Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 3 บังเอิญบ่อย
ตอนที่ 3
บังเอิญบ่อย
แพรไหมยืนอยู่หน้าลิฟท์ เธอกำลังรอให้ลิฟท์ลงมาจากชั้นบน แต่ทว่าเมื่อลิฟท์เปิดออก เธอพบว่าไม่มีพื้นที่ให้เบียดเข้าไปได้เลย เธอจึงจำเป็นที่จะต้องรอลิฟท์ตัวอื่นแทน ในขณะที่หญิงสาวนั้นยืนอยู่ คนเดียวเพียงลำพัง เธอไม่รู้เลยว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังแอบมองเธออยู่ไกลๆ ก่อนที่เขาจะค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆอย่างช้าๆ
แพรไหมรู้สึกว่ามีคนมายืนข้างๆเธอจึงหันไปมอง เมื่อสบสายตาชายหนุ่มเธอก็ผงกหัวให้เขา
“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่เมื่อตอนบ่ายผมเสียมารยาท”
“คะ?”
หญิงสาวจำไม่ได้ว่าชายหนุ่มเสียมารยาทอะไรกับเธอ เธอจำได้แค่ว่าเธอโดยสารลิฟท์มาพร้อมเขา แต่ก็ไม่ได้จำได้ทุกอย่าง
“ตอนที่คุณคุยกับผมแล้วผมไม่มองหน้า”
“แค่เรื่องนั้นเองหรือคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เเพรไม่ได้คิดมาก”
หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับหัวเราะเบาๆ เธอดูเป็นคนอารมณ์ดีมาก แตกต่างจากพราวฟ้าที่จะดูเรียบร้อยกว่านี้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ประเด็นสำคัญ สิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือทำยังไงก็ได้ให้หัวใจของเธอนั้นกลายมาเป็นของเขา
ในสายตาของธาวิน เขาไม่ได้ชื่นชอบแพรไหมเพราะว่าเธอนั้นมีบุคลิกที่ดูสดใสและเข้าถึงง่าย แต่เขาชอบเพราะเธอมีใบหน้าคล้ายกับคนรักเก่าต่างหาก
“ว่าแต่คุณทำงานที่นี่หรือคะ”
“ผมเป็นเจ้าของบริษัทรับออกแบบแล้วก็ตกแต่งภายในครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชื่อแพรไหมค่ะ เรียกสั้นๆว่าแพรก็ได้ เป็นเจ้าของบริษัทรับผลิตแล้วก็จัดจำหน่ายอาหารเพื่อสุขภาพค่ะ”
หญิงสาวล้วงเข้าไปในกระเป๋าผ้า ก่อนที่เธอนั้นจะหยิบผลิตภัณฑ์ของตัวเองออกมา สินค้าของเธอเป็นขนมเพื่อสุขภาพ และกำลังเป็นกระแสในโซเชียลในขณะนี้ ทำให้มียอดขายที่พุ่งกระฉูดมากกว่าปีก่อน ซึ่งเป็นปีแรกที่เธอนั้นได้ตัดสินใจสร้างแบรนด์นี้ขึ้นมา
“น่ากินจังเลยนะครับ”
“ลองชิมดูนะคะ ตัวนี้เป็นสูตรใหม่ที่ยังไม่มีวางจำหน่าย นอกจากคนในบริษัทแล้วก็โรงงาน คุณก็เป็นคนแรกเลยนะคะที่ได้ชิม”
ในขณะที่พูดใบหน้าของเธอนั้นเปื้อนยิ้มตลอดเวลา ชายหนุ่มขัดใจตรงนี้นิดหน่อย เพราะว่าแพรไหมดูสดใสเกินไปขัดกับบุคลิกของพราวฟ้าโดยสิ้นเชิง
“ลิฟท์มาพอดีเลยค่ะ ลงไปพร้อมกันเลยไหมคะ”
ภายในลิฟท์มีแค่แพรไหมกับธาวิน หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่าเธอนั้นยังไม่ได้ถามชื่อชายหนุ่ม
“ว่าแต่คุณชื่ออะไรคะ เมื่อกี้แพรก็ลืมถาม”
“ผมชื่อธาวินครับ เรียกสั้นๆว่าคุณวินก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นขออนุญาตเรียกว่าคุณวินก็แล้วกันนะคะ”
ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ พร้อมกับมองหญิงสาวไม่วางตา แต่โชคดีที่แพรไหมไม่ทันสังเกต ไม่อย่างนั้นเธอต้องมองว่าชายหนุ่มดูไม่ปกติอย่างแน่นอน เพราะเขาเอาแต่จ้องเธอตลอดเวลา
ธาวินคอยสังเกตหญิงสาวอยู่ตลอด เขามักจะแอบตามเธออยู่บ่อยๆ ทำให้เขาได้รู้ว่าเธอชอบลงไปดื่มกาแฟที่ด้านล่าง และเธอก็มีร้านอาหารร้านโปรดที่เธอนั้นมักจะไปกินทุกวัน ชายหนุ่มจดจำทุกสิ่ง ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ และหาทางสร้างสถานการณ์เพื่อให้เขากับเธอได้เจอกันโดยบังเอิญ
“คุณวิน ลงมาดื่มกาแฟหรือคะ”
“ครับ แล้วคุณแพรสั่งอะไรหรือยังครับ”
“ยังเลยค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นผมขออนุญาตเลี้ยงนะครับ”
“จะดีหรือคะ แพรเกรงใจ”
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ ถือซะว่าฉลองมิตรภาพของเรา”
หญิงสาวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม เธอเอ่ยขอบคุณเมื่อชายหนุ่มนั้นยื่นแก้วกาแฟให้
“เดี๋ยวนะคะ เมื่อกี้แพรยังไม่ได้บอกเลยว่าจะสั่งอะไร แล้วคุณวินรู้ได้ยังไงคะเนี่ยว่าคาปูชิโน่คือกาแฟแก้วโปรดของแพร”
“ผมแค่เดาครับ”
“เดาเก่งขนาดนี้เลยหรือคะเนี่ย”
แพรไหมมัวแต่ชื่นชมโดยไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มนั้นติดตามดูเธอมานานหลายวัน
“อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เที่ยงแล้ว คุณแพรไปกินอาหารกลางวันกับผมไหมครับ”
“ได้ค่ะ”
“ถ้าอย่างนั้นไปกินร้านข้าวหน้าเป็ดหน้าบริษัทดีไหมครับ”
“นั่นร้านโปรดของแพรเลยนะคะ คุณวินก็ชอบเหมือนกันเหรอคะ”
“ครับ ชอบครับ”
ชายหนุ่มโกหก เขาไม่ชอบกินข้าวหน้าเป็ดเลยแม้แต่นิดเดียว อีกอย่างพราวฟ้าก็ไม่ชอบเช่นกัน เธอมักจะบ่นว่ามันเหนียว ทำให้เธอนั้นมักจะมองข้ามเมนูนี้
เวลาผ่านไปหลายวัน แพรไหมมักจะบังเอิญเจอกับธาวินอยู่บ่อยๆ ทำให้เธอกับเขาได้พูดคุยกันหลายครั้งจนก่อให้เกิดเป็นความสนิทสนม
หญิงสาวสังเกตเห็นว่าชายหนุ่มนั้นดูสนใจเธอเป็นพิเศษ เขามักจะมีของติดไม้ติดมือมาฝากเธอเสมอ และดูเหมือนว่าเขาจะเจาะจงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น ทำให้แพรไหมอดสงสัยไม่ได้ว่าธาวินนั้นคิดอะไรกับเธอหรือเปล่า
แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ถามออกไป ได้แต่เก็บ ความสงสัยไว้ในใจ
“คุณวินยังโสดอยู่หรือคะ”
ในขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน หญิงสาวก็เอ่ยถามขึ้นมา
“ผมยังโสดครับ”
“ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ คุณวินดูหล่อมาก คนหล่อๆแบบนี้ทำไมถึงยังโสดนะ”
“ผมทำแต่งานครับ เลยไม่มีเวลาไปจีบใคร”
ชายหนุ่มมองหญิงสาว สายตาของเขามีความหมาย ทำให้เธอนั้นหลุบตาลงโดยไม่รู้ตัว
“คุณแพรครับ เราก็รู้จักกันมาสักพักแล้ว แต่ดูเหมือนว่าผมกับคุณยังไม่มีเบอร์กันเลยนะครับ”
“คุณวินอยากได้เบอร์แพรหรือคะ”
“ถ้าคุณแพรไม่รังเกียจ ผมขอได้ไหมครับ”
“ไม่รังเกียจหรอกค่ะ เอาโทรศัพท์มาสิคะ”
หญิงสาวเมมเบอร์โทรศัพท์ให้ธาวิน ก่อนที่เธอจะส่งคืนให้กับเขา
“นี่เบอร์แพรค่ะ โทรมาได้ตลอดเวลา โทรมาได้ทุกเรื่องยกเว้นเรื่องเงินนะคะ”
ชายหนุ่มเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะชะงักเล็กน้อย
“ผมจะพยายามไม่รบกวนนะครับ”
“จริงๆแพรเป็นคนนอนเร็วค่ะ หัวค่ำก็หลับแล้ว ยังไงถ้าจะโทรมาก็สักช่วงเย็นๆก็ได้นะคะ”
“ได้ครับ”
ชายหนุ่มเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า ก่อนที่ทั้งสองจะนั่งรับประทานอาหารด้วยกันและพูดคุยแบ่งปันเรื่องงานของตัวเองให้อีกฝ่ายฟัง
วันต่อมา หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นส่งข้อความมาทุกชั่วโมง แต่น่าแปลกที่เธอไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยแม้แต่นิดเดียว กลับรู้สึกดีที่ได้อ่านข้อความของเขา
แพรไหมรู้สึกสงสัยว่าธาวินนั้นเหงาหรือเปล่า ทำไมเขาถึงได้ส่งข้อความถี่ขนาดนี้
หญิงสาวอมยิ้มเล็กน้อยขณะที่กำลังจ้องหน้าจอ ทำให้พนักงานสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามถึงกับเอ่ยแซว
“ช่วงนี้คุณแพรดูสดใสนะคะ มีความรักใช่ไหมคะเนี่ย”
“รู้ได้ยังไง”
“คนมีความรักก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละค่ะ”
“รู้มากนะเรา”
แพรไหมเป็นกันเองกับลูกน้องมาก พนักงานทุกคนในบริษัทสนิทสนมกับเธอ แต่ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ไม่ได้ถึงขั้นปีนเกลียว อาจจะมีแซวกันบ้างนิดหน่อย
“รีบไปทำงานเลย วันนี้ต้องออกแบบฉลากไม่ใช่เหรอ ถ้าวันนี้ไม่เสร็จแล้วก็หักเงินเดือนแน่ๆ”
ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ทุกคนรู้ว่าแพรไหมไม่ทำจริงๆ ตั้งแต่ทำงานมา ต่อให้มีพนักงานที่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าแต่แพรไหมก็ไม่เคยลงโทษด้วยการหักเงิน
เธอเป็นคนใจดีและมีเมตตา พร้อมที่จะเข้าใจเหตุผลคนอื่นเสมอ แต่บางครั้งก็โดนเอาเปรียบอย่างไม่เป็นธรรม
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
