บทที่หก พบพาน 50%

ประตูด้านนอกวังหลวงเเผ่นดินฮั่น เปิดออกอย่างช้าๆ ตลอดทางที่ส่วนั่งรถม้าผ่านเข้ามาในเมืองหลวง ผู้คนในเมืองต่างมาเพื่อรอเชยชมโฉมงามเเห่งทุ่งหญ้านางนี้ นี่ถือเป็นการถวายสตรีนางเเรกเพื่อเชื่อมสายสัมพันธ์กับราชวงค์เว่ย จึงถือเป็นเรื่องที่อยู่ในความสนใจของผู้คนในเมืองหลวงนี้พอควร

ลั้วเจินนางที่นั่งอยู่ภายในรถม้าคันงาม.... สิ่งที่นางคิดไว้ในใจ "เว่ยเกาหยวน ข้าช่วยชีวิตเจ้าหนหนึ่ง เจ้ากลับไม่คิดตอบเเทนยังจะพรากเอาชีวิตของข้าไปอย่างทารุน!! ดั่งเจ้าว่าข้าคือสตรีที่จะล้มล้างราชวงค์เว่ย เเละเป็นเจ้าที่ผลักไสให้ข้าเดินทางนี้"

ขบวนของชาวมองโกลก็ได้เข้าไปถึงยังส่วนในของราชวังส่วนหน้า ลานกว้างหน้าท้องพระโรงนั้น

มีขุนนางใหญ่น้อยมารอต้อนรับ.... จากนั้นก็ได้นำทางนางเเละเหล่าเครื่องบรรณาการนั้นไปยังใจกลางของท้องพระโร'

วังต้องห้ามนี้เป็นที่ทำให้ตัวนางเกือบตายมาเเล้วหนหนึ่งเพราะความผิดที่นางมิได้ก่อ เเต่หนนี้ที่นางกลับมานางกลับมาพร้อมตัวตนใหม่ความคิดใหม่ เเละหากนางจะตายเพราะวังต้องห้ามนี้อีกคราก็จะเป็นเพราะความผิดที่นางก่อขึ้นมาจริงๆ หากเเม้นตายก็ขอให้ได้สร้างความวิบัติเเก่ราชกุลนี้ไม่น้อยก็มาก หรือให้สูญสิ้นไปจะยิ่งดี

ภายในท้องพระโรงกว้าง

"กระหม่อมถัวปาอี้เทียน เป็นตัวเเทนชาวมองโกลทุกผู้ที่ล้วนภักดีต่อเเผ่นดินฮั่น วันนี้กระหม่อมนำเครื่องบรรณาการมาทั้งถวาย ม้าดีสามพันตัว เสื้อขนเเกะห้าร้อยตัว หนังสัตว์สี่ร้อยพับ หยกงามหนึ่งพันชั่ง มาถวายเเด่พระองค์ เเก่เเผ่นดินฮั่นเพื่อเป็นการเเสดงความจริงใจ" อี้เทียนคุกเข่าเบื้องหน้าเกาหยวนที่นั่งอยู่บนบัลลังก์มังกรนั่น

"ขอบใจพวกท่านมาก ตัวข้าในฐานะประมุขเเห่งต้าฮั่นทราบซึ้งมาก" เกาหยวนเอ่ยอย่างเป็นมิตร หากเว้นเรื่องของนางเเล้ว เกาหยวนผู้นี้ก็นับว่าเป็นนักปกครองที่ดีผู้หนึ่ง องอาจเด็ดขาดมีน้ำใจน่าเชื่อถือใส่ใจราชกิจเป็นหนึ่ง

"ขอบพระทัยยิ่งเเล้วพะยะค่ะ กระหม่อมได้นำราชสาน์ส่วนตัวจากเสด็จพ่อมามอบให้กับพระองค์ " อี้เทียนนำสารน์นั้นไปถวายเเด่เกาหยวนโดยที่ผ่านขันทีคนสนิท

"ดี!! ฝากความไปถึงบิดาของเจ้าว่าเราสารน์นี้เเล้วพอใจอย่างมาก เห็นด้วยอย่างยิ่ง

"พะยะค่ะ"

"เเล้ว?? " เกาหยวนกำลังเอ่ยถึงสตรีที่อยู่ในเนื้อความจดหมายนั่น

"อ้อ...." อี้เทียนหันไปสบตากับบ่าวไพร่คนหนึ่ง

ตากนั้นบ่าวไพร่คนนั้นก็ได้เดินไปข้างหลังประคองสตรีที่สวมอาภรณ์ที่เเดงชาด สวมผ้าคาดปิดบังใบหน้าเผยให้เห็นเเต่ดวงตาหงส์คู่งามนั้น!!

ลั้วเจินโดยการประคองของบ่าวคนนั้น.... นางก้าวย่างสง่างาม ดวงตาหลุบต่ำอย่างอ่อนน้อมวูบหนึ่งก็มีเเววเยือกเย็นเกิดขึ้น

.

.

.

.

.

โปรดติดตามตอนต่อไป

​