ตอนที่ 4 :: หนีไม่พ้น

ตอนที่ 4

หนีไม่พ้น

"ถ้างั้นผม...ขอจีบคุณได้ไหมครับ"

"!" คำถามพร้อมสีหน้าจริงจังของว่าที่เจ้านายทำให้ชลธิชามองเขาอย่างอึ้ง ๆ

เพิ่งเคยเจอกันครั้งเดียวเขาก็ขอจีบเลยเหรอ

"คุณ..." ชลธิชาอ้ำอึ้งเพราะยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่หูได้ยินเหมือนเดิม

"ผมชอบคุณครับ เพราะงั้นให้ผมจีบคุณนะ ถ้ามันใช่...เราสองคนค่อยเป็นแฟนกัน" บอกอย่างจริงจังอีกครั้งพร้อมกับมองเธอด้วยความจดจ่อรอว่าคำตอบจะเป็นยังไง

หากแต่คนถูกถามกลับเอาแต่เงียบจนเขายิ่งมีท่าทีประหม่ายิ่งกว่าเดิม

"เอ่อ...คุณค่อย ๆ คิดก็ได้นะครับ ไว้พรุ่งนี้ค่อยให้คำตอบผมก็ได้ แต่ผมอยากบอกคุณก่อนว่าผมชอบคุณจริง ๆ ชอบตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเลย รู้ไหมว่าคุณทำให้ผมหัวใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยเป็นกับใครมาก่อน แล้วคุณทำให้ผมอยากรู้จักคุณมากกว่านี้ ผมก็เลยมาขอจีบคุณตรง ๆ แบบนี้ครับ" ภาคินบอกอย่างใจเย็นและเต็มไปด้วยความจริงใจ หากแต่คำพูดของเขากลับทำให้ชลธิชางุนงงเช่นเดิม

"เราเคยเจอกันมาก่อนเหรอคะ" เมื่อครู่เขาบอกเองว่าเห็นเธอครั้งแรกก็ใจเต้นแรง

"ใช่ครับ เมื่อวานไง ตอนที่คุณช่วยจับคนร้ายที่ขโมยกระเป๋า หลังจากนั้นผมเลยให้คนไปตามสืบประวัติเรื่องของคุณ" ภาคินสารภาพไปตามตรง ทำเอาชลธิชาอึ้งไปอีกครั้ง

นี่เขาเป็นโรคจิตหรือเปล่านะถึงได้มาตามสืบประวัติคนอื่นแบบนี้

"แล้วเรื่องที่คุณรับฉันเข้าทำงานก็เพราะคุณ...ชอบฉันอย่างนั้นเหรอคะ"

"ใช่ครับ ผมพรินต์ประกาศรับสมัครงานไปติดไว้หน้าบ้านคุณเลย" มาถึงขนาดนี้แล้วภาคินเลยสารภาพไปให้หมด เพราะปิดบังเธอไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น

"ขอบคุณนะคะสำหรับความหวังดีของคุณ แต่ฉันยังไม่อยากมีใครตอนนี้ หวังว่าคุณคงไม่ไล่ฉันออกนะคะ" ชลธิชาถอนหายใจให้กับความสุดโต้งของเขาก่อนจะบอกออกไปตามตรง ถึงจะได้งานมาเพราะความพิศวาสของเขาแต่เธอก็ไม่อยากเสียมันไป เพราะงานสมัยนี้ใช่ว่าจะหากันได้ง่าย ๆ

"ให้ผมจีบคุณก็ไม่ได้เลยเหรอครับ" คนที่เพิ่งได้รับการปฏิเสธที่สุดแสนจะห่อเหี่ยวหัวใจถามกลับเสียงแผ่ว ทว่าคราวนี้คนตรงหน้าก็ส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง

"คุณเป็นใครกันเนี่ยถึงกล้ามาปฏิเสธผม รู้ไหมว่าผมไม่เคยขอจีบใครมาก่อนเลยนะ ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้ล่ะครับ" คราวนี้ร่างสูงเบะปากเหมือนคนจะร้องไห้ ทำเอาชลธิชายิ่งถอนหายใจอย่างงุนงงเข้าไปใหญ่ เพราะเธอไม่คิดเลยว่าเขาจะมีนิสัยเหมือนเด็กขี้แยขนาดนี้

"ฉันไม่ได้ใจร้ายนะคะ ก็บอกแล้วว่าฉันยังไม่อยากมีใคร ฉันอยากทำงานหาเงินค่ะ"

"ผมเข้าใจครับ แต่ว่า...ให้ผมจีบคุณไปเรื่อย ๆ ก็ไม่ได้เลยเหรอ ถ้าคุณไม่ชอบหรือไม่หวั่นไหวกับผมเลยผมก็ยินดีที่จะหยุด นะ ๆ นะครับ" คราวนี้นอกจากเบะปากจะร้องไห้แล้วภาคินยังมองเธอพร้อมกับกะพริบตาปริบ ๆ ด้วยความออดอ้อน ส่งผลให้ชลธิชายิ่งถอนหายใจออกมาอย่างลำบากใจ

"นะครับเม็ดฝน ให้ผมจีบคุณนะ" เห็นเธอเอาแต่เงียบภาคินเลยรีบอ้อนอีกครั้ง ทว่าคนตรงหน้าก็ยังเน้นย้ำคำตอบเดิม

"ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันยังไม่อยากมีใคร"

"..." ภาคินนิ่งไปเมื่อได้ยินคำตอบเดิม ก่อนที่สักพักริมฝีปากหนาจะระบายยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาเมื่อคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

ในเมื่อขอดี ๆ ไม่ได้ถ้าอย่างนั้นเขาก็จำเป็นต้องใช้วิธีนี้แหละ

"ถ้าคุณไม่ตอบตกลง งั้นผมขอไม่รับคุณเข้าทำงานนะครับ" ว่าพลางมองเธอพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่อย่างนั้น ทำเอาชลธิชาถึงกับขมวดคิ้วมองเขาแล้วพยายามกำหมัดไว้เพื่อควบคุมอารมณ์ของตัวเอง

เธอเข้าใจอยู่หรอกว่ามันเป็นสิทธิ์ของเขาที่จะรับหรือไม่รับเธอเข้าทำงาน แต่ให้ตายเถอะ นี่เขากำลังเอาเรื่องงานมาต่อรองกับเธอชัด ๆ ทั้ง ๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาบอกว่ารับเธอแล้ว

"ว่าไงล่ะครับ จะตอบตกลงดี ๆ หรือว่าจะตกงานแล้วหางานใหม่ต่อ" คราวนี้ร่างหนากอดอกพร้อมกับมองเธออย่างเป็นต่อ

"..."

"นี่ผมไม่ได้ขอให้คุณทำอะไรยาก ๆ เลยนะครับ ผมแค่ขอจีบคุณ แล้วถ้าคุณไม่รักผมตอบก็ค่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ หลังจากนั้นค่อยปฏิเสธผมก็ได้" ภาคินพยายามอธิบายและโนมน้าวเธอต่อ ระหว่างนั้นร่างสูงก็เดินใกล้เข้ามาหาเธอเรื่อย ๆ จนชลธิชาต้องถอยหลังหนีเขา

"นี่คุณ อย่าเข้ามานะ" ชลธิชาบอกเขาเสียงแข็งเมื่อคนตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะหยุด

"ก็คุณไม่ตอบผมสักทีนี่ครับ ตอบมาสิแล้วผมจะหยุด" บอกอย่างเอาแต่ใจแถมยังเดินเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง ริมฝีปากหนาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่หยุด

เพราะถึงยังไงเขาก็มั่นใจว่าเธอต้องตอบตกลง

"คุณก็หยุดก่อนสิคะ แล้วฉันจะตอบ ตอนนี้คุณเหมือนกำลังคุกคามฉันเลยนะ" ชลธิชาเองก็บอกเสียงแข็งอีกครั้งจนคนตรงหน้ายอมหยุดแต่โดยดี

"หยุดแล้วครับ คราวนี้จะตอบผมได้รึยัง" ความหมายของเขาคือหยุดเดิน แต่ริมฝีปากหนายังคงยิ้มเจ้าเล่ห์ไม่หยุด ชลธิชาจึงถอนหายใจยาว ๆ ก่อนตอบออกมา

"ก็ได้ค่ะ!"

"ก็ได้นี่หมายถึง?" ภาคินทำเป็นขมวดคิ้วแล้วมองเธออย่างไม่เข้าใจ ชลธิชาเลยถอนหายใจแรง ๆ อีกครั้งให้กับความเจ้าเล่ห์ของเขาก่อนจะตอบย้ำออกมาอีก

"ก็ฉันจะยอมให้คุณจีบไงคะ!"

"หึ ๆ แบบนี้สิครับถึงจะสมกับที่ผมรับเข้าทำงานหน่อย" ริมฝีปากหนายกยิ้มด้วยความพึงพอใจทันที แถมยังมองเธอไม่หยุดอีกต่างหาก

"แต่คุณก็อย่าลืมนะคะว่า ถ้าจีบแล้วฉันยังไม่ชอบคุณกลับ คุณจะยอมถอยไปเอง"

"ได้ครับ ผมรับปาก คนอย่างภาคินพูดคำไหนคำนั้นอยู่แล้ว"

"แต่เมื่อกี้คุณก็เพิ่งเอาเรื่องรับเข้าทำงานมาขู่ฉันนี่คะ ทั้งที่ก่อนหน้านี้คุณรับฉันเข้าทำงานแล้ว" ได้ทีชลธิชาเลยรีบท้วงเขา ทำเอาร่างสูงหน้าชาไปไม่น้อย

"โธ่ ก็ตอนนั้นผมไม่คิดว่าคุณจะปฏิเสธผมนี่ครับ พอคุณปฏิเสธแบบนี้ผมก็ต้องเอามาต่อรองอยู่แล้ว"

"ข่มขู่เถอะค่ะ อย่าเรียกว่าต่อรองเลย" ชลธิชารีบค้าน ทำเอาภาคินถึงกับหัวเราะออกมาอย่างเอ็นดูในความตรงไปตรงมาของเธอ

"คุณมีอะไรอีกไหมคะ ฉันจะได้กลับเลย"

"มีครับ"

"อะไรคะ"

"ผมขอไปส่งคุณนะ"

"ไม่ปะ..."

"อย่าปฏิเสธเลยนะครับ อย่าลืมสิว่าผมจีบคุณอยู่นะ เพราะงั้นขอให้ผมได้เริ่มทำคะแนนตั้งแต่ตอนนี้เลยนะ" ภาคินทำหน้าออดอ้อนใส่เธออีกครั้งพลางกะพริบตาปริบ ๆ อย่างกับตัวเองเป็นเด็กน้อย ทำเอาชลธิชาทำได้แค่ถอนหายใจก่อนจะพยักหน้ารับเบา ๆ เพราะยังไงเธอก็เลี่ยงเขาไม่ได้

เพื่องาน งาน งาน! ท่องไว้ยัยเม็ดฝน!