! แกเดี๋ยวเขาเปิดกว้างกันแล้วไหม ไม่มีใครเขาเหยียดเพศแล้วล่ะแกอย่าคิดมากดิ"

"มันก็อดกังวลไม่ได้อยู่ดีล่ะแก เฮ้อ!!! แต่ก็นะ..สักวันเขาก็ต้องรู้อยู่ดีล่ะ สงสารก็แต่พ่อกับแม่ฉันนะ ถ้าท่านยังอยู่ไม่รู้ท่านจะรับได้ไหมที่ลูกชายคนเดียวไม่อาจมีทายาทสืบสกุลให้ท่านได้"

"ถ้าพ่อแม่แกยังอยู่เขาต้องภูมิใจในตัวแกแน่ๆ ที่ลูกคนเดียวของท่าน เก่งถึงขนาดเปิดโรงเรียนสอนทำขนมขนาดใหญ่ได้แบบนี้ แล้วเรื่องทายาทอะแกอย่าคิดมาก เดี๋ยวนี้เขารับอุปการะเด็กที่พ่อแม่ไม่พร้อมกันเยอะแยะ หรือถ้าแกไม่อยากได้ลูกคนอื่นแกก็ไปทำเรื่องขอรับบริจาคเสปิร์มมาฉันจะอุ้มบุญให้แกเอง"

"ฟ้า...แก...ขอบใจแกมาก็เลยนะ..ฉะ.. ฉัน..."

"พออย่ามาซึ้งแถวนี้ ถ้าจะขอบคุณขอเป็นยอดกลมๆ เป็นโบนัทปีนี้ก็พอย่ะ...ฉันไปสอนดีกว่า"

"กร ยืนยิ้มมองสาวอยู่ได้ ไม่เข้าไปจีบเลยล่ะ"

"จีบอะไรล่ะพี่ดล นั่นมันเพื่อนกรเอง..ฟ้าจะผ่าเอานะสิ เฮ้อ!! ..พี่ดลมาช้ากรจะแนะนำให้รู้จักกันสักหน่อย"

"รู้จักแล้ว"

"อ้าวไปรู้จักได้อ่ะ"

"คุณแม่บอกว่า ตากรติดครูสาวที่โรงเรียนสอนทำขนม น่ารักเรียบร้อย อ่อนหวาน นี้!!! ...แม่ยังแอบกระซิบอีกนะ ถ้าไม่ใช่แฟนเรานะ แม่จะถอนหมั้นให้พี่แล้วให้พี่ไปหมั้นกับครูฟ้าแทนเลยล่ะ"

"โห่!! ..ขนาดนั้นเลย แล้วพี่ดลเห็นตัวจริงหรือยัง"

"ยัง...ยังไม่เห็นทั้งรูปและตัวจริง แม่ไม่หยิบมือถือลงมาน่ะตอนที่คุยกับพี่ เราไม่กลับบ้านบ้างหรอกร หรือว่าแอบซุกครูฟ้าไว้ที่ห้อง"

"โน้วววว...ไม่ใช่เลยพี่ อย่าพูดให้ยัยฟ้าได้ยินนะพี่ดล มันตีหัวกรแตกแน่ๆ แล้วพี่จะไปใหน ไม่ใช่แค่มาแซวกรเฉยๆ หรอกใช่ไหม"

"หึหึ ไม่ใช่หรอก พี่เสร็จงานเร็วน่ะวันนี้ว่าจะไปเซอร์ไพรส์น้ำฝนที่คอนโดซะหน่อย"

"คู่หมั้นพี่ดลน่ะหรอครับ อยู่คอนโดหรอกหรอ"

"อืมอยู่คอนโด เสาร์ อาทิตย์ถึงกลับบ้านน่ะ"

"คู่หมั้นพี่ดลสวยนะครับ หน้าคล้ายๆ เพื่อนกรเลยล่ะครับ"

"จริงดิ..อยากเห็นเพื่อนกรแล้วสิ แต่เอาไว้วันหลังนะ วันนี้พี่ไปก่อน"

นพดลคุยกับปกรณ์น้องชายคนละสายเลือดตนเองเสร็จจึงเดินออกไปขับรถเพื่อไปหาสิริรัตน์คู่หมั้นสาวสวยที่คอนโดหรู ที่ชายหนุ่มลงทุนซื้อให้เป็นของหมั้นหมายหญิงสาวไว้

"แวะซื้อดอกไม้ไปให้น้ำฝนด้วยดีกว่า เผื่อน้ำฝนจะดีใจ หึหึ"

เมื่อคิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงแวะร้านดอกไม้ ชายหนุ่มสั่งพนักงานจัดช่อดอกไม้ขนาดกลางๆ ให้ตนหนึ่งช่อ เมื่อได้แล้วนพดลก็ขับรถออกไปอย่างอารมณ์ดี

~ แกร๊ก ~

นพดลไม่ได้กดออดเพราะตนเองมีกุญแจห้องอยู่แล้ว ก็ในเมื่ออยากมากเซอร์ไพรส์ไงจะกดออดเรียกทำไม

"อืม...พัท...ไม่เอาหน่าพอแล้วฝนเหนื่อยแล้วนะ"

"หืมมม...ฝนพัทขออีกรอบนะ ยังรักฝนไม่อิ่มเลยนะคนดี"

"ฝนรีบไปหาพี่ดลน่ะพัท อ้าส์.....พัทอย่ากระแทกนิ้วเข้ามา....อู๊ยยยยย"

"จ๊วฟๆๆๆ ....ฝนจ๋านี้ขนาดแค่นิ้วนะ ..ร่องฝนยังรัดนิ้วพัทแทบขาด....จ๊วฟๆๆๆ ....ฟอด....."

"อ้าส์......พัท.....เสียวฝนเสียว....."

นพดลยืนตัวชาอยู่หน้าห้องนอน หญิงชั่วกับชายโฉดยังไม่มีใครหันมาเห็นตนเอง ความโกรธความโมโหแล่นขึ้นมาแทบจะบดบังสติของชายหนุ่ม

"น้ำฝน....คุณทำอะไรอยู่"

"ว๊ายยย...พี่ดล...พี่ดลมาได้นังไงคะ....มันไม่ใช่อย่างที่พี่ดลคิดนะคะ ฝนอธิบายได้นะคะพี่ดล"

สิริรัตน์ตกใจจนเผลอถีบพงพัทออกจากตัว นิ้วมือพงพัทหลุดออกจากร่องสวาทของหญิงสาว น้ำเหนียวยังไหลย้อยติดมือพงพัทออกมาด้วย นพดลเห็นชัดทุกซอกทุกมุมเชียวล่ะสิริรัตน์รีบแก้ตัวกับคู่หมั้นหนุ่ม อย่างน้อยๆ เธอกับพงพัทก็ใส่เสื้อผ้ากับเรียบร้อยแล้ว หวังว่านพดลคงฟังเธอบ้าง ถ้านพดลมาเร็วกว่านี้อีกสักนิดล่ะ หญิงสาวไม่อยากจะคิดจริงๆ

"อธิบายมาสิว่าเธอสวมเขาพี่มานานแค่ไหนแล้ว ห๊ะ น้ำฝน...นานแค่ใหนแล้วที่ทำให้พี่เป็นไอโง่อยู่แบบนี้ ห๊ะตอบมาสิ"

"ไม่ใช่นะคะพี่ดล ฝนกับพัทเป็นเพื่อนกัน พี่ดลเชื่อฝนนะคะ ฝนรักแค่พี่ดลจริงๆ พัทบอกพี่ดลไปสิว่าเราเป็นแค่เพื่อนกัน เร็วสิพัท"

พงพัทมองดูหญิงสาวที่ไปกอดอ้อนวอนนพดลอย่างช้ำใจ เพื่อนหรอใครกันที่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ ถ้าหญิงสาวคิดกับตนแค่เพื่อน แล้วตอนนั้นหญิงสาวไปแย่งตนมาจากผู้หญิงอีกคนทำไม แย่งมาได้แล้วก็ทิ้งๆ ขว้างๆ เขาอย่างนั้นหรอ แล้วความรักความภักดีที่เขามีให้ล่ะหญิงสาวไม่ต้องการสักนิดเลยหรอ พงพัทหลับตาลงอย่างช้าๆ ไม่อยากจะมองเห็นภาพบาดตาบาดใจตรงหน้าอีกแล้ว ไม่ว่ายังไงหญิงสาวก็ไม่มีทางเลือกตนใช่ไหม ได้!!!! ..งั้นวันนี้ก็พังมันไปให้หมดเลยล่ะกัน ตนเองก็ไม่สามารถทนรับอะไรได้อีกต่อไปแล้ว พอกันที ถ้ามันจะจบก็ขอให้จบมันวันนี้ไปเลย

"ฝนไม่ได้สวมเขาให้คุณหรอกครับคุณดล"

"ได้ยินไหมคะพี่ดล พัทกับฝนไม่ได้มีอะไรกัน..เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเองเนอะพัท"

"หึ!!! เพื่อนหรอน้ำฝน พี่เห็นกับตาว่ามือเพื่อนเธอมันอยู่ตรงไหน แล้วใหนจะผ้าปูที่นอนที่เลอะน้ำกามพวกนั่นอีกล่ะ เธอเห็นพี่โง่นักรึไง"

"พี่ดลมันไม่ใช่นะคะ ฝนทำน้ำหกบนที่นอน เชื่อฝนสิคะมันไม่มีอะไรจริงๆ "

"ผมกับน้ำฝนเป็นเพื่อนกันครับ เป็นเพื่อนที่เอากันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาลัย เป็นเพื่อนที่เอากันมาตั้งแต่ก่อนที่ฝนจะรู้จักกับคุณ และเป็นเพื่อนที่เอากันมาจนกระทั่งเมื่อก่อนคุณเข้ามา แล้วถ้าคุณไม่เข้ามาผมว่าผมกับฝนก็คงจะเอากันอีกรอบ"

ผลั๊วะ!!!!!!!

"แก...."

"ถึงคุณจะต่อยผมอีกสักกี่ครั้งก็หนีความจริงข้อนี้ไม่ได้...ว่าผมนะมาก่อนคุณ...ผมต่างหากที่โดนคุณสวมเขา ...โดนสวมเขาอย่างจำยอมด้วยซ้ำ หึหึ...แต่ต่อจากนี้ไป..ผมไม่เอาแล้วผมพอแล้ว...ถ้าคุณยังจะรักผู้หญิงคนนี้ต่อ..ผมก็ขอให้คุณสองคนโชคดี...ผมขอตัว"

??? สงสารพงพัท เพราะรักคำเดียวเลย