บทที่ ๕

นับจากวันที่เกิดเรื่องร้ายๆ อย่างที่ไม่มีใครคาดคิดในวันนั้น ชีวิตหลังแต่งงานของวาทิตาที่เคยวาดฝันไว้ว่าครอบครัวของเธอต้องเป็นครอบครัวที่อบอุ่นที่สุด แต่แล้วสิ่งที่วาดฝันไว้นั้นกลับพังครืนลงอย่างไม่เป็นท่า

จากสามีที่เคยให้ความรักทะนุถนอมมีความอ่อนโยนคอยห่วงหาอาทร และไม่ยอมให้เธอห่างกายเวลาที่อยู่ด้วยกัน และยังให้เกียรติเธอมาโดยตลอด ที่สำคัญไม่เคยทำให้เธอเสียใจ หรือเจ็บช้ำน้ำใจเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งเขายังคอยปกป้องดูแลเธอเป็นอย่างดีมาโดยตลอดตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงานด้วยซ้ำ

เวลานี้สิ่งที่เธอได้รับกลับเป็นสิ่งที่ทำให้เจ็บช้ำน้ำใจไม่น้อย ไม่มีอีกแล้วซึ่งความรัก ความอ่อนโยน ความห่วงหาอาทร หรือแม้แต่เกียรติที่เขาเคยมอบให้ไม่มีอีกแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างหมดสิ้นแล้วตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาประกาศชัดเจนว่า ‘เธอไม่ใช่เมียเขาอีกต่อไป... อย่างเธอก็เป็นได้แค่เพียงนางบำเรอสำหรับเขาเท่านั้น’ ประโยคนี้ยังคงดังกึกก้องอยู่ในหัวเธอตลอดเวลา และเขาก็ทำกับเธอเช่นคำพูดของเขา

จากวันนั้น ภาคินผู้ชายที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อผู้หญิงที่ตนเองรัก ยอมเลิกนิสัยเจ้าชู้ตัดขาดจากผู้หญิงคู่ควง และคู่นอนทุกคน เพียงเพื่อต้องการให้หญิงอันเป็นที่รัก เชื่อมั่นในตัวเขาและยอมฝากชีวิตไว้กับเขาเพียงคนเดียวตลอดไป แต่แล้วมันกลับไม่เป็นเช่นนั้นหลังจากที่เขาได้อ่านข้อความในจดหมายฉบับนั้น เขาฝังใจและปักใจเชื่อทันทีว่า วาทิตาเป็นผู้หญิงลวงโลก หน้าซื่อใจคด หลอกลวง นั่นทำให้เขาสัญญากับตัวเองว่านับจากนี้ไปเขาจะไม่มีทางเชื่อถือผู้หญิงคนไหนอีกต่อไป เขาจะไม่ปักใจรักใครจริงอีกต่อไป เขาจะกลับไปมองผู้หญิงทุกคนเป็นเพียงของเล่น เป็นเสมือนดอกไม้ริมทางที่เด็ดมาดอมดมเมื่อกลิ่นจางหายไปก็ทิ้งไป และหาดอกอื่นๆ มาชื่นชมแทน

ภาคิน กลับมากระทำตัวเป็นคาสโนว่าหนุ่มเหมือนเคย และดูเหมือนจะยิ่งหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ เขาเปลี่ยนคู่ควงเป็นว่าเล่นโดยไม่สนใจใดๆ ทั้งสิ้น ไม่แคร์แม้แต่ความรู้สึกของวาทิตา ไม่สนว่าเธอจะเสียใจหรือเจ็บช้ำมากน้อยแค่ไหน เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เขาต้องการ ยิ่งเขาเห็นเธอเสียใจ เจ็บช้ำใจมากเพียงใดเขายิ่งรู้สึกสะใจมากเท่านั้น

ถึงแม้ว่าเขาจะประกาศตัดความสัมพันธ์กับวาทิตาโดยสิ้นเชิง ไปแล้ว ถึงขนาดออกปากไล่เธอไปให้พ้นหน้าเขาในวันนั้น แต่ก็ยังคงไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระอย่างที่ปากว่า เขายังต้องการให้เธออยู่เพื่อรับรู้ทุกการกระทำของเขา และยังกระทำกับเธอเสมือนเธอเป็นนางบำเรออย่างที่เขาประกาศไว้ไม่มีผิด

ภาคินจะหลับนอนร่วมรักกับเธอก็ต่อเมื่อมีความต้องการ หรือต้องการปลดปล่อยกามารมณ์เท่านั้น และทุกๆ ครั้งๆ การกระทำของเขานั้นไร้ซึ่งการเล้าโลม ปราศจากการทะนุถนอม ไม่สนใจว่าเธอจะต้องการหรือไม่ต้องการ และไม่สนว่าเธอจะเจ็บปวดมากน้อยเพียงใด เมื่อเขาถึงจุดหมาย สุขสมหวังเป็นที่เรียบร้อย เขาก็ไล่เธอหรือไม่ก็ลุกออกจากห้องทันที เสมือนว่าเธอไม่มีค่าสำหรับเขาอีก

“จำไว้นะ... ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอไปเสวยสุขกับชู้รักเธอหรอก วาทิตา”

มือใหญ่ลูบไล้ใบหน้านวลขาวหนักหน่วง พร้อมกระซิบข้างหูหญิงสาวที่นอนสะอื้นไห้อยู่ภายใต้ร่างสูงใหญ่กำยำสมความเป็นชายของเขาเวลานี้ น้ำเสียงติดเหี้ยมเกรียมอยู่มาก

“และที่ฉันยอมนอนกับเธอ ไม่ใช่เพราะฉันนึกพิศวาสอะไรเธอหรอกนะ ฉันก็แค่ต้องการใช้เธอเป็นที่ระบายอารมณ์ความใคร่ของฉันก็เท่านั้น และอีกอย่างฉันก็ไม่อยากเห็นเธอเที่ยวร่านออกไปหาเศษหาเลยนอกบ้าน เพราะคนอย่างเธอมันมีความต้องการเรื่องอย่างว่าน้อยเสียเมื่อไหร่กัน และอย่าได้คิดฝันไปว่าฉันจะยกย่องหรือให้เกียรติเธอมาเป็นเมียฉันอีก เพราะอย่างเธอเป็นได้อย่างมากก็นางบำเรอฉันเท่านั้น และเธอก็ต้องอยู่ทำหน้าที่เป็นนางบำเรอฉันตลอดไปจำใส่หัวสมองอันน้อยนิดของเธอไว้ด้วย”

พูดจบเขาก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง พร้อมก้มลงหยิบเสื้อผ้าที่เขาเป็นคนปลดเปลื้องมันออกมา ปาใส่หน้าหญิงสาวที่นอนทอดร่างเปลือยเปล่าอยู่บนกลางเตียงขนาดใหญ่ในห้องนอนของเขาเอง

“ออกไปได้แล้วฉันจะนอน กลับไปที่ของเธอซะ”

เขาออกปากไล่หญิงสาวทันที ไม่สนใจว่าเธอจะรู้สึกเช่นไรวาทิตายังคงจดจำทุกคำพูดที่เขาสรรหามาพูดดูถูกหยามเหยียดเธอได้ทุกถ้อยคำ เธอจดจำการกระทำอันป่าเถื่อนที่เขามอบให้เธอได้อย่างแม่นยำในค่ำคืนของวันนั้นและในคืนวันต่อๆ มา ทว่าเธอยังคงจำยอมเป็นเบี้ยล่าง ยอมเป็นนางบำเรอของเขาอย่างที่เขาต้องการ เพียงเพราะคำว่า ‘รัก’ คำเดียวเท่านั้น และเธอมั่นใจในอนุภาพของความรักที่ทั้งเขาและเธอเคยมีให้กันนั้นจะสามารถทำให้เรื่องราวร้ายๆ คลี่คลายได้ในที่สุด

หญิงสาวไม่ปริปากบอกเรื่องนี้ให้กับพี่สาวทั้งสองคนของเธอทราบเลยตลอดระยะเวลาเกือบสามเดือน นับจากวันที่เกิดเรื่อง อีกทั้งเธอยังกำชับไม่ให้คนในบ้านพูดหรือบอกให้ใครทราบเรื่องเธอกับเขา โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้เป็นมารดาของภาคิน เพราะเธอไม่อยากให้ทั้งพี่น้อง และมารดาของเขาต้องคิดมากไปด้วย