ตอนที่2

สามปีที่แล้ว..

[งานรับน้องคณะบริหาร]

หญิงสาวร่างบางตัวเล็กกะทัดรัดนั่งทำหน้าเซ็งเมื่อต้องเข้าร่วมกิจกรรม เธอไม่ชอบงานแบบนี้ที่ต้องมานั่งฟังรุ่นพี่ที่โตกว่าแค่ปีสองปีแต่ทำเหมือนมีประสบการณ์มาแล้วมากมายทั้งที่ก็ไม่ได้โตกว่าพวกเธอเลย

"น้องผู้หญิงคนนั้นน่ะ!" เสียงแหลมตะโกนดังเมื่อพร้อมกับชี้นิ้วมาที่คนที่กำลังนั่งเบื่อ

"มีอะไรคะ?" หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับถามกลับอย่างไม่เกรงกลัว

"ทำหน้าแบบนี้เหมือนไม่เคารพรุ่นพี่เลยนะคะ!" รุ่นพี่ปีสองที่ทำตัวอย่างกับเจ้าของคณะเดินตรงมาหาเธอ

"ฉันก็ทำหน้าของฉันปกติ พี่คิดไปเองหรือเปล่าคะ"

"รุ่นพี่พูดอยู่ใครสั่งให้เถียง!" เสียงแหลมตะคอกกลับอย่างไม่ยอม ทุกคนพากันมองก่อนจะก้มหน้าอย่างกลัวๆ ยกเว้นวีรา เธอไม่กลัวรุ่นพี่ไม่ใช่แม่เธอสักหน่อย

"แล้วไงคะ เป็นแค่รุ่นพี่คิดจะทำตัวใหญ่ได้หรือไงคะ" หญิงสาวโต้กลับอย่างไม่ยอมเช่นกัน ใครดีมาเธอดีกลับแต่ถ้าใครร้ายมาเธอก็ร้ายตอบ

"นี่! ไม่อยากจะร่วมกิจกรรมก็ออกไปเลย!" รุ่นพี่ทำเป็นเสียงดังเพราะต้องการทำให้เธออาย ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะใช่แต่สำหรับวีรา เธอมั่นกว่าที่คิด

"ได้เหรอคะ ไปสายจะอยู่ทำไมพี่เขาพูดแล้ว" วีราหยิบกระเป๋าก่อนจะกระชากมือเพื่อนที่นั่งข้างๆ ให้ลุกขึ้น

"ถ้าจะไปก็ไปคนเดียวค่ะน้อง!"

"โทษทีนะคะ พอดีเพื่อนฉันก็ไม่อยากร่วมกิจกรรมไร้สาระนี้เหมือนกัน!" ว่าจบก็จูงมือเพื่อนสนิทที่ติดสอยห้อยตามเธอมาเรียนด้วย

"หึ! แกนี่ยังปากแจ๋วเหมือนเดิมเลยนะหวาย" สรันหรือสายฟ้า เพื่อนสนิทต่างเพศของวีราตั้งแต่สมัยมัธยม เขากับเธอสนิทกันมากจนคนอื่นหาว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน

"แล้วไงอะ! ใครจะยอมให้มาว่าฉอดๆ ฝ่ายเดียว" วีราเป็นคนไม่ยอมใครเพราะไม่ชอบให้ใครมากดหัว

"เพิ่งจะปี 1 เองแกก็เพลาๆ ไว้บ้างฉันกลัวจะโดนลูกหลงไปด้วย"

"ถ้าแกกลัวโดนก็กลับไปนั่งฟังพวกรุ่นพี่สาธยายไปแล้วไม่ต้องมาตามฉัน" ร่างบางเท้าเอวใส่เพื่อนสนิทก่อนจะทำหน้าวีน สรันนึกขำกับท่าทางของเธอคนอื่นอาจจะมองว่าเธอเป็นคนแรงๆ แต่สำหรับเขากลับมองว่าเธอน่ารักเสียมากกว่า

"ครับๆ ผมขอโทษครับ"

"ไปเถอะ หิวจะแย่เสียเวลาชะมัด"

"เดี๋ยวน้องๆ" เสียงเรียกขัดจังหวะของใครบางคนดังขึ้นทำให้ทั้งคู่หันกลับไปมองแต่สีหน้าของวีราบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

"สนใจลงประกวดดาว เดือนมหา' ลัยมั้ยคะ"

"คะ?" วีราเปลี่ยนจากสีหน้าไม่พอใจมาเป็นสีหน้าสงสัยแทน

"ค่ะ น้องทั้งคู่เลยสนใจลงประกวดมั้ย ถ้าเป็นแฟนกันยิ่งเรียกเรตติ้งได้ดีเลย"

"พวกเราเป็นเพื่อนกันค่ะ" หญิงสาวตอบเสียงดังฟังชัดทำเอาอีกคนที่ยืนยิ้มที่โดนเข้าใจผิดถึงหุบยิ้มแทบไม่ทัน

"งั้นเหรอ ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่ลองลงสมัครมั้ยคะ"

"เอาไงสายแกลงสิ" วีราสะกิดเพื่อนให้ลงสมัครเพราะสรันมีความสามารถเยอะ ทั้งเล่นดนตรี ร้องเพลง แต่เธอนอกจากถนัดขวาแล้วก็ไม่ถนัดอะไรอีกเลย

"เอ้า! ทำไมโยนให้ฉันล่ะ"

"ก็แกหล่อ ถ้าแกดังสาวๆ ได้ตามกรี๊ดแกไง" วีราสนับสนุนเพื่อนเต็มที่

"ถ้าแกไม่ลงฉันก็ไม่ลง" สรันไม่อยากทำอะไรโดยไม่มีวีรา เขาแทบจะเป็นแฝดตัวติดกับเธอเสียแล้ว

"ไอ้นี่! แกจะตามฉันไปตลอดชีวิตเลยหรือไง?"

"ใช่ ตามจนลูกแกบวชเลย" สองเพื่อนซี้เถียงกันไปมาอย่างไม่ยอมกัน

"โอเคงั้นลงทั้งคู่เนอะ นี่ใบสมัครจ้ะ" รุ่นพี่ที่ยืนมองทั้งคู่เถียงกันมัดมือชกยื่นใบสมัครพร้อมกับสายตากดดันที่ทำให้ทั้งคู่ต้องยอมเขียนสมัคร

"ขอบคุณนะน้องๆ วันประกวดจะแจ้งอีกทีนะจ๊ะ" ว่าจบก็เดินยิ้มร่าไปอย่างอารมณ์ดีที่หารุ่นน้องส่งเข้าประกวดได้ทีเดียวถึงสองคน

"เดี๋ยววันประกวดเราก็ชิ่งไม่ไปกัน" สรันเอ่ยขึ้นมาหลังจากรุ่นพี่เดินไปแล้ว

"โอเคดีล!" วีรายกมือขึ้นก่อนจะแตะกับเพื่อนเป็นอันว่าตกลง นี่แหละคือเหตุที่ทำให้ทั้งคู่เป็นเพื่อนกันได้นานเพราะใจตรงกัน ถึงจะเถียงกันบ้างแต่ก็เข้าใจกันดี