บทที่ห้า หนทางแห่งการแก้แค้น100%

'ถั้วปาลั้วเจิน' คำนี้ในราชสารส่งถึงเเผ่นดินฮั่นราชวงค์เว่ย เผ่ามองโกลจะส่งเครื่องบรรณาการดั่งเช่นทุกสามปu

หากเเต่ปีนี้มีสิ่งที่พิเศษเพิ่มไป นั่นคือสตรีชั้นสูงนางหนึ่ง "ถัวปาลั้วเจิน" การมอบสตรีนี้ถือเป็นการหวังที่จะเชื่อมสัมพันธ์ของทั้งสองเชื้อชาติให้เเน่นเเฟ้นยิ่งขึ้น หากในวันข้างหน้าสตรีผู้นี้ได้รับความโปรดปราณ ให้กำเนิดสายเลือดมังกร ย่อมเป็นดีต่อความสัมพันธ์ของสองแคว้น

หลังจากเหตุการณ์ที่ลั้วเจินกับอี้เทียนคุยกันในกระโจมวันนั้น ลั้วเจินนางก็ตั้งใจฝึกฝนด้านการร้องรำเล่นดนตรีอย่างหนัก.... ทั้งการเรือนนางก็มิขาดตก หากนางรอดชีวิตมา นางมีชีวิตอยู่เพื่อเเก้เเค้นเช่นนั้นนางก็จะอยู่เพื่อสิ่งนั้น นางมิมีรอยยิ้มให้กับอี้เทียนดังเคย หากเขาคิดเห็นนางเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง นางก็จะเป็นเพียงหมากตัวหนึ่ง หวังเพียงเขาอย่าได้เสียใจภายหลัง เมื่อเลือกแล้ว แม้นต้องเฉือนเนื้อเถือหนังก็ต้องยอมรับให้ได้

.......

ระหว่างการเดินทาง

ฮั่น-มองโลก

ลั้วเจินนางสวมชุดองค์หญิงมองโกลเต็มยศที่บัดนี้อาำรณ์สีเเดงของนาง เเละใบหน้าที่ขาวนวลนั้นถูกปิดบังไว้ด้วยผ้าบางสีเเดงที่ติดอยู่กับหมวกครอบศรีษะนั้น

หนทางสู่เเผ่นดินฮั่นคือสองเดิน นางต้องเดินทางรอนเเรมถึงสองเดือนเต็ม

ใจหนึ่งหรือก็หวาดหวั่น ใจหนึ่งนางก็รู้สึกถึงภาระที่หนักอึ้งของนาง เเก้เเค้นส่วนตน เเทนคุณอี้เทียน อีกทั้งเพื่อเเผ่นดินมองโกลเเผ่นดินเกิดนี่!! ส่วนตัวนางกับเว่ยเกาหยวนนั้นมิใช่เพียงเเค้นเคือง เขาหมายเอาชีวิตนาง ทั้งที่นางเคยช่วยชีวิตเขา เขาหลอกนาง ฝั่งนางทั้งเป็นยังหมายฆ่าบิดานางเสียอีก เขาทำร้ายความใสซื่อในตัวนางไปจนสิ้น รักเเรกของนางเกือบต้องเเลกด้วยชีวิตนางพ่อลูก หนี้เลือดที่เขาติดค้างนางจะใก้เขาชดใช้ให้นางเป็นหมื่นเป็นเเสนเท่า

"ลั้วเจิน"อี้เทียนเอ่ย ขณะที่เขาเห็นนางมีทีท่าเหม่อลอยอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่นั้น

"อ้อ...." ลั้วเจินนางได้สติ

"น้ำ"อี้เทียนยื่นน้ำให้นาง

"ขอบคุณท่านมาก" ลั้วเจินรับเอาน้ำนั้นมา

"เจ้าเอ่ยกับพี่น้อยลงกว่าก่อนมาก " อี้เทียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เเผ่วเบา

"ท่านคิดมากเเล้ว"

"เจ้าจะโกรธเคืองพี่..... มิใช่เรื่องเเปลกพี่เข้าใจ เเต่พี่ก็หวังให้เจ้าเข้าใจพี่ โกรธพี่ได้เเต่อย่างเกลียดพี่เลย" อี้เทียนเขาทรุดลงนั่งที่เบื้องหน้าของนาง

ลั้วเจิน..... นางเงียบไปชั่วครู่ สายลมพัดพาไอดินกลิ่นหญ้ารับมากับสายลม ที่พัดผ่านผ้าคลุมหน้าสีเเดงนั้นไป

"ตัวข้าไหนเลยจะเคืองเเค้นท่านได้ หรือเพียงเเต่โกรธเคืองท่าน ที่ข้าเคืองเเค้นได้ก็มีเเต่ตัวข้าเองเท่านั้น.... โชคชะตาชีวิตของข้าเองเท่านั้น" ลั้วเจินนางเอ่ย อี้เทียนเห็นรอยยิ้มเยือกเย็นผ่านผ้าคลุมสีเเดงนั้น พาเขาใจหายไม่น้อย

เขาพานางมาจาก.... พานางขึ้นมาจากหลุมดินให้ชีวิตใหม่กับนา งเเต่เวลานี้ก็เป็นเขาเองนั่นเเหละที่กำลังจะจูงมือนางกลับไปสู่หนทางที่ยากลำบากกว่าเดิมพันเท่า สร้างรอยเเผลให้แก่นางอย่างมิรู้จบ มิสู้ให้ตายตกไปเสียวันนั้น ช่วยนางขึ้นมาเพื่อส่งให้นางกลับไปตายอีกรอบ? เช่นนั้นหรือ นี่หรือคือความรักและหวังดี เหลวไหลสิ้นดี!!

อี้เทียนกำมือแน่นเขาฝืนยิ้มออกมา ใช่ว่าเขามิอยากรั้งกายนางไว้ ใช่ว่ามิอยากให้นางอยู่เคียงคู่ หากแต่สิ่งที่ลงทุนไปมันหนักหนานัก สิ่งที่ลงแรงไปย่อมหวังผล ไม่ใช่เพียงเเค่เขา แต่นั้นหมายถึงมองโกลทั้งเผ่า เขาเกิดมาในชนชั้นปกครองนับว่าสบายกว่าชาวบ้าน และนั้นคือเหตุผลที่เขาต้องเสียสละ แม้นจะเทียบไม่ได้กับสตรีตรงหน้าของเขาที่ต้องเสียความสุขทั้งชีวิต

สองเดือนผ่านไป

ป้ายประตูเมืองขนาดใหญ่

"ตู๋เสียน"

เมืองหลวงของเเผ่นดินฮั่น

ขบวนเครื่องราชย์บรรณาการก็ได้มาถึงยังเมืองหลวงของเเคว้นเว่ยเป็นที่เรียบร้อย

เวลานี้ลั้วเจินนางสูดลมหายใจลึกสุด สองมือจิกรั้งไปที่อาภรณ์ที่นางสวมใส่ พอถึงเวลาจริงๆ ใจที่เด็ดเดี่ยวนั้นก็มีห่วงเวลาที่หวาดหวั่นเช่นกัน หากเเต่มิได้หวาดกลัว นางจะกลับมาทวงคืนทุกสิ่งที่เขาติดค้างนาง ไม่ให้ขาดเเม้นสักเศษส่วนเดียว

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป