บทที่ ๓ (ใครกันน๊า)

บทที่ ๓

(ใครกันน๊า)

Line

จงจิตต์ : หนูน้ำฟ้าลูกวันนี้ป้าลองทำขนมบุหลันดั้นเมฆตามที่หนูสอนดูแล้วนะคะ

blue sky :เป็นอย่างไรบ้างคะคุณป้า อร่อยไหม

จงจิตต์ : อร่อยสู้หนูทำไม่ได้เลยลูก

blue sky :ทำบ่อยๆ เดี๋ยวก็อร่อยค่ะ เมื่อก่อนฟ้าทำไม่เป็นเลยนะคะ แต่ได้นมคอยสอนน่ะคะ กว่าจะทำได้แบบนี้โดนดุน้ำตาเป็นสายเลยล่ะค่ะ คุณป้าส่งรูปมาให้ฟ้าดูด้วยได้ไหมคะ

จงจิตต์ : ได้จ้า

จงจิตต์ : sent a photo

blue sky :หน้าตาสวยเชียวค่ะคุณป้า นี้ถ้าอยู่ใกล้ๆ ฟ้าจะไปขอชิมแล้วนะคะ ^^

จงจิตต์ : เอาไว้วันหน้า ให้ตากรพาหนูน้ำฟ้ามาเที่ยวบ้านป้าด้วยสิจ๊ะ

blue sky :ได้ค่ะคุณป้าว่างๆ ฟ้าจะไปเที่ยวนะคะ

จงจิตต์ :ตากรน่ะป้ารักเหมือนลูกแท้ๆ เลยนะป้าน่ะเลี้ยงมาคู่กับลูกชายป้าเลยล่ะ น่าเสียดายที่พ่อแม่ตากรมาด่วนจากไปเสียก่อนไม่ทันได้เห็นความสำเร็จของลูกชาย

blue sky :กรเป็นคนเก่งจริงๆ ค่ะคุณป้า สมัยเรียนฟ้าก็ได้กรช่วยเหลือตั้งหลายอย่างแน่ะค่ะ

จงจิตต์ :จ้า...ยังไงป้าก็ฝากตากรด้วยนะ อุ้ย!!!! คุยเพลินเลย ป้าไม่รบกวนแล้วนะลูก บายจ้า

blue sky :สวัสดีค่ะคุณป้า

คุณป้านายกรนี้แปลกจริง ตอนแรกก็เหมือนจะชวนคุยเรื่องขนม แต่ไหง๋กลายเป็นเชียร์หลานชายให้ฉันสะแล้ว คุณป้าไม่รู้หรอกหรอว่านายกรน่ะไม่ชอบแบบฉันหรอก กรน่ะชอบแบบ แบมแบม ก็อต 7 โน้น อุ๊ป!!! ไม่เอาไม่เมาส์เพื่อนดีกว่า

ก๊อกๆๆๆ

แอ๊ดๆๆๆๆ

"อ้าวพี่ฝน มีอะไรรึป่าวคะ"

"มีสิ ถ้าไม่มีฉันจะมาเคาะให้เมื่อยทำไมล่ะย่ะ สมองน่ะคิดซะบ้าง"

"อ้าวพี่ฝนก็บอกดีๆ สิ ก็ฟ้าไม่รู้นี้น่า แล้วพี่ฝนมีอะไรคะ"

"วันนี้แกไปกินข้าวกับผู้ชายมาหรอ"

"กินข้าว....อ๋อกรน่ะหรอคะ อืมใช่ค่ะ..เพื่อนฟ้าเอง "

"จำให้หัวแกไว้นะยัยฟ้าอย่าเที่ยวไปบอกว่าแกเป็นอะไรกับฉัน ทำเป็นไม่รู้จักฉันน่ะดีที่สุดเข้าใจไหม"

"ไม่เข้าใจค่ะ ทำไมฟ้าต้องทำแบบนั้นล่ะคะ"

"ฉันสั่งอะไรก็ทำตามเถอะ"

พี่ฝนเดินสะบัดหน้าไปแล้ว แต่ฉันไม่เข้าใจเลยนะ ไม่ใช่ว่าเพิ่งจะมาสงสัยหรอกนะ ฉันสงสัยมานานแล้วทำไมคุณแม่กับพี่ฝนถึงได้ไม่ชอบฉันนัก ฉันไม่ได้โง่ขนาดดูไม่ออกนะว่าทั้งสองคนน่ะไม่ชอบฉัน แต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าฉันไปทำอะไรให้ ฉันเคยถามนมแจ่มน่ะ แต่นมก็บอกให้ฉันระวังตัว อย่าไว้ใจใครมากเกินไป ถ้าคุณแม่กับพี่ฝนให้ทำอะไร นมบอกว่าให้ฉันไปบอกนมก่อน ทำไมก็ไม่รู้เหมือนกัน ชั่งเถอะ!!!! ....ขี้เกียจจะคิดแล้ว เพราะฉันคิดเรื่องนี้มาตั่งแต่เด็กๆ แล้ว แต่มันก็ไม่มีคำตอบอะไรให้ฉันสักที

วันนี้วันหยุดฉันไม่ต้องเข้าไปสอนที่โรงเรียนสอนทำขนม ฉันเลยมาเดินซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าน่ะ มาเดินดูขนมด้วยเผื่อเอาไว้สอนเด็กๆ ฉันชอบจริงๆ นะทั้งการทำขนมและการสอนคนทำขนมนะ มันเป็นความสุขอย่างหนึ่งของฉันเลย เพราะว่าฉันได้เอาสิ่งที่นมแจ่มพร่ำเพียนสอนฉันมาถ่ายทอดไปสู่ผู้อื่นต่อๆ ไป

พลั่ก!!!!!

"อุ้ย!!!! ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ นะคะ นี่ค่ะแฟ้มเอกสารของคุณ"

ฉันเดินดูนั่นดูนี่อย่างเพลิดเพลินจนไม่ระวังไปชนเข้ากับคนอื่นเข้าน่ะสิ ฉันชนเขาจนข้าวของที่เขาถือล่วงกระจาย ฉันรีบเก็บขึ้นมาก่อนจะส่งคืนเขาแต่พอฉันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาเท่านั้นแหล่ะ โอ๊ย!!!! ตายแล้วยัยฟ้า นี้คนจริงๆ ใช่ไหม ทำไมถึงได้หล่อขนาดนี้

"ไม่เป็นไรครับ"

"ขอโทษจริงๆ นะคะ ฟ้า..เฮ้ย..ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ ข้าวของคุณมีอะไรเสียหายรึป่าวคะ"

"ไม่มีอะไรเสียหายหรอกครับ แค่แฟ้มเอกสารมันหล่นเท่านั้นเอง คุณอย่าคิดมากเลย"

"แต่ว่า...ฉันต้องขอโทษจริงๆ นะคะ"

"ครับคุณขอโทษผมเยอะแล้ว ถ้ารู้สึกผิดจริงๆ เลี้ยงกาแฟสักแก้วละกันครับ"

"โอเคค่ะ งั้นร้านนี้เลยนะคะ"

"ได้ครับ"

ทำไมฉันต้องอยากรับผิดชอบเขาขนาดนั่นด้วยก็ไม่รู้แต่ให้ตายเถอะ ตั่งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอใครตรงสเปคขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ ฉันขอเลี้ยงกาแฟเขาเพื่อเป็นการขอโทษแต่ใจหนึ่งก็คือ........ฉันอยากรู้จักเขานะ

"ผมขอเอสเปสโซ่ร้อนนะครับ คุณรับอะไรดีครับ"

"เอ่อ...ฉันขอลาเต้ร้อนล่ะกันค่ะ"

"นี่ครับ"

"เฮ้ย!!! เดี๋ยวสิฉันเป็นคนขอเลี้ยงไม่ใช่หรอ ทำไมคุณถึงแย่งฉันจ่ายเงินล่ะ"

พอรับกาแฟมาเสร็จเขากับแย่งฉันจ่ายเงินสะงั้น ใหนว่าจะให้ฉันเลี้ยงไง

"งั้นคุณเอามาให้ผม 100 บาท"

ฉันงงๆ ที่เขาขอเงินจากฉันไป 100 บาท แน่นอนว่ามันน้อยกว่าค่ากาแฟเป็น100เลย หรือว่าเขาให้ฉันหารค่ากาแฟนะ ฉันเลยรีบเปิดกระเป๋าหยิบเงินแบงค์สีแดงส่งให้เขาไป 1 ใบ ก็เขาขอ 1 ใบนี้จริงไหม???

"นี้ค่ะ..."

"โอเคขอบคุณครับ อืม!!! เท่านี้ก็เรียบร้อยเราไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะครับ เชิญครับไปนั่งดื่มกาแฟกันดีกว่า"

"ค่ะ"

ฉันยิ้มแก้มแทบแตกแล้วรีบเดินตามเขาไปนั่งที่โต๊ะ คนอะไรทั้งหล่อทั้งใจดี สุภาพบุรุษที่สุดเลย เขาเอาเงินแบงค์ร้อยของฉันไปหย่อนใส่กล่องทำบุญที่ตั้งไว้ที่เคาน์เตอร์แคชเชียร์นะ ทำบุญเด็กด้อยโอกาสบนดอยน่ะ ส่วนเงินทอนเขาก็หย่อนลงทิปบ๊อกไปเป็นร้อยเลยเหมือนกัน ว้าวมากบอกเลย

"คุณทำงานที่นี้หรอคะ "

"ครับ คุณละ"

"ฉันเป็นครูสอนทำขนมนะค่ะ วันนี้หยุดเลยมาเดินดูเบเกอรี่เล่นๆ เผื่อได้ไอเดียไปสอนพวกเด็กๆ น่ะค่ะ "

"เก่งจังเลยนะครับ น้องชายผมก็เปิดโรงเรียนสอนทำขนมนะ "

"จริงหรอคะ โรงเรียนอะไรนะคะ เผื่อฉันรู้จัก"

"โรงเรียน......"

~ กริ้งๆๆๆๆ ~

"ขอโทษนะครับ ขออนุญาตรับสายแป๊บนะครับ"

เขากำลังจะบอกชื่อโรงเรียนน้องเขาอยู่เลย แต่ดันมีสายเข้าโทรศัพท์เขาสะก่อนไม่เป็นไรเดี๋ยวเขาวางสายแล้วค่อยถามก็ได้

"อะไรนะครับ อ่อได้ครับเชิญคุณจักพงษ์นั่งรอที่ห้องทำงานผมก่อนเลยเดี๋ยวผมรีบไปครับสวัสดีครับ"

"คุณ!!!! ...ผมต้องไปก่อนนะครับ พอดีมีธุระด่วน เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ "

"ค่ะ.....โชคดีนะคะ"

ฉันโบกมือให้เขา เขาก็ยกมือโบกให้ฉันนิดหน่อยพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจให้ฉันแบบนั้น ฉันนั่งมองเขาลุกขึ้นเดินไปอย่างรีบร้อน ก็นะใครมาพบเขาก็ไม่รู้ เขาบอกว่าไว้เจอกันใหม่หรอ ตายๆๆ ฉันนี้บ้าจริงมาเขินอะไรกับคำแค่นี้ ฉันนั่งยิ้มไม่หุบเลยนั่งมองแก้วกาแฟที่เขาดื่มค้างไว้แล้วยิ้มบ้าไปแล้วจริงๆ

แต่เดี๋ยวนะ!!!!! เฮ้ยยัยฟ้า....ยัยผีบ้า....จะเจอกันใหม่ได้ยังไง ฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลย เรายังไม่ได้แนะนำตัวกันเลย โอ๊ย!!!!! ฉันจะมาตกม้าตายเอาตื้นๆ แบบนี้ไม่ได้นะ

?? ใครกันน๊าาา ที่ทำให้ตน้องฟ้าออกอาการขนาดนี้ เดากันมาสิคุณรี๊ด....จะใช่คนเดีนวกับที่ไรท์ทายไหมนะ