ตอนที่ 7 เคลียร์

ตอนที่ 7

เคลียร์

ดวงตากลมโตมองขึ้นไปอย่างตึกสูง ขาเรียวก้าวเข้าไปในห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่มีห้องลับสำหรับพี่น้องตระกูลซามูเอล ห้องที่มีแค่สามพี่น้องเท่านั้นที่สามารถเข้าได้

ทว่าเธอเป็นอีกหนึ่งคนที่รู้ทางเข้าทางออกเป็นอย่างดีและไม่เคยมีใครรู้เลยว่าเธอมีรหัสผ่านพร้อมลายนิ้วมือที่เคยสแกนเอาไว้...นอกเสียจากคนที่เป็นคนให้รหัสผ่าน

“คงยังไม่เปลี่ยนพาสเวิร์ดหรอกนะ” เสียงบางเบาเอ่ยกับตัวเอง

ไม่รอช้า แพร์พีญาจึงเอื้อมมือไปสแกนลายนิ้วมือเพื่อเปิดห้องทันที

กึก!

ไม่เปลี่ยน เวลาผ่านไปห้าปีทุกอย่างยังเหมือนเดิม ยกเว้นเขาสินะที่เปลี่ยนไป

ร่างบางก้าวเข้ามามองเห็นร่างสูงที่คุ้นชินยืนชิดขอบตู้หนังสือ กลายกับว่าเขารู้ดีว่าเธอต้องมาที่นี่

“ฝีมือนายใช่ไหม!?” ไม่พูดพร่ำทำเพลง แพร์พีญาเอ่ยถามตรงประเด็น

“...” คูเปอร์ยังคงยืนก้มอ่านหนังสือ ไม่คิดจะหันกลับไปมองต้นเสียง

“นี่...คูเปอร์!!”

เจ้าของดวงตาสีนิลหันกลับมาทันควันเมื่อโดนเรียกชื่ออย่างไม่ให้เกียรติ ทั้งที่เขาอายุมากกว่า

“เมื่อไหร่จะหยุดวุ่นวายกับชีวิตฉันสักที”

“...” ทว่าดวงตาคู่นั้นได้แต่จับจ้องร่างบางด้วยแววตาดุดันคาดเดาอะไรไม่ได้เลยสักนิดและไม่แม้แต่จะปริปากเอ่ยอะไรออกมาเช่นกัน

“นายกำลังทำให้ฉันลำบาก รู้ตัวไหม” แพร์พีญาไม่รู้จะพูดคำไหนกับคนประเภทนี้อีกแล้ว

เหมือนคำพูดของเธอเป็นเพียงอากาศเท่านั้น นอกจากจะไม่ตอบกลับ เขายังจะเดินไปหย่อนตัวนั่งโซฟายกขาพาดบนโต๊ะพร้อมกับอ่านหนังสือต่ออย่างหน้าตาเฉย

“เป็นบ้าอะไรของนาย ขาดความรักรึไงถึงได้เรียกความสนใจ” แพร์พีญาฟิวส์ขาดเอ่ยออกมาด้วยความโมโหกับท่าทีพวกนั้น

ฟึ่บ! คูเปอร์โยนหนังสือทิ้งจากมือ

“มันจะมากไปแล้วนะ” พร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วถลาตัวเข้าประชิดร่างบางทันที

“แต่สิ่งที่นายกำลังทำอยู่มันหมายความว่าอย่างนั้น” เธอเชิดหน้าไม่เกรงกลัว วันนี้เป็นไงเป็นกัน เธอจะไม่หนีคนพวกนี้อีกแล้ว

หมับ! มือหนาคว้าต้นแขนเล็กกระชากเข้าหาตัวเต็มแรง

“ความรักของเธอมันไม่มีค่าสำหรับฉัน!” พูดจบเขาก็สะบัดมือออกจากตัวแพร์พีญา

“อึก!” สุดท้ายคำพูดนี้ก็หลุดจากปากเขาสักที คำพูดที่ใครบางคนพยายามบอกเธอมาโดยตลอด

‘ผู้หญิงที่ทำตัวง่าย มีใครบ้างไม่ชอบ’

“...” คูเปอร์เงียบเมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของผู้หญิงตรงหน้า

“ความรักของนายก็ตายจากฉันไปแล้วเหมือนกันเพราะฉะนั้นเราควรจะจบกันสักที หยุดทำลายชีวิตฉัน หยุดข่มขู่และหยุดทุกสิ่งที่นายคิดจะทำ!” ร่างบางกัดฟันพูดออกมาอย่างแค้น ๆ และจุกในอกอย่างบอกไม่ถูก

“หึ เป็นใครถึงมาห้ามฉันได้” เขาแสยะยิ้มเค้นหัวเราะสมเพชประโยคพวกนั้น

“อยากให้ฉันตายตรงหน้านายใช่ไหม ถึงจะพอใจ!” ไม่รู้เพราะอะไรเธอถึงได้ประชดออกไปอย่างนั้น ทั้งน้ำเสียงและสายตามันตัดพ้อโดยที่ห้ามตัวเองไม่ได้

“ลองตายดูสิ เพื่อฉันจะพอใจ”

“คูเปอร์!” เธอกดเสียงต่ำด้วยความขุ่นเคือง

“ห้ามเรียกชื่อฉัน!” ทว่าเขากลับตวาดใส่ร่างบางเสียงดังลั่น แววตาดุร้ายอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน

“...” แม้แต่ชื่อคนเคยคบกัน เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกสินะ

“...” เขาเงียบเพื่อลองเชิงคนที่กล้ามาเหยียบที่ห้องแห่งนี้อีก

“อืมฉันเข้าใจแล้ว...ฉันเองก็ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่นาน แค่ต้องการเคลียร์กับนายให้จบวันนี้”

“หึ” คูเปอร์เค้นเสียงหัวเราะอีกครั้ง ท่าทีของเขากวนประสาทร่างบางได้เป็นอย่างดี

แต่สำหรับเขา จบ...เพื่อไปมีความสุขใหม่ ใครมันจะยอม

“คือฉันไม่รู้ว่านายทำแบบนี้ทำไม แต่ช่วยหยุดสักทีได้ไหม”

“งั้นฉันถามหน่อย ว่าทำไมฉันต้องหยุด!?”

“คนรวยอย่างนายไม่มีวันเข้าใจหรอก”

“กลับไปทำอาชีพเก่าสิ ถ้าอยากสบาย”

แพร์พีญาเงยหน้าสบดวงตาสีนิล นี่เขาจะยัดเยียดอาชีพนี้ให้เธอให้ได้เลยใช่ไหม เป็นลูกของผู้หญิงขายตัวมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ แล้วครอบครัวของใครกันที่กดให้แม่ของเธอทำอาชีพนี้...ถ้าไม่ใช่ครอบครัวคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้!

“เงียบ!?...” คูเปอร์เค้นเสียงใส่ร่างบางแล้วเอ่ยต่อ “หรือว่ามีลูกค้าแค่ไอ้หมอหน้าจืดนั่นคนเดียวแล้ว มันสนองเธอไม่พอเหรอถึงต้องรับงานถ่ายแบบโชว์เนื้อโชว์ตัวอย่างนี้”

“...” แพร์พีญาเบี่ยงหน้าไปทางอื่นรู้สึกว่าการมาครั้งนี้ไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย ในเมื่อเขาไม่คิดจะจบ

“ถ้าหาลูกค้าไม่ได้ ฉันยอมเป็นลูกค้าให้เธอก็ได้ เอาไหม!?”

“ทุเรศ! สมองนายมันมีแต่เรื่องต่ำ ๆ ฉันไม่น่าเสียเวลามาคุยกับนายจริง ๆ” เธอแวดเสียงใส่หน้าร่างสูงด้วยความไม่พอใจ สุดท้ายแล้วเขาก็แค่ต้องการจะกดเธอก็เท่านั้น

หมับ!

“ต่ำเหรอ” คูเปอร์เชยคางมนให้เชิดหน้าขึ้นมาสบตา

“...” ร่างบางพยายามสะบัดหน้าหนี แต่ก็สู้แรงบีบไม่ได้

“ฉันจำได้ว่าเธอเองก็ชอบเรื่องต่ำ ๆ เหมือนกัน ไม่งั้นเธอจะยอมทุกครั้งที่ฉันขอเหรอ”

“...” กำหมัดเล็กกำเข้าหากันแน่น มือไม้สั่นไปทั้งตัว ไม่เคยรู้สึกโกรธตัวเองอย่างตอนนี้มาก่อนเลย

“เถียงไม่ออกเหรอหรือฉันพูดตรงเกินไป” เมื่อเห็นว่าร่างบางตรงหน้ายืนนิ่ง เขาก็ยียวนต่อทันควัน

“อย่าหวังว่าฉันจะนอนกับนายอีก”

“อืม ฉันจะรอดู” เขายักคิ้วอย่างเหนือกว่า

“ที่ทำไปทั้งหมดเพื่อที่จะดูถูกฉันใช่ไหม”

“พิสูจน์สิ ว่าเงินซื้อเธอไม่ได้อย่างที่ใคร ๆ เขาพูดกัน”

“ฉันไม่พิสูจน์อะไรทั้งนั้นเพราะเงินซื้อฉันได้จริง ๆ ถ้าใครให้เงินฉันตอนนี้ ฉันก็พร้อมทำทุกอย่าง”

หมับ!

“หน้าไม่อาย” มือหนากระชากร่างบางอีกครั้งพร้อมทั้งกดเสียงด่าทอใส่

“ในเมื่อฉันต้องการเงิน ฉันไม่จำเป็นต้องแอ๊บ” ก่อนที่แพร์พีญาจะตอบโต้เต็มน้ำเสียง ไม่มีอีกแล้วผู้หญิงที่อ่อนโยน โลกนี้มันมีไว้สำหรับคนที่เข้มแข็งเท่านั้น

“แพร!” ทำให้คูเปอร์โกรธจัดเอ่ยเรียกชื่อร่างบางดังลั่นห้อง

“อย่ามาเรียกชื่อฉัน นายเองก็ไม่มีสิทธิ์แล้วเหมือนกัน” ทว่าเธอเองก็สวนกลับไปทันทีพร้อมย้อนประโยคเดิมที่ชายหนุ่มตรงหน้าพูดไว้ก่อนหน้านี้

“เท่าไหร่!? ถึงจะทำให้เธอเลิกนิสัยนี้สักทีห๊ะ” คูเปอร์ตะคอกใส่อย่างเดือดดาล เก็บอารมณ์แทบไม่อยู่เมื่อร่างบางตรงหน้าแสดงธาตุแท้ให้เห็น

ผ่านมาห้าปีเพิ่งจะเห็นธาตุแท้ ผู้หญิงที่อ่อนหวาน ใสซื่อ มันเป็นแค่ฉากจอมปลอม เอาไว้หลอกผู้ชายเพื่อโกงค่าตัวก็แค่นั้น

“เงินนายอาจจะซื้อได้ทุกอย่างที่นายต้องการ แต่ยกเว้นฉัน!” เอ่ยจบแพร์พีญาสะบัดมือออกจากการเกาะกุมอย่างแรงจนหลุดพ้น

“หึ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะจริงอย่างที่เธอพูดรึเปล่า” ทำให้คูเปอร์เอ่ยดูถูกออกไป

ดวงตากลมโตสบตาคู่สีนิลอย่างหลากหลายความรู้สึก เขาที่มองมาเต็มไปด้วยความรังเกียจและสมเพช

และในเมื่อพูดไม่รู้เรื่องแพร์พีญาจึงหมุนตัวเพื่อที่จะกลับ ผิดเองที่มาที่นี่ คิดว่าจะคุยด้วยเหตุผลแล้วจะจบแต่ทว่าเขากลับกดเธอให้ต่ำกว่าเดิม

หมับ! มือหนาคว้าแขนเล็กเอาไว้ไม่ให้เดินต่อ

“จำเอาไว้ว่าฉันจะทำให้เธอคลานมาขอร้องเงินจากฉันเอง...แพร์พีญา”