บทที่สาม หนทางแห่งการแก้แค้น40%

บทที่สาม

จากที่ซู่เจินได้รับพระราชทานตำแหน่งองค์หญิงถัวปาลั้วเจิน ตามศักดิ์ที่มีมาแต่กำเนิดของนางด้วยเป็นที่พิสูจน์แน่ชัดแล้วว่านางคือ บุตรสาวของกัวซินลั้วเซียง ชายาในถัวปากันลู่ ราชโอรสบุญธรรมในอดีตผู้ครองแคว้นมองโกล

“ม้าตัวนี้สวยมาก ขนมันก็นิ่มมากๆ ด้วย... ท่านให้ข้าหรอ” ลั้วเจินมองไปที่อ้เทียนด้วยแววตาที่สดใสราวกับเด็กน้อยได้ของเล่นที่ถูกใจ

“มอบให้เจ้า... “อี้เทียนส่งยิ้มอบอุ่นคืนให้กลับลั้วเจิน

“มันมีชื่อหรือยัง หากยังไม่มีข้าขอตั้งชื่อให้กับมันเองได้หรือไม่?”

“เอาสิ ม้าตัวนี้ดูท่าจะรอเจ้าตั้งชื่อให้กับมันอยู่นะ ดูสิ ตาละห้อยเลย “

ข้าก็ไม่ค่อยเก่งเรื่องนี้ซะด้วย เอาเป็นว่า ลั้วอี้แล้วกัน ฮ่าฮ่าฮ่า” ลั้วเจินส่งยิ้มหวานให้กับอี้เทียน อี้เทียนรู้ได้ทันทีว่านางกำลังจะขอบคุณเขาผ่านการตั้งชื่อม้านี้เอง... เอาชื่อต้นของเขาและนางมารวมกัน.. นี้มันเป้นการกระทำที่คุ่รักนิยมทำกันเท่านั้น

“ลั้วอี้... อืม เพราะดีเหมาะสมๆ “

“ท่าอนุญาตให้ข้าใช้ชื่อท่านได้ใช่หรือไม่? “

“ได้สิ หากเจ้าไม่ถือ”

“ไม่ถือ ไม่ถืออไรกัน ข้าไม่ค่อยเข้าใจที่ท่านพูด เท่าไหร่”

“ก็ชาวมองโกล.. หากนับชื่อของฝ่ายหญิงและชายมารวมกัน ไปตั้งให้กับม้า มักนิยมกันใหม่หมู่... คู่สามีภรรยาแต่งงานใหม่ ที่ใช้ในวันแต่งงาน ฮ่าฮ่า” อี้เทียน หัวเราะไปยิ้มไป เมื่อเห็นลั้วเจินมีสีหน้าแดงกล่ำ..

“เอ่อออ .... ขะข้า ข้าไม่ถือยังไงเราก็เป็นพี่น้องกัน เรื่องแต่งงานนั้นย่อมเป็นไปไม่ได้ งั้นม้าตัวนี้ถือเป็นสายใยผูกพันธ์เราพี่น้องแล้วกันนะ” ลั้วเจินยืนกรานที่จะใช้ชื่อม้าว่าอี้เทียน อย่างหนักแน่น

ฝ่ายอี้เทียนก็ได้อมยิ้มไว้เท่านั้น โถ่แมวน้อยแสนซื่อของข้าตัวนี้ ช่างโง่งมนัก พี่น้องอะไรกันข้ากับเจ้าหาได้เกี่ยวพันกันทางสายเลือด หากแม้นเกี่ยวพัน การจะแต่งกันเองในราชวงค์ก็นับไม่ใช่เรื่องผิดแผกไปนัก ข้าจะจับเจ้าแมวน้อยตัวนี้แต่งงานดีมั้ยนะ ฮ่าฮ่า อี้เทียนคิดขันอยู่ในใจ

สองพี่น้องต่างสายเลือดก็พากันขี่ม้าท่องไปยังทุ่งหญ้าอันแสนกว้างใหญ่ของมองโกล ใบหญ้าที่พลิ้วไหวรับกับสายลมอ่อนๆ ทำให้จิตใจรู้สึกสงบได้จริงๆ แต่ถึงกระนั้น มันก็ไม่สามารถ ลบล้างบาดแผลใหญ่ภายในใจของลั้วเจินไปได้...

“พี่ใหญ่.. ข้าเรียกท่านแบบนี้ได้หรือไม่ “ลั้วเจินที่ขณะนั้นนั่งอยุ่บนตัวม้าได้บังคับหันคอม้ากลับมาถามอี้เทียนที่ขี่ม้าตามมา

“ได้สิ ต่อไปข้าก็จะเรียกเจ้าว่าน้องเล็กดีไม่ดี “อี้เทียนส่งยิ้มจริงใจกลับคืนให้กับลั้วเจิน

“ท่านเคยบอกข้าว่า จะช่วยข้าแก้แค้น ท่านยังคงจะช่วยข้าอยู่ใช่หรือไม่”

“แน่นอน.. พี่ใหญ่เป็นพี่ใหญ่ของเจ้าใยจะไม่ช่วยเจ้าเล่า” อี้เทียนนิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็ตอบกลับนางไป

“งั้น พี่ใหญ่ท่านโปรดบอกข้า ท่านบอกข้ามาว่าของต้องทำอย่างไรบ้าง ข้าจะเชื่อฟังท่านเสียทุกสิ่ง”

“เขาหลอกใช้ความรักของเจ้า เจ้าก็ต้องใช้ความรักสนองคืนไปให้เขา”

“ใช้ความรักสนองคืน พี่ใหญ่ นี้ท่านหมายถึง? “

“อย่างที่เจ้าคิดนั้นแหละ เจ้าต้องกลับเข้าวังหลังแคว้นฮั่น กลับไปครอบครองหัวใจของฮองเต้นั้นให้ได้.. มันรักบัลลังก์ของมัน เจ้าก็ชิงมันมาเสียสิ?” อี้เทียนยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“แต่ใบหน้าข้าก็ยังคงเป็นข้า.. เขาจะไม่... “ลั้วเจินแสดงสีหน้ากังวลใจอย่างชัดเจน

“น้องพี่ เจ้าอย่าลืมยามนี้เจ้าหาใช่คนธรรมดา เจ้าคือลั้วเจิน ถัวปาลั้วเจิน.. ในแผ่นดินมองโกลนี้ เจ้ามีศักดิ์และสิทธิไม่เป็นรองใคร อย่าว่าแต่แผ่นดินฮั่นเลย.. เขาต้องไว้หน้าเราอยู่ไม่น้อย อำนาจของสองแคว้นนั้นช่างประมาณได้ว่าใครเหนือกว่า และอีกอย่าง แค้วนฮั่นก็มีแนวคิดเป็นทองแผ่นเดียวกับราชวงค์มองโกลเราอยู่แล้ว เรื่องนี้ไม่ได้อยากเกินไปนัก”

ลั้วเจิน นิ่งคิดไปชั่วครู่ หากแต่ภายในใจนางนั้น คิดสับสนยิ่งนัก นางจะสามารถทำได้หรือ.. นางสามารถถึงเพียงนั้นหรือ ฮองเต้ไร้ใจคนนั้น ใยจะรักข้าได้ ยิ่งข้าหน้าเหมือนคนที่เขาฆ่าทิ้งด้วยแล้ว ยิ่งยากนัก

“ท่านพี่แล้วท่านคิดจริงๆ หรือ ว่าข้าจะสามารถเอาชนะใจบุรุษ เลือดเย็นผู้นั้นได้ เขาเคยฝั่งข้าทั้งเป็นมาแล้ว... “

“อย่ากลัวไปเลยน้องพี่ ใจบุรุษนั้นไหนเลยพี่จะดูไม่ออก... พี่รับปากเจ้า ฮองเต้ฮั่น จะหนีไม่พ้น เนื้อมือเจ้าแน่”

โปรดติดตามตอนต่อไป