บทที่ 2 วันเกิด

รอยยิ้มที่เกิดขึ้นโดยไม่มีสาเหตุ มักจะมีเรื่องราวของคนพิเศษซ่อนอยู่

ใต้ร่มไม้ใหญ่ในมหาวิทยาลัย ดอกราชพฤกษ์บานสะพรั่งเต็มต้น เก้าอี้ไม้สีขาวที่วางเรียงกันห่าง ๆ เพื่อสำหรับให้นักศึกษานั่งพักผ่อน แต่เธอคนนี้ยึดครองเอาไว้นอนคนเดียว

" โอ๊ย " ร่างสวยอุทานเสียงดัง ขณะที่พลันสะดุ้งตื่นขึ้นมา โดยไม่รู้ว่าใครคนใดคนหนึ่งแอบมองเธออยู่

" นี่นายเป็นใคร ไอ้บ้าไอ้โรคจิตจะข่มขืนฉันเหรอ " เสียงแจ๋นของคนที่พึ่งตื่นจากฝันโวยวายเสียงดัง

" นี้แม่คุณดูสภาพตัวเองก่อนจะพูดอะไร " ซีลีนเอ่ยตอบกลับ ไม่เคยมีใครมาว่าเขาแบบนี้

ใบหน้าคมส่ายใบหน้าให้เธออย่างหัวเสีย เขาเป็นดาวคณะบริหารแค่ไม่ยอมรับตำแหน่งเท่านั้นเอง สาวสวยครึ่งค่อยมหาวิทยาลัยวนเวียนเข้ามาให้เลือก แล้วดูสภาพตัวเธอช่างไม่รู้จักประมาณตน

จากนั้นซีลีนถอดเท้าเดินฉับ ๆ เพื่อไปยังตึกคณะบริหาร ของเขา มือหนาถูกยกขึ้นมาจับตรงศีรษะ ที่ปะทะ กับ หญิงสาวเมื่อสักครู่ รู้สึกเจ็บเหมือนหัวจะแตก ก่อนขึ้นเรียนเขาแวะเข้าห้องน้ำเพื่อไปส่องกระจกดูรอยแผล แต่โชคดีที่ไม่เป็นอะไร มีเพียงรอยบวมแดงเล็ก ๆ

" ผู้หญิงอะไร นอนอ้าปากค้างหลับลึก แถมยังปากจัดอีก เซ็งชิบ" เขาเอ่ยกับตัวเองในกระจกเงา เอียงตัวสำรวจความเรียบร้อยซ้ายขวา ก่อนเดินออกจากห้องน้ำ ไปยังห้องเรียนต่อไป

ตกเย็น เป็น เวลา 2 ทุ่ม ณ ร้านเบเกอรี่ที่แคลร์ ทำงานอยู่

กลิ่นหอมกรุ่นของขนมปังคุณภาพดี ภายในร้านที่มีการตกแต่งแบบสไตล์มินิมอล ภายในถูกแยกเป็นโซน มีทั้งโซนที่ใช้ทำงาน และนั่งชมวิวดื่มด่ำกับบรรยากาศ

" เค้กที่เตรียมไว้ส่งลูกค้าพร้อมที่อยู่ และข้อความโน้ตส่งให้ลูกค้าให้ครบนะ คิวสุดท้ายถ้าเสร็จแล้วแคลร์ กลับได้เลยนะ " เสียงเล็กของพี่วาเจ้าของร้าน จัดการตามระบบที่พริ้นออกมาจากแอปพลิเคชันดัง เพื่อให้แคลร์นำของไปส่ง ในขณะที่แคลร์ผู้เป็นเจ้าของใบหน้างดงามกำลังจัดการกับหน้าที่ของตัวเองอยู่

" รับทราบค่ะพี่วา " แคลร์ ตอบรับพร้อมกับหยิบของไว้ท้ายรถ ใครจะคิดว่าผู้หญิงร่างสวยบอบบาง จะสามารถวิ่งส่งของได้

เธอขับมอเตอร์ไซค์สีเหลืองคันสวย เพื่อออกไปส่งเค้กให้กับลูกค้า นี่เป็นคิวสุดท้ายเธอจะได้กลับบ้านแล้วสิ่งนี้ทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาทันที

ผ่านไปประมาณ 20 นาที เมื่อถึงที่หมาย ร้านอาหารหรูในโซนห้องคาราโอเกะ จัดงานปาร์ตี้ที่มีผู้คนหน้าตาดี สวยหล่อ กันแทบทั้งงาน ส่วนตัวเธอมาในชุดส่งของเสื้อแขนยาว กางเกงยีน รองเท้าคอนเวิดอย่างสาวเซอๆ ซึ่งเมื่อเทียบกับคนเหล่านั้น ต่างกันฟ้ากับเหว โชคดีที่ปิดแมสไว้ที่ปาก ยังพอจะพรางใบหน้าของเธอเอาไว้ได้

" ขอโทษค่ะ มาส่งเค้กของคุณณาณาธิป ค่ะ " เสียงหวานเอ่ยตะโกนถาม

" ผมเอง " ทันใดนั้นมีเสียงทุ้ม ดังขึ้น จากกลุ่มคนตรงหน้า ค่อย ๆ เลื่อนขยับออกเปิดช่องทางให้เธอ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวพระเอกนิยาย นั่งไขว่ห้างมองมาที่เธอ ใบหน้าคุ้น ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง

" อ่อ นี่เค้ก ของคุณค่ะ "

เธอมัวแต่มองความหล่อของเขา จนลืมไปว่าตัวเองทำหน้าที่อะไรอยู่ เมื่อตั้งสติได้จึงหยิบกล่องเปิดหยิบเค้กออกมา เพื่อจุดเทียนทำเซอร์ไพรส์ ตามที่ลูกค้าสั่ง พร้อมกับยื่นช็อตโน้ตคำอวยพรนั้นให้กับเขาไป โดยที่ไม่ได้อ่านข้อความ

" เธออ่านซิ " เมื่อสายตาคม จ้องมองผ่านกระดาษแผ่นนั้นเรียบร้อย ต่อมาชายผู้นั้นกลับส่งคืนมันมาให้แคลร์

"ขอให้เจอรักห่วย ๆ ไอ้เฮงซวย ชาตินี้อย่าได้มีความสุข " หญิงสาวเผลออ่านออกเสียงไป เมื่อรู้ความหมายของกระดาษแผ่นนั้น เธอรีบออกตัวทันที

"ขอโทษนะคะ จะไปรู้ได้ยังไงมันไม่เกี่ยวกับฉัน "

"แน่ใจนะว่าเธอไม่ได้หยิบโน้ตมาผิด หรือเธอเขียนเอง " เขาทำเสียงเข้มตะเบ็งใส่เธอ จนเธอตกใจ

"มะไม่ใช่นะคะ ฉันมีหน้าที่ส่งอย่างเดียว อันนี้ น้ำหวาน ชื่อผู้ส่ง ฉันไม่รู้จริง ๆ ขอตัวนะคะ "

ซีลีน เห็นชื่อผู้ส่งก็ทำให้เข้าใจได้ว่า หญิงสาวที่เขาบอกเลิกคงต้องการที่จะแก้แค้นจึงส่งเค้ก พร้อมกับคำอวยพรอันแปลกประหลาดนี้ให้กับเขา

เมื่อคิดได้ดังนั้นซีลีนจึงวิ่งตามเธอออกไป เพราะเขาใส่อารมณ์กับเธอเสียงดัง ท่ามกลางผู้คนที่มาร่วมวันเกิดในร้านอาหารแห่งนี้

โปรดติดตามตอนต่อไป...