ตอนที่ 2 เก็บความรู้สึก

ปัจจุบัน

ปึก!!

"อะไร!" เฌอแตมเงยหน้าขึ้นมองคนต้นเหตุด้วยสีหน้าตกใจปนหงุดหงิดที่จู่ ๆ ก็ถูกรุกรานโดยไม่ทันตั้งตัวจนเธอตกอกตกใจ

"ทำรายงานให้หน่อย เดี๋ยวโอนเงินให้" ธามคีรีบอกกับเฌอแตมหลังจากที่นั่งลงตรงข้ามอีกฝ่ายซึ่งตอนนี้ทำหน้าบอกบุญไม่รับมองมาที่เขาตาขวาง

"ไม่ว่าง! หัดทำเองเสียบ้าง" เฌอแตมมองหน้าธามคีรีแล้วตอบนิ่ง ๆ

"กูจ้าง"

"อย่าเอาเงินมาฟาด กูไม่ได้หน้าเงิน" ดวงตาเรียวรีตวัดมองผู้มาใหม่แล้วตอบกลับแบบไม่พอใจเท่าไหร่นัก

"แต่มึงต้องใช้เงิน ค่าหอ ค่ารายงานและค่ากิจกรรมอีกมากมาย" ธามคีรียังคงพูดนิ่ง ๆ พร้อมจ้องหน้าเมื่อเพื่อนสาวคนสนิทมีท่าทีกระด้างใส่แบบไม่มีสาเหตุทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ปกติดี ไม่เจอกันแค่เมื่อวานวันเดียวกลับมีท่าทีแปลก ๆ

ปกติเฌอแตมจะไม่ปฏิเสธในสิ่งที่เขาขอ และเขาก็จ่ายเงินให้เธอทุกครั้งเพราะรู้ว่าเพื่อนคนนี้ต้องหาเงินเรียนเอง ซึ่งแรก ๆ อีกฝ่ายก็ไม่อยากรับ แต่เมื่อเขาคะยั้นคะยอหลัง ๆ นี่แทบจะหน้าเลือดใส่..ยกเว้นตอนนี้

"แล้วไง? กูหาเองได้"

"เป็นอะไรแตม?” เสียงเรียบถามและยังคงจ้องหน้าอีกฝ่ายไม่วางตา

“เปล่า”

“มึงกำลังโกหก ไม่พอใจอะไรพูดมาอย่าทำแบบนี้..มึงก็รู้ว่ากูไม่ชอบ" มีเพียงน้ำเสียงที่กดต่ำและแววตากระด้างเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าธามคีรีกำลังต่อสู้กับอารมณ์ที่คุกรุ่นอยู่ในใจ เพราะใบหน้าที่หล่อเหลานั้นยังคงราบเรียบเป็นปกติ แต่เฌอแตมที่รู้จักเพื่อนชายของเธอดีรู้ว่ามันไม่ปกติ

"กูรู้ตลอดแหละว่ามึงไม่ชอบ และกูก็ไม่ได้หวังว่ามึงจะชอบ กูไม่ใช่ผู้หญิงที่มึงควงจะชอบหรือไม่ชอบไม่ว่ามึงหรือกูก็ไม่มีใครต้องเดือดร้อนหรอกธาม"

"แตม!!"

ธามคีรีเผลอเสียงดังจนเฌอแตมสะดุ้ง ก่อนที่เธอจะหันซ้ายหันขวามองไปรอบตัวกลัวว่าใครจะได้ยิน ดีที่เธอเลือกที่นั่งห่างจากตึกคณะที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่ เมื่อเห็นว่าไม่มีใครจึงหันมามองเพื่อนชายอีกครั้ง สองสายตาประสานกันนิ่งแบบไม่มีใครยอมใครด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน

"อย่ายั่วอารมณ์" แววตาที่เรียบนิ่งนั้นไม่ต่างจากน้ำเสียงเลยสักนิด ในขณะที่เฌอแตมก็จ้องใบหน้าหล่อเหลาของธามคีรีอย่างท้าทายไม่ยอมลดละ เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมปล่อยให้ความรู้สึกอยู่เหนือเหตุผล รู้แต่ว่าตอนนี้เธอไม่สามารถเอาเหตุผลมาเหนืออารมณ์ได้ตั้งแต่ได้รู้ว่าธามคีรีปิดบังเรื่องว่าที่คู่หมั้น

และก่อนที่สถานการณ์จะตึงเครียดไปกว่านี้เสียงเรียกของเพื่อนในกลุ่มก็ดังมาแต่ไกล ทำให้ทั้งคู่ต่างก็ต้องละสายตาที่ฟาดฟันออกจากกัน

"มึงสองคนมาหลบอยู่นี่เอง ทำอะไรกันอยู่วะปล่อยให้พวกกูตามหาแทบจะทั่วมหาลัย"

แชมเปญส่งเสียงทักทายมาก่อนและกำลังเดินตรงมาหาคนทั้งคู่ตามด้วย เตชิน วายุ เฟียส และ มิ้น ทั้งหมดคือเพื่อนกลุ่มเดียวกันที่คบกันมาตั้งแต่ ปี 1 และต่างก็เป็นลูกหลานคนมีเงินแทบทั้งสิ้น ยกเว้นเฌอแตมที่ไม่ได้เป็นลูกคนร่ำคนรวยอะไรเลย มีเพียงความสวยที่หาตัวจับยากที่เป็นมรดกติดตัวมาตั้งแต่เกิดและทุกคนก็ไม่ได้รังเกียจฐานะเธอแม้แต่น้อย กลับรักใคร่ช่วยเหลือเธอเป็นอย่างดีโดยเฉพาะธามคีรีที่บ้านรวยกว่าคนอื่นมาก

ทั้ง 7 คนถือว่าเป็นดาวเป็นเดือนของคณะบริหารเลยก็ว่าได้ เป็นกลุ่มที่เดินไปไหนก็ถูกจับตามองเพราะด้วยความสวยและความหล่อของสามสาวและสี่หนุ่มที่โคจรมารวมกลุ่มกันราวกับพระเจ้าจัดสรรค์ จะกระดิกตัวไปทางไหนก็เป็นที่จับตามองทั้งสิ้น โดยเฉพาะผู้หญิงอย่างเฌอแตมที่มีแมวมองมาทาบทามให้เข้าวงการบันเทิงทุกปี แต่เธอก็ไม่ได้สนใจที่จะเดินเส้นบนทางนั้น

"หลบห่าอะไรล่ะ กูก็นั่งอยู่นี่ทนโท่ไม่ได้สิงต้นไม้สักหน่อย" เฌอแตมตอบเพื่อน อารมณ์หงุดหงิดก่อนหน้านี้ยังกรุ่นอยู่บนใบหน้า

"มึงเป็นนางไม้เหรอแตมถึงสิงต้นไม้ได้ " มิ้นพูดหยอกแล้วหัวเราะร่วนออกมา

จิ๊!! เฌอแตมทำเสียงก่อนจะทำตาค้อนใส่

"ว่าแต่พวกมึงกำลังคุุยอะไรกันอยู่ ท่าทางซีเรียสเชียว" เตชินที่นั่งลงม้าหินอ่อนใกล้ๆ หันไปถามธามคีรีที่ยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยแถมยังมองไปที่เฌอแตมไม่วางตา

"_"....เงียบ

"ว่าไงไอ้แตม พวกมึงมีอะไรกัน" เฟียสหันไปถามเฌอแตมอีกคน

"ไม่มีอะไร แล้วนี่พวกมึงจะพากันไปไหนเดินเรียงแถวกันมาอย่างกับขบวนมด" เฌอแตมปฏิเสธพร้อมเบี่ยงเบนความสนใจของทุกคนที่กำลังจ้องจับผิดเธอกับธามคีรีด้วยสายตาใคร่รู้

"เอ๊า! พวกกูคนมีระเบียบวินัย อยากให้โลกจำต้องทำให้แตกต่างมึงไม้รู้หรือไง" แชมเปญสะบัดบ๊อบตอบแบบคนมั่นใจในตัวเอง ทำเอาเฌอแตมต้องอมยิ้มกับท่าทางมั่นหน้าของเพื่อนสาว

"มั่น มั่นตลอด สวยเริ่ดเชิดทุกเวลา" เฌอแตมแกล้งว่าเพื่อน

"ก็สวยน้อยกว่ามึงแหละค่ะเพื่อนขา เดินไปไหนผู้ชายก็เหลียวมองตาเป็นมัน นี่ถ้าพวกมันกินมึงได้มันกินไปแล้วค่ะ" แชมเปญลอยหน้าลอยตาพูดประชดเพื่อน

"เว่อร์ละมึงอ่ะ" เฌอแตมหัวเราะกับคำพูดและท่าทางของแชมเปญที่ลงทุนแอคติ้งประกอบคำพูดเอาซะจนมองเห็นภาพ

"เว่อร์ไรกูพูดจริง เห็นสายตาไอ้พวกผู้ชายตรงสามแยกปากหมานั่นทีไรกูล่ะสยองแทน ดูหื่นกระหายราวกับมึงเป็นเนื้ออันโอชะของพวกมันอย่างนั้นแหละ" แชมเปญยังไม่วายพูดต่อ

"ปากหมาสู้ไอ้พวกสี่ตัวนี้ได้มั้ย" มิ้นเสริมโรงพร้อมโบ้ยหน้าไปทาง ธามคีรี เตชิน วายุ และ เฟียส

"อ่าว ๆ นี่เพื่อนครับเพื่อน" เตชินทำหน้าตาจริงจังหันมาทางมิ้นจนเกิดเสียงหัวเราะขึ้นอีกครั้ง

"แต่มึงก็สวยจริงว่ะแตม ถ้ากูไม่ได้อยู่กับพวกมึงแล้วอยู่กับกลุ่มไอ้พวกสามแยกปากหมานั่นกูก็คงไม่ต่างจากพวกมันแหละกูว่า" วายุพูดขึ้นมาตามความรู้สึกในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง

"นี่เพื่อนมึงค่ะ" แชมเปญหันมาพูดดักคอวายุ

"กุูรู้ครับ กูแค่เปรียบเทียบให้ฟังครับและจะบอกว่าไอ้แตมมันสวยจริงเผื่อมันยังไม่รู้ตัว แม่ง มึงนี่ชอบขัดตลอด" วายุหันมาบ่นกับแชมเปญอย่างเซ็ง ๆ

"พอ ๆ หยุดเถียงกันได้แล้วพวกมึงอ่ะไร้สาระ" เฌอแตมยกมือเบรคสงครามน้ำลายของเพื่อนก่อนที่จะลามไปไกล

"ว่าแต่เย็นนี้พวกมึงสองคนว่างกันหรือเปล่าพวกกูสี่คนกำลังคิดว่าจะไปเรียนดนตรีกันสักหน่อย อาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้วหลังจากคืนนี้คงต้องพักยาวเลยหว่ะ" แชมเปญเปลี่ยนเรื่องพูดแล้วหันไปถามธามคีรีกับเฌอแตม พร้อมกับตั้งตารอคำตอบจากเพื่อนหนุ่มและเพื่อนสาวที่มีหน้าตาเป็นอาวุธทั้งคู่

"วันนี้กูคงไม่สะดวก พวกมึงไปกันก่อนเถอะกูรับงานไว้"

"งานอะไร!!" น้ำเสียงเรียบห้วนของคนที่เงียบมานานดังขึ้นราวกับลืมตัว เรียกให้เพื่อนทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียว ยกเว้นเฌอแตมที่ทำราวกับว่าไม่ได้ยินในสิ่งที่ธามคีรีถาม

"กูถามว่ามึงรับงานอะไรไว้!!!" เมื่อไม่ได้รับคำตอบธามคีรีก็เพิ่มระดับเสียงขึ้นกว่าเดิมท่ามกลางความงุนงงของผองเพื่อนที่ตอนนี้เริ่มหันไปมองหน้ากันเลิ่กลั่กด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น

" กูจำเป็นต้องตอบมึงว่างั้น? โน่น! เมียมึงเดินมาตามแล้ว คนที่มึงควรสนใจคือผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่กู..กูไม่ใช่เมียมึงค่ะ"

เฌอแตมแกล้งลอยหน้าลอยตาตอบธามคีรีเพื่อไม่ให้เป็นที่สงสัยกับคนอื่นว่าเธอสองคนพึ่งฟาดฟันสงครามอารมณ์กันมาหมาด ๆ ทั้งที่ในใจก็ยังหวั่น ๆ กับท่าทีของเพื่อนชายที่มองมาด้วยสายตากร้าวหนัก

"อุ่ย! แรงอ่ะ" มิ้นพูดขึ้นเบา ๆ แล้วหันไปมองคนทั้งคู่สลับกันไปมา

ดวงตาชั้นเดียวที่เรียวรีของธามคีรีเวลานี้มีแต่ความแข็งกระด้าง ใบหน้าที่เรียบนิ่งนั้นดูมึนตึงขึ้นไปอีกจนไม่มีใครกล้าถามหรือพูดอะไรด้วย

"ก็จริง มึงไม่ใช่เมียกูทำไมกูต้องสนใจ" ธามคีรีแค่นยิ้มที่มุมปากคล้ายจะหัวเราเยาะกับสถานการณ์ตรงหน้า ก่อนจะลุกยืนเต็มความสูงแล้วเดินตรงไปหาสาวสวยนามว่าแอปเปิ้ลที่กำลังเดินมุ่งหน้ามาหาตัวเอง

สายตาทุกคู่ของกลุ่มเพื่อนมองดูร่างสูงของธามคีรีที่เดินเคียงคู่ไปกับแอปเปิ้ลสาวรุ่นน้องปีสอง คู่ควงคนล่าสุดของมันไปจนลับตาด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน

"มึงแน่ใจนะแตมว่าไม่ได้ทะเลาะอะไรกับมัน" เตชินหันมาถามเฌอแตมและแอบสังเกตปฏิกิริยาของเพื่อนสาว

"อืม" เฌอแตมหันไปมองเตชินแวบเดียวแล้วตอบรับในลำคอแบบไม่เต็มเสียงนัก

"แต่วันนี้มันดูแปลก ๆ นะ เหมือนโกรธใครสักคน กูไม่ค่อยเห็นมันมุมนี้เท่าไหร่เลยหว่ะ" แชมเปญหันหน้าไปพูดกับเฌอแตมด้วยความสงสัยไม่หาย

"มันก็เป็นแบบนี้แหละชอบเอาแต่ใจพวกมึงก็รู้ อย่าไปสนใจมันเลยตอนนี้มันก็ไปหาความสุขของมันแล้ว ว่าแต่พวกมึงนัดกันที่ไหนนะคืนนี้" เฌอแตมรีบตัดบทและเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะกลัวว่าจะถูกเพื่อนจับผิดไปมากกว่านี้

สายตาของเพื่อนทุกคนมองหน้ากัน รู้สึกได้ถึงความผิดปกติของเฌอแตมและธามคีรีแต่แค่ไม่มีใครรู้ว่ามีเรื่องอะไรก็เท่านั้น

"ก็ที่เดิมนั่นแหละ มึงว่าไงไปด้วยกันมั้ย" แชมเปญเป็นคนแรกที่ทำท่าว่าเลิกสนใจเรื่องของธามคีรีและเฌอแตม ก่อนจะวกเข้ามาคุยเรื่องเที่ยวที่คุยกันค้างไว้

"วันนี้กูขอตัวกูรับงานชงเหล้าไว้ ต้องรีบหาเงินเดี๋ยวก็ต้องจ่ายค่าหอแล้วไหนจะค่ากิจกรรมคณะอีก" เฌอแตมบอกเพื่อนพร้อมยิ้มอ่อน ใช่ว่าเธอจะไม่อยากไปตามคำชวนแต่เพราะชีวิตที่ต้องดิ้นรนหาเงินเรียนเองเธอจึงจำเป็นต้องลำดับความสำคัญชีวิตว่าอะไรสำคัญก่อน

"หมดสนุกเลยหว่ะ ไอ้ธามก็เดินหน้าบึ้งไปโน่นละ ไอ้แตมดันมาติดงานอีกไม่ครบองค์ก็ไม่สนุกสิวะ" วายุทำหน้าผิดหวัง

"นั่นน่ะสิ หรือจะยกเลิกไปก่อน" มิ้นที่ดูว่าแผนเที่ยวที่วางไว้เริ่มไม่เป็นดังหวังถามความเห็นทุกคนที่ยังอยู่อีกครั้ง

"อย่าเอากูเป็นตัวขัดขวางความสุขพวกมึงสิ เอาอย่างนี้มั้ยกูทำงานถึงแค่เที่ยงคืนไว้เลิกงานจะโทรหา ปกติพวกมึงก็กลับตีสองกันไม่ใช่หรือไง ส่วนรายนั้นพวกมึงก็ลองโทรถามมันดูสิ คงไปอยู่มั้ง" เฌอแตมโบ้ยหน้าไปทางที่ธามคีรีเดินจากไป และคัดค้านการล้มเลิกแผนเที่ยวของเพื่อนเพราะไม่อยากเป็นต้นเหตุให้ทุกคนผิดหวังและหมดสนุก

"เออ ๆ เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่เลิกงานต้องตามไปหาพวกกูจริง ๆ นะไม่งั้นกูงอน" แชมเปญชี้หน้าคาดโทษเฌอแตมไว้ล่วงหน้า

"อืม"

"ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวกูโทรหาไอ้ธามก่อนนะ" เตชินเดินเลี่ยงออกไปโทรหาธามคีรีเพราะเมื่อครู่นี้ที่ถามกันไว้ยังไม่ได้คำตอบ

"หวังว่ามันจะรับสายมึงนะ โดนคาบไปแบบนั้น" เฟียสพูดไล่หลังพร้อมเสียงหัวเราะของทุกคนที่ดังขึ้น ยกเว้น...เฌอแตม