Ep.2

ฟรานซิสได้รับคำสั่งให้ไปสืบค้นหาประวัติของผู้หญิงในรูปภาพวาดนั้นอย่างเร่งด่วน ชายหนุ่มไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ผู้หญิงคนนั้นมีความสำคัญยังไง พอเขาถาม คำตอบที่ได้รับกลับมาก็คือ “แกจะต้องสืบค้นประวัติของผู้หญิงคนนั้นมาให้ได้เสียก่อน แล้วฉันจะบอกแกเอง ว่าหล่อนมีความสำคัญยังไง”

แอสตันมาร์ตินสีบรอนซ์เงินมันปลาบ ขับสะกดรอยตามอัลฟาโรมิโอสีแดงคันหรูไปเรื่อยๆ อย่างใจเย็น บ่ายนี้แฟรงค์บอกว่า เขามีนัดจะเอาภาพวาดไปให้อัญญาลิน โดยหญิงสาวบอกว่า ถ้าเธอถูกใจ เธอจะยอมเป็นนางแบบให้เขาวาดภาพอีกหนึ่งภาพ แต่ต้องเป็นภาพที่มีฉากหลังเป็นภาพไร่องุ่น ซึ่งเป็นไร่องุ่นที่เขาได้เล่าให้เธอฟังว่าที่นั่นสวยงามมาก แต่ยังไม่ได้บอกว่าไร่องุ่นแห่งนั้นเป็นของใคร

ครึ่งชั่วโมงต่อมา แฟรงค์ก็ขับรถคันหรูมาจอดที่หน้าสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ร่างสูงรีบลงจากรถเพื่อเดินไปยังที่นัดหมาย ฟรานซิสก็จอดรถไว้ใกล้ๆ แล้วพาร่างอันโดดเด่นเดินตามเป้าหมายไปเรื่อยๆ ในที่สุดเขาก็เห็นสาวน้อยคนนั้นมาปรากฏตัวตรงหน้าน้องชายของเขา เมื่อแฟรงค์ไปยืนรอได้ไม่ถึงสองนาที ตัวจริงของหล่อนสวยน่ารักมากกว่าในรูปอย่างที่น้องชายของเขาพูดไว้จริงๆ

มือเรียวยื่นออกมารับภาพวาดไปดู ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มออกมาจนเห็นฟันสีขาวสะอาดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ รอยยิ้มสดใสมีชีวิตชีวา แววตาที่เปล่งประกายลิงโลดไร้เดียงสา ช่างดูมีเสน่ห์น่ามองมากเหลือเกิน สายตาที่มองสาวน้อยพราวระยับ ปากหยักได้รูปของคนที่แอบมองอยู่ห่างๆ กระตุกยิ้มมุมปากออกมาโดยไม่รู้ตัว

ไม่กี่นาทีต่อมา ร่างเพรียวบางก็ก้าวตามจิตรกรหนุ่มไปขึ้นรถ สงสัยว่าหล่อนคงจะถูกใจภาพวาดของแฟรงค์อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นหล่อนคงไม่ตามน้องชายของเขาไปขึ้นรถและขับออกไปด้วยกัน

ฟรานซิสรีบขับรถตามไปโดยไม่ให้คลาดสายตา เขาอยากจะรู้นักว่าแฟรงค์จะพาคนรักของเขาไปวาดรูปกันที่ไหน หวังว่าคงจะไม่พากันไปวาดรูปจนถึงในโรงแรมหรอกนะ นักสืบจำเป็นแต่เต็มใจจะสืบคิดอกุศลไปทั่ว ในขณะที่รถของทั้งคู่กำลังขับออกไปนอกตัวเมืองเรื่อยๆ

“จะพากันไปไหนกันนะ ทำไมถึงออกมาไกลมากขนาดนี้” ร่างหนาที่กำลังขับรถตามรำพึงกับตนเอง ก่อนที่จะเหยียบคันเร่งตามไปโดยเว้นระยะห่างแค่พอไม่เป็นที่สังเกตเห็น แล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อรถของน้องชายเขากำลังเลี้ยวไปทางไร่องุ่นของครอบครัวเขาเอง

“นั่นมันไปทางวินยาร์ดของเรานี่” นี่หล่อนคงรู้แล้วสินะว่าแฟรงค์เป็นถึงเจ้าของไร่องุ่นผู้มั่งคั่งร่ำรวย คงคิดอยากจะรวยทางลัดล่ะสิ ถึงได้รีบหว่านเสน่ห์ด้วยการหาทางพาตัวเองเข้ามาใกล้ชิดน้องชายของเขา

หล่อนช่างกล้าจริงๆ แต่ผู้หญิงที่เห็นแก่เงินชอบจับผู้ชายรวยๆ มาทำสามีแบบนี้ เขาไม่มีทางยอมรับให้มาเป็นน้องสะใภ้ของเขาแน่ๆ และเขาจะต้องสืบรู้ให้ได้ว่าหล่อนเป็นใคร กำลังหวังอะไรจากน้องชายของเขา แต่ที่รู้ๆ ผู้หญิงคนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน

ไม่นานนักรถอัลฟาโรมิโอสีแดงก็ขับเข้าไปในไร่องุ่นที่กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตาของตระกูลฟาร์นองเดซ ร่างสูงใหญ่รีบลงจากรถแอบตามไปดูสองหนุ่มสาวอย่างไม่ให้คลาดสายตา ยืนเฝ้าดูความเคลื่อนไหวทุกอย่างของคนทั้งสอง แต่ภาพของนางแบบวาดรูปกลับสะกดสายตาของฟรานซิสให้มองเธอแต่เพียงผู้เดียว

มือใหญ่แอบถ่ายรูปเธอด้วยไอโฟนรุ่นล่าสุด แล้วเดินไปนั่งรอในรถของเขาขณะที่แฟรงค์กำลังลงมือวาดรูปอัญญาลิน กระทั่งเวลาผ่านไปถึงสองชั่วโมง สองหนุ่มสาวถึงได้พากันขับรถออกมาจากไร่องุ่น

“ดูท่าทางมีความสุขกันจังเลยนะ” ริมฝีปากหยักได้รูปเหยียดยิ้ม ก่อนที่จะขับพาหนะคู่ใจพุ่งทะยานตามไปอย่างรวดเร็ว

อัญญาลินดูท่าทางมีความสุขมาก หลังจากที่ได้ไปเที่ยวไร่องุ่นที่ใหญ่ที่สุดของอัลซาสมา ไม่น่าเชื่อเลยว่าปาฏิหาริย์จะมีจริง เพราะเธอแอบหนีมาเที่ยวถึงที่นี่ก็เพื่อหวังว่าจะได้มีโอกาสได้พบกับเจ้าของวินยาร์ด(Vineyard) แห่งแคว้นอัลซาส(Alsace) ซึ่งเป็นแคว้นที่มีชื่อเสียงเรื่องการผลิตไวน์แคว้นหนึ่งของฝรั่งเศส แล้วเธอก็พบเขาเข้าโดยบังเอิญ

สาเหตุที่เธออยากมาที่แคว้นอัลซาสก็เพราะว่า เธออยากเห็นไร่องุ่นและอยากรู้เรื่องขบวนการผลิตไวน์ของที่นี่ในคราบของนักท่องเที่ยว

เพราะครอบครัวของเธอที่เมืองไทยเปิดบริษัทผลิตไวน์ซึ่งกำลังประสบปัญหาด้านคู่แข่งทางการค้าที่กำลังเข้ามาแย่งลูกค้าของบริษัทของครอบครัวเธออยู่ในขณะนี้ หญิงสาวจึงคิดอยากจะศึกษาหาวิธีที่จะเอาชนะคู่แข่งคนสำคัญที่เมืองไทย โดยการออกมาท่องเที่ยวเพื่อศึกษาหาข้อมูลเพื่อจะนำความรู้ต่างๆ เรื่องการผลิตไวน์ไปปรังปรุง เพื่อยกระดับคุณภาพสินค้าให้ล้ำหน้าคู่แข่งไปให้ได้

และวันนี้ก็นับว่าเป็นก้าวแรกของความสำเร็จอีกขั้นหนึ่งที่เธอได้วางแผนเอาไว้ แฟรงค์ดูเป็นผู้ชายที่ไว้ใจได้และอัธยาศัยดีมีน้ำใจ เธอถูกชะตากับเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พูดคุยกัน หญิงสาวไม่รู้สักนิดว่าเขาเป็นถึงเจ้าของไร่องุ่นที่กินเนื้อที่มากมายมหาศาลขนาดนั้น เพราะมารู้เอาตอนที่เขาวาดรูปให้เธอเสร็จแล้วนั่นแหละ แฟรงค์ถึงได้บอกเรื่องนี้กับเธอ

ร่างเพรียวระหงเดินหอบหิ้วของพะรุงพะรัง ขณะที่กำลังเดินทางกลับที่พักของตนเองที่อยู่ห่างไปแค่สองช่วงตึกเท่านั้น

พลั่ก!

อุ๊ย!

ตุ้บ! ร่างบางก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นทันทีเพราะไม่ทันได้ระวัง เพราะเดินชนเข้ากับร่างหนาที่เดินตรงเข้ามาอย่างจัง ของทุกอย่างในมือของหญิงสาวจึงหล่นกระจัดกระจายอยู่รอบตัว

“ขอโทษนะครับ ผมเดินไม่ทันระวัง ให้ผมช่วยเก็บของนะครับคุณผู้หญิง” เสียงทุ้มสุภาพเอ่ยออกมา เมื่อย่อตัวลงนั่งยองๆ เสมอกับหญิงสาว อัญญาลินหยุดชะงักทันทีเมื่อมือเรียวเล็กไปสัมผัสกับนิ้วเรียวใหญ่ที่กำลังหยิบสิ่งของที่หล่นลงพื้นชิ้นเดียวกันกับเธอ

สายตาสองคู่สบประสานกันเข้าอย่างจัง ต่างคนต่างก็ตะลึงมองกันและกันราวกับโลกหยุดหมุนชั่วคราว แก้มนวลสองข้างของหญิงสาวร้อนวูบวาบไปหมด เมื่อถูกสายตาที่เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์จ้องมองมาที่เธอนิ่ง นัยน์ตาของเขาเปล่งประกายระยับ พร้อมกับที่ริมฝีปากคมเฉียบคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อย

“เอ่อ...ฉันต้องขอโทษด้วยนะคะที่เดินไม่ระวัง”

นิสัยส่วนตัวของอัญญาลินที่ไม่เคยเปลี่ยนก็คือ ไม่ว่าเธอจะเดินไปชนใคร หรือว่าใครเดินชนเธอ เธอก็จะกล่าวคำขอโทษก่อนทุกครั้งโดยไม่สนใจว่าใครจะผิดหรือใครจะถูก

“ผมต่างหากที่ต้องขอโทษคุณ” ขณะที่กล่าวคำขอโทษฟรานซิสก็ส่งสายตากรุ้มกริ่มมองเธอไม่วางตา จนสาวน้อยรู้สึกขัดเขินมากยิ่งขึ้น ดวงตากลมโตหลุบต่ำลง มองมือใหญ่ที่ยังไม่ปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระ ก่อนที่จะเงยหน้ามองชายหนุ่มอีกครั้ง

“เอ่อ ปล่ะ...ปล่อยมือฉัน ได้แล้วค่ะ” เสียงที่ประหม่า ฟังดูกระท่อนกระแท่นเพราะความเขินจัด

ก็เขาหล่อบาดจิตบาดใจมากขนาดนั้น ผู้หญิงคนไหนที่ได้เห็นและได้เข้าใกล้ ก็ต้องรู้สึกใจเต้นและประหม่าเป็นธรรมดา ยิ่งต้องมาประสานสายตา สัมผัสใกล้ชิดกันมากจนแทบจะหายใจรินรดใบหน้ากันและกันขนาดนี้ หัวใจของหญิงสาวก็แทบจะกระเด็นกระดอนออกมานอกอกเสียให้ได้

“ขอโทษครับ” พูดพร้อมกับค่อยๆ ปล่อยมือบางให้เป็นอิสระด้วยความรู้สึกเสียดายเล็กน้อย

ขนาดหลังมือยังนุ่มเนียนน่าสัมผัสขนาดนั้น แล้วเนื้อนุ่ม นูนเต่งของหล่อนตรงเนินอกที่โผล่พ้นออกมาเล็กน้อยยั่วยวนสายตา ภายใต้ชุดเดรสเกาะอกสีชมพูอ่อนๆ นั้นล่ะ จะน่าสัมผัสมากขนาดไหน หนุ่มหล่อเจ้าสำราญที่จัดเจนในสนามรักจินตนาการไปไกล โดยที่สาวน้อยตรงหน้าไม่อาจจะล่วงรู้ได้เลย