บทที่ 6 แผนร้าย NC++

"เอากับอีนั่นไปกี่ยกแล้วล่ะถึงอยู่ในสภาพนี้"

"อย่าหึงไม่เข้าเรื่องน่า" พารันยื่นมือขึ้นไปบีบปลายคางมนเบาๆ "กูแค่ร้อนเลยอาบน้ำ มึงน่าจะรู้ดีนิว่าถ้ากูจะทำเรื่องแบบนั้นแค่ยี่สิบนาทีมันไม่พอหรอก"

"..." พัดชาปัดมือหนาออกจากปลายคางอย่างหงุดหงิด ทั้งที่เป็นฝ่ายไม่อยากผูกมัดเองแท้ๆ แต่กลับไม่ชอบใจเมื่อได้ยินว่าพารันแอบเข้าโรงแรมกับผู้หญิงคนอื่น คงเพราะเธอมีสิทธิ์ในตัวพารันมากกว่าคนอื่นๆ เลยไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนแย่งสิทธิ์นั้นไป

เธอถอนหายใจเบาๆ แล้ววางศีรษะลงบนบ่าแกร่ง กระดกไวน์เข้าปากอึกใหญ่ พยายามดึงตัวเองออกจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ ความรู้สึกไม่ชอบใจเบาบางลงเพียงแค่ได้กลิ่นหอมจางๆจากคนข้างหลัง มันเป็นกลิ่นที่คุ้นเคย แต่ก็เป็นเหมือนสารเสพติดที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายและกระหายในเวลาเดียวกัน

"กลัวกูจะเอาผู้หญิงคนอื่นขนาดนั้นเลยเหรอถึงรีบมาหา" ทั้งที่เป็นน้ำเสียงธรรมดาแต่เมื่อได้ฟังกลับขนลุกซู่ พัดชากัดปากเบาๆเมื่อคนข้างหลังเลื่อนใบหน้าเข้ามาคลอเคลียใบหู ลมหายใจอุ่นเจือกลิ่นบุหรี่เป่ารดลงมาบนลำคอถี่ๆ "เคยบอกแล้วไงว่าตราบใดที่มึงยังใช้ร่างกายกับกูคนเดียว กูก็จะใช้ร่างกายของกูกับมึงคนเดียวเหมือนกัน"

"พะ..พาย" มือบางสั่นเทากำผ้าขนหนูของพารันแน่น พัดชารีบผละแผ่นหลังออกจากแผงอกแกร่ง ภายในกายร้อนรุ่มราวกับโดนแผดเผา "นะ..ในไวน์มียาอะไร"

"บอกให้กินไวน์ในแก้วกูก็ไม่เชื่อ"

"อะ..ไอ้พาย! แกใช้ยากับฉันเหรอ!"

"กูแค่อยากรู้ว่าถ้าเสือกลายเป็นเหยื่อมันจะน่าสนุกขนาดไหน"

"นะ..นี่กล้าใช้ยานรกกับฉันเลยเหรอ" เธอรีบวางแก้วไวน์ไว้ที่เดิมของมันแล้วผละตัวออกจากหน้าตักแกร่ง ทั้งที่ดื่มไปแค่เล็กน้อยแต่ภายในร่างกายกลับร้อนรุ่มจนเม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นตามกรอบหน้าและลำคอ

พัดชาลูบหน้าเบาๆ พยายามประคองขาทั้งสองข้างไม่ให้ทรุดลงบนพื้น ก่อนจะรวบผมขึ้นเป็นหางม้าเพื่อไม่ให้ร่างกายร้อนรุ่มไปมากกว่าเดิม

"ตอนแรกก็กะจะไม่ใช้ยานี้กับมึงแล้วเชียว แต่ยานี้มันพิเศษ เลยต้องใช้กับคนพิเศษ"

"ยะ..อย่าบอกนะว่าอีนั่นที่แกหิ้วมาด้วยก็ได้กินยานี้เหมือนกัน"

"ถ้ากูจะให้เด็กคนนั้นกินคงไม่ให้มึงมาหาหรอก"

"ระ..ร้อน" หญิงสาวหอบหายใจแรงขึ้นเมื่อยาที่ดื่มเข้าไปเริ่มควบคุมร่างกายให้คล้อยตามฤทธิ์ของมัน เธอรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำทันทีเมื่อเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้

"ทนไปก็เท่านั้น มีแต่จะช็อกเปล่าๆ" พารันบิดยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะเดินตามเข้าไปในห้องน้ำ กอดอกมองเพื่อนรักที่กำลังล้างหน้าอยู่หน้ากระจกอย่างนึกสนุก สีหน้าทรมานของพัดชาคงมีแค่เขาคนเดียวที่ได้เห็น

"อื้อ!..ระ..ร้อน..พายฉันร้อน"

"บอกแล้วไงว่ามันเป็นยาพิเศษที่ไม่เหมือนกับยาทั่วๆไป" เขาก้าวเข้าไปยืนซ้อนหลังในตอนที่พัดชาเงยหน้าขึ้นมามองเงาสะท้อนในกระจกพอดี ค่อยๆเบียดร่างกายแนบชิดจนหน้าท้องแบนราบของเธอชนกับขอบเคาน์เตอร์ "ไม่ปล่อยในก็ไม่หายร้อน เอาไงดีล่ะ เพื่อนอย่างกูไม่มีสิทธิ์ปล่อยในซะด้วยสิ"

"กะ..กล้ามากนะที่เอายาแบบนี้ให้ฉันกิน"

"กูเคยบอกแล้วนิว่ากูเป็นคนเอาแต่ใจ อยากได้อะไรก็ต้องได้ จะวิธีไหนกูไม่สนใจ แล้วตอนนี้กูก็อยากลองปล่อยในดูบ้าง"

"ปัญญาอ่อนรึไงถึงต้องใช้วิธีนี้!"

"กูไม่สนใจวิธีการหรอก กูสนใจแค่ผลลัพธ์อย่างเดียว"

"อ๊า..พะ..พาย" ริมฝีปากอวบอิ่มที่เพิ่งพ่นคำด่าไปเมื่อสักครู่เผยอเปล่งเสียงครางเมื่อฝ่ามือใหญ่เลื่อนขึ้นมาลูบวนเบาๆบนหน้าท้องแบนราบ ทำเอาเธอเริ่มหายใจติดขัด

ยิ่งโดนสัมผัสก็ยิ่งร้อนรุ่มราวกับบางอย่างในร่างกายกำลังจะระเบิดออกมา พัดชามองเงาสะท้อนของคนข้างหลังผ่านกระจกเงาอย่างเว้าวอน ทรมานจนเนื้อตัวสั่นเทา

"ชะ..ช่วยหน่อย..อึก..พายช่วยหน่อย"

"อยากให้ช่วยแบบไหนล่ะ"

"เลิกกวนประสาทสักทีได้ไหม!"

"ไม่บอกตรงๆกูก็ไม่รู้จะช่วยยังไง อยากปล่อยในแต่ก็กลัวเสียเพื่อน จะช่วยมึงยังไงดีล่ะ"

"พะ..พาย"

"เสียเพื่อนแต่ได้ผัวแทน มึงยอมไหมล่ะ"

"ชะ..ช่วยหน่อย..ไม่ไหวแล้ว~" เธอเอื้อมมือไปกำผ้าขนหนูของพารันแน่น กระตุกมันเบาๆเพื่อเร่งให้อีกคนทำตามคำขอ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือเสียงหัวเราะในลำคอ

"อืม~" พารันเปล่งเสียงครางเบาๆเมื่อจู่ๆคนในอ้อมแขนก็หมุนตัวกลับมาคว้าคอลงไปประกบจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว สัมผัสหนักหน่วงของเรียวลิ้นอุ่นชื้นที่ค่อยๆสอดเข้ามาตวัดหยอกเย้าในโพรงปากยังสร้างความพอใจให้เขาได้เหมือนทุกครั้ง และกลับกลายเป็นเขาเสียเองที่โดนเธอมอมเมา

"อ๊า..พะ..พาย..ฉันต้องการมากกว่านี้" นานนับนาทีกว่าพัดชาจะยอมถอนจูบออก ริมฝีปากอวบอิ่มเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำลายจนมันวาว เธอรีบถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปขบเม้มปลายถันสีชมพูระเรื่อของชายหนุ่ม

"อ๊า..." พารันหลุดเสียงครางเบาๆ ก่อนจะรีบดันศีรษะทุยเล็กออกห่าง แล้วเป็นฝ่ายโน้มใบหน้าลงไปตะโบมดูดดุนยอดปทุมถันสีสวยอย่างมูมมาม พร้อมกับดันนิ้วชี้และนิ้วกลางเข้าไปในร่องสวาทพร้อมกัน

"อ๊า..พะ..พายดูดแรงๆหน่อย..ซี้ดดด~" ร่างกายตอบสนองอัตโนมัติด้วยการแอ่นอกเข้าหาสัมผัสหนักหน่วงของเรียวลิ้นสาก เรียวขาสวยบนรองเท้าส้นสูงสีดำแยกออกจากกันอย่างรู้งานเมื่อพารันเริ่มขยับนิ้วเข้าออกจนน้ำหล่อลื่นไหลออกมาเปรอะเปื้อนเต็มฝ่ามือ

ยิ่งเสียวซ่านก็ยิ่งรู้สึกทรมาน พัดชากัดปากแน่นพลางตวัดแขนข้างหนึ่งโอบรัดลำคอหนา เสียงลามกจากการกระทำของพารันถูกกลบด้วยเสียงหอบหายใจของเธอ

"อันนั้นแค่นิ้ว ไม่ใช่เอ็น ไม่ต้องรัดแน่นขนาดนั้นก็ได้" พารันถอนริมฝีปากออกจากยอดปทุมถันในนาทีต่อมาหลังจากดูดดุนมันจนแดงเถือก ก่อนจะดึงนิ้วออกจากร่องสวาท ส่งมันเข้าปากตัวเอง

หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเมื่อเห็นพารันดูดเลียนิ้วของตัวเองที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำหล่อลื่นสีใส แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นเขาทำแบบนี้แต่ก็ห้ามไม่ให้หัวใจเต้นแรงกับการกระทำของเขาไม่ได้