2

“ฉันไม่เลิกกับพี่อิฐหรอก” ราชาวดีพูดขึ้น

“แกนี่หลงผู้ชายจนโงหัวไม่ขึ้นจริงๆ นะ”

ปรียานุชด่าเพื่อนด้วยความโมโห จะไม่ให้โมโหได้ยังไง เห็นตำตาก็ยังจะกล้าพูดอีกว่าไม่เลิกกับผู้ชายอย่างอิทธิฤทธิ์อีก

“แกนี่มันอึดถึกทนจริงๆ เลย ถ้าผู้หญิงคนอื่น เขาไม่ทนกันแล้วล่ะ”

“พี่อิฐเขาก็ไม่ได้เลวร้ายนักหรอกนุช”

“ไม่เลวร้ายของแกคือแอบไปกินกับยัยเมย์เพื่อนรักของพวกเรานี่นะ”

“เมย์เป็นได้เพียงแค่คนแอบๆ ล่ะนุช”

“แล้วถ้าวันหนึ่งคนแอบๆ ที่แกว่าอยากจะเป็นตัวจริงขึ้นมาล่ะ แกจะทำยังไง”

คำถามของเพื่อนทำให้ราชาวดีต้องเม้มปากแน่น ครุ่นคิดอะไรหลายอย่างในหัว สมองของเธอแทบแตกเพื่อหาทางออกให้กับชีวิตในเวลานี้

“ฉันเตือนแกด้วยความหวังดีนะโว้ย ไม่อยากให้แกน้ำตาเช็ดหัวเข่าไปมากกว่านี้”

“ฉันขอบใจแกมากนะ”

ราชาวดีกลับบ้านด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เธอนั่งเศร้าอยู่ในสวนหลังบ้านเป็นนานจนได้ยินเสียงทักทายของเพื่อนบ้านที่แสนดี

“คุณแอลครับ นั่งใจลอยไปไหนครับนี่”

“ขอโทษค่ะ คุณอั๋นมีอะไรคะ”

อรรณนพยิ้มอบอุ่นให้เพื่อนบ้านสาว

“วันนี้ผมทำหมูกระทะกินกับยัยอ้อน่ะครับ จะเชิญคุณแอลมากินด้วยกัน จะรังเกียจไหมครับ”

อรรนพเอ่ยชวน เขามองใบหน้าหมองเศร้าของอีกฝ่ายอย่างเห็นใจไม่น้อย เพราะรู้สถานภาพชีวิตสมรสของราชาวดีมาโดยตลอด

“ไม่รังเกียจเลยค่ะ ต้องขอบคุณเสียด้วยซ้ำค่ะ”

ชีวิตที่แสนเงียบเหงาของเธอมีสองพ่อลูกนี่แหละ ที่เข้ามาทำให้มันมีชีวิตชีวามากขึ้น

ราชาวดีไปทานหมูกระทะตามคำชวนของอรรนพ อัณณาบุตรสาวของอรรนพเห็นเธอเข้าก็โผเข้ากอดอย่างแสนคิดถึง

“ไม่เจอน้าแอลหลายวัน คิดถึงจังเลยค่ะ”

อัณณาเป็นเด็กน้อยวัย 13 ที่เพิ่งเข้าเรียนมัธยมต้น นิสัยน่ารัก ขี้อ้อน มองโลกในแง่ดี และเฉลียวฉลาด เธอรักเด็กน้อยมาก อยากมีลูกน่ารักแบบนี้สักคน อัณณาอาจจะนิสัยเหมือนบิดา ใครอยู่ด้วยก็สบายใจ เธอยังแอบคิดว่าทำไมสามีของเธอไม่เหมือน อรรณนพบ้างนะ

“คิดถึงหนูอ้อเหมือนกันจ้ะ”

“น้าแอลอย่าเครียดค่ะ วันนี้มากินหมูกระทะกัน คุณพ่อทำน้ำจิ้มเองเลยนะคะ”

“ค่ะ” เธอรับคำ การได้อยู่กับสองพ่อลูกทำให้รู้สึกว่าได้อยู่อีกโลกหนึ่งที่มีความสุขอย่างที่สุด

“คุณพ่อคะ ต้องจีบน้าแอลมาเป็นแม่ของหนูอ้อให้ได้นะคะ” อัณณาเข้าไปกระซิบกับบิดาที่ได้แต่แอบมอง

“อ้อ... น้าแอลมีสามีแล้วครับ พ่อไม่อยากปีนต้นงิ้วนะ”

“น้าอิฐเจ้าชู้จะตายไปค่ะ วันนี้อ้อยังเห็นควงกับผู้หญิงเข้าโรงแรมม่านรูดเลย”

“อ้อ!” อรรณนพตกใจกับประโยคของบุตรสาว

“หนูโตแล้วนะคะไม่ใช่เด็ก รู้ว่าอะไรเป็นอะไร คอยดูนะ อ้อจะยุให้น้าแอลเลิกกับน้าอิฐ”

“มันไม่ดีนะ ถ้าเขาเลิกกัน ควรจะเลิกกันเพราะเขาสองคน ไม่ใช่เราไปทำให้เขาเลิกกัน”

“สมัยนี้เขาไม่คิดว่าจะต้องทนอะไรกันแล้วค่ะคุณพ่อ อยากเลิกก็เลิก ในเมื่อไปกันไม่ได้”

“เด็กเดี๋ยวนี้” อรรณนพโครงศีรษะไปมา

“คุณพ่อไปช่วยน้าแอลหน่อยสิคะ”

เด็กสาวดันแผ่นหลังบิดาไปหาราชาวดี อีกฝ่ายกำลังหั่นเนื้อเพื่อเอาไปหมักคลุกกับงาอีกรอบหนึ่ง

“ผมช่วยนะครับ”

วัตถุดิบพร้อม แค่หั่นและเตรียมของเพื่อจะทำรับประทานกัน

“งั้นคุณอั๋นหั่นผักแล้วกันค่ะ แอลล้างเรียบร้อยแล้ว”

เธอบอกเขาด้วยรอยยิ้ม น้ำซุปกำลังเดือดอยู่บนเตาไฟ สนามหญ้าหน้าบ้านของเขาบรรยากาศดีเพราะโปร่งโล่งสบายแถมมีต้นไม้ทำให้อากาศสดชื่น

ไม่นานข้าวของทุกอย่างที่เตรียมเอาไว้ก็เสร็จสิ้น ทั้งเนื้อไก่ หมู กุ้ง หอย ปู ปลา ผัก และไข่ น้ำซุปอีกหม้อใหญ่ ทั้งสามนั่งล้อมวงกันรับประทานหมูกระอย่างเอร็ดอร่อย

“คุณพ่อ คีบเนื้อให้น้าแอลสิคะ”

เด็กสาวกระซิบบอกบิดา อรรณนพจึงรีบคีบเนื้อให้ราชาวดีในทันที

“ผมตักให้ครับ”

เขารีบตักน้ำซุปและผักลวกให้เธอด้วย เมื่อเห็นหญิงสาวทำท่าจะตัก

“ขอบคุณค่ะ”

“คุณพ่อต้องแบบนี้สิคะ”

อัณณาแอบกระซิบที่ริมหูของบิดา ยกนิ้วโป้งให้ เพื่อบอกว่ายอดเยี่ยมไปเลยคุณพ่อของหนู

หลังรับประทานมื้อเย็นกันเสร็จ ราชาวดีช่วยจัดการเก็บล้างอย่างมีน้ำใจ จากที่เธอเครียดๆ เหงาๆ ทำให้คลายความรู้สึกนั้นลงไปได้มาก

“ขอบคุณมากๆ นะคะสำหรับมื้อเย็น”