บทที่ 3 ตาฝาด

บทที่ 3 ตาฝาด

หลังจากที่ทุกคนออกจากบ้านเฟิงมี่พาฮว๋าเย่กลับห้องเก็บห้อง จัดการอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวร่างกายที่ไม่สบายแค่ถูกน้ำก็หนาวสั่นถึงกระดูก รอยผองแดงบนหน้าเริ่มปรากฏขึ้นเนื่องจากถูกความร้อนของผัดผัก ฮว๋าเย่สงสารแม่จับใจเด็กหญิงรีบไปหยิบเอายามาถือไว้รอทาให้แม่ เวลาผ่านไปสักพักหลังจากที่ทายาเสร็จเฟิงมี่กินยาและรีบไปทำงานบ้านให้เสร็จตัวเองจะได้มีเวลานอนพักสักงีบ จนกระทั่งเวลาบ่ายคล้อยเสียงของซูเจี้ยนดังขึ้นทำให้เฟิงมี่สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ

“นังเด็กชั่วช้า แม่ของแกไม่สั่งสอนหรือไงอิจฉาริษยาหย่งอี้ของฉันจนต้องขโมยของเล่นมาทำพังแบบนี้กันห่ะ” ฮว๋าเย่ยืนตัวสั่นเทาก้มหน้าลงด้วยความหวาดกลัวเธอไม่ได้ทำของเล่นของหย่งอี้พังและไม่เคยไปขโมยของเล่นที่คุณย่าซื้อให้หย่งอี้ด้วยซ้ำ

"คุณย่าขาหนูไม่เคยไปขโมยของเล่นของพี่หย่งอี้เลยนะคะ แถมหนูยังไม่เคยเห็นของเล่นของพี่หย่งอี้ด้วยหนูไม่ได้ทำจริง ๆ อีกอย่างพี่หย่งอี้ต่างหากที่เดินมาหาหนูแล้วโยนความผิดทั้งหมดให้หนู"

"ไม่ใช่นะครับคุณย่า ผมไม่ได้ทำแบบนั้นนะครับฮว๋าเย่อิจฉาผมทำผิดไม่ยอมรับผิดแถมยังโยนความผิดมาให้ผมเพราะเธอกลัวคุณย่าจะลงโทษดูสิครับของเล่นที่คุณย่าซื้อมาให้ใหม่วันนี้พังหมดเลย " หยงอี้ชี้นิ้วไปที่ตุ๊กตาหุ่นยนต์วางอยู่ที่พื้นสภาพหักเป็นท่อน ๆ ทำให้ซูเจี้ยนโมโหเพราะตุ๊กตาตัวนี้แพงอยู่พอสมควร เธอไม่ฟังคำอธิบายของฮว๋าเย่เลยแม้แต่น้อยเชื่อฟังแต่คำพูดหลานรักเท่านั้น ซูเจี้ยนมองฮว๋าเย่ด้วยสายตาอำมหิตก่อนจะง้างมือตบเข้าที่ใบหน้าเล็กๆ ของเธอจนร่างเล็กถลาล้มลงกับพื้น

"เพี๊ยะ"!!!

เสียงร้องไห้ของฮว๋าเย่ดังขึ้นครั้นนั้นเฟิงมี่ออกมาจากห้องได้เห็นพอดีเธอรีบวิ่งมาจับตัวของลูกสาวทันที

"คุณแม่ทำไมคุณแม่ถึงลงไม้ลงมือกับฮว๋าเย่อย่างนี้คะ ถึงแม้คุณแม่จะรังเกียจไม่ชอบใจในตัวฉันแต่อย่ามาลงไม้ลงมือกับฮว๋าเย่ที่เป็นหลานของคุณแม่อย่างนี้สิ ฮว๋าเย่เจ็บมากมั้ยลูก"

"อึก อึก คุณแม่คะหนูไม่ได้ทำอะไร หย่งอี้ใส่ร้ายหนูทั้งหมดแต่คุณย่าไม่ฟัง"

"แกมาก็ดีแล้ว ฉันจะได้บอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่ฉันลงไม้ลงมือกับเด็กนี่แค่นี้ยังน้อยไป เพราะนังเด็กนี่มันอิจฉาริษยาหย่งอี้จนไปขโมยของเล่นที่ฉันซื้อให้ใหม่จนพังไปหมด ของเล่นพวกนี้ราคาไม่ใช่ถูก ๆ แพงกว่าชีวิตของพวกเธอสองคนแม่ลูกเสียอีก แกมันเป็นแม่ไม่ได้เรื่องสั่งสอนลูกไม่ดี หรือเพราะเลือดชั่ว ๆ ของพ่อมันถึงได้มีนิสัยแบบนี้ ครั้งนี้ถือว่าฉันยังมีความเมตตาลงมือสั่งสอนเพียงเท่านี้หากมีอีกครั้งฉันจะทุบตีให้ตายคามือ "

พูดจบซูเจี้ยนพาหย่งอี้เดินจากไปทันทีปล่อยไว้เพียงสองแม่ลูก รอยนิ้วมือที่ประทับอยู่บนใบหน้าเล็ก ๆ ของฮว๋าเย่แดงเป็นริ้ว ๆ เฟิงมี่เกลียดตัวเองที่สุดที่ไม่สามารถตอบโต้หรือด่าแม่สามีได้เลย

ส่วนตุ๊กตานั้นเป็นฝีมือของหย่งอี้เขาเล่นแรงเกินไปทำให้ตุ๊กตาพังและกลัวว่าคุณย่าจะต่อว่าจึงคิดหาหนทางและได้เห็นฮว๋าเย่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่หน้าห้องเก็บของเด็กชายคิดเรื่องชั่วร้ายขึ้นพร้อมใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเขาคิดออกแล้วว่าเรื่องนี้จะหาคนมารับผิดแทนตัวเองนำตุ๊กตาไปวางไว้ ๆ ตรงที่ฮว๋าเย่นั่งอยู่โดยที่เธอไม่ทันได้รู้ตัวก่อนที่เด็กชายจะไปตามคุณย่าและกุเรื่องขึ้นมา

"ฮว๋าเย่ของแม่คงจะเจ็บและเสียใจมากสินะ แม่ขอโทษที่แม่อ่อนแอ"

"อึก อึกหนูไม่เจ็บเลยค่ะแค่เสียใจที่คุณย่าไม่เชื่อคำพูดหนูเลยสักครั้ง หนูไม่ได้ทำจริง ๆ นะคะ"

"แม่รู้ และแม่ก็เชื่อว่าลูกของแม่ไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่นอน เข้าห้องกันเถอะแม่จะทายาให้นะ" เฟิงมี่จับมือของลูกสาวเข้าห้องเพื่อทายาในใจเธอครุ่นคิดเรื่องของเล่น แม้รู้ว่าลูกสาวไม่ได้เอาแต่เธอก็อยากให้ฮว๋าเย่มีของเล่นเป็นของตัวเอง เธอจึงบอกให้ฮว๋าเย่รออยู่ในห้องเฟิงมี่เอาเงินที่เธอเก็บเอาไว้ครั้นก่อนที่หลวนหลงให้ไว้ออกมานับดูพอจะซื้อของเล่นให้ฮว๋าเย่ได้ จึงออกไปที่ตลาดในเวลาที่ท้องฟ้ากำลังคล้อยต่ำลง

“ฮว๋าเย่เด็กดีลูกรอแม่อยู่ที่นี่ก่อนนะ อย่าออกมาจากห้องเข้าใจมั้ย? แม่จะรีบกลับมา”

“คุณแม่จะไปไหนเหรอคะ”

“แม่จะไปตลาดสักครู่นะ แม่จะไปซื้อของเล่นมาให้ฮว๋าเย่ของแม่ แม่ไม่อยากให้ลูกต้องน้อยใจ”

“จริงเหรอคะ แล้วคุณแม่มีเงินเหรอคะหนูไม่เอาก็ได้เดี๋ยวคุณแม่จะถูกคุณย่าต่อว่าอีก”

“ไม่ต้องห่วงนะ เงินนี่คือเงินที่คุณพ่อเคยให้แม่ไว้แล้วแม่จะรีบกลับมาพร้อมของเล่นชิ้นใหม่นะ”

“ขอบคุณคุณแม่นะคะ หนูจะรอคุณแม่กลับมานะคะ” เด็กหญิงยิ้มกริ่มโบกมือให้แม่ของตัวเองด้วยความดีใจ

เฟิงมี่เดินมาจนถึงร้านค้ากำลังเลือกของเล่นที่ราคาไม่แพงพอที่เธอจะซื้อได้แต่ทว่าสายตาของเธอกลับเหลียวไปเห็นผู้หญิงที่คล้ายกับซูหรงสะใภ้ใหญ่กำลังกอดคอนัวเนียกับชายแปลกหน้าที่ซอยใกล้ ๆ ร้านขายของเล่น

"คงไม่ใช่หรอกพี่สะใภ้จะทำมาอะไรอยู่ที่นี่ฉันคงตาฝาดเอง " เฟิงมี่คิดในใจก่อนจะเลือกซื้อของเล่นและกลับบ้านไปหาฮว๋าเย่ป่านนี้ลูกสาวของเธอคงรออยู่

ที่ซอยร้านขายของเล่นชายหนุ่มที่กำลังนัวเนียกับหญิงรูปร่างงดงามสายตาของเขาหันไปสบตากับผู้หญิงที่อยู่ในร้านของเล่นเข้าอย่างจังและจำได้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร รีบผละตัวออกจากหญิงสาวที่ตัวเองนัวเนียอยู่อย่างเร่งรีบ

พลั่ก!!

"นี่จะผลักฉันทำไมรู้มั้ยว่ากว่าฉันจะออกมาได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ พี่ไม่คิดถึงฉันหรือไง" หล่อนทำหน้าตาไม่พอใจพร้อมกออกหน้ามุ่ยเมื่อจู่ ๆ ถูกชายที่รักผลักออกอย่างไม่มีเหตุผล

"ไม่ใช่แบบนั้นพี่นะรักเธอมากเลยนะแต่เมื่อครู่พี่เหมือนจะเห็นน้องสะใภ้ของเธออยู่ในร้านของเล่นนะ "

"จะเป็นได้ยังไงกัน นังเฟิงมี่มันไม่มีเงินหรอกนะมันจะมาที่ร้านของเล่นได้ยังไงเพราะทุกเดือนที่สามีของมันส่งเงินมาแม่สามีไม่เคยเอาเงินให้มันเลยสักครั้ง"

"แต่พี่เห็นมันจริง ๆ นะ เมื่อครู่มันหันมาสบตากับพี่ด้วย ถ้ามันรู้เรื่องเราสองคนแล้วเอาไปฟ้องนังซูเจี้ยนจะเกิดอะไรขึ้น "

"ไม่ได้!! สิ่งที่ฉันทำมาทั้งหมดต้องพังลงสิแล้วถ้าเป็นมันจริง ๆ เราจะทำยังไงกันดี" ซูหรงกดนิ้วมือครุ่นคิดด้วยความกังวล

"เอาอย่างนี้เธอรีบกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซ่ะ ยังไงแม่สามีของเธอก็เชื่อคำพูดเธออยู่แล้วพี่จะลองเดินตามไปดูอาจจะไม่ใช่น้องสะใภ้ของเธอก็ได้ " ซูหรงพยักหน้าก่อนจะเดินออกมาจากซอยหันซ้ายหันขวาและเร่งฝีเท้าเดินให้ถึงบ้านโดยเร็วในใจคิดภาวนาขอให้ฉู่อี้คนรักของเธอตาฝาด

ฝั่งด้านเฟิงมี่เธอเดินกลับระหว่างทางเธอหญิงชราที่ดูอิดโรยไร้เรี่ยวแรงเดินอยู่ด้านหน้าคล้าย ๆ ว่าเธอจะล้มลง เฟิงมี่รีบเข้าไปพยุงช่วยเหลือหญิงชราทันที

"คุณยายเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะหรือว่าไม่สบาย"

"เฮ้อ!! ใจหายหมดคิดว่าตัวเองจะล้มลงเจ็บตัวอีกแล้ว ขอบใจแม่หนูมากนะฉันนะแก่แล้วก็เป็นแบบนี้แหละแค่เดินออกมาซื้อกับข้าวเหมือนจะเป็นลมซ่ะได้"

"อย่างนั้นฉันจะไปส่งคุณยายที่บ้านนะคะ ถ้าปล่อยให้คุณยายไปเองกลัวว่าจะเป็นลมระหว่างทางอีก"

"แม่หนูใจดีจริง ๆ ขอบใจนะ" เฟิงมี่พยุงกายของหญิงชราเดินตามเธอจนถึงบ้าน ก่อนจะจากกันเธอได้ยื่นขนมให้แก่เฟิงมี่เพื่อตอบแทนน้ำใจอีกด้วย

"ขนมนี่ฉันให้เป็นการตอบแทนที่เธอมีน้ำใจกับคนแก่อย่างฉัน ดูเหมือนเธอจะมีลูกสาวสินะ ดูจากของเล่นนั้นแล้วนะเอาขนมนี่ไปฝากเธอด้วยล่ะถ้าได้กินคงดีใจไม่น้อย "

"ขอบคุณค่ะคุณยายอย่างนั้นฉันกลับก่อนนะคะตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว "

"ไปดีมาดีเดินทางปลอดภัยนะคนดี ๆ อย่างแม่หนูต้องไปพบเจอสิ่งดี ๆ ตอบแทนแน่นอน " เฟิงมี่ส่งยิ้มให้หญิงชราพร้อมเดินหันกลับบ้านตระกูลมู่โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งคอยจับจ้องการเดินทางของเธออยู่