บทที่ ๘

ก๊อกๆๆ

“คุณวา คุณวา คะ”

เสียงนางอิ่มดังขึ้นหน้าห้องนอนหญิงสาวขณะที่มือยังคงเคาะประตูอยู่ด้วย

วาทิตา ค่อยๆ ลืมตาขึ้นเพื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงอาทิตย์ยามเช้า ซึ่งดูเหมือนวันนี้แสงอาทิตย์ จะส่องแสงสว่างขึ้นมากกว่าปกติ ด้วยเพราะวันนี้หญิงสาวตื่นสายกว่าทุกวันเนื่องจากเมื่อคืนเธอกลับมาจากบ้านพี่สาวดึกประจวบกับวันนี้เป็นหยุดด้วย

“คุณวาคะ คุณวาไม่สบายหรือเปล่าคะ”

นางอิ่ม ยังคงร้องเรียกชื่อนายสาวอยู่ไม่ขาด ด้วยความเป็นห่วงเพราะแต่ไหนแต่ไรนางไม่เคยเห็นเจ้านายสาวตื่นสายเหมือนเช่นวันนี้

ระยะหลังนี้วาทิตาหลังเลิกงาน หรือช่วงวันหยุดเธอมักแวะเวียนไปที่บ้านพี่สาวบ่อยครั้ง และก็จะกลับบ้านค่อนข้างดึกเช่นนี้บ่อยครั้ง แต่ถึงจะกลับมาถึงมืดค่ำก็ไม่เคยตื่นผิดเวลาเหมือนวันนี้

“วาไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ เมื่อคืนนอนดึกไปหน่อย” เจ้าของห้องตอบ หลังจากลุกขึ้นมาเปิดประตูห้อง

“ป้าคิดว่าคุณวา ไม่สบายค่ะเห็นเก้าโมงกว่าแล้วยังไม่ลงไปข้างล่างคุณภีมเลยให้ป้าขึ้นมาดู” นางอิ่มรายงานนายสาวใบหน้าเต็มไปไปด้วยรอยยิ้ม

“คุณภีมกลับมาแล้วเหรอคะป้าอิ่ม”

“กลับมาถึงเมื่อคืนค่ะ แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้วเห็นว่าจะออกไปธุระค่ะ” นางอิ่มรายงานแต่คราวนี้ไม่เต็มเสียงเหมือนเมื่อครู่

“คุณภีมกลับมาตั้งแต่เมื่อคืนเหรอคะ แล้ว...” หญิงสาวหยุดเพียงแค่นั้น เพราะคิดว่าถามอะไรต่อก็คงไม่มีประโยชน์

“ใช่ค่ะ... กลับมาก็เข้าห้องนอนเลยไม่พูดคุยกับใครเพิ่งลงมาเมื่อครู่ และก็ให้ป้ามาดูคุณวาก่อนนออกไปข้างนอกค่ะ... ป้าว่าคุณวาไปอาบน้ำก่อนดีกว่าจะได้ลงมาทานข้าว ป้าทำข้าวต้มกุ้งของโปรดคุณวาไว้ให้ค่ะ”

หญิงสาวได้แต่พยักหน้าไม่พูดอะไรต่อเธอยืนพิงประตูห้องหลังจากปิดมันลง น้ำตาเริ่มไหลรินอีกครั้งเขาเกลียดเธอมากขนาดนี้เลยหรือแม้แต่หน้าเธอเขายังไม่อยากเจอเลยหรือนี่ ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นหยุดแท้ๆ เธอกับเขาน่าจะได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันตามลำพังและได้พูดคุยหรือได้ปรับความเข้าใจกันบ้าง แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยให้มีโอกาสเช่นนั้นเลยแม้แต่ครั้งเดียว นี่เธอกับเขาจะไม่มีทางกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่ไหม

วาทิตาค่อยนั่งลงที่เดิมที่เธอยืนเมื่อครู่ใบหน้าขาวนวลซบลงกับเข่าตัวเองสะอื้นไห้ อย่างอ่อนล้า

บริเวณห้องนั่งเล่นด้านนอกคฤหาสน์วาทิตากำลังนั่งจัดดอกไม้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เธอทำเป็นประจำยามว่าง และนอกจากการจัดดอกไม้แล้วสิ่งที่เธอทำบ่อยครั้งอีกอย่างก็คือการปลูกต้นไม้ หรือไม่ก็อ่านหนังสือหรือนิตยสารต่างๆ

“คุณวา คะมีแขกมาขอพบคุณภีมค่ะ” เด็กสาวที่ชื่อนวลรายงานเจ้านายสาว

“คุณภีมไม่อยู่นี่... นวลไม่ได้บอกเขาเหรอคะ”

“บอกค่ะ แต่คุณเขาบอกว่าขอพบคุณวาแทนก็ได้ค่ะ” เด็กสาวรับใช้รีบรายงานต่อ

“อ่อ... ถ้างั้นนวลเตรียมน้ำ และของว่างมาต้อนรับคุณเขาด้วยแล้วกันนะจ๊ะ”

วาทิตาวางดอกกุกลาบสีแดงสดไว้บนพานรองดอกไม้ ก่อนขยับตัวลุกขึ้นจากโต๊ะและเดินไปยังห้องรับแขกตามที่เด็กรับใช้แจ้งไว้

ภายในห้องรับแขกของคฤหาสน์ถูกตกแต่งไว้อย่างสวยหรู เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนแล้วแต่มีราคาแพงทั้งนั้น ผนังของห้องยังตกแต่งด้วยภาพเขียนต่างๆ สวยงามมองดูสบายตายิ่งนัก บนโต๊ะกระจกขนาดใหญ่ที่วางอยู่กลางห้อง มีแจกันดอกไม้สดหลายชนิดหลากสีสันถูกจัดแต่งไว้อย่างสวยงามด้วยฝีมือวาทิตาเอง และเวลานี้บนโต๊ะกระจกยังมีจานของว่าง พร้อมน้ำส้มคั้นและน้ำเปล่าว่างอยู่ด้วยกัน

เจ้าของบ้านสาวหยุดอยู่หน้าห้องรับแขกเมื่อเห็นร่างสูงเพรียว หุ่นเซ็กซี่ ในชุดออกจะวาบหวิวนิดๆ กำลังยืนกอดอกหันหลังให้ประตูห้องลักษณะเหมือนกำลังดูภาพวาดต่างๆ ซึ่งเป็นฝีมือระดับขั้นอาจารย์อย่างพินิจพิเคราะห์

วาทิตาถึงกับหัวใจกระตุกวาบขึ้น เมื่อพลันได้เห็นหญิงสาวผู้นั้น แม้ได้เห็นเพียงด้านหลังก็จำแขกผู้นี้ได้อย่างแม่นยำ เวลานี้จิตใจเธอไม่สู้ดีนัก ทั้งมือ ทั้งขา สั่นน้อยๆ แล้วความคิดต่างๆ นานาก็พรั่งพรูเข้ามาในสมองน้อยๆ ของเธอทันที