บทนำ

บทนำ

ผับของภาคิน

"คุณคินครับ คุณคิน"

"อื้อ อะไรของมึงวะไอ้ไม้ คนกำลังหลับกำลังนอน" ภาคินลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงียเมื่อถูกลูกน้องคนสนิทเข้ามารบกวนการหลับนอนของเขา

"คุณหญิงโทรมาครับ" ว่าพลางยื่นโทรศัพท์มาให้ผู้เป็นนาย

"แล้วทำไมมึงไม่รับวะ"

"ผมรับแล้วครับ ผมบอกไปแล้วว่าคุณคินนอนอยู่ แต่คุณหญิงไม่เชื่อ ผมเลยต้องปลุกคุณคินครับ"

"เออ ๆ มึงออกไปได้แล้วไป" ภาคินไล่ลูกน้องออกไปพลางรับโทรศัพท์มาแนบหูเอาไว้

"ครับแม่"

("ตาคิน! แกทำอะไรอยู่ฮะ! นอนกกผู้หญิงอีกแล้วใช่ไหม!") ปลายสายตะคอกเสียงกลับมาจนภาคินต้องยกโทรศัพท์ออกห่าง ๆ หู เพราะไม่อย่างนั้นหูเขาคงแตกแน่ ๆ

("ฮัลโหล แกฟังฉันอยู่ไหมเนี่ย") เห็นว่าลูกชายเงียบไปผู้เป็นแม่เลยกลอกเสียงเข้ามาอีก ภาคินเลยเอาโทรศัพท์มาแนบหูตามเดิม

"ฟังค้าบคุณแม่ แต่ช่วยเบาเสียงลงหน่อยหูผมจะแตกแล้วเนี่ย"

("ก็ฉันโมโหนี่ แกเอาแต่กกผู้หญิงไปวัน ๆ รู้ข่าวรึยังว่าเมียตาพายัพท้องแล้วนะ เพื่อนแกจะเป็นพ่อคนแล้ว แต่แกยังหาเมียไม่ได้เลยเนี่ย แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้อุ้มหลาน ต้องรอให้ฉันตายก่อนรึไงฮะแกถึงจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาสักที!")

"โธ่ แม่ครับ ผมไม่ได้นอนกกผู้หญิงซะหน่อย ไม่ได้กกมาหลายวันแล้วด้วย ส่วนเรื่องที่เมียไอ้พายัพท้องผมรู้แล้วครับ อีกอย่างผมก็อยากมีเมียเหมือนกันนั่นแหละ แต่แค่ยังไม่เจอคนที่ถูกใจเลย ถึงลูกชายแม่คนนี้จะหล่อ รวย คว- เอ่อ...หล่อ รวย ก็ใช่ว่าจะหาเมียได้ง่าย ๆ นะครับ" ภาคินรีบท้วงกลับไปอยากเลิ่กลั่ก เกือบลืมไปแล้วเชียวว่าตอนนี้คุยกับผู้เป็นแม่อยู่

("ไม่รู้ละ ถ้าแกหาไม่ได้ฉันจะช่วยหาเอง วันนี้ลูกสาวเพื่อนฉันจะกลับมาจากอังกฤษพอดี เดี๋ยวฉันจะชวนเขามากินข้าวที่บ้านเรา หกโมงเย็นแกแต่งตัวหล่อ ๆ แล้วกลับมาบ้านเลยนะ") ปลายสายออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ทำเอาคนฟังอย่างภาคินต้องยกมือเสยผมอย่างไม่รู้จะขัดคำสั่งยังไง เพราะ 'เมียจ๋า' ของเขา เขาอยากหาเองมากกว่า อีกอย่างภาคินก็พอรู้จักลูกสาวเพื่อนแม่แต่ละคนอยู่บ้าง พวกเธอเหล่านั้นไม่มีใครตรงสเปกเขาสักคน

"แต่ผม..."

("ไม่มีแต่ นี่คือคำสั่งจากฉัน ถ้าแกกล้าขัดคำสั่งฉันล่ะก็ อย่ามาเรียกฉันว่าแม่!")

ติ๊ด!

"แม่! แม่ครับ! โธ่ แม่นะแม่ ผมโตแล้วนะเนี่ยยังจะมาสั่งผมอีก" ภาคินตะเบงเสียงใส่หน้าจอที่ตอนนี้ปลายสายนั้นตัดสายไปแล้วด้วยความหงุดหงิด

เขาพอเข้าใจอยู่หรอกว่าแม่เป็นห่วงกลัวจะไม่ได้เห็นเขาเป็นฝั่งเป็นฝาก่อนตาย แต่ใครมันจะไม่อยากมีเมียวะ แค่มันยังไม่เจอแล้วจะให้เขาทำยังไง

เกิดมาอายุก็ปาไปยี่สิบเจ็ดปีแล้ว หน้าตา ความสูง ผิวพรรณ หน้าที่การงานก็ดี แต่กลับยังโสด ไม่มีเมีย คิดแล้วมันก็น่าเศร้า

"คุณคินครับ เช้านี้จะกินอะไรดีครับ เดี๋ยวผมให้แม่ครัวทำมาให้" ลูกน้องคนเดิมอย่างไม้เคาะประตูพลางตะโกนเข้ามาถาม

"ไม่ต้อง ๆ เดี๋ยวกูออกไปหาซื้อหมูปิ้งข้างนอกกินเอง กูจะไปสูดอากาศข้างนอกด้วย เซ็งฉิบ!" ว่าจบก็ลุกจากเก้าอี้ไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำก่อนจะออกจากผับเพื่อขับรถไปหาร้านขายหมูปิ้งแถว ๆ นี้

อีกด้านหนึ่ง

"เอาน้ำเต้าหู้ถุงหนึ่งค่ะป้า" เสียงใสของเจ้าของร่างสวยสมส่วนเอ่ยบอกเจ้าของร้านพลางนับเหรียญในมือให้ครบจำนวนค่าน้ำเต้าหู้

"เอาแต่น้ำเต้าหู้เหรอจ๊ะ เอาปาท่องโก๋ด้วยไหม"

"เอ่อ...ไม่ค่ะ" ตอบพลางมองเหรียญในมืออีกครั้ง เพราะตอนนี้เหรียญในมือเหลือพอซื้อแค่ข้าวเหนียวหมูปิ้งไปให้ผู้เป็นแม่เท่านั้น ต่อให้อยากกินปาท่องโก๋แค่ไหนเงินก็ไม่พออยู่ดี

"นี่จ้ะ ขอบคุณนะ" ป้าเจ้าของร้านยื่นถุงน้ำเต้าหู้มาให้ เม็ดฝน หรือ ชลธิชาจึงจ่ายเงินไปแล้วรับเอาถุงมาถือไว้ก่อนจะเดินต่อไปเพื่อไปซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งด้านหน้า

"ช่วยด้วยค่ะ! ช่วยด้วย! มีคนกระชากกระเป๋าฉัน!"

ทว่ายังเดินไม่ถึงร้านหมูปิ้งเลยด้วยซ้ำเสียงของผู้หญิงวัยกลางคนก็ตะโกนขึ้นเสียงดัง พอหันไปมองชลธิชาก็เห็นผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งวิ่งมาทางเธอด้วยความเร็วพร้อมกับถือกระเป๋าของผู้หญิงคนนั้นอยู่ในมือ

"กระชากกระเป๋างั้นเหรอ" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันพร้อมกับกำหมัดเอาไว้แน่น พอมันวิ่งมาทางเธอแม้จะห่างกันอยู่มากโขทว่าร่างสมส่วนก็ไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด เธอวิ่งตรงเข้าไปหาตัวมันแล้วซัดกำปั้นลงที่ซีกแก้มข้างขวาของมันสุดแรงจนมันเผลอทิ้งกระเป๋าในมือหลุดไป ก่อนเธอจะใช้เท้าถีบข้อพับของมันจนทรุดนั่งลงกับพื้น

ไม่เพียงเท่านั้น ต่อมาชลธิชายังรีบรวบมือมันมาไว้ทางด้านหลังแล้วจับกดเอาไว้แน่นจนมันร้องขอให้ปล่อย

"โอ๊ย ๆ ปล่อยฉันเถอะ ฉันยอมแล้ว ๆ"

"จะปล่อยได้ยังไงแกเพิ่งทำความผิดไปหยก ๆ ใครก็ได้โทรเรียกตำรวจทีค่ะ" ร่างบางบอกคนแถวนั้นที่กรู่กันเข้ามาดู ใครคนหนึ่งในนั้นเลยรีบโทรแจ้งตำรวจ จากนั้นก็มีผู้ชายอีกสองคนเข้ามาช่วยจับมันเอาไว้ ชลธิชาเลยหยิบกระเป๋าของคนที่มันกระชากมาไปคืนเจ้าของ

"ของพี่ค่ะ"

"ขอบคุณมาก ๆ เลยนะจ๊ะ ขอบคุณจริง ๆ" เจ้าของกระเป๋ากล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง

"ไม่เป็นไรค่ะ คราวนี้ก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจนะคะ หนูต้องไปแล้ว" ว่าจบชลธิชาก็รีบเดินปลีกตัวออกไปท่ามกลางคนนับสิบที่ยืนมองเธอด้วยความชื่นชม

และหนึ่งในนั้นก็รวมถึงภาคินด้วยอีกคน

"ให้ตายสิ ผู้หญิงอะไรวะเท่ชะมัด" ร่างสูงที่ตั้งใจมาซื้อหมูปิ้งแล้วเห็นเหตุการณ์น่าประทับใจเข้าพอดีพึมพำออกมาอย่างตกตะลึง ก่อนมือหนาจะรีบหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วแอบถ่ายรูปของเธอเอาไว้ จากนั้นก็รีบโทรหาผู้เป็นแม่ทันที

("ว่าไงตาคิน อย่าบอกนะว่าแกจะโทรมาปฏิเสธเรื่องกินข้าวเย็นนี้")

"ใช่ครับแม่ ผมไม่ไปนะครับ ผมว่าผมเจอแล้วล่ะครับ ว่าที่เมียจ๋าของผม" ไม่พูดเปล่า หากแต่สายตาคู่คมยังมองตามว่าที่ 'เมียจ๋า' ของเขาไปแล้วระบายยิ้มออกมาด้วยความดีใจ