บทที่ 5 ออกอาการ

"กูว่าจะกลับแล้ว ถ้าพวกมึงจะอยู่ต่อฝากบอกพัดมันด้วยว่าคืนนี้กูไม่ว่างไปดื่มกับมันบนห้อง" พารันหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงหลังจากใช้เวลาพูดคุยกับเพื่อนรักทั้งสองคนเกินครึ่งชั่วโมง ก่อนจะเดินฝ่าความมืดสลัวออกไปพร้อมกับน้ำหวาน

"กูล่ะเบื่อคู่ผัวตัวเมียสองคนนี้จริงๆ เมื่อไหร่พวกมันจะเลิกเล่นอะไรแผลงๆแล้วคบกันแบบจริงจังสักที" มาวินมองตามไปพลางถอนหายใจเบาๆ

"เลิกสนใจเรื่องของพวกมันเถอะ กูเบื่อจะปวดหัวกับพวกมันสองตัวแล้ว" นักรบเบือนหน้าหนีอย่างไม่สนใจนัก มันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขารู้สึกเบื่อหน่ายกับความสัมพันธ์คลุมเครือระหว่างพัดชาและพารัน แต่ก็เลือกที่จะไม่ยื่นมือเข้าไปวุ่นวาย นั่นเป็นความคิดเดียวกันกับมาวิน

"เอารถมาไหม" พารันเอ่ยถามคนข้างๆเมื่อเดินมาถึงลานจอดรถ

"เอามาค่ะ"

"คันไหน"

"พี่พารันจะเอารถหวานไปเหรอคะ"

"ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร"

"ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ!" น้ำหวานโพล่งขึ้นเสียงดังอย่าลืมตัว แล้วรีบหยิบกุญแจรถยนต์ในกระเป๋าสะพายข้างออกมายื่นให้พารัน เธอกัดปากเบาๆกลบเกลื่อนความเขินอาย ก่อนจะเดินตรงไปที่รถยนต์คันหรูของตัวเอง โดยมีพารันเดินตามหลังไป

@โรงแรมหรูใจกลางเมือง

"เราจะมาดื่มต่อกันที่นี่เหรอคะ" หญิงสาวถามอย่างประหม่าขณะเดินตามพารันเข้ามาในห้องพักหรูหราของโรงแรมแห่งหนึ่ง หัวใจดวงน้อยเต้นโครมครามด้วยความตื่นเต้นเมื่อมีโอกาสได้อยู่กับชายหนุ่มที่ใครหลายๆคนต่างหมายตาตามลำพัง

"มานั่งสิ เดี๋ยวพี่โทรสั่งไวน์ก่อน"

"หวานขอเครื่องดื่มที่ไม่แรงมากได้ไหมคะ"

"เอาน้ำสตรอว์เบอร์รีไหม มันน่าจะเหมาะกับผู้หญิงหวานๆนะ"

"ถ้าพี่พารันสั่งให้หวานเอาอะไรก็ได้ค่ะ"

"หึ ง่ายกว่าที่คิดนะ" พารันปรายตามองเจ้าของเรือนแก้มแดงระเรื่อเพียงนิด ก่อนจะเดินเลี่ยงไปคุยโทรศัพท์ ทำให้น้ำหวานต้องเดินเข้าไปนั่งรอบนโซฟาก่อน

"ไอ้พายล่ะ" มาวินละสายตาจากผู้คนรอบข้างที่ต่างพากันโยกตัวไปมาตามจังหวะเพลงที่ดังกระหึ่ม เมื่อเสียงหนึ่งของใครบางคนดังขึ้นใกล้ๆ เขาเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อย เพราะคุ้นเคยกับเจ้าของเสียงนั้นเป็นอย่างดี

"ป่านนี้คงนอนครางอยู่บนเตียงแล้วมั้ง"

"หมายความว่าไง"

"มันออกไปกับผู้หญิงแล้ว" พัดชาชะงักไปเมื่อได้รับคำตอบจากมาวิน

"ไม่อยากให้มันไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นก็โทรตามมันกลับมาดิ ไอ้พายมันเชื่อฟังมึงจะตาย" เป็นนักรบที่พูดขึ้นเสียงเรียบโดยที่สายตาไม่ได้จับจ้องที่ใบหน้าสะสวยของเพื่อนรัก

"เหอะ!" พัดชาแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปบนห้องทำงานอย่างไม่สบอารมณ์นัก เธอรีบหยิบมือถือที่วางอยู่บนโซฟามาต่อสายหาพารันทันที

(เสี้ยนรึไงถึงโทรหากู) ไม่นานนักน้ำเสียงยียวนของคนปลายสายก็ดังเล็ดลอดออกมาจากลำโพงมือถือ

"จะกลับมาเองหรือจะให้ฉันไปลากคอกลับมา"

(อย่ามาเอาแต่ใจตอนนี้ เพราะกูไม่ว่างเอาใจมึง)

"ตอบแบบนี้อยากตายรึไง!"

(อย่ามาตะคอก ถ้าอยากให้กูกลับไปก็กรุณาขับรถมารับด้วย พอดีกูเอารถคนอื่นมา ที่โรงแรมX อย่าช้าล่ะ กูไม่ชอบรออะไรนานๆ)

พัดชากดตัดสายอย่างหัวเสียโดยไม่ตอบอะไรกลับไป ก่อนจะเดินไปหยิบกุญแจรถยนต์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน แล้วเดินออกไปทันที

"หึ" พารันยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจแม้จะโดนตัดสายใส่ ก่อนจะโยนมือถือเครื่องหรูไว้บนโต๊ะกระจก ยกแก้วไวน์ขึ้นมาแตะริมฝีปากเบาๆ ชิมรสชาติของมันอย่างละเมียดละไม

"น้องน้ำหวานกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวเพื่อนพี่จะมา"

"พี่พัดชาเหรอคะ"

"อืม"

"พี่พารันกับพี่พัดชา...เป็นอะไรกันเหรอคะ"

"อยากรู้ขนาดนั้นเลย?"

"ขะ..ขอโทษค่ะ หวานแค่ได้ยินคนในคณะฯลือกันว่าพี่พารันกับพี่พัดชาไม่ได้เป็นแค่เพื่อนกัน หวานเลยถามดูเฉยๆค่ะ"

"เรื่องบางเรื่องรู้เท่าที่ควรจะรู้ก็พอ"

"ขอโทษจริงๆค่ะ อย่าโกรธหวานเลยนะคะ" น้ำหวานก้มหน้าหลบสายตา แม้สีหน้าของพารันจะไม่ได้แสดงความไม่พอใจออกมา แต่น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นจนรู้สึกเสียวสันหลัง

"รีบกลับไปก่อนที่พัดมันจะมาเถอะ ขอโทษด้วยที่ทำให้เสียเวลา"

"ไม่เสียเวลาอะไรเลยค่ะ ถ้าพี่พารันอยากให้หวานกลับก่อนงั้นหวานกลับเลยก็ได้ค่ะ" เธอเอื้อมไปหยิบกุญแจรถของตัวเองบนโต๊ะกระจกแล้วหยัดกายลุกขึ้น มองใบหน้าคมคายของชายหนุ่มอย่างเขินอาย "เอ่อ...จะเป็นอะไรไหมคะถ้าหวานจะทักพี่พารันบ้างถ้าเราเจอกันในมหาลัย"

"อืม" พารันครางตอบในลำคออย่างขอไปที เพียงแค่นั้นก็ทำให้น้ำหวานฉีกยิ้มกว้างอย่างลืมตัว

"งั้นหวานกลับก่อนนะคะ" เธอกล่าวทิ้งท้ายพลางเกาแก้มแก้เก้อ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป โดยมีสายตาของพารันมองตามไปจนลับตา

@ยี่สิบนาทีต่อมา

ปึง! ปึง!

ความเงียบภายในห้องพักถูกทำลายลงด้วยเสียงทุบประตูที่ดังเล็ดลอดเข้ามา เรียกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จากพารันที่นั่งเล่นอยู่บนโซฟา เขาหยัดกายลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูพลางเสยผมลวกๆ

"มาเร็วดีนิ"

"..." พัดชาไล่มองเรือนร่างกำยำของพารันที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวสอบอย่างไม่ชอบใจนัก ยิ่งเห็นหยดน้ำเกาะพราวตามเนื้อตัวและเส้นผมของเขายิ่งรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่ เธอชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนจะถือวิสาสะสะบัดขาบนรองเท้าส้นสูงเข้าไปในห้องพัก

ดวงตาโฉบเฉี่ยวภายใต้แพขนตางอนสวยกวาดมองรอบๆห้องอย่างถี่ถ้วน แต่นอกจากพารันแล้วเธอก็ไม่เห็นเงาของใครอีกเลย มิหนำซ้ำเตียงนอนก็ยังอยู่ในสภาพสวยงามเหมือนเดิม ราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีใครใช้งานมันเลย

"มันอยู่ไหน"

"หมายถึงใคร"

"ผู้หญิงที่แกหิ้วมาด้วย"

"ในห้องนี้มีแค่มึงกับกู ทำไมต้องถามหาคนอื่น" พารันเดินเลี่ยงเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาแทนการตอบคำถาม หยิบแก้วไวน์ที่วางอยู่บนโต๊ะมายื่นให้พัดชาเมื่อเธอเดินตามมาหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตัก

"ในไวน์มียาอะไร"

"กูไม่เลวถึงขนาดวางยามึงหรอก" เขากระดกไวน์ราคาแพงเข้าปากรวดเดียวหลังพูดจบประโยค แล้วเทไวน์ใส่แก้วใบใหม่ให้คนบนหน้าตัก ซึ่งพัดชาก็รับมันไปอย่างไม่เรื่องมาก