บทที่ 2. หาเหตุให้ผูกมัด

จัสตินเสยผมอย่างหงุดหงิดอยู่คนเดียวเมื่อเข้ามานั่งในรถคันหรู เขาพยายามสะบัดศีรษะแรงๆ เพื่อให้ตนเองหายฟุ้งซ่าน... สายรุ้ง นี่เธอทำอะไรกับเขากันนะ ตั้งแต่ที่เขาได้จูบได้สัมผัสลูบไล้เรือนร่างยั่วใจได้สูดกลิ่นสาบสาวจรุงใจของเธอเขาก็ดูเหมือนจะสลัดภาพร่างเปลือยเปล่างดงามท่ามกลางสายน้ำที่ไหลจากฝักบัวหรูออกไปจากหัวได้

ภาพทรวงอกอวบอิ่มที่มีหยดน้ำเกาะพราวในขณะที่อีกข้างมีปอยผมเปียกลู่แนบไปกับยอดอกสีหวานที่เขารู้ว่ามันหวานแค่ไหน ภาพริมฝีปากอิ่มระเรื่อเผยอค้างอย่างลืมตัวเสมือนเชิญชวนนั่นอีก และเขาก็ได้ลิ้มรสแล้วว่ารสชาติดีแค่ไหน แล้ว...

“โอ๊ยยย.. เป็นบ้าอะไรกันนี่ไอ้จัสติน นายต้องบ้าไปแน่ๆ ที่ลืมภาพยายหลานสาวแม่บ้านของนายไม่ได้ นายมันบ้า บ้าๆ” ชายหนุ่มโวยวายอยู่คนเดียวด้วยความพลุ่งพล่านสับสน พยายามลืมภาพสายรุ้งด้วยการหาความสุขกับผู้หญิงคนอื่นๆ มาตลอดสัปดาห์แต่ไม่ว่าเขาจะเที่ยวหาความสุขกับผู้หญิงคนไหนๆ สุดท้ายเขาก็เกิดหมดอารมณ์ขึ้นมาดื้อๆ เสียอย่างนั้น หรือไม่ก็เห็นภาพซ้อนเป็นใบหน้าของสายรุ้งเข้ามาแทนใบหน้าผู้หญิงที่เขากำลังจะพยายามหาความสุขกับเธอเหล่านั้นแต่สุดท้ายเขาก็ต้องไล่ผู้หญิงพวกนั้นออกจากคอนโดหรูกลางกรุงที่เขามักมาพักผ่อนหาความสำราญประสาหนุ่มโสดเพราะเขาไม่ชอบพาผู้หญิงคนไหนเขาเข้าบ้านนั่นเอง

“เธอต้องรับผิดชอบที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ สายรุ้ง...” ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเองเบาๆ อย่างหมายมาด ดวงตาคมสีน้ำตาลอำพันวาววับด้วยประกายบางอย่างที่หากสายรุ้งได้เห็น คงสั่นสะท้านไปทั้งกายแน่นอน...

สายรุ้งเบะปากใส่หนังสือพิมพ์หน้าข่าวบันเทิงอย่างหมั่นไส้เมื่อมีข่าวของจัสตินหราอยู่ในคอลัมน์ข่าวซุบซิบ ข่าวการกลับมาพักผ่อนในเมืองไทยของไฮโซหนุ่มโสดเนื้อหอมดูจะทำให้สาวๆ มีสีสันยิ่งเมื่อเขาควงหญิงสาวคนไหนไม่ว่าจะเป็นดารานางแบบหรือลูกสาวของบ้านไหนก็ดูจะเป็นข่าวไม่เว้นแต่ละวัน เธอคำนวณระยะเวลาที่เขามาในหนึ่งสัปดาห์นี้ดูเขาจะขยันเป็นข่าวกับสาวๆ คนนั้นคนนี้จนเธอเวียนหัวแทนนักข่าวที่ต้องวิ่งรอกหาข่าวของเขา แต่หญิงสาวก็รู้สึกดีที่จัสตินไปพักที่คอนโดเพราะเธอเองก็คงทำหน้าไม่ถูกหากต้องเจอหน้าเขาหลังจากเหตุการณ์น่าอับอายในวันแรกที่เจอกัน แค่คิดใบหน้านวลก็แดงก่ำนึกเข่นเขี้ยวคนในข่าวขึ้นมาทันที

“หึ คนแบบนี้ หื่นกามแบบนี้ไม่เข้าใจเลยว่าผู้หญิงพวกนั้นคิดอะไรกันอยู่ หน้าตาก็หล่อดีหรอกนะ แต่ปากกับนิสัยนี่นอกจากจะไม่ดีแล้วยังเข้าขั้นน่ารังเกียจ” สายรุ้งย่นจมูกใส่หนังสือพิมพ์แล้วถอนหายใจพลางมองไปยังประตูหน้าบ้านแล้วเมื่อเห็นว่าป้าสายใจกลับมาจากตลาดแล้วเธอจึงเข้าไปรับของในมือนางมาถือไว้

“ทำไมวันนี้ป้าซื้อของมาเยอะจังคะ”

“ก็วันนี้คุณจ้าจะมาทานข้าวที่บ้านน่ะสิ”

“กลับมาทำไมไหนว่าตอนนี้พักอยู่คอนโดเริงสวาทกับสาวๆ อยู่ อุ้ยยย ป้าหยิกรุ้งทำไม...” หญิงสาวประชดประชันเมื่อนึกถึงชายหนุ่มแต่แล้วก็ต้องร้องออกมาเมื่อผู้เป็นป้าหยิกหมับเข้าที่เอวบาง

“นี่แน่ะ ยายรุ้งพูดแบบนี้กับเจ้านายได้อย่างไร เขาจะเป็นอย่างไร นักข่าวจะเขียนแบบไหนเราก็ไม่มีสิทธิ์ไปวิจารณ์รู้มั้ย” ป้าสายใจตำหนิหลานสาวเสียงเขียว

“แหม ดูป้าจะรักจะห่วงคุณหนูของป้าจังนะ เชอะ.. รุ้งไม่ได้สนใจเสียหน่อยแค่อ่านขาวคาวๆ แล้วก็เจอแต่ข่าวของคุณหนูของป้า”

“นั่นล่ะ คนเรามันก็ชอบอ่านแต่ข่าวเสียๆ หายๆ ของคนอื่น ป้าถามจริงๆ เถอะหากรุ้งตกเป็นข่าวแบบนั้นบ้างจะรู้สึกอย่างไร”

“โห... ป้า ไม่มีทาง รุ้งไม่ใช่คู่ควงไฮโซของเขานี่จะไปมีข่าวแบบนั้นได้ไง” สายรุ้งร้องเสียงสูงแล้วส่ายหน้าหวือ

“ป้าก็ว่าไม่มีทางเป็นไปได้แต่อยากให้รุ้งนึกถึงจิตใจของคนที่ตกเป็นข่าวว่าเขาจะรู้สึกอย่างไรที่ตัวเองมีข่าวเสียหายแบบนั้น อุ้ย.. นั่นไงคุณหนูมาแล้วไปเปิดประตูสิรุ้ง” ป้าสายใจบอกหลานสาวแล้วเมื่อเห็นรถคันหรูของเจ้านายแล่นมาที่รั้วนางก็ยิ้มแป้นเลยทีเดียว ในขณะที่สายรุ้งหน้างอเดินไปเปิดประตูให้เขา...

จัสตินรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยและรู้สึกว่าวันนี้เจริญอาหารอย่างมากและไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกอิ่มเอมเปรมปรีเมื่อเห็นหน้าสายรุ้งที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ตรงข้ามกับเขา

“เอ่อ ป้าสายครับผมมีเรื่องอยากจะขอร้องป้าสักหน่อย” จัสตินเอ่ยขึ้นหลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จแล้ว ป้าสายใจเห็นท่าทางของเจ้านายหนุ่มจึงเอ่ยปากถาม

“คุณหนูมีอะไรให้ป้าช่วยก็บอกมานะคะ”

“ครับ ผมว่าผมต้องการแม่บ้านสักคนไปช่วยทำความสะอาดคอนโดให้ผมหน่อยน่ะครับตอนนี้ผมไล่แม่บ้านคนเก่าออกแล้วเพราะชอบมาวุ่นวายในคอนโดแล้วชอบให้ข่าวกับนักข่าวเรื่องของผม”

“ถ้าอย่างนั้นป้าจะไปทำให้นะคะ ถึงอย่างไรที่บ้านนี้ก็ไม่มีอะไรมากมายป้าไปทำให้ทุกอาทิตย์ก็ยังได้ค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกครับป้าสายใจผมไม่อยากรบกวนป้าหรอกป้าน่ะควรจะพักผ่อนได้แล้ว” ชายหนุ่มบอกอย่างจริงใจเพราะรู้ดีว่าผู้สูงวัยนั้นทำงานมาตลอดชีวิตและเคยเลี้ยงเขาตอนเด็กๆ ด้วย อีกอย่างเขาพอจะรู้ว่านาง ป่วย...

“ไม่เป็นไรค่ะ ป้ายินดี”

“แต่ผมไม่เห็นด้วย ผมว่าจะจ้างคนใหม่ดีกว่า เอาเป็นว่าคืนนี้ป้าพักผ่อนเถอะครับ” ชายหนุ่มตัดบทแล้วจูงมือเหี่ยวย่นของป้าสายใจกลับไปยังเรือนพัก

สายรุ้งแอบมองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่จูงมือป้าสายใจกลับมายังเรือนพักด้วยความรู้สึกประหลาดใจ คนอย่างจัสตินไม่มีทีทางหยิ่งยโสหรือถือเนื้อถือตัวอย่างที่เธอเคยอ่านในข่าวซุบซิบ ใบหน้าและแววตาของเขาดูอ่อนโยนช่างเพอร์เฟ็คอะไรอย่างนี้ หล่อ รวย อ่อนโยน น่าหลงใหล... เอ๊ะ นี่เธอกำลังคิดอะไรน่ะยายรุ้ง หญิงสาวเอ็ดตัวเองในใจแล้วรีบเดินกลับเข้าห้องของป้าสายใจเมื่อจัสตินเดินกลับไปยังตึกใหญ่แล้ว

“ป้า มีอะไรรึเปล่า” สายรุ้งเอ่ยถามทันทีเมื่อเข้ามาในห้อง

“แล้วรุ้งคิดว่ามีอะไรล่ะถึงได้มาถาม”

“แหมก็เห็นคุณจ้าของป้าเรียกไปคุยเสียนานมีอะไรรึเปล่าคะ” ถามประสาคนมีชนักติดหลังแต่พยายามทำสีหน้าให้เป็นปรกติ

“คุณจัสตินเขาจะหาคนไปดูแลที่คอนโด ป้าเลยอาสาจะไปทำให้”

“อะไรนะป้า นี่เขาจะใช้ป้าจนคุ้มเลยรึไง ป้าไม่ใช่สาวๆ แล้วน้า จะทำไหวเหรอ..”

“ก็ให้รุ้งอยู่ทำที่นี่ป้าจะไปที่โน่นไง ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอกน่าแค่คนเก่ามันไม่ได้เรื่องแค่นั้นเอง” ป้าสายใจบ่นเบาๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำธุระส่วนตัวปล่อยให้หลานสาวมองตามอย่างครุ่นคิด...

“คุณจัสตินคะ ฉันมีอะไรจะคุยกับคุณ” สายรุ้งเดินยืนตรงหน้าชายหนุ่มที่นั่งจิบกาแฟด้วยท่าทางแสนสบาย ร่างสูงในชุดลำลองดูหล่อเหลาบาดใจให้ไหวหวั่นอย่างน่าหมั่นไส้

ทำไมเขาต้องหล่อราวเทพบุตรขนาดนี้ด้วยนะ พระเจ้าลำเอียงชัดๆ สายรุ้งคิดในใจด้วยความฉุนพระเจ้าเสียนี่

“มีอะไรว่ามาฉันไม่ค่อยว่างมีนัด” เขาพูดแต่สายตาไม่ละจากหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่ แต่สายรุ้งไม่รู้หรอกว่าเขาเห็นเธอตั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว

ร่างเล็กบางสวมชุดเสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้นรวบผมมัดไว้เป็นพวงใหญ่อย่างเป็นระเบียบเผยใบหน้านวลหมดจดเหมือนเด็กสาวมากกว่าหญิงสาววัยยี่สิบหก อีกทั้งรูปร่างอรชรที่เขาเคยเห็นและเคยได้สัมผัสมาแล้วยืนยันได้ดีว่าสายรุ้งไม่ใช่เด็กสาวแน่นอน สายรุ้งนั้นไม่ได้เป็นคนสวยบาดตาแต่ก็มองได้ไม่เบื่อและนั่นมันอันตรายสำหรับเขา ที่อยากจะมองแต่เจ้าหล่อนอยู่ร่ำไป...

“ฉันขอไปทำความสะอาดที่คอนโดของคุณแทนป้าสายใจ”

“ทำไม..”

จัสตินถามเหมือนไม่ใส่ใจแต่ในใจนั้นลิงโลดนัก เขาไม่ได้บอกว่าจะให้ป้าสายใจไปเสียหน่อยแล้วทำไมสายรุ้งถึงได้เสนอตัวมาเองแบบนี้ แต่มันก็เข้าทางเขาล่ะ หึหึ... ชายหนุ่มคิดยิ้มย่องในใจ

“ก็คุณจะใช้ป้าฉันจนแก่ตายเลยรึไง ไอ้คอนโดแสนสวาทของคุณนั่นน่ะ ฉันไปทำความสะอาดให้ก็ได้รับรองว่าฉันไม่จุ้นจ้านไม่เอาเรื่องเน่าๆ ของคุณไปให้นักข่าวแน่ๆ”

“อืม ข้อนั้นฉันมั่นใจว่าเธอไม่ทำแน่ๆ แต่งานที่คอนโดฉันมันไม่ใช่แค่ทำความสะอาดนะมันรวมงานบ้านทุกๆ อย่างไว้ รวมไปถึงเธอต้องซักผ้าและดูแลฉันกับผู้หญิงของฉันที่ฉันพามานอนด้วยนะ แล้วเธอก็จะต้องค้างที่นั่นด้วยอาทิตย์หนึ่งระหว่างที่ฉันหาความสำราญกับพวกสาวๆ ของฉัน เธอมั่นใจเหรอว่าทำได้..” จัสตินพูดเรื่อยๆ น้ำเสียงเหมือนจะดูแคลนและการที่เขาพูดถึงผู้หญิงที่เขาจะมานอนด้วยก็ทำให้สายรุ้งหน้าแดงด้วยความโกรธแบะอับอาย อายแทนผู้หญิงเหล่านั้น

“ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ เพราะหากป้าฉันจะไปทำอะไรแบบนั้นให้ผู้หญิงของคุณฉันว่า ฉันไปทำเองดีกว่า ว่าแต่คุณจะให้ฉันไปวันไหน”

“วันนี้เลย อีกสักพักฉันก็จะกลับคอนโดแล้ว เพราะคืนนี้ฉันมีปาร์ตี้กับเอมิลี่ นางแบบเพลย์บอยคนใหม่ เธออยากได้ลายเซ็นมั้ยล่ะเดี๋ยวฉันให้เอมิลี่เขาเซ็นให้”

“ไม่ล่ะค่ะขอบคุณ ฉันขอตัวไปเก็บของก่อนก็แล้วกัน” สายรุ้งสะบัดหน้าเดินหนีเขามาอย่างฉุนเฉียวอย่างไม่รู้ว่าตนฉุนเฉียวเรื่องอะไรและไม่เห็นสายตาที่จัสตินมองตามมา เพราะหากสายรุ้งเห็นแล้วเธออาจจะแข้งขาอ่อนแรงจนเดินไม่เป็นเลยทีเดียว...