EP 14 น้องปริ้น

คนโปรดพาปริ้นเซสแวะคาเฟ่ที่ดิสนีย์เคยพามาเพราะเห็นว่าร้านนี้อยู่ใกล้ทั้งยังเป็นทางผ่าน แถมของกินเขาก็มีครบ ทั้งอาหาร ของหวานและเครื่องดื่ม

"ร้านน่ารักจัง" ปริ้นเซส พรึมพรำเบา ๆ และหลุดยิ้มออกมา เธอชอบอะไรที่กุ๊กกิ๊ก ๆ ไม่แปลกที่จะชอบที่นี่

ร้านตกแต่งสไตล์มินิมอล คุมโทนขาวสะอาดตา ด้านหน้ามีหมีสีขาวตัวใหญ่ตั้งอยู่ ร่างบางอดไม่ได้ที่จะเดินไปลูบไปจับมันสักนิด เพราะมอง ๆ แล้วน่าจะขนนุ่ม

"ชอบเหรอ?"

"คะ?" เธอไม่ทันได้ฟังเพราะมัวแต่สนใจอย่างอื่น เลยไม่ได้รู้ว่าเขาถามว่าอะไร

"พี่ถามว่าหนูชอบเหรอ?"

"เอ่อ..ค่ะ" ปริ้นเซสไม่เคยชินสักครั้งกับการที่เขาพูดเพราะ ๆ หวาน ๆ แบบนี้ ปกติร่างแกร่งตรงหน้าชอบทำตัวเหมือนจะกินหัวเธอประจำ

"เอามั้ย พี่จะพาไปซื้อที่ห้าง แต่คงเอาตัวใหญ่เท่านี้ไม่ได้" เขามองก่อนจะพิจารณาว่าถ้าขนาดตัวเท่าหน้าร้าน มันใหญ่เกินไป ปริ้นเซสเอามานอนกอดไม่ได้แน่

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวไว้ปริ้นชวนคุณพ่อไปเดินดู"

"พี่ก็พาไปได้ เลิกเกรงใจได้แล้ว" หญิงสาวพยักหน้าเล็กน้อย บ่งบอกว่าเธอยอมแต่โดยดี เพราะกลัวว่าถ้ายังรั้นอาจจะทำให้อีกคนอารมณ์เสีย

"เข้าไปด้านในเถอะ ตรงนี้มันร้อน ผิวจะเสีย" คนโปรดถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองมาคุมที่ไหล่เธอเอาไว้

"เดี๋ยวเข้าแล้ว ไม่ต้องคุมก็ได้ค่ะ" ปริ้นเซสเตรียมจะเอามันคืนเขา แต่ร่างแกร่งดึงเธอเข้าหาตัว ก่อนจะจับมันเอาไว้ไม่ให้เธอถอดได้สำเร็จ

"ข้างนอกหรือข้างในก็ต้องคลุมเหมือนกันนั่นแหละ แอร์เย็นเดี๋ยวหนูก็ป่วย" ไอท่าทางที่ตั้งใจจัดเสื้อให้เธอ กับความเป็นห่วงเป็นใยที่เขาทำอยู่ มันกำลังทำให้เธอรู้สึกดี หวังว่าหากวันนั้นมาถึง ความสุขในวันนี้คงไม่เปลี่ยนมาเป็นความทุกของเธอหรอกนะ

"ขอบคุณค่ะ" ชายหนุ่มพยักหน้ารับเพราะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขากำลังดูแลเธอดีเกินไปหรือเปล่า ขนาดดิสนีย์ผู้หญิงที่ตัวคนโปรดหลงรัก เขายังไม่ดูแลเธอขนาดนี้เลย แต่แล้วชายหนุ่มก็ปัดเรื่องนั้นออกไป และท่องไว้ในใจว่าเธอคือแม่ของลูก ที่เขาทำไม่ได้เกินไป

"อยากทานอะไรครับ?"

"ข้าวผัดค่ะ" คนโปรดถึงกับเงยหน้ามอง อะไรจะกินง่ายขนาดนั้นกันนะ

"แค่นี้?"

"ปริ้นไม่รู้จะกินอะไรค่ะ พ่อบอกว่ากินเผ็ดไม่ได้เพราะกำลังท้องอยู่ เดี๋ยวจะแสบท้องเอา" เธอพูดพร้อมทำหน้างอ มันน่าเอ็นดูขนาดไหน เจ้าตัวจะรู้รึเปล่า เพราะคนตรงหน้าเธอ แสดงออกทางสีหน้ามากขนาดนั้น

"สั่งเผ็ดน้อยก็ได้ครับ" ปริ้นเซสคิดทบทวนอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเมนูเป็นข้าวทะเลพริกสด

"ของผมเอาเป็นกะเพราหมูแล้วกันครับ นมร้อน 1 แล้วก็คาปูปั่น 1 น้ำแร่อีกขวดครับ" พนักงานจดเสร็จเก็บเมนูเดินจากไป ปริ้นเซสมองคนโปรดด้วยสายตาแปลก ๆ

"มองอะไร หื้ม?"

"ทำไมดื่มน้ำเยอะจังคะ?" คนอะไรจะสั่งน้ำให้ตัวเองถึงสาม เอ้าว่าแต่เธอเองก็ลืมสั่งน้ำนี่หน่า ปริ้นเซสมองกวาดสายตามองหน้าพนักงานแต่ไม่เจอ เลยคิดว่าเดี๋ยวตอนเอาของมาเสิร์ฟค่อยสั่งแล้วกัน

"ของพี่แค่กาแฟ นมของหนูครับ น้ำแร่ก็ด้วย ทานข้าวไม่ทานน้ำได้ยังไง เดี๋ยวติดคอพอดี" หลังจากคนโปรดพูดแบบนั้น แก้มใส ๆ ของเธอกลับมาแดงอีกครั้ง หลังจากที่มันแดงบนรถไปครั้งหนึ่งแล้ว

"มานั่งฝั่งพี่มา แอร์ไม่ตกเท่าไหร่ ไม่เย็นมาก" ปริ้นเซสไม่ได้ตอบอะไร แต่ลุกไปยืนอยู่ที่ด้านข้างเขา

"เดินทางนี้เลยครับ เข้าไปข้างใน"

"อ้าว ไม่ไปนั่งฝั่งนู้นเหรอคะ?" เธอคิดว่าที่เขาให้เปลี่ยนเพราะเขาจะมานั่งแทนที่เธอเสียอีก

"นั่งด้วยกันนี่แหละ" คนโปรดพูดหน้านิ่งเหมือนไม่คิดอะไร แต่ใจของเขาเถียงกันอยู่

"งั้นพี่คนโปรด ลุกก่อนได้มั้ยคะ ปริ้นเดินเข้าไปข้างในไม่ได้"

"มานี่มา" คนโปรดดึงมือของเธอเบา ๆ และจับเธอนั่งลงบนตัก ก่อนจะยกเธอวางที่นั่งข้าง ๆ ปริ้นเซสอึ้งจนตัวแข็ง วันนี้เขากินอะไรผิดมารึเปล่าถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้

"หนาวรึเปล่า?" ชายหนุ่มหันหน้าไปหาเธอและยื่นใบหน้าไปใกล้ ๆ ก่อนจะถามด้วยความเป็นห่วง

"มะ..ไม่ค่ะ" ปริ้นเซสจะถอยตัวเองหนี แต่ติดตรงที่เขาโอบหลังเธอเอาไว้นี่สิ

"เปลี่ยนไปเรียกพี่โปรดก็พอ แทนตัวเองว่าน้องปริ้นเหมือนที่คุยกับพ่อสิ พี่ว่าน่ารักดีครับ" เขาอยากจะสัมผัสเธอที่อ่อนโยนดูบ้าง อยากให้เธอน่ารักกับเขาเหมือนที่เธอน่ารักกับพ่อตัวเอง

"เอ่อ..."

"เรียกสิครับคนดี" คนโปรดยิ่งลืมตัว กระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูพร้อมกับทำให้เธออยู่ใกล้เขามากขึ้นจนปากทั้งสองแทบจะติดกัน

"พะ..พี่โปรด อื้อ" แค่ได้ยินคำนั้นจากปากเธอ เสียงหวาน ๆ ของเธอทำเอาเขาสติหลุด ประกบปากจูบลงที่ริมฝีปากบางอย่างลืมตัว

"ขอโทษครับ" จูบเพียงชั่วครู่เขาก็ผละออก มันเป็นจูบที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิตเขาเลยก็ว่าได้

"ไม่เป็นไรค่ะ" ปริ้นเซสเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่ง เธอบีบมือตัวเองแน่นราวกับว่ากำลังเกร็ง

"อย่าบีบแบบนั้นเดี๋ยวมือแดงหมด" คนโปรดเห็นเลยเอามือของเธอมาจับไว้แทน ระหว่างนั่งรอข้าว เขาก็จับอยู่แบบนั้น อีกมือก็เช็คงานในเมลไปด้วย

"ขออนุญาตค่ะ" พนักงานมาเสิร์ฟนมร้อนกับน้ำแร่ก่อนในรอบแรก

"จิบ ๆ น้ำก่อนนะครับ นมอย่าเพิ่งดื่ม ให้อุ่นกว่านี่นิดนึง" ปริ้นเซสพยักหน้ารับรู้และจิบน้ำตามที่เขาบอก ไม่นานข้าวก็มาเสิร์ฟ ทั้งสองต่างคนต่างกินจนหมด

"สรุปไปห้างต่อนะ พี่จะพาไปซื้อตุ๊กตามาไว้นอนกอด" หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ เธอพูดน้อยลงจากที่ไม่พูดอยู่แล้ว ตั้งแต่คนโปรดเผลอจูบเธอเมื่อกี้

"โกรธเหรอ?"

"ปะ..ป่าวนะคะ" เธอรีบส่ายหัวปฏิเสธ เพราะไม่ได้โกรธ เพียงแค่ตั้งตัวไม่ทัน วันนี้เขาทำเธอเขินไปไม่รู้กี่รอบแล้ว

"แล้วเป็นอะไรไม่ค่อยพูดเลย"

"น้องปริ้นไม่รู้จะพูดอะไรค่ะ" อ่าให้ตาย เหมือนเขากำลังหาเรื่องให้ตัวเองควบคุมไม่อยู่ เธอน่ารักมาก ๆ เวลาที่แทนตัวเองว่าน้องปริ้น

"น่ารักค่ะ" ปากไวกว่าความคิดเสมอ เขาพูดออกไปแล้วเพิ่งนึกได้ตลอด แต่ต่างกันตรงที่ปกติปากไว ๆ ของเขาจะพูดแต่คำพูดแย่ ๆ

"อะไรนะคะ?" เธอได้ยินนั่นแหละ แค่คิดว่าน่าจะได้ยินผิดก็เท่านั้นเอง

"พี่บอกว่าน้องปริ้นน่ารักค่ะ" ให้ตายเถอะ แค่คำว่าหนูก็เขินมากแล้ว พอมาเรียกน้องปริ้นยิ่งเสียอาการเข้าไปใหญ่เลย