3

“ยินดีครับ”

อรรณนพอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้แต่เขาต้องหักห้ามใจ ได้แค่แอบมองเพียงเท่านั้น

“คุณพ่อสุดยอดเลยค่ะวันนี้ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก เชื่อหนูสิ เห็นไหมคะ คิดกังวลไปว่าเขาจะไม่มากินด้วย เขาก็มา น้าแอลน่ะน่ารักนิสัยดี ว่าที่แม่ของอ้อเลยค่ะ อย่าปล่อยให้หลุดมือไปเชียวนะคะ”

“น้าแอลมีสามีแล้วลูก ใจร่มๆ เอาไว้หน่อยอ้อ”

อรรณนพปรามบุตรสาว ใครมาได้ยินเข้ามันจะไม่ดีแน่นอนกับประโยคของบุตรสาว

“อีกไม่นานก็เลิกกันแล้วค่ะ พ่อคอยดูสิว่าหนูพูดจริงหรือไม่จริง”

เด็กสาวเดินเข้าบ้านไม่สนใจประโยคของบิดาอีก อรรณนพมองตามร่างเล็กของบุตรสาวแล้วถอนใจเฮือก เขาหันกลับไปมองร่างที่เดินลับหายไปแล้วยิ่งถอนใจหนักกว่าเดิมเสียอีก

ราชาวดีนอนตัวแข็งอยู่บนเตียงเมื่อได้ยินเสียงสามีเดินเข้ามาในห้อง เธอแกล้งหลับตา จิกมือแน่นกับที่นอนหนานุ่ม เขาเข้าห้องไปอาบน้ำก่อนจะแทรกตัวขึ้นมานอนบนเตียง แล้วพลิกตัวไปอีกด้าน

เธอลืมตาตื่นในความมืด จู่ๆ น้ำตาก็รินไหล เขาแทบไม่สนใจจะแตะต้อง ความน้อยเนื้อต่ำใจเกิดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน ตอนจีบกันใหม่ๆ เขาไม่ได้มีนิสัยแบบนี้เลยแม้แต่น้อย

หญิงสาวพยายามนอนให้หลับ แต่มันก็ไม่หลับ หันไปเห็นเขานอนหลับอยู่ ตะแคงหน้ามาหาเธอ ราชาวดีแอบเอามือเขามาโอบเธอเอาไว้ แล้วเผลอหลับไป

อิทธิฤทธิ์ลืมตาตื่น เขาดึงมือหนีจากร่างของภรรยาก่อนจะเหยียดยิ้ม ชะโงกหน้ามาหาเห็นว่าเธอนอนหลับสนิท จึงค่อยๆ ย่องออกจากห้อง

ราชาวดีสะดุ้งตื่นอีกครั้ง เธอพลิกตัวนอนตะแคงแต่กลับไร้เงาของคนเป็นสามี หญิงสาวขมวดคิ้วเข้าหากันมุ่น ก่อนจะลงจากเตียงมาดูสามีด้านล่าง คิดว่าเขาอาจจะนอนไม่หลับ บางทีอาจจะได้ปรับความเข้าใจกันบ้าง

เสียงคนคุยกันสองคนทำให้ราชาวดีชะงักฝีเท้า ตัวเธอแข็งทื่อ กำมือจิกเข้าหากันแน่น ขณะเดินไปยังห้องพักด้านล่างของสาวใช้

แจ่มจันทร์กำลังหัวเราะคิกคัก กระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับสามีของเธอ ราชาวดีแอบมองทางประตูห้อง เธอแทบผงะ เม้มปากแน่น จู่ๆ น้ำตาก็รินไหล

“คุณอิฐคะ เดี๋ยวคุณแอลมาเห็นเข้า”

“ไม่เห็นหรอก แอลหลับแล้ว คิดถึงจันทร์มากรู้ไหม”

“คุณอิฐปากหวาน”

แจ่มจันทร์พูดอย่างมีจริต ก่อนจะถูกกดลงกับเตียงนอนกว้าง เหตุการณ์ในห้องจะเป็นเช่นไรต่อ เธอไม่อยากรับรู้

ราชาวดีเดินโซซัดโซเซวิ่งหนีขึ้นห้อง เธอทิ้งตัวลงนอนหลับไปด้วยความเสียใจ ตื่นเช้าขึ้นมาเขาออกไปทำงานแล้ว เธอเดินลงมาด้วยอาการเหม่อลอย

“คุณแอลหิวหรือยังคะ จันทร์ทำข้าวต้มเอาไว้ค่ะ”

สีหน้าเป็นห่วงเป็นใยของแจ่มจันทร์ทำให้ราชาวดีสะอื้นในอก คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ ต่อหน้าเราทำเป็นพูดดีแต่แอบแทงข้างหลัง

ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอชัดๆ

“ยังไม่ค่อยหิวจ้ะ พี่อิฐออกไปทำงานแล้วเหรอ”

“ค่ะ เอ่อ... จันทร์เห็นคุณอิฐแอบคุยกับคุณเมษยาด้วยนะคะ คุณกันหวานเชียว” คนพูดมีสีหน้าโมโห

“จันทร์นี่ดีจริงๆ เลยนะ ดูสิโกรธแทนแอลด้วย คนอื่นคงไม่มีใครหวังดีกับแอลเท่าจันทร์อีกแล้ว”

“โกรธแทนสิคะ ก็คุณอิฐเป็นสามีของคุณแอล จันทร์จึงต้องเป็นห่วงเป็นใยคุณแอลสิคะ”

แจ่มจันทร์รีบพูด คนฟังถึงกับสะอึกอึ้ง

“ขอบใจนะ”

ราชาวดีแทบปล่อยโฮออกมา เธอโทรหาปรียานุชอีกครั้ง ฝ่ายโน้นรับโทรศัพท์ เมื่อได้ยินน้ำเสียงไม่ดีของเพื่อน เธอจึงรีบบึ่งรถมาหา เพราะปรียานุชเป็นแม่ค้าขายของออนไลน์เธออยู่ที่ไหนก็ขายของได้ ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่ทำงานหรืออยู่บริษัทเหมือนพนักงานบริษัทคนอื่นๆ

ปรียานุชได้ฟังเพื่อนเล่าก็บังเกิดความโมโหขึ้นมา เพื่อนทนอยู่ได้ไง ถ้าเป็นเธอแหลกไปแล้ว

“แกทนได้ยังไง ให้ผัวตัวเองไปฟัดกับคนใช้ในบ้าน โง่หรือไงนี่”

“ช่างเถอะ”

“แกจะบ้าเหรอไง” ปรียานุชเสียงสูง

“พี่อิฐอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็เป็นได้”

“ไม่ได้ตั้งใจ โอ๊ย! คนเราอย่าโง่แอล”

ปรียานุชโมโหควันออกหู

“แต่จันทร์ก็ดีกับฉันนะแก”

“ดีเหรอ”

ปรียานุชเสียงสูง พอเห็นว่าจันทร์เอาของว่ามาเสิร์ฟ คนที่กำลังอารมณ์ร้อนอยู่แล้ว ถลาเข้าไปจิกผมของอีกฝ่ายจนแทบกระจุย

“โอ๊ย! คุณนุชทำจันทร์ทำไมคะ”

“นังหน้าด้าน ชอบแย่งผัวชาวบ้าน คิดจะแย่งผัวเพื่อนฉันหรือไง”