บทที่4 สืบหาผู้ช่วยของเฟิ่งจิ่ว

“น่าเจ็บใจนักครั้งนี้ทำไม่สำเร็จอีกไม่กี่วันท่านพี่ก็จะกลับมาแล้วเมื่อท่านพี่กลับมาคงหาโอกาสจัดการมันได้ยาก” ฉินซื่อบ่นให้สาวใช้คนสนิทฟัง

จูหรานสาวใช้คนสนิทของฉินซื่อได้ยินดังนั้นก็รายงานเรื่องที่พึ่งไปได้ยินมาให้เจ้านายฟัง

“เมื่อครู่พวกสาวใช้ลือกันไปทั่วจวนว่าเหม่ยฮวาหกล้มคอหักตายเจ้าค่ะบ่าวว่าต้องเป็นฝีมือคุณหนูเก้าสังหารเหม่ยฮวาแล้วอำพรางศพแน่ๆ”

ฉินซื่อ ”สตรีอ่อนแอไม่มีแรงแม้แต่จะฆ่าไก่เยี่ยงนั้นจะฆ่าคนตายได้อย่างไรมันต้องมีคนมาช่วยแน่ๆไม่อย่างนั้นมันจะหลุดรอดมาจากโจรสองคนนั้นได้อย่างไร“

”และยังมาจัดการบ่าวทรยศได้อีกเจ้าไปสืบดูทีว่าใครเป็นคนช่วยมันข้าไม่เชื่อว่าเงินจะง้างปากบ่าวในเรือนนางหนูเก้าไม่ได้”

ฉินซื่อนำถุงเงินหนักอึ้งส่งให้สาวใช้คนสนิทนางไม่เชื่อว่าจะมีบ่าวคนไหนเห็นเงินแล้วไม่รายงานความผิดปกติเกี่ยวกับเฟิ่งจิ่วให้นางรู้

เรือนที่เฟิ่งจิ่วอยู่เฟิ่งเฟยเทียนตั้งชื่อให้ว่าเรือนใจสงบบ่าวในเรือนของเฟิ่งจิ่วมีแค่สามคนสาวใช้ทำงานหยาบสองคนและสาวใช้ส่วนตัวอีกหนึ่งคน

อาหารที่เฟิ่งจิ่วรับประทานทั้งสามมื้อชุนฮวาจะเป็นคนไปยกมาให้ อาหารที่โรงครัวส่งมาให้ทุกมื้อก็เหมือนปกติเช่นสามปีที่ผ่านมา นั่นคือข้าวต้มที่มีแต่น้ำมากกว่าข้าวกับผักดองสองสามชิ้นเท่านั้น

ที่ผ่านพ่อบ้านหลางรู้เรื่องนี้แต่เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้จึงได้แต่เพียงนำเงินส่วนตัวไปซื้อข้าวสารและไข่แอบมามอบให้เจ้าของร่างเท่านั้น

เพราะมีข้าวสารที่พ่อบ้านและฮูหยินรองนำมาแบ่งปันเจ้าของร่างจึงแอบเปิดครัวเล็กในเรือนตนเองหุงข้าวต้มไข่แบ่งกันกินกับเฟิ่งสือที่อยู่เรือนติดกันทำให้สามปีที่ผ่านมาสองพี่น้องไม่หิวตาย

อนุอีกสามคนที่เหลือใช่ว่าจะไม่สงสารเห็นใจเฟิ่งจิ่วกับเฟิ่งสือแต่อาหารที่พวกนางได้รับจากโรงครัวก็ดีกว่าสองพี่น้องไม่มาก

พวกนางเป็นแค่อนุโวยวายไปก็สู้ฮูหยินเอกไม่ได้จึงได้แต่สงบปากสงบคำ

สามวันที่ผ่านมาจูหรานได้ทำทีมาตีสนิทกับสาวใช้ทำงานหยาบสองคนในเรือนสงบสุขนางจ่ายเงินให้สาวใช้คนละสองตำลึงเงินแต่ก็ไม่ได้รับข่าวที่น่าสนใจ

นางจึงเปลี่ยนเป้าหมายใหม่เข้าไปตีสนิทกับชุนฮวานางมอบเงินให้ชุนฮวาสิบตำลึงเงินแล้วบอกให้ชุนฮวาคอยส่งข่าวบอกนางว่าเฟิ่งจิ่วพบเจอใครบ้าง

ชุนฮวารับเงินใส่ถุงเงิน “ขอบคุณมาก” เอ่ยขอบคุณจูหรานเสร็จชุนฮวาก็กลับเข้าไปในเรือนสงบสุข

เฟิ่งจิ่วกำลังอ่านหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์แคว้นโจวนางเอนหลังพิงหัวเตียงท่าทางเกียจคร้านแต่ในสายตาของชุนฮวาคุณหนูเก้าช่างงามดังนางจิ้งจอกแปลงกายมาล่อลวงบัณฑิต

ชุนฮวานำเงินมอบให้เฟิ่งจิ่ว ”ฮูหยินเอกให้พี่จูนำเงินมามอบให้บ่าวเพื่อสืบว่าคุณหนูพบปะผู้ใดบ้างเจ้าค่ะ“

เฟิ่งจิ่ว “เจ้าเก็บไว้เถอะถ้านางมาถามอีกครั้งเจ้าขอเงินเพิ่มแล้วบอกนางไปตามความจริงว่าข้าพูดคุยกับใครบ้าง”

ชุนฮวา “บอกความจริงจะดีรึเจ้าคะ“

เฟิ่งจิ่ว ”ข้าไม่มีอะไรต้องปิดบังเจ้าไม่ต้องกลัวบอกไปเถอะอีกครึ่งชั่วยามข้าจะไปรับน้องสิบเจ้ามาช่วยข้าแต่งตัวเถอะ”

ชุนฮวา “เจ้าค่ะ”

ครึ่งชั่วยามต่อมาสองนายบ่าวก็มายืนอยู่หน้า*กั๋วจื่อเจี้ยน รถม้าหน้ากั๋วจื่อเจี้ยนจอดเรียงรายกันอยู่ด้านหน้าเพื่อรอรับเหล่าคุณชายบัณฑิตของกั๋วจื่อเจี้ยน

บัณฑิตของกั๋วจื่อเจี้ยนทะยอยกันเดินออกมาไม่ถึงหนึ่งเค่อเฟิ่งสือก็เดินออกมาพร้อมกับเฟิ่งชีและเฟิ่งปา

เมื่อทั้งสามคนเห็นเฟิ่งจิ่วก็มีสีหน้าแปลกใจเฟิ่งจิ่วเอ่ยทักทาย “พี่เจ็ดพี่แปด”

ตามความทรงจำของร่างเดิมเฟิ่งชีเป็นบุตรของอนุหนึ่งหลินซื่อ เฟิ่งปาเป็นบุตรของอนุสองหม่าซื่อทั้งสองคนอายุมากกว่านางปีเดียว เฟิ่งชีเกิดก่อนเฟิ่งปาเพียงสองเดือนทั้งสองคนจึงมีอายุสิบหกปีเท่ากัน

เฟิ่งชี,เฟิ่งปายิ้มให้นางเฟิ่งสือเห็นพี่สาวตนเองมารับก็ดีใจ “พี่เก้าท่านตั้งใจมารับข้าใช่ไหม”

เฟิ่งจิ่ว “อืมข้าจะพาเจ้าไปกินอาหารอร่อยที่เหลาอาหารเว่ยเต้าพี่เจ็ดพี่แปดก็ไปด้วยกันเถิด”

เฟิ่งสือ “จริงหรือขอรับแต่ข้าเคยได้ยินสหายบอกว่าที่เว่ยเต้าอาหารแพงมากเลยนะขอรับ”

เฟิ่งจิ่วยิ้มมองน้องชายด้วยความเอ็นดู “ไม่เป็นไรข้ามีเงินเลี้ยงเจ้า”

เฟิ่งสือตาเป็นประกายเขาเคยได้ยินสหายร่วมชั้นเรียนบอกว่าอาหารที่เว่ยเต้าอร่อยมาก

เขาก็อยากไปกินสักครั้งเมื่อเฟิ่งจิ่วยืนยันว่าจะพาไปเขาจึงพยักหน้าด้วยความเต็มใจ

เฟิ่งชีกับเฟิ่งปาลังเลพวกเขามีเงินคนละไม่กี่ตำลึงพวกเขาใช้เวลาทั้งเดือนรับจ้างคัดลอกตำรากว่าหาเงินมาได้

แต่เมื่อเห็นใบหน้าดีใจของน้องชายคนเล็กทั้งสองคนจึงควักเงินในตัวทั้งหมดออกมาให้เฟิ่งจิ่ว

เฟิ่งชี “ข้ามีเงินอยู่สองตำลึงเงินสองร้อยอีแปะเจ้าเอาไปเถอะข้าไม่หิวคงไม่ไปด้วย“

เฟิ่งปา ”ข้ามีอยู่สองตำลึงเงินให้เจ้าหมดเลยข้าจะกลับไปกินข้าวกับท่านแม่พวกเจ้าไปกันเถอะ“

เฟิ่งจิ่วเห็นความจริงใจของพี่ชายต่างมารดาทั้งสองก็ซึ้งใจนางส่ายหน้า ”พี่เจ็ดพี่แปดเก็บเงินไว้เถอะข้ามีเงินและพวกท่านก็ต้องไปกินข้าวกับข้าห้ามปฎิเสธเด็ดขาด“

เฟิ่งชี,เฟิ่งปาจึงพยักหน้าเอาเถอะถ้าน้องเก้าเงินไม่พอใช้พวกเขาก็จะคัดลอกตำราให้มากหน่อยนำเงินมาให้นาง

*กั๋วจื่อเจี้ยน คือสถานศึกษาแห่งหนึ่งในสมัยโบราณของจีน