บทที่ 5

"ได้ลองทำงานด้วยกันสักทีนะ"

อนลเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มและสายตาที่แฝงความนัยอะไรบางอย่าง แต่คนถูกมองกลับทำเพียงแค่พยักหน้ารับแบบขอไปที แล้วหันไปคุยกับแพรฟ้าต่อหน้าตาเฉย

"ถ้าพี่ฟ้าหาคนมาทำงานตรงส่วนนั้นแทนพี่แหม่มได้ก็ดีแล้วค่ะ พอไม่มีคนคุมงานฝ่ายศิลป์ที อะไรๆ ก็วุ่นวายไปหมด"

"นั่นสิ แล้วช่วงนี้พี่ก็ไม่ค่อยได้เข้ากองซะด้วย ขอโทษนะ"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่ฟ้า ต้าต่างหากที่โทรไปกวนเวลาส่วนตัวของพี่ฟ้าตลอด แล้วนี่งานแต่งเตรียมไปถึงไหนแล้วคะ จะแจกการ์ดให้ต้าเมื่อไหร่เนี่ย อยากเห็นแล้วนะ"

"โอ๊ยยย ก็ใกล้แล้วล่ะ รายชื่อแขกเหรื่อในงานเยอะจนปวดหัวไปหมดแล้ว ญาติโกโหติกาจากไหนไม่รู้ผุดขึ้นมาอย่างกับดอกเห็ด คุณพ่อก็ไม่รู้ว่าจะรู้จักคนเยอะไปไหน รายชื่อแขกเพิ่มขึ้นมาได้เรื่อยๆ จนแอบกลัวว่าห้องบอลรูมที่จองไว้จะจุคนไม่พออยู่แล้วเนี่ย"

"เว่อร์เกินไปหรือเปล่าพี่ฟ้า" อนลท้วง

"เว่อร์อะไรกันยะ ฉันพูดจริง รอเอาไว้เป็นงานแต่งของแกบ้างก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้จิงโจ้"

คนถูกพี่สาวคาดโทษเอาไว้ไหวไหล่รับคำอย่างไม่สะทกสะท้าน แต่สายตากลับเลื่อนไปหยุดอยู่ที่แผ่นหลังเล็กของคู่สนทนาของแพรฟ้าเสียนี่

"ถ้ามีเรื่องอะไรให้ต้าช่วยก็บอกได้เลยนะคะ"

"อุ๊ยย ขอบคุณนะตาต้า ถ้าไม่ได้แกคอยช่วยละก็ พี่ต้องวิ่งเต้นเป็นเจ้าเข้าจนหัวกระเซิงก่อนถึงวันแต่งงานแหงๆ"

ศรุตาหัวเราะรวน เพราะปกติคู่สนทนาก็มักจะ 'เล่นใหญ่' เกินเบอร์เป็นปกติอยู่แล้ว

"ถ้าอย่างนั้นต้าขอไปที่ห้องอาหารก่อนนะคะ อยากไปสำรวจดูว่ามีอะไรอร่อยบ้าง" คนที่เห็นเรื่องกินเป็นเรื่องใหญ่กล่าวติดตลก แล้วทำมือเหมือนกำลังจะหยิบอะไรบางอย่างกลางอากาศ "ถ้าอันไหนอร่อยต้าจะจิ๊กกลับบ้าน"

"เอาไปเลย ถ้าถุงที่เตรียมมาไม่พอก็ไปขอที่แม่บ้านนะ"

สองสาวประสานเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน เพราะเป็นอันรู้กันว่าพวกเธอมักจะพูดเล่นกันอย่างนี้เสมอ ทว่า...

"ไปด้วยสิ"

คำพูดของเขาทำให้คนที่ไม่อยากจะญาติดีด้วยสักเท่าไหร่เหลือบตามองมาเพียงเล็กน้อย แล้วหันไปชวนแพรฟ้าแทนเสียอย่างนั้น

"แล้วพี่ฟ้าจะออกไปพร้อมต้าเลยไหมคะ"

"ยังหรอก ว่าจะวีดีโอคอลคุยกับคุณพีชสักหน่อย ใกล้ได้เวลานัดแล้วเนี่ย ฝากต้าแนะนำไฟให้คนในทีมเรารู้จักหน่อยนะ พี่ขอเวลาส่วนตัวสักชั่วโมง" แพรฟ้าบอกด้วยรอยยิ้มเคอะเขิน เพราะตนอยากขอตัวไปโทรหาว่าที่เจ้าบ่าวจะแย่แล้ว

"เอ่อ แต่ต้าว่า..."

"รีบไปสิไฟ แกนี่มัวแต่โอ้เอ้อยู่ได้ บอกให้เข้าไปที่ห้องอาหารตั้งแต่มาถึงแล้วก็ไม่ยอมไป เรื่องมากจริงๆ เลย" คนเป็นพี่บ่นกระปอดกระแปดเพื่อเร่งน้องชายของตน ขัดการปฏิเสธของคนข้างตัวอย่างรู้ทัน

"ก็ผมไม่รู้จักใครในนั้นเลยนี่"

"ก็นี่ไง" แพรฟ้าว่าพลางชี้มาที่ศรุตา "แกกับตาต้ารู้จักกันไม่ใช่หรอ มาจากสถาบันเดียวกันแท้ๆ ถ้าแกบอกว่าไม่รู้จัก ฉันจะเอาเล็บข่วนหน้าให้"

"เผด็จการ" อนลว่า

"ไอ้ไฟ"

"รู้แล้วน่า ไปก็ไป"

ร่างสูงตอบรับเสียงห้วน แล้วก้าวขายาวเข้ามาหยุดอยู่ข้างเพื่อนร่วมคณะที่แทบจะไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันเป็นการส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ เพราะเรื่องในอดีตระหว่างทั้งคู่ ทำให้ศรุตามองเขาในแง่ร้ายมาโดยตลอด จนกระทั่งตอนนี้