1

ราชาวดีมองสามีที่เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้ายุ่งเหยิง เธอพยายามปรับสีหน้าให้ดีขึ้นเพื่อเอาใจเขา

“พี่อิฐคะ กินอะไรมาหรือยังคะ หิวหรือเปล่า”

อิทธิฤทธิ์หันมาทำหน้ารำคาญภรรยา เขามีท่าทีเบื่อหน่ายอย่างเห็นได้ชัด ราชาวดีถึงกับหน้าถอดสี แสดงว่าเขาคงโกรธเธออยู่

“พี่อิฐยังโกรธแอลอยู่เหรอคะ เรื่องที่แอลรีดเสื้อพี่ไหม้”

เธอถามเสียงสั่นๆ น้ำตาคลอตรงหน่วยตา ตอนเขาจีบเธอใหม่ๆ อะไรก็ดีหมด น้ำต้มผักที่ว่าขมยังหวาน แต่อยู่กันไปนานๆ น้ำต้มผักที่ว่าหวานเขายังว่าขม

“รู้ตัวก็ดีแล้ว โง่งี่เง่าจริงๆ ฉันโชคร้ายขนาดไหนที่เอาเธอมาเป็นเมีย” เขาจิ้มหน้าผากของเธอจนหน้าหัน

ราชาวดีเม้มปากแน่น ก่อนจะสะอื้นไห้จนตัวโยน

“ร้องไห้อีกแล้ว เธอนี่มันปัญญาอ่อนจริงๆ เลย ทำตัวน่ารำคาญ จะไปไหนก็ไปไป๊”

คนพูดถึงกับโมโหหนักกว่าเก่า ก่อนจะผลุนผลันออกจากบ้านไป

“พี่อิฐจะไปไหนคะ จะกลับมากินข้าวเย็นที่บ้านไหม”

“ไปให้พ้นๆ หน้าคนงี่เง่าอย่างเธอไง ใครจะมาทนกินอาหารจืดชืดที่เธอทำได้”

เขาขับรถออกไปจากบ้าน ด้วยอารมณ์โมโหอย่างที่สุด

ราชาวดีนั่งร้องไห้โฮ ก่อนจะกดเบอร์โทรศัพท์หาเพื่อนรัก ไม่นานปรียานุชก็มาหาเธอถึงบ้าน

“นุช พี่อิฐเขาไปแล้ว”

ราชาวดีปล่อยโฮออกมาก่อนจะกอดรัดเพื่อนแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบขาดใจ

“ใจเย็นๆ นะ อย่าร้องไห้เลยแก”

ปรียานุชปลอบเพื่อน กอดอีกฝ่ายแนบอก คนร้องไห้เสียใจสะอึกสะอื้นอยู่กับอ้อมอกของเพื่อนรัก

แจ่มจันทร์ซึ่งเป็นสาวใช้ของราชาวดีเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ก่อนจะมองนายสาวเหมือนมีอะไรจะพูดแต่พูดไม่ออก

“จันทร์เป็นอะไรจ๊ะ มีอะไรจะพูดกับฉันหรือเปล่า”

“เอ่อ... คือว่า”

แจ่มจันทร์เหมือนไม่อยากบอก แต่สีหน้าท่าทางก็เหมือนอยากจะบอก ดูอาการเหมือนคนน้ำท่วมปาก

“มีอะไรก็พูดมาสิจ๊ะ”

“เมื่อกี้จันทร์ไปตลาด เห็นคุณอิฐกับคุณเมย์ค่ะ”

ได้ยินแบบนั้นราชาวดีถึงกับทรุด แต่เธอพยายามคิดในทางที่ดีเอาไว้

“เมษยา นังเพื่อนทรยศ” ปรียานุชพูดด้วยความโมโห

“นุช อาจไม่ใช่อย่างที่เราคิดก็ได้นะ”

“ไม่ใช่ได้ยังไง ก็สองคนนั่นไปด้วยกัน ฉันบอกเธอตั้งแต่แรกแล้วว่าพี่อิฐเจ้าชู้ เธอก็ยังจะแต่งงานกับเขา เป็นไงล่ะ น้ำตาเช็ดหัวเข่าเลยเห็นไหม”

“บางทีพี่อิฐอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิดก็ได้นะนุช”

คนอยากหลอกตัวเองรีบพูด

ปรียานุชกับแจ่มจันทร์มองหน้ากันอย่างอ่อนใจ

“งั้นฉันจะพาแกไปพิสูจน์ว่า... ที่พี่อิฐเอาแต่หาเรื่องทะเลาะกับแก แกทำอะไรไม่ดีสักอย่างเพราะนังเมษยาไหม”

ปรียานุชลากเพื่อนรักออกมาจากบ้าน ในขณะที่ราชาวดีเอาแต่อธิษฐานว่าอย่าให้มันเป็นแบบนั้นเลย

ราชาวดีนั่งร้องไห้อยู่ในรถยนต์ของเพื่อนรัก ปรียานุชทำท่าจะลงไปฉะกับเมษยา แต่โดนปรามเอาไว้

“อย่าเลยนุช”

“ทำไมล่ะ”

ปรียานุชทำท่าขัดใจ เพื่อนของเธอไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง

“จะยอมแบบนี้เลยเหรอ โง่หรือเปล่า”

ปรียานุชพูดอย่างโมโห ขัดใจเพื่อน ในขณะที่ราชาวดีเอาแต่ส่ายหน้าไปมา

“แกก็รู้ว่าฉันรักพี่อิฐมาก ช่างมันเถอะ ถึงเขาจะมีผู้หญิงคนอื่น แต่เขาก็แต่งงานกับฉัน ยกย่องเชิดชู ผู้ชายเจ้าชู้มีผู้หญิงมากมายก็จริง แต่คนที่เขายอมแต่งงานจดทะเบียนด้วย แสดงว่าเขายกย่องและรักฉันนะแก”

“แกนี่มันจะโง่เทิดทูนความรักไปอีกแค่ไหนห๊ะ! นอนกอดใบทะเบียนสมรสจะได้อะไร เมื่อไหร่จะตาสว่างสักที”

ปรียานุชด่าเพื่อนด้วยความโมโห จะมีใครโง่กว่าราชาวดีไม่มีอีกแล้ว

“นุช จริงๆ แล้ว...”

คนที่เอาแต่ร้องไห้เงยหน้าขึ้นมาทั้งน้ำตา

“จริงๆ แล้วอะไร แกอย่าบอกนะว่ามีอะไรที่ฉันยังไม่รู้อีก”

“จริงๆ แล้วฉันกับพี่อิฐ เราแค่แต่งงานกันเฉยๆ ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรสกันเลย”

“ห๊ะ! แกว่าอะไรนะ”

คนอุทานหูผึ่ง มองเพื่อนอย่างตกใจไม่น้อย เพราะเพื่อนรักไม่เคยบอกเรื่องนี้มาก่อน

“ฉันไม่บอกแกเพราะกลัวโดนแกด่าไง”

“ดีแล้วล่ะที่แกไม่จดทะเบียนสมรสกับพี่อิฐ”

ปรียานุชถอนใจเหมือนโล่งอก

“ทำไมล่ะ?”

“ก็ดูนิสัยพี่อิฐสิ เจ้าชู้ประตูดินขนาดนี้ ถ้าแกกับเขาจะเลิกกัน ก็เลิกกันง่ายไง ไม่ต้องมานั่งหย่าขึ้นอำเภอกันให้ปวดหัว”