ตอนที่ 1 :: สืบประวัติ

ตอนที่ 1

สืบประวัติ

("อะไรนะ แกว่าไงนะตาคิน ใครกันว่าที่เมียจ๋าของแก อย่ามาสร้างเรื่องหลอกฉันนะ!")

"โธ่ แม่ครับ ผมไม่ได้สร้างเรื่องนะ เอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนนะครับ ผมรีบมาก ๆ ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะครับ รักแม่นะ จุ๊บ" ภาคินรีบจุ๊บโทรศัพท์แล้วกดวางสายทันที จากนั้นก็รีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วแอบขับตามร่างบางที่เขาเพิ่งบอกว่าเป็นว่าที่เมียจ๋าไปอย่างห่าง ๆ

เพราะกว่าจะเจอเธอทั้งที่ เขาก็ต้องตามไปสืบประวัติซะหน่อยว่า เธอเป็นใคร ชื่ออะไร ที่สำคัญคือ เธอโสดไหม

"ขอให้โสดทีเถอะ" ริมฝีปากหนาพึมพำออกมาอย่างเป็นกังวลและลุ้นระทึกไปในคราเดียวกัน เพราะเธอคนนี้เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกสนใจได้มากขนาดนี้

"เดินเร็วนักนะ ทะมัดทะแมงใช่ย่อย" ระหว่างขับตามไปภาคินก็มองร่างสมส่วนไม่วางตา ขณะที่ริมฝีปากหนาก็ยังไม่หุบยิ้ม เธอคนนี้ออกจะห้าว ๆ ลุย ๆ เหมือนผู้ชายซะด้วยซ้ำ เห็นแบบนั้นเขาก็ยิ่งสนใจเธอมากขึ้นไปอีก เพราะเธอเป็นคนที่ดูไม่อ่อนแอและไม่ใช่คนที่ใครจะรังแกได้ง่าย ๆ

"อยู่ที่นี่งั้นเหรอ" คราวนี้ภาคินหุบยิ้มลงแล้วมองไปยังบ้านชั้นเดียวหลังเล็ก ๆ ที่เริ่มทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด ทั้งสีภายนอกที่ซีดจาง หลังคาบ้านพอมองขึ้นไปก็เป็นรูโหว่หลายรู จากตอนแรกที่เขาสนใจเธอ ตอนนี้เขากลับสงสารเธอเพิ่มเข้าไปอีก

"เวลาฝนตกอยู่ได้ไงวะ น้ำไม่ท่วมบ้านเหรอ" ร่างสูงพึมพำพลางมองตามร่างสมส่วนที่เดินเข้าบ้านไปด้วยความสงสาร ก่อนเขาจะถอนหายใจแรง ๆ แล้วรีบเลี้ยวรถกลับไปทางเดิมเพื่อกลับไปยังผับของตัวเอง เพราะเห็นทีเขาคงต้องสืบประวัติเธอให้ละเอียดกว่านี้ซะแล้ว

"ไอ้ไม้ มึงเข้ามานี่สิ" พอเข้ามาถึงห้องทำงานภาคินก็เรียกลูกน้องคนสนิททันที

"ครับคุณคิน" คนถูกเรียกรีบเดินเข้ามาแล้วรอรับคำสั่งจากผู้เป็นนาย

"ไปสืบประวัติผู้หญิงคนนี้มาให้กูที กูส่งรูปให้มึงละ สืบมาให้ละเอียดว่าชีวิตเธอเป็นยังไง แล้วเธอ...ยังโสดอยู่ไหม" ภาคินออกคำสั่งด้วยใบหน้าจริงจัง ลูกน้องหนุ่มเลยรีบพยักหน้าทันที

"ครับคุณคิน"

"ดีมาก มึงรีบไปได้ละ สืบให้ได้เรื่องภายในวันนี้ด้วยล่ะ เดี๋ยวกูตบรางวัลให้"

"ถ้าภายในวันนี้คงได้แค่ประวัติคร่าว ๆ ครับนาย" ไม้รีบแย้ง

"เออ เอาคร่าว ๆ ก่อนก็ได้ อย่างน้อยก็ให้กูรู้ว่าเธอโสดไหม เพราะถ้าโสด...ไว้กูค่อยถามประวัติอย่างละเอียดจากเธอเองก็ได้" ว่าแล้วก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คนเป็นลูกน้องเลยรีบก้มศีรษะรับคำสั่ง

"ครับ" จบประโยคนั้นลูกน้องคนสนิทก็รีบเดินออกจากห้องไป ส่วนคนเป็นนายนั้นได้แต่นั่งรออย่างใจจดใจจ่อ เพราะเอาแต่รอลุ้นว่าเธอจะโสดไหม

ใจจริงแล้วภาคินแทบอยากจะเดินเข้าไปถามกับเธอเองเลยด้วยซ้ำ แต่กลัวเธอตกใจแล้วคิดว่าเขาเป็นพวกโรคจิต ถึงเขาจะรู้ว่าตัวเองหน้าตาดีก็เถอะ

ครืด ครืด

นั่งรอได้ไม่นานโทรศัพท์ที่ถูกวางไว้บนโต๊ะก็มีคนโทรเข้ามา

'พระมารดาของลูก'

พอเห็นชื่อที่ปรากฏภาคินก็รีบกดรับทันที

"ค้าบคุณแม่"

("ตาคิน แกเจอว่าที่ลูกสะใภ้ฉันแล้วจริง ๆ เหรอ เธอเป็นใคร แล้วตอนนี้อยู่ไหน หรือว่าแกกุเรื่องขึ้นมาหลอกฉันฮะ!")

"โธ่ แม่ครับ ผมจะกุเรื่องทำไมครับ ผมเจอเธอแล้วจริง ๆ แต่ตอนนี้ผมกำลังให้ไอ้ไม้ไปตามสืบให้อยู่ว่าเธอเป็นใคร แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมรับรองว่าผมจะมีเมียมีลูกให้แม่ได้เห็นก่อนตายแน่นอน" บอกอย่างมุ่งมั่นพร้อมกับยิ้มอย่างมีความหวังเมื่อนึกถึงเธอคนนั้น

("หึ ให้มันจริงเถอะ ฉันจะคอยดูก็แล้วกัน!") พอได้ยินผู้เป็นลูกบอกอย่างมุ่งมั่นคนเป็นแม่ก็สบายใจขึ้นและไม่ได้ขัดอะไร ในเมื่อเขาเจอคนที่คิดว่าใช่แล้วเธอก็ไม่จำเป็นต้องหาใครมาให้เขาอีก

"แม่รอดูได้เลยครับ" ภาคินยิ้มแล้วบอกปลายสายอีกครั้ง ก่อนเธอจะวางสายไป

เวลาต่อมา

"มาแล้วครับนาย" ในที่สุดเวลาที่ภาคินรอคอยก็มาถึง เมื่อลูกน้องคนสนิทเคาะประตูเรียกเขาหลังจากที่หายไปทำตามคำสั่งเกือบสามชั่วโมง

"เข้ามา" ร่างสูงที่รออย่างใจจดใจจ่ออยู่แล้วเอ่ยอนุญาต ไม้จึงเดินเปิดประตูเข้ามาทันที

"เป็นไงบ้างวะ เธอ...โสดไหม" พอเห็นหน้าลูกน้องภาคินก็ถามสิ่งที่อยากรู้มากที่สุดก่อน

"ครับ เธอโสด" ไม้ตอบพร้อมกับมองผู้เป็นนายยิ้ม ๆ เพราะแน่นอนว่าคำตอบของเขาทำให้ภาคินระบายยิ้มดีใจออกมาอย่างไม่ปกปิดใด ๆ

"แล้วเธอชื่ออะไรวะ"

"เธอชื่อเม็ดฝนครับ อายุ 21 ปี จบม.6 ก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะเธอไม่ได้ทุน ฐานะทางบ้านก็ไม่ดี อยู่กับแม่สองคนแต่แม่เธอเคยประสบอุบัติเหตุจนทำให้ร่างกายส่วนล่างใช้การไม่ได้ เลยช่วยอะไรเธอมากไม่ค่อยได้ ทุกอย่างเลยตกอยู่ที่เธอแค่คนเดียว ชีวิตเธอ...น่าสงสารมากครับคุณคิน" คราวนี้ไม้หุบยิ้มลงระหว่างที่เล่าประวัติคร่าว ๆ ของเธอให้ผู้เป็นนายฟัง

"อืม น่าสงสารจริง แล้วตอนนี้...เธอทำงานอะไร" ภาคินพยักหน้าเบา ๆ แล้วถามต่อ

"เธอว่างงานครับนาย เธอเพิ่งถูกไล่ออกเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเพราะเมียหัวหน้าใส่ร้ายว่าเธอไปอ่อยผัวเขา ตอนนี้เธอกำลังหางานทำแต่ยังไม่ได้"

"ใส่ร้ายว่าไปอ่อยผัวเขางั้นเหรอ คนแบบเธอเนี่ยนะ" ภาคินขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด เขาเป็นผู้ชายก็จริงแต่ก็พอดูออกว่าผู้หญิงคนไหนเป็นยังไง

"ใช่ครับ"

"แล้วทำไมถึงยอมออกง่าย ๆ วะ"

"ที่ผมสืบมาได้รู้แค่ว่ายัยเมียหัวหน้าขมขู่เธอครับ ถ้าเธอไม่ออกก็จะตามรังควานไม่เลิกเธอเลยต้องออก"

"โธ่เอ๊ย! อย่าให้ฉันเจอยัยบ้านั่นนะ กล้าดียังไงมารังแกว่าที่เมียจ๋าของฉันแบบนี้" ภาคินตอบโต๊ะด้วยความโมโห ถึงว่าทำไมคนที่ดูไม่ได้อ่อนแอจนใครจะรังแกได้ง่าย ๆ แบบเธอถึงได้ยอม ที่แท้ก็ถูกข่มขู่นี่เอง

"ก่อนจะไปเจอยัยบ้านั่น ช่วยหางานให้ว่าที่เมียจ๋าของคุณคินไม่ดีกว่าเหรอครับ ผมว่าเรื่องนี้น่าจะทำคะแนนได้ดีกว่านะ" ไม้รีบเสนอด้วยท่าทียิ้ม ๆ

"หึ ๆ เรื่องนั้นมึงไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวมึงรอกูแป๊บ กูมีเรื่องจะให้มึงไปทำอีกอย่าง" บอกยิ้ม ๆ ก่อนจะรีบเปิดแล็ปท็อปของตัวเองขึ้นมาแล้วรีบลงมือพิมพ์อะไรบางอย่างลงไป โดยที่ไม่นานเขาก็พรินต์มันออกมาแล้วยื่นให้ลูกน้องคนสนิท

"ประกาศรับสมัครงานด่วน" ไม้อ่านหัวข้อตัวโต ๆ สีแดงบนกระดาษที่ผู้เป็นนายยื่นให้

"ใช่ มึงเอาประกาศนี่ไปติดหน้าประตูบ้านเม็ดฝนนะ รีบไปเดี๋ยวนี้เลย!"