ตอนที่ 5

“ก็แค่กระดาษแผ่นเดียวเท่านั้นที่เธอจะผูกมัดฉันได้ เพราะนอกเหนือจากนี้มันขึ้นอยู่กับความสมัครใจของฉัน”

กีรยาร์ถึงกับผงะงันเมื่อเงยหน้าและเห็นเขายกมือของตัวเองข้างหนึ่งขึ้น กางนิ้วทั้งห้าต่อหน้าหญิงสาว

“จำเอาไว้นะกีรยาร์...ว่าความผูกพันของผู้หญิงกับผู้ชายมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับไอ้กระดาษห่าเหวนั่นแค่ใบเดียว!”

ร่างเล็กตกใจอ้าปากค้างเมื่อเขาถอดแหวนทองคำขาวเกลี้ยงบนนิ้วนางข้างซ้ายออกแล้วโยนมันทิ้งต่อหน้าอย่างไม่ใยดี

“ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่เข้าใจและไม่รู้เหตุผลว่าทำไมพ่อถึงอยากให้ฉันแต่งงานกับเธอ” น้ำเสียงแข็งกร้าวทำให้เด็กสาวต้องรีบก้มหน้ามองต่ำ หัวใจดวงนั้นราวกับยุบยวบลงไปในความสั่นไหวที่ใต้บึ้ง กีรยาร์กลั้นน้ำตา เธอรู้แล้วว่าต้องพบกับอะไรบ้างและพยายามเตรียมใจมาก่อนหน้าแต่ไม่นึกว่าข้ามฟ้าจะเป็นคนโมโหร้ายถึงขนาดนี้ ร่างบอบบางกลั้นลมหายใจตัวเอง จังหวะหายใจขัดเหมือนหัวใจของเธอที่มันเต้นผิดจังหวะไปด้วย

“บอกฉันได้ไหมกีรยาร์!”

เขาถามแล้วกระชากไหล่เล็กจนร่างน้อยเซเข้าหาอกกว้าง กีรยาร์ตกใจจนตัวสั่น ถึงตอนนี้น้ำกบเบ้าตาสวยที่เบิกกว้างเมื่อต้องเผชิญหน้ากับเขาอย่างไม่อาจเลี่ยง นัยน์ตาดำยาวรีคู่นั้นเข้มคลั่กน่ากลัวนักหญิงสาวส่ายหน้าไปมา

“กิไม่ทราบค่ะ...คุณซันปล่อยกิก่อนได้ไหมคะ”

“นึกว่าฉันอยากแตะต้องเธอนักหรือไง รู้ไว้ว่าที่ฉันยอมตกลงจดทะเบียนสมรสกับลูกเมียน้อยก็เพราะอยากปกป้องแม่ของฉันก็เท่านั้น”

“คุณซัน...แม่ของกิไม่ใช่เมียน้อยท่านเจ้าสัวนะคะ”

“ถ้าอย่างนั้นจะเรียกว่าอะไร!”

ข้ามฟ้ากระหวัดแขนรัดร่างนั้นไว้แน่นและจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตวาวใสรื้นน้ำ กีรยาร์กัดปากตัวเองแน่น ดูเหมือนคำพูดจี้ใจดำของเขาจุดความเจ็บร้าวให้อีกฝ่ายได้ ชายหนุ่มยิ้มเยาะ ยิ่งเห็นเธอโกรธเขายิ่งสะใจ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเอียงเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มหยัน

“ให้เรียกว่านางบำเรออย่างนั้นเหรอ...กี่เดือน กี่ปีกันแล้วล่ะที่แม่ฉันต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ้าชู้ไม่เลือกหน้าของพ่อฉัน สงสัยเบื่อของข้างนอกแล้วกระมังถึงได้หันมาคว้าคนในบ้าน ขนาดแม่บ้านต่ำ ๆ อย่างแม่เธอยังหว่านเสน่ห์มัดใจพ่อฉันได้อยู่หมัด แม่เก่งกาจเรื่องอย่างว่าขนาดนั้น แล้วลูกล่ะ...”

“คุณซัน...คุณไม่ควรดูถูกพ่อของคุณกับแม่ของฉัน”

“รักศักดิ์ศรีของตัวเองมาก... รู้ไว้ด้วยว่าฉันจะไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นที่มันทำให้ครอบครัวคนอื่นต้องเป็นทุกข์!”

“ถ้าคุณไม่พอใจเราจะไปหย่ากันพรุ่งนี้ก็ได้นะคะ...ฉันขอยอมแพ้”

กีรยาร์ร้องไห้ออกมาก่อนจะผลักเขาออกห่างด้วยมือที่เกือบจะไร้เรี่ยวแรงแต่ข้ามฟ้าไม่ยอม เขาจับข้อมือเรียวบางไว้แน่นและบิดจนหญิงสาวร้องคราง