ตอนที่ 1: ลมหายใจสุดท้ายและการเริ่มต้นใหม่

แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านเนื้อดีเข้ามา กระทบกับเปลือกตาของคนที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงกว้าง รินลดาขยับตัวตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกร้าวระบมไปทั่วร่าง ราวกับว่าร่างกายของเธอเพิ่งผ่านสงครามหนักหน่วงมาตลอดทั้งคืน

ความทรงจำเมื่อคืนไหลบ่าเข้ามาในหัวราวกับฉากภาพยนตร์... ความเร่าร้อน สัมผัสที่ดิบเถื่อนแต่เจือไปด้วยความหวามไหว และเสียงลมหายใจกระเส่าของชายหนุ่มที่ช่วยปลดปล่อยเธอจากฤทธิ์ยา

เธอหันไปมองคนข้างกาย ‘ปราบต์ อัครเดชา’ ยังคงนอนหลับตานิ่ง ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ ใบหน้ายามหลับของเขาดูไร้พิษสงกว่าตอนตื่น แต่ถึงกระนั้นคิ้วเข้มก็ยังขมวดเข้าหากันเล็กน้อยราวกับมีเรื่องให้คิดตลอดเวลา

รินลดาอดไม่ได้ที่จะไล้สายตามองโครงหน้าหล่อเหลานั้น ผิวของเขาเป็นสีแทนดูสุขภาพดี แผ่นอกเปลือยเปล่าที่โผล่พ้นผ้าห่มเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นตึง... และรอยเล็บข่วนแดงๆ ที่เธอคงเผลอฝากไว้เมื่อคืน

“บ้าจริง...” หญิงสาวหน้าแดงซ่านเมื่อนึกถึงความกล้าบ้าบิ่นของตัวเองเมื่อคืน เธอข่มความเขินอายแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง

เธอไม่มีเวลามานั่งเขินอายหรือเรียกร้องความรับผิดชอบ ตอนนี้เช้าแล้ว... ป่านนี้ ‘แพรวา’ กับ ‘กวิน’ คงกำลังเตรียมฉากละครน้ำเน่าอยู่ที่หน้าห้องของเธอแน่ๆ ถ้าเธอไม่รีบกลับไปแก้เกม ทุกอย่างที่ทำมาก็จะสูญเปล่า

รินลดาหยิบเสื้อผ้าชุดเดิมที่หล่นอยู่ข้างเตียงขึ้นมาสวม สภาพของมันดูยับยู่ยี่ไม่ต่างจากเจ้าของ แต่นั่นแหละคือสิ่งที่เธอต้องการ... ยิ่งดูเหมือน ‘ผ่านศึก’ มามากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีต่อแผนการของเธอ

ก่อนจะเดินออกจากห้อง สายตาของเธอไปสะดุดกับสมุดโน้ตและปากกาบนโต๊ะหัวเตียง รินลดาตัดสินใจหยิบมันขึ้นมา เขียนข้อความสั้นๆ ทิ้งไว้ แล้วฉีกกระดาษแผ่นนั้นวางแปะไว้บนหัวเตียงข้างหมอนของชายหนุ่ม

เธอแสยะยิ้มเล็กน้อยเมื่อมองผลงานของตัวเอง ก่อนจะกัดฟันข่มความเจ็บที่ช่วงล่าง แล้วเดินย่องออกจากห้องสวีทของปราบต์ไปอย่างเงียบเชียบ

...

ทันทีที่รินลดาเดินออกมาที่โถงทางเดินชั้น 20 เธอก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครมดังมาจากหน้าห้องพักเดิมของเธอตามคาด

“พี่ริน! พี่รินอยู่ในนั้นหรือเปล่าคะ? เปิดประตูให้แพรหน่อย!”

เสียงของแพรวาดังแทรกเสียงรัวชัตเตอร์ของกล้องถ่ายรูป หน้าห้อง 202 เต็มไปด้วยกองทัพนักข่าวบันเทิงที่ ‘บังเอิญ’ มาทำข่าวแถวนี้พอดี และยังมีพนักงานโรงแรมที่ยืนทำหน้าเลิ่กลั่กอยู่ด้วย

กวินยืนทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ข้างๆ แพรวา แสร้งทำเป็นห่วงใยแฟนสาว (ในอนาคต) อย่างออกนอกหน้า “คุณครับ พังประตูเข้าไปเลยได้ไหม ผมเป็นห่วงคู่หมั้นผม เธอหายเข้าไปในห้องกับ... เอ่อ... ผู้ชายคนหนึ่งตั้งนานแล้ว”

“ผู้ชายเหรอคะ?” นักข่าวหูผึ่ง รีบจ่อไมค์ถาม “คุณกวินหมายความว่าคุณรินลดาพาผู้ชายเข้าห้องเหรอคะ?”

“คือ... ผมก็ไม่อยากจะเชื่อหรอกครับ แต่มีคนเห็นบริกรชายคนหนึ่งเดินตามเธอเข้าไป...” กวินแสร้งทำเสียงเศร้า “รินเขาอาจจะแค่เมา...”

“โธ่ พี่ริน... ทำไมทำแบบนี้ล่ะคะ พี่กวินอุตส่าห์ให้เกียรติพี่แท้ๆ” แพรวาบีบน้ำตาอย่างแนบเนียน “พี่พังประตูเข้าไปเถอะค่ะ แพรกลัวพี่รินจะเป็นอันตราย!”

พนักงานรักษาความปลอดภัยพยักหน้า ก่อนจะใช้กุญแจสำรองไขเข้าไป แต่ประตูถูกล็อคจากด้านใน (เพราะรินลดาปีนหนีออกไปทางระเบียง) ทำให้พวกเขาต้องออกแรงกระแทก

ปัง!

ประตูเปิดออก ท่ามกลางแสงแฟลชที่รัวกระหน่ำหวังจะได้ภาพเด็ดของ ‘ไฮโซสาวมั่วเซ็กซ์กับเด็กเสิร์ฟ’ ตามบทที่วางไว้

แต่ทว่า... ภายในห้องกลับว่างเปล่า

เตียงนอนเรียบกริบ ไม่มีร่องรอยการใช้งาน ไม่มีรินลดา ไม่มีบริกรชาย... มีเพียงความเงียบที่เข้าปกคลุม

“อะไรกัน...” แพรวาอุทานออกมา ลืมร้องไห้ไปชั่วขณะ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความงุนงง “พี่ริน... หายไปไหน?”

“หาใครอยู่เหรอจ๊ะแพร?”

น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นจากด้านหลังกลุ่มนักข่าว ทุกคนหันขวับไปมองเป็นตาเดียว

รินลดาในชุดราตรีสีแดงเพลิงที่ยับย่น ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยแต่ยังคงความสง่างาม ยืนกอดอกพิงกำแพงมองดูละครลิงตรงหน้าด้วยรอยยิ้มหยัน ที่คอระหงของเธอมีรอยจูบสีกุหลาบเด่นหราอย่างชัดเจนจนไม่ต้องเดาว่าเมื่อคืนเธอไปทำอะไรมา