ตอนที่ 2: รอยตราประทับ

“พ... พี่ริน!” แพรวาหน้าซีดเผือด “พี่... พี่มาลอยอยู่ตรงนี้ได้ยังไง พี่ต้องอยู่ในห้อง...”

“อยู่ในห้อง? กับใครเหรอ?” รินลดาเลิกคิ้วถามพลางเดินแหวกวงล้อมนักข่าวเข้ามา “หรือเธอรู้อะไรที่พี่ไม่รู้?”

กวินรีบตั้งสติ เขาเดินปรี่เข้ามาหาเธอ สายตาจ้องมองรอยจูบบนคอเธอด้วยความโกรธจัดผสมความสงสัย “ริน! คุณไปไหนมาทั้งคืน? แล้วสภาพคุณ... รอยนั่นมันอะไรกัน!”

นักข่าวรีบหันกล้องมาที่รินลดา รัวคำถามใส่ไม่ยั้ง “คุณรินคะ รอยที่คอคือรอยอะไรคะ?”, “เมื่อคืนคุณหายไปไหนมา?”, “ข่าวลือเรื่องบริกรชายจริงไหมคะ?”

รินลดาหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะปรายตามองกวินและแพรวาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป... ไม่ใช่สายตาของหญิงสาวหัวอ่อนคนเดิมอีกแล้ว

“ขอโทษที่ทำให้ผิดหวังนะคะทุกคน พอดีเมื่อคืนรินรู้สึก... ร้อนๆ เหมือนจะไม่สบาย เลยออกมาสูดอากาศ” เธอจงใจเน้นคำว่า ‘ร้อน’ ให้แพรวาสะดุ้งเล่น “ส่วนที่ว่ารินอยู่กับบริกรชาย... หึ ไร้สาระสิ้นดี”

“แล้วรอยที่คอคุณล่ะ! อย่าบอกนะว่ายุงกัด!” กวินตวาดเสียงดัง เขาเสียหน้าที่คู่หมั้นตัวเองมีตำหนิต่อหน้าสื่อ แม้ใจจริงเขาจะอยากฉีกหน้าเธอก็ตาม

“อ๋อ...” รินลดาแตะที่รอยรักนั้นเบาๆ ก่อนจะยิ้มหวานที่ไปไม่ถึงดวงตา “พอดีเมื่อคืน... รินไป ‘ดีลธุรกิจ’ สำคัญมาน่ะค่ะ กับคู่ค้าที่ ‘ใหญ่’ และ ‘สำคัญ’ มากๆ จนรินปฏิเสธไม่ได้”

“ดีลธุรกิจบ้าบออะไรตอนตีสอง! คุณนอกใจผมใช่ไหมริน!” กวินขึ้นเสียง หวังใช้จังหวะนี้โยนความผิดให้เธอ

“นอกใจ?” รินลดาหุบยิ้มทันที แววตาแข็งกร้าวขึ้นจนกวินชะงัก “กล้าพูดคำนี้ออกมาได้ยังไงคะกวิน ในเมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างๆ คุณตอนนี้... คือน้องสาวของฉันเอง”

สายตาของทุกคนเลื่อนไปมองมือของกวินที่เผลอโอบเอวแพรวาอยู่ กวินรีบชักมือกลับแทบไม่ทัน

“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง!” แพรวารีบแก้ตัวเสียงแหลม “พี่รินทำตัวเหลวแหลกเองแล้วมาพาลคนอื่น พี่หายไปทั้งคืนกับผู้ชาย กลับมาสภาพดูไม่ได้แบบนี้ ยังจะมีหน้ามากล่าวหาแพรอีกเหรอ!”

“เหลวแหลกเหรอ?” รินลดาก้าวเข้าไปประชิดตัวน้องสาวต่างแม่ จ้องตาอย่างไม่ลดละ “พี่จะเหลวแหลกหรือไม่ มันก็เรื่องของพี่ แต่การที่เธอจ้างบริกรชายให้มารอในห้องพี่ แล้วตามนักข่าวมาถ่ายรูป... เธอเรียกการกระทำนี้ว่าอะไรจ๊ะ? ความหวังดีของน้องสาวผู้แสนประเสริฐงั้นเหรอ?”

“ก... กรี๊ด! พี่พูดบ้าอะไร แพรเปล่านะ!” แพรวากรี๊ดลั่นกลบเกลื่อนความกลัว

“พอได้แล้วริน!” กวินเข้ามาขวาง “คุณกำลังเสียสติ กลับบ้านไปสงบสติอารมณ์เดี๋ยวนี้ เรื่องงานหมั้นของเรา...”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องงานหมั้นค่ะกวิน”

รินลดาตัดบทเสียงเรียบ เธอเชิดหน้าขึ้นประกาศก้องต่อหน้ากองทัพนักข่าวและแสงแฟลชวูบวาบ

“เพราะฉัน... ขอถอนหมั้นกับคุณ ตรงนี้ เดี๋ยวนี้!”

เสียงฮือฮาดังสนั่นไปทั่วโถงทางเดิน กวินเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อหู ตัวสั่นด้วยความโกรธ “คุณกล้าบอกเลิกผมเหรอ? คุณรู้ไหมว่าทำแบบนี้ตระกูลวรโชติจะเสียหายแค่ไหน!”

“เสียหายเหรอ? คงไม่เท่ากับการมีลูกเขยที่จ้องจะฮุบบริษัทพ่อตาหรอกค่ะ” รินลดาตอกกลับเจ็บแสบ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้กลางวง

แต่ก่อนที่เธอจะก้าวพ้นวงล้อม ประตูห้องสวีทข้างๆ (ห้อง 203) ก็เปิดออก

ร่างสูงใหญ่ของ ‘ปราบต์’ ในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวสะอาดตาเดินออกมาด้วยท่าทีเกียจคร้านแต่ทรงพลัง ในมือถือกระดาษโน้ตใบหนึ่งไว้

บรรยากาศเงียบกริบลงทันตา ทุกสายตาจ้องมองไปที่มหาเศรษฐีผู้ลึกลับที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างไม่คาดฝัน

ปราบต์กวาดสายตามองฝูงชน ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่แผ่นหลังบางของรินลดา เขาชูกระดาษในมือขึ้นเล็กน้อย มุมปากยกยิ้มร้ายกาจที่ทำให้สาวๆ แถวนั้นใจละลาย

“เดี๋ยวสิคุณ...” เสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์เอ่ยเรียก

รินลดาชะงักกึก หันกลับไปมองเขาด้วยหัวใจที่เต้นรัว

“คุณลืม ‘ค่าตัว’ ของผมไว้หรือเปล่า?”

ปราบต์เดินแหวกฝูงชนที่แหวกทางให้เขาโดยอัตโนมัติ เข้ามาหยุดยืนซ้อนหลังรินลดา แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอย่างเปิดเผย เขาก้มลงกระซิบข้างหูเธอที่แดงระเรื่อ ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของกวินและแพรวา

“ที่ดินแปลงนั้น... ผมขอเปลี่ยนเป็น ‘ทะเบียนสมรส’ แทนได้ไหม?”