บทที่2.จบตอน

คอนโดแสนสวาทของจัสตินตามที่เคยจินตนาการไว้นั้นแตกต่างกันลิบลับ สายรุ้งวาดภาพฮาเร็มเหมือนกับที่เคยอ่านนิยายเกี่ยวกับทะเลทรายที่ชี้คหรือสุลต่านมีหญิงสาวมากมายไว้คลายความใคร่ แต่ที่นี่มันเป็นคอนโดหรูยี่สิบชั้นทว่าดูยิ่งใหญ่อลังการท่ามกลางสวนหย่อมงดงามราวสวนสวรรค์ ผู้คนที่พักอาศัยก็แต่งกายงดงามหรูหราบ่งบอกถึงฐานะระดับมหาเศรษฐี ห้องของจัสตินก็อยู่บนสุดโดยมีพื้นที่ทั้งชั้นตกแต่งงดงามหรูหรามีสระว่ายน้ำ มีสวนหย่อม มีฟิตเนส ที่นี่ราวบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งเลยทีเดียว ไอ้ที่เธอคิดว่ามันจะเป็นเพียงห้องใหญ่ๆ กว้างๆ มีเครื่องอำนวยความสะดวกเหมือนห้องในคอนโดทั่วไปนั้นมีอันสลายไปทันที

“โอ้โห นี่ฉันจะต้องทำความสะอาดทั้งหมดนี่เลยใช่มั้ย โอยยยย ยายรุ้งเธอกลับตัวทันมั้ยเนี่ย” สายรุ้งทำท่าละห้อยอย่างน่าขัน

“เป็นไง คิดว่าไหวมั้ย ไม่ไหวก็ถอนตัวได้นะ” จัสตินทำที

“อ้อ ไหวสิ จิ๊บๆ แล้วคุณจะให้ค่าจ้างฉันเท่าไหร่”

“อาทิตย์นี้ทั้งอาทิตย์เจ็ดหมื่นพอมั้ย” จำนวนเงินที่เขาเสนอทำให้สายรุ้งร้องกรี๊ดอยู่ในอก เจ็ดหมื่น เงินเจ็ดหมื่นที่เธอทำงานทั้งเดือนไม่มีวันจะได้ อย่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือนะสายรุ้ง...

“กะ ก็ โอเค สมน้ำสมเนื้อ..” หญิงสาวไหวไหล่น้อยๆ เหมือนไม่ใส่ใจแต่ในใจนั้นลิงโลดนัก แล้วมองสำรวจความยิ่งใหญ่อลังการของสถานที่ต่อ

“เธอจะพักห้องติดกับห้องของฉันนะ ห้องโน้น” จัสตินชี้มือบอก หญิงสาวพยักหน้าแล้วเดินเอากระเป๋าใบเล็กไปเก็บ

ส่วนจัสตินมองตามร่างเล็กไปอย่างครุ่นคิด นี่เขาทำถูกมั้ยนะ แต่ก็เอาเถอะลองดู...

สายรุ้งรู้สึกตัวตื่นขึ้นกลางดึกเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังแว่วๆ อยู่ไม่ไกลจากห้องเธอนักจึงเดินเบาๆ ไปหาอะไรสักอย่างมาเป็นอาวุธเพราะคิดว่าอาจจะเป็นคนร้ายแอบเข้ามา แต่คิดอีกทีคอนโดหรูระดับมหาเศรษฐีอยู่คงไม่มีโจรกล้าปีนเข้ามาบนชั้นยี่สิบหรอก สายรุ้งจึงเงี่ยหูฟังเสียงประหลาดนั้นอย่างตั้งใจ...

“โอ้ววว ซี้ดดด คุณจัสตินขา อย่าทรมานเอมมี่สิคะ เสียวจะตายอยู่แล้ว อา...” เสียงครางของผู้หญิงดังขึ้นและดังมากกว่ากว่าตอนแรกที่เธอได้ยินเสียอีก และยิ่งตั้งใจฟังก็ยิ่งได้ยินชัด สายรุ้งรู้สึกแก้มร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้และรู้สึกเคืองคนที่กำลังทำกิจกรรมบางอย่างกันอยู่ข้างนอก นี่หากเธอเดาไม่ผิดคงจะนัวเนียกันอยู่ตรงห้องรับแขกแน่ๆ

“อา... สาวน้อยเธอช่างน่าฟัดเสียจริง”

“ก็ฟัดเอมมี่ซะทีสิคะ อา อื้มมมม... เอมมี่จะระเบิดอยู่แล้ว”

เสียงหวานครางกระเส่าดูท่าจะร้อนแรงกันเสียจริงนะ สายรุ้งหลับตาพิงประตูพลางยกมือปิดหูเดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนพยายามหลับให้ได้แต่เสียงครางกระเส่าของคนข้างนอกก็ดังเข้ามาทำลายความง่วงงุนเสียจนกระเจิดกระเจิง

“อึ๊ยย คนบ้า คนผีทะเล คนลามก..” สายรุ้งหยิบหมอนมาปิดหูซุกหน้าลงกับที่นอนจนหน้าแทบจะจมหายลงไปในที่นอนนุ่มแต่เสียงครางของคนที่อยู่ด้านนอกก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง

“เจอของดีตั้งแต่วันแรกเลยนะยายรุ้งเอ๊ย” หญิงสาวบ่นกับตัวเองอยางเดือดดาล...

เช้าวันรุ่งขึ้นสายรุ้งตื่นขึ้นมาอย่างสะลึมสะลือเพราะเพิ่งจะหลับลงได้ก็ปาเข้าไปตีสี่ครึ่งแม้ว่าว่าเสียงครางกระเส่าเร่าร้อนของจัสตินกับคู่ขาจะหยุดลงนานแล้วก็ตามแต่เธอก็ยังนอนตาแข็งอยู่นั่นเอง การที่เธอตื่นมาด้วยความรู้สึกอ่อนเพลียนี่น่าจะโทษว่าเป็นความผิดของเขากับคู่ขานะ ที่มีกิจกรรมกันไม่เลือกเวลารบกวนคนจะนอนอย่างเธอจนไม่เป็นอันหลับอันนอน

“ฮ้าววว โอ๊ย... จะหาวอีกสักกี่หาวเนี่ย” สายรุ้งบ่นกับตัวเองยกมือปิดปากหาวหวอดๆ จนน้ำตาเล็ดน้ำตาไหล

จัสตินซึ่งเดินออกมาจากห้องนอนของตนมองร่างบางที่ยืนทำอาหารเช้าให้เขาด้วยท่าทางเหมือนคนยังไม่ตื่นอย่างสะใจนิดๆ ในเมื่อเธอเป็นที่ทำให้เขานอนไม่หลับ เขาก็ต้องทำให้เธอนอนไม่หลับบ้าง

“ทำอะไรสายรุ้ง”

“อุ๊ย คุณจัสติน..” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดหลังลำคอเมื่อเพราะวันนี้เธอรวบผมขึ้นสูงเผยลำคอเนียนระหง

“ฉันถามว่าทำอะไร”

“กะ ก็ ทำอาหารเช้าให้คุณไง คุณจะทานอะไร”

“ฉันขอกาแฟดำสักถ้วย แล้วก็ก็ไข่ลวกสักหกฟอง... แค่นั้นพอ”

จัสตินบอกแล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้นั่งเล่นริมระเบียงกว้างมองท้องฟ้าอย่างสบายอารมณ์ ในขณะที่สายรุ้งมองตามร่างสูงอย่างหมั่นไส้

หึ ไข่ลวกหกฟองเหรอ เมื่อคืนคงจัดหนักสินะ

หญิงสาวคิดอย่างฉุนๆ แล้วนึกถึงเมื่อเช้าที่เธอตื่นขึ้นมาต้องมาเก็บกวาดทำความสะอาด สิ่งแรกที่เจอตอนเปิดประตูออกมาก็คือ เสื้อชั้นในลายเสือสุดเซ็กซี่ เดินมากอีกหน่อยก็กางเกงชั้นในแบบจีสตริงลายเดียวกัน ถัดมาอีกนิดก็กล่องถุงยางอนามัยที่เธอไม่อยากดูนักว่ามันถูกใช้ไปกี่อัน กางเกงชั้นในผู้ชายที่ดูยับเยินจนไม่น่ามอง ทุเรศที่สุดเลย สายรุ้งมองร่างสูงอย่างโมโหเริ่มจะทนไม่ไหว เธอไม่น่ารับงานนี้เลยให้ตายสิ...

“นี่เร็วๆ หน่อยได้มั้ย ฉันรออยู่นะ” เสียงร้องเรียกดังขึ้น สายรุ้งกลอกตามองเพดาอย่างแสนระอา นี่เธอเป็นแม่บ้านหรือเมียเขากันเนี่ย อุ้ย นี่เธอคิดอะไรยายรุ้ง... สายรุ้งคิดอย่างวุ่นวายใจ

ร่างบางถือถาดไข่ลวกและกาแฟดำมาให้ชายหนุ่มด้วยใบหน้าบึ้งตึง ส่วนจัสตินนอนหลับตาผิวปากอย่างสบายอารมณ์

“ได้แล้วค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยวสิ ตอกไข่ให้ด้วย”

“ให้ป้อนด้วยมั้ยคะ” สายรุ้งประชด ซึ่งมันทำให้คนที่หลับตาอยู่ลืมตาขึ้นมองเธอด้วยแววตาจริงจัง

“ที่พูดนี่ทำได้จริงๆ รึเปล่า หากทำไม่ได้อย่าพูดดีกว่า”

“ฉันก็แค่ประชด” สายรุ้งพูดเสียงเขียวแล้วเดินหนีไป จัสตินมองตามแผ่นหลังบางอย่างพอใจ แล้วจัดการสิ่งที่ต้องการอย่างสำราญใจแล้วคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาพานางแบบสาวทรงโตมาหาความสำราญ แต่จริงๆ แล้วเขากลับไม่ได้ทำอะไรเธอเลยแม้แต่นิดเดียว

เมื่อคืนนี้เขาพาเอมิลี่มาที่นี่เพื่อจะหาความสำราญประสาหนุ่มโสดและต้องการปลดปล่อยความอัดอั้นในกายที่ไม่มีวันหายไปเสียทีความต้องการบางอย่างอัดแน่นรอวันระเบิดเขาคิดว่าเอมิลี่จะสามารถช่วยระบายความรู้สึกนั้นได้แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย เอมิลี่ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกพิศวาสหรือต้องการเธอได้ เขาจึงไห้เธอแสดงโชว์ยั่วยวนและให้เธอช่วยเหลือตัวเองไปในขณะที่เขานั่งมองด้วยอารมณ์เฉยเมยไม่ได้รู้สึกหวามหวามไปกับโชว์อันเร่าร้อนของเจ้าหล่อนเลยแม้แต่นิดเดียวในใจกระหวัดคิดถึงแต่เของร่างนุ่มที่เขาได้สัมผัสเมื่อแรกมาถึงเมืองไทย และนั่นมันทำให้เขาทรมาน...

“ฉันจะทำอย่างไรดีนะ ฉันถึงจะตัดเธอออกไปจากหัวฉันได้ หากเธอไม่ใช่หลานป้าสายใจฉันคงทำอะไรได้มากกว่านี้ สายรุ้ง...” จัสตินพูดกับตัวเอง เมื่อคิดถึงความเป็นจริงในข้อนี้

เขาเคารพรักป้าสายใจเสมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง เพราะตั้งแต่เล็กจนโตเมื่อเขากลับมาเมืองไทยเพื่อมาพักผ่อนอยู่ที่บ้านแม่บุญธรรมของเขาป้าสายใจก็เป็นคนดูแลเขาอย่างดี นับว่าป้าสายใจนั้นเป็นคนต่างฐานะที่เขาให้ความนับถือเพียงคนเดียวเท่านั้น แม้ว่าเขาจะค่อนข้างเป็นคนถือตัวและเย่อหยิ่งอยู่ไม่น้อย

ดังนั้นเมื่อนางคือคนที่เขาให้ความเคารพนางก็เท่ากับว่าเขาต้องให้เกียรตินางด้วยเช่นกัน เมื่อสายรุ้งเป็นหลานของป้าสายใจเขาก็ย่อมต้องระวังความต้องการและฐานะที่แตกต่างกันอาจจะทำให้เขาถูกมองว่าเป็นสมภารกินไก่วัดหรือคว้าเอาหลานสาวแม่บ้านมากกให้เสื่อมเสียชื่อเสียงหนุ่มหล่อรวยระดับมหาเศรษฐีลดตัวมาคบหาหญิงสาวผู้ต่ำต้อยอย่างสายรุ้ง

ไม่มีวันที่เขาจะทำอย่างนั้นแม้ว่าเธอจะน่าปรารถนาก็เถอะ... จัสตินพยายามเตือนตัวเองอยู่เช่นนั้น แต่... มันจะได้ผลไหมล่ะ...