ตอนที่ 2

เนื้อนวลมาถึงบ้านก็รีบปิดประตูลงกลอนอย่างแน่นหนาด้วยความหวาดกลัว กลัวว่าคิริลจะตามมายื้อแย่งเอวาไปจากหล่อน เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นหล่อนคงต้องขาดใจตายแน่นอน หญิงสาวน้ำตารื้นนัยน์ตา ขณะก้มลงมองร่างอวบอ้วนของเอวาที่นอนอยู่ในเปลด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความรักความเอ็นดู เด็กน้อยหลับไปแล้วปากก็ยังคาบขวดนมอยู่เลย มือบางยื่นไปดึงขวดนมออกมาแผ่วเบา พลางพูดทั้งน้ำตาด้วยน้ำเสียงรักใคร่

“น้าจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งหนูไปทั้งนั้น เอวา เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกัน”

หญิงสาวก้มลงจูบหน้าผากมนของเอวาแผ่วเบา จากนั้นก็กำลังจะเอาขวดนมในมือไปล้าง แต่เสียงประตูหน้าบ้านถูกเคาะแรงๆ เสียก่อน หัวใจสาวตกไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที กลัว... หวาดกลัวว่าจะเป็นคิริล เขา... ถ้าเป็นเขา... แน่นอนว่าเขาจะต้องมาแย่งเอวาไปจากหล่อน

เนื้อนวลหน้าซีดเผือด ไร้สีเลือด มองหลานสาวตัวน้อยด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์ ไม่... หล่อนไม่มีทางยอม หล่อนจะสู้ตาย คิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็รีบถลาไปหยิบไม้กวาดมาถือเอาไว้ในมือ และเดินไปหยุดที่ประตูหน้าบ้าน ยืนรวบรวมความกล้าอยู่อึดใจก็ตัดสินใจเปิดมันออก และ...

“โอ๊ย! เจ็บจะตีทำไม...!”

เสียงผู้ชายคุ้นหูทำให้เนื้อนวลที่หลับหูหลับตาฟาดด้ามไม้กวาดใส่ต้องรีบลืมตา และก็ต้องยิ้มเจื่อนๆ ขอโทษขอโพย เมื่อแขกตรงหน้าไม่ใช่คิริล

“พี่โอเนล”

โอเนลคือคู่ขาของพี่สาวของหล่อนเมื่อหกเดือนก่อน ทั้งคู่ลักลอบคบกัน หล่อนรู้เห็นมาตลอด และห้ามปรามมาตลอด ซึ่งสุดท้ายทั้งคู่ก็เลิกรากันไป แต่ไม่รู้ว่าเลิกเพราะคำเตือนของหล่อน หรือเพราะว่าพี่สาวของหล่อนได้พบเป้าหมายคนใหม่กันแน่

“ก็ใช่น่ะสิ พี่เอง แล้วนี่เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา เอาไม้มาตีพี่เนี่ย”

เจ้าของชื่อโวยวายอย่างโกรธจัด เนื้อนวลรีบยกมือไหว้อย่างสำนึกผิด

“ฉัน... ฉันขอโทษพี่โอเนล ฉัน... ฉันคิดว่า...”

“คิดว่าอะไรไม่ทราบ”

โอเนลจ้องหน้าหญิงสาวเขม็ง เจ็บไปทั้งตัว เนื้อนวลแรงดีชะมัด

“เอ่อ... คือฉันคิดว่า... เป็นขโมยน่ะจ้ะ”

หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ เพราะรู้ดีว่าคำแก้ตัวของตนเองนั้นหาได้สมเหตุสมผลไม่

แขกหนุ่มผู้มาเยือนถอนใจออกมาแรงๆ ก่อนจะค่อนคอดอย่างไม่พอใจ

“ขโมยบ้านเธอน่ะสิเนื้อนวลที่เคาะประตูเรียกเจ้าของบ้านน่ะ”

เนื้อนวลจนปัญญาที่จะแก้ตัวได้อีก ทำได้แค่เพียงยิ้มอย่างสำนึกผิดเพียงเท่านั้น ก่อนจะเอ่ยถามธุระจากผู้ชายตรงหน้าเมื่อนึกขึ้นได้

“ว่าแต่พี่โอเนลมีธุระอะไรหรือจ๊ะ”

“ขอพี่เข้าไปนั่งข้างในได้ไหม เรื่องมันยาวน่ะ”

หญิงสาวหันกลับไปมองภายในบ้านตัวเอง ก่อนจะหันมาจ้องหน้าแขกหนุ่มอย่างชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ก็พยักหน้าอนุญาต

“ก็ได้จ๊ะ แต่ฉันต้องเปิดประตูเอาไว้นะ มันน่าเกลียดน่ะเพราะฉันอยู่กับเอวาสองคน”

แขกหนุ่มตรงหน้าของหล่อนพยักหน้ารับ และเดินเข้าไปทันที

เนื้อนวลมองตามไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นกังวล ลางสังหรณ์บางอย่างร้องเตือนว่าหล่อนกำลังจะเดือดร้อนอีกแล้ว

“เอ่อ พี่โอเนลมีอะไรจะคุยกับฉันหรือจ๊ะ”

หล่อนวางแก้วน้ำในมือลงกับโต๊ะตรงหน้าของแขกหนุ่ม จากนั้นก็รีบไปทรุดกายลงนั่งบนโซฟาตัวตรงกันข้ามกัน มองเขาอย่างกระวนกระวาย

โอเนลหยิบน้ำขึ้นไปดื่ม จากนั้นก็วางลง และจ้องหน้าหล่อน

“นวลก็รู้ใช่ไหมว่าพี่กับนางเคยคบหากัน”

“ลักลอบคบหากัน”

เนื้อนวลเค้นเสียงไม่พอใจออกไป แต่โอเนลไม่สนใจ เขาไหวไหล่และพูดจุดประสงค์ของตัวเองขึ้นมา

“ตลอดเวลาที่พี่กับนางคบกัน พี่จ่ายทุกอย่างให้กับนางทั้งหมด”

“มันก็สมควรแล้วนี่คะ ในเมื่อพี่โอเนลคิดจะเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน”

หญิงสาวสวนกลับอย่างเผ็ดร้อน แต่ผู้ชายตรงหน้าก็ยังทำเป็นไม่สะทกสะท้านเช่นเดิม และพูดในสิ่งที่เขาต้องการออกมาเรื่อยๆ

“และก่อนที่นางจะทิ้งพี่ไป นางได้ทำสัญญากู้เงินจากพี่ไปหนึ่งแสนเหรียญ”

“ว่าไงนะคะ?!”

เนื้อนวลเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบเปลี่ยนเป็นเฉยๆ เมื่อควบคุมตัวเองได้

“นั่นพี่โอเนลก็ต้องไปตามเอาคืนจากพี่นางเอง นวลไม่เกี่ยว”

คนตรงหน้าจ้องมองหล่อนนิ่ง ก่อนจะหยิบกระดาษบางอย่างที่หล่อนพึ่งเห็นว่าเขาถือมาด้วยยื่นมาให้ตรงหน้า

“อะไรคะ”

“ก็อ่านดูสิ แล้วจะรู้ว่ามันคืออะไร”

เนื้อนวลรับกระดาษสีขาวจากมือของโอเนลมาอ่านเร็วๆ แล้วก็ต้องหน้าซีดเผือดไร้สีเลือดขึ้นมาในทันทีเมื่อทุกอย่างกระจ่างในสมอง

“ไม่จริง...”

โอเนลไหวไหล่น้อยๆ และพูดขึ้นอย่างไม่แยแส

“ความจริงพี่ก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้องนะที่นวลต้องมารับใช้หนี้แทนพี่สาวแบบนี้ แต่นางทำพี่เจ็บก่อน ดังนั้นเงินก้อนนี้พี่ต้องเอาคืน”

เสมือนมือทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาในทันที กระดาษสัญญาในมือของหล่อนร่วงลงกับพื้น หัวใจของหล่อนก็ไม่ต่างกัน นี่เนื้อนางทำกับหล่อนอย่างนี้ได้ยังไง กล้าปลอมลายมือของหล่อนแบบนี้ได้ยังไง น้ำตาแห่งความเสียใจเอ่อซึมออกมาอย่างสุดควบคุม

“พี่โอเนล... พี่ก็รู้ว่าไม่ใช่ฉัน... แล้วทำไมพี่ถึง...”

“ใช่พี่รู้ทุกอย่าง แต่พี่จะไม่ยอมเสียเงินจำนวนนั้นฟรีๆ และนวลก็ต้องเป็นคนใช้คืนพี่”

“แต่ฉันจะไปหามันมาจากที่ไหนล่ะ แค่จะกินให้ชนเดือนฉันก็แทบจะไม่พอกินอยู่แล้ว พี่โอเนล... พี่ไปตามจากพี่นางเอาเถอะ ฉัน... ไม่มีปัญญาจริงๆ”

“แต่นวลต้องรับผิดชอบแทนพี่สาวของตัวเอง”

โอเนลยังยืนกรานคำเดิมอย่างเลือดเย็น

“ฉัน... ฉันไม่ยอมหรอกนะ ฉันจะไปแจ้งความ ฉันไม่ได้เป็นคนเซ็นเอกสารนั่น”

“ก็เอาสิ ถ้าใจดำกล้าทำกับพี่สาวของตัวเองได้ก็ทำเลย พี่ไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรอยู่แล้ว”

เสียงหัวเราะของโอเนลทำให้เนื้อนวลน้ำตาไหลออกมาอาบแก้ม หล่อนเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน และตอนนี้หนทางเดินบนโลกใบนี้ก็ไร้แสงสว่างโดยสิ้นเชิง

“พี่โอเนล... ได้โปรดเถอะ... ฉันไม่มีเงินจริงๆ”

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่พี่จะต้องสนใจ เธอจะต้องชดใช้เงินจำนวนนั้นแทนพี่สาวแพศยาของเธอเนื้อนวล”

“แต่ฉันไม่มีเงิน...”

“พี่ให้เวลาเธอหนึ่งอาทิตย์กับเงินจำนวนหนึ่งแสนเหรียญ ถ้าหามาไม่ได้...”

สายตาของโอเนลตวัดไปจับจ้องที่เปลของเอวา เนื้อนวลเห็นแล้วก็หน้าซีดเผือด เข้าใจทันทีว่าผู้ชายตรงหน้ากำลังคิดชั่วอะไรอยู่ในหัว

“อย่าแม้แต่จะคิดนะพี่โอเนล”

เจ้าของชื่อหัวเราะลั่น หันมาจ้องหน้าหล่อนเช่นเดิม

“เด็กคนนี้แม้จะโชคร้ายมีแม่ร่านหลายผัว แต่ก็ยังโชคดีนะที่มีน้าทั้งรักทั้งเอ็นดูแบบเธอเนื้อนวล”

แม้มันจะเป็นคำชม แต่เนื้อนวลกับไม่ได้รู้สึกดีกับมันเลย ตอนนี้หัวใจของหล่อนกำลังเต็มไปด้วยความขลาดกลัว ตอนนี้ไม่ใช่แค่คิริลคนเดียวหรอกที่หล่อนต้องขลาดกลัว แต่มีโอเนลอดีตชู้รักของเนื้อนางอีกคน

บ้าจริง แล้วนี่หล่อนจะทำยังไงดีนะ จะทำยังไงดี?

หญิงสาวคิดอย่างอึดอัดและไร้ทางออก

“เอาเป็นว่าอีกหนึ่งอาทิตย์เจอกัน และหวังว่าวันนั้นเธอจะสามารถคืนเงินได้ทั้งหมด”

โอเนลผุดลุกขึ้นยืน เนื้อนวลลุกขึ้นยืนตามด้วยแข้งขาที่สั่นเทา

“ฉัน... ฉันขอผ่อนใช้ได้ไหม... ฉัน...”

“พี่ต้องการทั้งหมด และถ้าไม่ได้ เธอจะไม่มีวันได้เห็นเด็กในเปลนั่นอีก...”

สายตาของโอเนลเหี้ยมโหดและชั่วร้าย นี่ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเนื้อนางไปเลือกคบกับผู้ชายร้ายกาจอย่างโอเนลได้ยังไงกัน หรืออาจจะเป็นเพราะทั้งคู่ร้ายพอๆ กันก็เป็นได้

“พี่ไม่ได้ขู่ แต่พี่จะทำจริงๆ”

โอเนลเดินไปหยุดที่หน้าประตู เนื้อนวลกัดฟันเดินตามออกไป

“ฉัน... ฉันจะพยายาม...”