Ep.3

สาวน้อยมัวแต่ก้มหน้าขัดเขิน และรีบเก็บกระเป๋าเอกสารต่างๆ รวมทั้งม้วนรูปภาพหอบเอามาไว้เต็มอ้อมแขน และเพราะความรีบเร่ง ขัดเขินหรือว่าเพราะความสะเพร่าก็แล้วแต่ ทำให้หญิงสาวไม่ทันได้สังเกตว่าสุภาพบุรุษรูปงามที่เหมือนจะมีน้ำใจกับเธอได้แอบเก็บพับซ่อนเอกสารบางอย่างของเธอเอาไว้อย่างมิดชิดในกระเป๋าเสื้อสูทสีเข้มของเขา

“ขอบคุณมากนะคะ” อัญญาลินฉีกยิ้มกว้าง ค้อมศีรษะให้คนตัวโตตรงหน้าเล็กน้อย เพื่อเป็นการขอบคุณที่เขาอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยเก็บของที่หล่นให้เธอ

“ไม่เป็นไรครับ”

“ฉันไปนะคะ” สองเท้าเล็กเบรกแทบไม่ทันเมื่อร่างสูงใหญ่เดินมาดักทางข้างหน้ากะทันหัน ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

“เราต้องได้พบกันอีกแน่นอนครับ”

“เอ่อ...อะไรนะคะ”

“อ๋อ เราคงมีโอกาสได้พบกันอีกนะครับ”

“อ้อ ค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างเก้อๆ เพราะไม่เข้าใจเจตนารมณ์ของชายหนุ่มแปลกหน้า ว่าเขายังคิดอยากจะพบกับเธออีกทำไม

“ให้ผมขับรถไปส่งคุณที่บ้านไหมครับ”

“มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินกลับเองได้ค่ะ อีกเดี๋ยวก็จะถึงแล้ว” จบประโยคก็รีบสาวเท้าก้มหน้าก้มตาเดินจากไป เพราะอัญญาลินเริ่มไม่ไว้ใจชายแปลกหน้าคนนี้เสียแล้ว เพราะสายตาของเขาที่มองเธอ มันทำให้เธอรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ แปลกๆ พิกล

ฟรานซิสอยากจะเดินหน้าทำความรู้จักกับเธอต่อ แต่ท่าทางของสาวน้อยเหมือนยังไม่ไว้ใจเขา หรือว่าหน้าตาท่าทางของเขามันเหมือนโจรผู้ร้ายในหนัง ไม่น่าไว้วางใจเหมือนน้องชายของเขาหรืออย่างไร หล่อนจึงได้รีบปฏิเสธลนลานแทบไม่มองหน้าเขาเลยด้วยซ้ำแบบนั้น

แต่ไม่เป็นไร เขาจะเอาเอกสารในการสมัครงานของเธอที่เขาแอบเก็บพับไว้ในกระเป๋าเสื้อไปอ่านดู เดี๋ยวก็รู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน เบอร์โทรอะไร เขาต้องตามหล่อนไปแน่ แต่ว่าตอนนี้เขาต้องเอาหลักฐานนี้ไปสืบดูประวัติของสาวน้อยให้แน่ชัดเสียก่อน เพื่อนำไปรายงานตามที่ได้รับมอบหมายมาโดยด่วน

ก๊อกๆ! ก๊อกๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ทั้งๆ ที่ประตูยังเปิดแง้มอยู่นิดๆ

“เข้ามาได้” เสียงห้าวทรงอำนาจดังออกมาจากในห้องทำงานส่วนตัว ทำให้คนที่ยืนอยู่ด้านนอกรีบเปิดประตูเข้ามาเมื่อได้รับอนุญาต

“ผมได้ประวัติของผู้หญิงในภาพวาดมาให้แล้วนะครับ นี่ครับ”

ฟรานซิสยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลไปให้ร่างหนาภูมิฐานที่นั่งตรงหน้า สีหน้าท่าทางของคนที่รับเอกสารไปถือไว้ในมือรู้สึกจะพอใจเป็นอันมาก รอยยิ้มปริศนาผุดขึ้นบนใบหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยเหี่ยวย่นตามวัยเล็กน้อย ก่อนที่จะเปิดเอกสารออกอ่านด้วยท่าทางใจเย็นไม่รีบร้อน

ประวัติของนางสาวอัญญาลิน

ชื่อ นางสาว อัญญาลิน

นามสกุล อัครธาดา

ชื่อเล่น หนูลิน หรือ ลิลลี่

อายุ 24 ปี

เชื้อชาติ ไทย

สัญชาติ ไทย

สถานะ โสด

อาชีพ เจ้าของบริษัท

บ้านเกิด ประเทศไทย

บิดาชื่อ นาย อนันต์ อัครธาดา

มารดาชื่อ นาง กัญญา อัครธาดา

ที่อยู่ xxx…

เบอร์โทร xxx…

เมื่อสายตาแหลมคมที่ผ่านโลกมาหลายสิบปี กวาดอ่านตัวหนังสือจนครบถ้วนทุกตัวอักษร ก็เงยหน้าขึ้นมองฟรานซิสยิ้มๆ แต่มันช่างเป็นรอยยิ้มที่แสนจะเยือกเย็น และไม่กี่วินาทีต่อมาทั้งแววตาและรอยยิ้มนั้นกลับดูเหี้ยมเกรียมน่ากลัวยิ่งนัก

“ฉันมีงานให้แกทำต่อ” เสียงทรงอำนาจสั่ง พร้อมกับตวัดสายตามมองหลานรักด้วยแววตาจริงจัง

“งานอะไรครับคุณลุง”

“ให้คนของแกไปสืบดูบริษัทผลิตไวน์ของนายอนันต์มาให้ละเอียด ฉันจะได้เริ่มงานของฉันได้สักที”

“งานอะไรครับที่คุณลุงจะทำ ว่าแต่ผู้หญิงที่ชื่ออัญญาลิน มีความสำคัญอะไร แล้วทำไมถึงต้องไปสืบดูข้อมูลของบริษัทผลิตไวน์ของพ่อเธอด้วย ผมไม่เข้าใจ”

“แกอยากรู้ใช่มั้ย ฉันจะเล่าให้ฟัง”

แล้วความแค้นเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อนก็ถูกเปิดเผยออกมาทั้งหมดอย่างละเอียด น้ำเสียงของคนเล่าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ชิงชัง และต้องการจะแก้แค้นให้ได้

มันคงถึงเวลาแล้ว ที่เขากับหลานชายจะเอาทุกอย่างกลับคืนมาเป็นของตนเอง ถึงเวลาที่จะชำระบัญชีแค้นระหว่างเขากับตระกูลอัครธาดาเสียที นายอนันต์จะต้องได้รับผลกรรมที่ทำเอาไว้อย่างสาสม!

เมื่อฟังเรื่องราวทุกอย่างจบลง ฟรานซิสก็กำมือเข้าหากันแน่น ดวงตาคมกล้าลุกวาวโรจน์ขึ้นอย่างโกรธแค้นเช่นเดียวกัน

“ฉันไม่มีทางให้น้องชายของฉันตายฟรีแน่!”

“ผมก็จะแก้แค้นให้กับพ่อของผมเหมือนกัน!”

ฟรานซิสยังจดจำภาพทุกอย่าง ในขณะที่เขายังเป็นเด็กชายอายุประมาณสิบสองสิบสามปีในวันนั้นได้ วันที่พ่อของเขาตัดสินใจปลิดลมหายใจของตนเอง ลุงของเขาวิ่งตามมาช่วยไม่ทัน ทุกอย่างมันสายเกินไป

ชายหนุ่มเพิ่งรู้ว่าสาเหตุที่พ่อของเขาคิดฆ่าตัวตายก็เพราะโดนเพื่อนชั่วโกงเอาบริษัทของพ่อไป และเมื่อกฎหมายเอาคนชั่วคนนั้นมาลงโทษไม่ได้ เขาก็จะเป็นศาลเตี้ยพิพากษาชีวิตของไอ้ฆาตกรโหดที่ฆ่าพ่อของเขาให้ตายทั้งเป็นจนคิดฆ่าตัวตายคนนั้นเอง

“อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้ให้แฟรงค์รู้” ผู้สูงวัยที่มีผมขาวแซมเกือบทั่วศีรษะเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

“ผมเข้าใจครับคุณลุง แฟรงค์จะไม่มีทางรู้เรื่องนี้ จนกว่าจะถึงเวลา แต่คุณลุงครับ ผมมีเรื่องอยากจะขอร้อง”

“มีเรื่องอะไรก็ว่ามา”

“ผมขอจัดการหนี้แค้นครั้งนี้ของเราด้วยวิธีการของผมเองได้มั้ยครับ” สายตาของผู้ที่ผ่านโลกมามาก ผ่านประสบการณ์ชีวิตมาอย่างโชกโชน มองหน้าหลานชายที่เขาเลี้ยงมากับมือด้วยความรักนิ่งอยู่ชั่วครู่อย่างชั่งใจ

“ก็ได้ ฉันไว้ใจแกฟรานซิส ฉันเชื่อว่าแกจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง”

“ผมสัญญาครับคุณลุง นายอนันต์จะต้องได้รับผลกรรมเร็วๆ นี้แน่นอน”

วันต่อมาแฟรงค์ก็ชวนอัญญาลินไปเที่ยวโรงกลั่นเหล้าองุ่นของเขา หญิงสาวรีบตอบรับทันทีด้วยความลิงโลด แต่ในขณะที่สาวน้อยกำลังเพลิดเพลินกับการชิมไวน์ แฟรงค์ก็ถูกเรียกตัวออกไป ปล่อยให้อัญญาลินเดินชิมและชมขั้นตอนการผลิตไวน์กับพนังงานสาวหน้าตาเรียบร้อยคนหนึ่งที่ทำงานอยู่ในนั้นตามลำพัง

ไวน์เนอรี่ของที่นี่ คุณลุงทรงเกียรติของฟรานซิสเป็นผู้บุกเบิก โดยได้รับการสนับสนุนเงินจากนิโคลัสจนกิจการรุ่งเรื่องขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นนายทรงเกียรติก็ได้มอบกิจการนี้ให้หลานรักทั้งสองเป็นคนบริหารจัดการ แต่อำนาจการบริหารจะอยู่ที่ฟรานซิส แฟรงค์เป็นเพียงมือขวาของเขาเท่านั้น

ฟรานซิสตั้งใจจะให้ไวน์เนอรี่แห่งนี้เป็นโรงกลั่นเหล้าองุ่นที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในอัลซาส(Alsace) และเขาก็ประสบความสำเร็จในระยะเวลาเพียงไม่กี่ปี ที่นี่ผลิตทั้งไวน์แดงและไวน์ขาว แต่แปดสิบกว่าเปอร์เซ็นต์ของการผลิตจะเป็นไวน์ขาวเสียส่วนใหญ่

“ไวน์เนอรี่ของเราจะมีชื่อเสียงในการผลิตไวน์ขาวมากที่สุดค่ะ คุณอัญญาลินลองชิมไวน์ตัวนี้ดูสิคะ” อัญญาลินรับไวน์ในแก้วคริสตัลสีใสมาจิบ แล้วก็ยิ้มออกมา

“ว้าว สุดยอดมากเลยค่ะ รสชาติของมันจะออกเปรี้ยวนิดๆ อมหวานหน่อยๆ แล้วยังมีกลิ่นเหมือนลิ้นจี่ด้วยนะคะเนี่ย อร่อยนุ่มลิ้นมากเลยค่ะ” สาวน้อยมีประกายตาสดใสแวววาว และแย้มยิ้มตลอดเวลาการสนทนากับพนักงานสาวที่พาเธอชมและชิมไวน์ไปตลอดทาง

“ไวน์ที่คุณอัญญาลิน…”

“เรียกฉันว่าลิลลี่ก็ได้ค่ะกันเองดี” อัญญาลินแทรกพูดขึ้น เพื่อให้พนักงานสาวเรียกชื่อเธอได้ง่ายขึ้น

“ค่ะ ไวน์ที่คุณลิลลี่กำลังชิมอยู่นี้ เป็นไวน์ขาวที่มีชื่อเสียงมากที่สุดของอัลซาสเลยนะคะ” อัญญาลินตั้งใจฟังพนักงานสาวสวยพรีเซนต์ด้วยความตื่นเต้น พร้อมทั้งสอดแทรกคำถามเป็นระยะๆ ตลอดการสนทนาด้วยความสนใจ

“จริงเหรอคะ แล้วไวน์รสเลิศแบบนี้ ต้องทำมาจากชาร์ดอนเนย์แน่เลยใช่มั้ยคะ” ชาร์ดอนเนย์(chardonnay) คือราชินีแห่งองุ่นที่นำมาทำไวน์ขาว

“ใช่แล้วค่ะ คุณลิลลี่มีความรู้เรื่องพันธุ์ขององุ่นที่นำมาทำไวน์ด้วย เก่งจังเลยนะคะ” พนักงานสาวคนเดิมแซวยิ้มๆ

“แหะๆ ก็นิดหน่อยค่ะ”