EP 04 ลูกคือทุกการตัดสินใจ

คนโปรดเดินเข้ามาในบริษัทด้วยสภาพที่เนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า พนักงานสาว ๆ ต่างพากันมองด้วยสายตาที่หวานฉ่ำเพื่อหวังว่าจะได้เข้าตาของว่าที่ CEO หนุ่มคนถัดไปของที่นี่ แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะคนโปรดมีกฎเหล็กของตัวเองที่จะไม่มีทางยุ่งกับเพื่อนร่วมงานเด็ดขาด

"มาได้สักที นี่ลูกชายผมครับคนโปรด" เปิดประตูห้องทำงานพ่อของเขาเข้าไป เขาก็ต้องพบกับเรื่องที่ทำให้งุนงงเพราะถูกแนะนำตัวให้ชายวัยกลางคนอีกคนที่อยู่ในห้องรู้จัก สองมือพนมยกมือไหว้ตามสัญชาตญาณ

"สวัสดีครับ" คนโปรดเดินตรงเข้าไปหาพ่อของตัวเอง

"นี่ลุงดนัย เพื่อนพ่อ ไม่รู้แกจำได้มั้ย" ชายหนุ่มส่ายหัวไปมา

"ไม่แปลกหรอก ไปเรียนต่างประเทศมาตั้งนานเลยนะ" อีกฝ่ายแซวหลานชายด้วยรอยยิ้ม

"ครับ"

"แล้วเป็นไงบ้างเรียนที่นู่น?" ผู้ใหญ่ถามคนโปรดก็ตอบตามมารยาทว่ามันดี ทั้งที่ความจริงมันตรงกันข้าม เขาอยากจะกลับมาเรียนที่นี่ตั้งแต่วันแรกที่ไปด้วยซ้ำ แต่ไม่อาจจะปฏิเสธความต้องการของผู้เป็นพ่อได้

"จริง ๆ ลูกสาวลุงเองก็ไปเรียนที่นั่นเหมือนกัน แต่อาจจะเรียนปีเดียวกับเราเพราะเข้าก่อนเกณฑ์" คนโปรดพยักหน้าและขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความแปลกใจแต่ไม่มากเท่าไหร่นัก ลูกคนรวยก็แบบนี้ อยากทำอะไรย่อมได้ทำ

"แสดงว่ากลับมาแล้วเหรอครับ?" เขาเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่จึงพลั้งปากถามออกไป

"ใช่ ๆ กลับมาได้สามสี่เดือนแล้วแหละ เราเองก็เคยเจอน้องตอนเด็ก ๆ แต่คงจำไม่ได้เหมือนกัน ฮ่า ๆ" ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย แก้เขินเพราะเขาจำไม่ได้จริง ๆ นั่นแหละ

"พ่ออยากให้แกเรียนรู้งานผ่านคุณลุงดนัย เพราะเราสองบริษัทกำลังจะร่วมเป็นหุ้นส่วนกัน" ร่างแกร่งพยักหน้ารับเมื่อพ่อของตนพูดแบบนั้น เขาไม่ค้านเพราะเชื่อในการตัดสินใจของพ่อตัวเอง

"ถ้าคนโปรดไม่ติดขัดอะไร ลุงอยากจะให้เรียนรู้ไปพร้อมกับลูกสาวของลุงเลย แต่ติดตรงที่รายนั้นขอเลื่อนเวลาอีกสักเดือนสองเดือน เราสะดวกมั้ย?" ท่านไม่อยากจะเสียเวลาในการสอนเด็กสองคน เลยอยากจะให้ได้เรียนรู้ไปด้วยกัน นั่นเป็นเรื่องที่ดีเพราะเขาเองก็ยังไม่พร้อมเช่นเดียวกัน

"ได้เลยครับ เอาตามที่คุณลุงสะดวก ผมตั้งใจว่าจะเรียนรู้เอกสารไปก่อน เอาไว้หลังจากงานเปิดตัวค่อยเริ่มกันแบบนั้นดีมั้ยครับ?" ผู้ใหญ่ทั้งสองพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย เพราะหากเรียนรู้หลังจากที่เปิดตัว คนโปรดจะได้เต็มที่กับงานไปเลย

จากนั้นในห้องก็คุยเรื่องงานกันอีกเล็กน้อย ไม่นานดนัยก็เดินทางกลับทำให้ทั้งห้องเหลือเพียงพ่อของชายหนุ่มและเจ้าตัว ท่านเอาแต่มองหน้าคนโปรดไม่พูดไม่จาจนเขาเริ่มขมวดคิ้ว

"พ่อมีอะไรรึเปล่า?"

"จริง ๆ ฉันอยากจะให้แกศึกษาดูใจกับลูกสาวของดนัยเขานะ" คนพ่อพูดก่อนจะยิ้มบาง ๆ

"พอเลยครับ อย่ามาจับคู่ให้ผม ถ้าผมอยากดองเดี๋ยวดองให้เอง" ร่างแกร่งรีบเอ่ยดักพ่อของตนก่อนเลย เพราะตาแก่คนนี้กำหนดเขาได้แทบทุกอย่างจริง ๆ

"รู้น่ะว่าแกไม่ชอบให้พ่อบังคับ เอาไว้เจอหน้าหนูปริ้นเซสเขาเมื่อไหร่ค่อยว่ากันอีกทีก็ได้" ถึงอยากให้ลูกมีครอบครัวยังไง แต่พ่อของเขาเข้าใจและไม่เคยบังคับในเรื่องนี้เลย คู่ชีวิตลูกเขาสมควรได้เลือกด้วยตัวเอง ไม่ใช่ให้เขามาเลือกให้

"พ่อเข้าใจอะไรง่ายแบบนี้มันแปลกจัง" ชายหนุ่มเอ่ยแซวเพราะตอนเรื่องไปเรียน เขาค้านหัวชนฝาเท่าไหร่พ่อเขาก็ไม่ยอม บอกเพียงแต่ว่าอยากให้เขามีอนาคตดี ๆ ซึ่งเขาก็เข้าใจ

คนโปรดมีพ่อเป็นที่พึ่งเพียงคนเดียวเนื่องจากแม่ของเขาเสียด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ พ่อของเขาไม่เคยแม้แต่จะหาใครเข้ามาแทนที่เพื่อให้เขารู้สึกไม่ดีเลย เคยคุยเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้ว แต่ท่านก็ปฏิเสธเสมอมา คำพูดเพียงหนึ่งคำทำให้คนโปรดจำได้ดี

"ถ้าคนคนนั้นเข้ามาแล้วเขารักแกไม่ได้เท่าที่แม่แกรัก ฉันคงพาเขาเข้ามาไม่ได้ เพราะสำหรับพ่อแกคือที่หนึ่งในทุกการตัดสินใจ" นั่นเป็นเหตุผลที่ชายหนุ่มไม่ดื้อกับท่านในเรื่องที่ท่านคิดดีแล้ว