บทที่ 4 ยาปลุกเซ็กซ์

"แตกในอะไรกัน พวกมึงคิดจะทำเรื่องเลวๆกันอีกแล้วใช่ไหม" เสียงทุ้มของใครบางคนดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงเพลงที่ยังดังกระหึ่ม เรียกความสนใจจากพารันและนักรบให้หันไปมองเจ้าของเสียงนั้นอย่างพร้อมเพรียง

"เรื่องเลวๆกูไม่ถนัดหรอก ยกให้ไอ้พายคนเดียวเลย" นักรบยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะตอบออกไป แล้วขยับตัวไปชิดขอบโซฟาเพื่อให้มาวินซึ่งเป็นเจ้าของคำถามเมื่อสักครู่เดินเข้ามานั่งข้างๆ

"พวกมึงคุยเรื่องอะไรกัน แตกคอแตกในอะไรวะ" มาวินที่เพิ่งหย่อนตัวนั่งลงเลิกคิ้วถาม พลางหรี่ตามองพารันอย่างจับผิด "มึงคิดจะทำชั่วอะไรอีกไอ้พาย อย่าบอกนะว่ามึงไปล่อลวงผู้หญิงคนไหนมา อยากโดนอีแม่มดพัดชายิงแสกหน้ารึไง"

"กูไม่ได้อดอยากถึงขนาดต้องล่อลวงผู้หญิง"

"ลืมไปว่าเจ้าพ่อพารันไม่เคยล่อลวงผู้หญิงคนไหนให้ขึ้นเตียงด้วย ยกเว้นอีแม่มดพัดชาคนเดียว"

"..." พารันไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่นั่งฟังเงียบๆ

"ถ้าอยากเป็นมากกว่าเพื่อนร่วมเตียงทำไมไม่ทำให้พัดมันปฏิเสธมึงไม่ได้เลยวะ จะยอมเป็นฝ่ายเดินตามไปถึงไหน เวลาเห็นพัดมันไปไหนมาไหนกับผู้ชายคนอื่นมึงยอมได้เหรอวะ"

"ทำไมต้องทำอะไรแบบนั้น ในเมื่อกูไม่อนุญาตให้มันปฏิเสธกูอยู่แล้ว"

"นิสัยอยากได้อะไรก็ต้องได้ของมึงนี่มันคงแก้ไม่หายแล้วสินะ"

"กูจะถือว่าเป็นคำชมก็แล้วกัน" นอกจากจะไม่สะทกสะท้านกับคำพูดกระแนะกระแหนของมาวินแล้ว พารันยังกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากอึกใหญ่ ก่อนจะหยิบของบางอย่างในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาโยนใส่หน้าตักของเพื่อนรักทั้งสองคน

"คราวนี้ยาอะไรอีก" นักรบหยิบซองพลาสติกเล็กๆบนหน้าตักขึ้นมาพิจารณาดูเพียงนิด แล้วรีบเก็บไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ ไม่ได้ตื่นเต้นกับสิ่งที่เพื่อนรักให้มานัก เช่นเดียวกับมาวินที่เก็บไว้โดยไม่พูดอะไร

"ยาปลุกเซ็กส์ตัวใหม่ เผื่อพวกมึงอยากลอง"

"ยาที่มาจากมึงกูเรียกมันว่ายานรกทั้งนั้นแหละ แล้วมึงทดลองรึยังก่อนจะเอามาให้พวกกู"

"ให้คนอื่นลองแล้ว ว่าจะลองเองคืนนี้"

"กูสงสารพัดมันรอเลยได้ไหม"

"ใครบอกว่ากูจะลองกับพัดชา"

"หึ" มาวินแค่นหัวเราะในลำคอเบาๆราวกับรู้ทันความคิดของพารัน แต่เลือกที่จะดื่มเหล้าต่อเงียบๆโดยไม่พูดอะไร นักรบเองที่นิ่งไปในตอนแรกก็ยกยิ้มมุมปากเหมือนกัน

"พะ..พี่พารันคะ" พารันละความสนใจจากน้ำสีอำพันในมือเมื่อมีหญิงสาวหน้าตาสะสวยเดินเข้ามาทักทายอย่างกล้าๆกลัวๆ ท่าทางเขินอายของหล่อนสวนทางกับเดรสเกาะอกสั้นสีแดงที่สวมใส่อยู่อย่างสิ้นเชิง

"คือ...ขอเบอร์หน่อยได้ไหมคะ"

"มาขอเบอร์คนอื่นทั้งทีจะไม่แนะนำตัวหน่อยเหรอ?" เขาปรายตามองใบหน้าสะสวยของหญิงสาวพลางแกว่งแก้วเหล้าอย่างอารมณ์ดี

"ขอโทษค่ะ พอดีหวานเล่นเกมกับเพื่อนแล้วแพ้ เลยโดนลงโทษให้มาขอเบอร์พี่พารัน ได้ไหมคะ"

"รู้จักพี่ด้วยเหรอ"

"หวานเรียนบริหารเหมือนกันค่ะ เราเรียนมหาลัยเดียวกันเลย แล้วพี่พารันก็ดังมากด้วย ใครๆก็รู้จักทั้งนั้นแหละค่ะ"

"อยากได้เบอร์พี่?"

"...ค่ะ"

"มีอะไรมาแลกล่ะ"

"..." หญิงสาวเอียงคอมองด้วยสีหน้ามีคำถาม เรือนแก้มใสที่ถูกประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางบางๆค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อเห็นรอยยิ้มมุมปากของพารัน เป็นรอยยิ้มที่ยากจะคาดเดา

"นั่งก่อนสิ ตอนนี้พี่ไม่มีอารมณ์จะให้เบอร์ใคร"

"...ขอบคุณค่ะ" น้ำหวานคลี่ยิ้มบางๆอย่างเหนียมอาย ก่อนจะขยับตัวเข้าไปนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับพารัน หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำเมื่อได้กลิ่นหอมจางๆจากตัวเขา ไม่ง่ายเลยที่จะมีโอกาสได้นั่งข้างๆผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนต่างหมายตาอย่างพารัน

"จะเล่นอะไรก็ระวังลูกตะกั่วจากอีแม่มดด้วย กูเตือนด้วยความหวังดี" มาวินแสร้งพูดลอยๆ แต่พารันก็ไม่ได้ใส่ใจนัก

"จะไปบอกเพื่อนก่อนก็ได้นะว่าพี่ชวนมานั่งด้วย" เขาหันไปบอกคนข้างๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหวานไลน์ไปบอกก็ได้"

"พี่ว่าจะออกไปดื่มต่อข้างนอก อยากไปด้วยกันไหม"

"...จะดีเหรอคะ"

"พี่แค่ถาม ไม่ได้บังคับ"

"ถ้าพี่พารันอยากให้หวานไปดื่มเป็นเพื่อนหวานไปด้วยก็ได้ค่ะ"

"ง่ายดีนิ"

"คะ?"

"คุยกันง่ายดี พี่ชอบ"

น้ำหวานกัดปากเบาๆเมื่อได้ยินประโยคถัดมาของพารัน เพียงแค่คำพูดไม่กี่ประโยคกับรอยยิ้มมุมปากของเขาก็สามารถทำให้หัวใจสั่นไหวได้ เธอไม่แปลกใจเลยที่ผู้หญิงหลายคนต่างก็อยากเป็นผู้หญิงของเขา