ตอนที่ 2 เปิดเทอม

ฉันมาโรงเรียนตอนเช้า เจอน้ำกับเกี๊ยวและเพื่อนคนอื่น ๆ อีก 2-3 คน มานั่งอยู่ก่อนแล้ว

"เข็ม...มาแล้วเหรอ เมื่อวานกลับบ้านถูกไหม"

"ถูกจ้ะ..."

ฉันพูดพร้อมกับวางกระเป๋าลง หันไปมองหลังห้อง ภีมยังไม่มา ไม่รู้วันนี้จะมาสายหรือเปล่า ฉันเปิดกระเป๋าเอาถุงขนมออกมา

"เอ้า...มากินขนมกันจ้ะ ฉันแวะซื้อตอนมาโรงเรียน"

น้ำกับเกี๊ยวมองแล้วยิ้ม ฉันกวักมือเรียกเพื่อนอีก 2 คนชื่อจุ๋มกับหน่อย ให้มากินด้วยกัน ฉันเก็บส่วนของภีมไว้ รอให้เขามาก่อนค่อยให้ ไม่นาน...ภีมกับนพและเพื่อนอีกคน ก็เดินคุยกันเข้ามาในห้อง

"ภีม...นพ"

ฉันเรียก...แล้วเดินเข้าไปหาพร้อมกับถุงขนม ฉันยื่นถุงให้

"เอ้า...ฉันซื้อขนมมาฝาก"

ภีมยิ้มให้...รับถุงขนมไป

"ขอบใจ...กลับบ้านถูกแล้วนะ"

"อื้อ...ขอบใจนะภีม เมื่อเช้าฉันก็มาทางนั้นแหละ เร็วดี...ไม่ต้องอ้อมไกลด้วย"

ฉันยิ้มให้แล้วเดินกลับมาคุยกับพวกน้ำต่อ ฉันแอบหันไปดู ก็เห็นพวกภีมกินขนมของฉันกันอย่างเอร็ดอร่อย

ตอนพักเที่ยง...น้ำจองโต๊ะไว้ให้เฉพาะกลุ่มเรา ที่ตอนนี้มีหลายคนแล้ว จุ๋ม หน่อย ทิน เชียร เป็นเพื่อนใหม่ที่เพิ่มเข้ามา โต๊ะเราจึงเสียงดังเฮฮากว่าใคร

"เฮ้ย..เบา ๆ หน่อยสิวะ"

เป็นเสียงจากอีกโต๊ะที่อยู่ข้างหลัง เป็นกลุ่มเด็กผู้หญิง 4-5 คน ดู ๆ แล้วก็น่าจะอยู่ชั้นเดียวกัน พวกฉันหันไปมองแล้วหันหลังกลับ...ทำเป็นไม่สนใจ คนพวกนั้นเดินมาที่โต๊ะเรา หนึ่งในนั้นตบโต๊ะเสียงดัง

"ที่พูดเนี่ย...ได้ยินไหม หูตึงรึไงวะ"

"ได้ยิน...แต่ไม่สน ไม่ใช่แค่โต๊ะเราเสียงดัง โต๊ะอื่นก็เป็น โต๊ะเธอก็ดังไม่ใช่เหรอ"

ฉันลุกขึ้นเถียง น้ำลุกขึ้นมาเกาะไหล่ฉัน

"ถ้าคิดจะมาหาเรื่องล่ะก็ คิดใหม่นะเธอ เสียโฉมแล้วจะไม่คุ้ม"

เกี๊ยวลุกขึ้นเดินไปยืนข้างหลังของพวกนั้น

"ใคร ๆ ก็เห็นว่าพวกเธอมาหาเรื่องพวกเราก่อนนะ ถ้าเกิดครูถามว่าทำไมถึงตีกัน พยานเรามีเยอะนะยะ...จะเอาไหมล่ะ"

คนพวกนั้นมองซ้ายมองขวา และมองเราด้วยสายตาอาฆาต แต่ไม่กล้าทำอะไร พวกเรานั่งลงกินข้าวกันตามเดิม

"พวกเธอระวังตัวกันด้วยนะ หมามักชอบลอบกัด"

ภีมพูดขึ้นเมื่อพวกนั้นเดินไปแล้ว เรามองหน้ากัน จริงของภีม...

"คนพวกนี้จะเก่งเวลาอยู่กับกลุ่ม แต่ถ้าตัวต่อตัวมักไม่กล้า กลับบ้านก็ระวังตัวด้วยแล้วกันนะ"

นพพูดเตือนอีกคน

"ตบเป็นตบสิวะ ไม่กลัวอยู่แล้ว"

น้ำพูด

"ใช่...มือเราก็มีนี่หว่า เรื่องไรจะให้ตบข้างเดียวล่ะ"

น้ำกับเกี๊ยวเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ฉันเหล่ตามองทั้งสองคน ฉันไม่ชอบมีเรื่องกับใคร แต่ถ้าจวนตัวจริง ๆ ก็คงต้องสู้ล่ะ อย่างเกี๊ยวว่า...ใครจะยอมให้ตบง่าย ๆ

ตอนเย็น...ฉันโบกมือลาพวกเพื่อน ๆ แล้วเดินกลับบ้านคนเดียว วันนี้มีลมพัดมาอ่อน ๆ อากาศไม่ร้อนเดินสบาย ฉันเดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสา จนกระทั่ง...

"เธอคนนั้นน่ะ...หยุดก่อน"

ฉันหันไปมองตามเสียง ก็เห็นกลุ่มเด็กผู้หญิงที่มีเรื่องกันเมื่อตอนเที่ยง พวกนั้นมากันสามคน

"มีอะไรเหรอ..."

คนพวกนั้นเข้ามายืนล้อมฉัน

"เมื่อเที่ยงเห็นเก่งนักนี่..."

"พวกเธอมาหาเรื่องเราก่อนนะ"

"แล้วไง...ขอดูหน่อยซิ ว่าจะเก่งแต่ปากรึเปล่า"

ฉันกัดฟัน มือกำหูกระเป๋าแน่น กะว่าถ้ามันเข้ามา...ฉันจะเอากระเป๋าฟาดให้หน้าแหกเลย

"เฮ้ย...หยุดนะ...ทำไรกันวะ"

ฉันหันไปมอง ใครคนหนึ่งยืนอยูไม่ไกล แสงอาทิตย์ที่ส่องด้านหลังของเขา...ทำให้เงาของเขาทอดยาวและดูใหญ่มาก สามคนนั้นตกใจที่มีคนมา เลยพากันวิ่งหนีไป ฉันลังเลว่าจะเอาไงดี พอตัดสินใจว่าจะวิ่ง ก็มีมือมาจับแขนฉัน ฉันร้องกรี๊ดลั่นพร้อมกับสะบัดแขนเต็มแรง แขนฉันเลยฟาดไปโดนหน้าคนที่จับเเต็ม ๆ

"เฮ้ย...จะดิ้นอะไรนักหนาวะ"

เขาพูดพร้อมกับเอามือจับคาง ฉันหายตกใจเมื่อได้ยินเสียง

"ภีม..."

"เออ...โห...ฟาดมาได้"

"ขอโทษ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ"

ฉันยกมือไหว้ขอโทษ รู้สึกผิดจริง ๆ ภีมส่ายหัว

"เออๆๆๆ..ช่างเหอะ..."

"ไหนบอกจะไปเล่นบอลกับพวกนพไม่ใช่เหรอ"

"โดนพวกรุ่นพี่แย่งที่น่ะ...เลยอดเล่น กลับบ้านดีกว่า"

"ขอบคุณมากนะ ถ้าภีมไม่มา ฉันแย่แน่เลย คนพวกนั้นเหมือนหมาบ้าจริง ๆ ด้วย"

"ไม่เป็นไรใช่ไหม...พวกนั้นทำอะไรเธอรึเปล่า"

ภีมถามแล้วมองหน้าฉัน ฉันยิ้มแหย ๆ

"ไม่เป็นไรอ่ะ โชคดีที่ภีมมาทัน ไม่งั้น...ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง อาจเป็นศพคาซอยไปละมั๊ง"

ฉันพูดแล้วหัวเราะเบา ๆ

"พูดบ้า ๆ อย่างมากก็แค่เสียโฉม ไม่ถึงตายหรอกน่า"

"ว่าได้เหรอ...เผื่อพวกนั้นเอามีดมาจิ้มฉันล่ะ"

ภีมหัวเราะแล้วส่ายหัว ฉันก็หัวเราะไปด้วย

"ฉันว่าช่วงนี้เธอยอมเดินไกลหน่อยดีกว่านะ อย่าเพิ่งมาเดินทางลัดเลย ฉันมาเดินกลับด้วยทุกวันไม่ได้หรอก"

ฉันก้มหน้า...คงต้องทำอย่างภีมพูดแหละ ฉันยังไม่อยากถูกรุมฆ่าตายอนาถในซอยนี้หรอก

"อย่าคิดมากน่า...ว่างก็จะกลับด้วย แต่ถ้าไม่ว่าง...เธอก็เดินอ้อมเอาละกัน"

ฉันพยักหน้า ภีมเอามือมาจับหัวฉันโยกเบา ๆ ทำอย่างกับเขาเป็นผู้ใหญ่เสียเต็มประดา แต่ฉันกลับรู้สึกปลอดภัย เราเดินกันเงียบ ๆ โดยไม่คุยอะไรกันอีก แล้วต่างคนก็ต่างกลับบ้านของตัวเอง ฉันมองตามหลังภีมที่เดินเข้าปากซอยบ้านไป รู้สึกดีใจที่ได้มีเพื่อนใจดีแบบนี้