บทที่ 1

2 ปีต่อมา

บนเพนเฮ้าท์สุดหรูใจกลางเมือง ร่างแบบบางของลลินกำลังเดินไปเดินมาแต่งตัวให้พร้อมสำหรับการเจรจาธุรกิจ เธอเลือกชุดเดรสด้านในสีดำสนิทยาวคลุมเข่า พาดทับด้วยสูทสีเดียวกัน ผมยาวรวบตึงไปด้านหลังเผยใบหน้าสวยสง่าที่แต่งแต้มอย่างดีไม่มีที่ติ

ลลินเป็นคนสวย ใบหน้าหวานๆของเธอถูกเครื่องสำอางเบลนจนเป็นสาวสวยโฉบเฉี่ยวและเปรี้ยว การอาศัยอยู่ที่ต่างประเทศเป็นเวลานานทำให้ลลินมีความมั่นใจเกินร้อย ทั้งเรื่องแต่งตัวและเรื่องการใช้ชีวิต

Rrrrr Rrrrr

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์มือถือราคาแพงทำให้คนที่กำลังใส่ต่างหูอยู่หันไปมอง

ภาพหน้าจอแสดงใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายชาวตะวันตก และนั่นทำให้ลลินคลี่ยิ้มแรกของวันออกมา

"แด๊ดคะ"

เธอฉีกยิ้มกว้างเมื่อกดรับสายและปรากฏใบหน้าของผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด แดนนี่ แมคเครเกอร์

>เป็นยังไงบ้างลูก เดินทางปลอดภัยใช่ไหม หนูเงียบไปเลยแด๊ดเป็นห่วง<

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีค่ะ วันนี้ลินซี่จะไปคุยกับปัญญาเลิศกุลเรื่องธุรกิจของเรา แด๊ดอวยพรลินซี่หน่อยสิ"

>หนูเก่งอยู่แล้ว ยังไงโครงการนี้เขาก็ต้องลงทุนกับเราแน่นอน แต่อย่าลืมนะลูก ว่าที่จริง เราต้องการอะไร< แดนนี่หน้าเครียดขึ้นมา

"ลินซี่ไม่มีทางลืมหรอกค่ะ ว่าลินซี่มาที่นี่ทำไม แด็ดคอยดูได้เลยค่ะ รับรองมีเรื่องสนุกแน่" ลลินบิดยิ้มเจ้าเล่ห์ นั่นทำให้แดนนี่เองก็ยิ้มให้เช่นกัน เขารู้ว่าลลินเป็นคนมุ่งมั่น ลองได้อยากทำอะไรเขาก็จะเห็นว่าลูกจะทำมันได้ทำเสร็จอย่างแน่นอน

>ถ้าอย่างนั้นแด๊ดไม่กวนหนูแล้วครับ อ่อ มัมบอกว่าหนูสวยมากค่ะวันนี้< แดนนี่แพลนกล้องไปที่ภรรยา เกรชกำลังนั่งถักไหมพรมอยู่ใกล้ๆ

"ขอบคุณค่ะมัม เลิฟยูนะ" ลลินพูดเป็นภาษาอังกฤษเนื่องจากเกรชเป็นอเมริกันร้อยเปอร์เซ็นต์ ที่พยายามเรียนรู้ภาษาไทยอยู่บ้างแต่ยังฟังออกแค่บางคำเท่านั้น

ทั้งสองบอกลากัน ลลินก็จัดการกับตัวเองจนเรียบร้อย ก่อนจะลงมาพบกับสมิธ ลูกน้องของพ่อที่เดินทางมาด้วยกัน

แดนนี่ไว้ใจให้ลูกสาวทำงานใหญ่ แต่ไม่ไว้ใจคนอื่นที่อาจจะเป็นศัตรูทางธุรกิจ ลลินต้องมีคนติดตาม และสมิธคือตัวเลือกที่ดีที่สุด

"สวัสดีครับคุณหนู" สมิธโค้งคำนับเมื่อลลินก้าวออกมาจากตัวตึก ซึ่งสมิธเองก็อยู่ที่ตึกนี้แต่คนละห้อง

"ได้เรื่องไหม" ลลินถามคนสนิท

"เช้านี้นายพีรพลอยู่ที่โรงแรมกับกรเกตุ เห็นว่ามาคุยงานนะครับ"

"ไม่ใช่กับเราใช่ไหม"

"ไม่ใช่ครับ เป็นลูกค้าของGM ส่วนของเรา นัดไว้บ่ายโมงครับที่เดียวกัน"

"งั้นเราไปที่โรงแรมนั้น ลินซี่หิว ไปกินข้าวที่นั่นแล้วกัน"

"ครับคุณหนู" สมิธค้อมตัวให้แล้วเดินไปเปิดประตูรถ ส่วนตัวเองก็เข้าไปนั่งในรถข้างคนขับ

"นี่ธนาครับ เป็นคนขับรถที่ผมจ้างมา" สมิธแนะนำธนากับเจ้านาย

"ไว้ใจได้หรือเปล่า"

"ได้แน่นอนครับ เราเป็นทหารมาด้วยกัน"

"ดี ไปโรงแรม" ลลินสั่ง

รถเคลื่อนตัวออกไปช้าๆ และขับบนถนนอย่างรวดเร็วแต่ระมัดระวัง ลลินเปิดอ่านข้อมูลที่ได้มาของบ้านปัญญาเลิศกุลและโยธินพิพัฒน์ สองครอบครัวธุรกิจห้างดังที่ร่วมลงเรือลำเดียวกันเมื่อสองปีก่อน เป็นข่าวใหญ่โต

พีรพล ลูกชายคนโตของบ้าน ปัญญาเลิศกุล กับ กรเกตุ ลูกสาวคนเล็กของบ้านโยธินพิพัฒน์ แต่งงานกันท่ามกลางความยินดีของคนในแวดวงธุรกิจ

ทั้งสองยังไม่มีลูกด้วยกัน ให้ข่าวว่ายังไม่พร้อมแต่ที่จริงกรเกตุมีปัญหาเรื่องสุขภาพทำให้ยังไม่มีทายาทจนปัจจุบัน แต่ก็เห็นว่ากำลังปรึกษาแพทย์เพื่อพึ่งพาเทคโนโลยีในปัจจุบันอยู่ แต่ก็ยังไร้วี่แววทายาทอยู่ดี

รถยนต์คันหรูแล่นเข้าสู่อาณาเขตของโรงแรมระดับหกดาวที่เป็นจุดนัดหมาย สมิธลงมาเปิดประตูรถให้เจ้านายเมื่อมาถึง ลลินลงมายืนที่ข้างรถด้วยท่าทีแสนสง่า

"เชิญครับคุณหนู" สมิธผายมือให้

ลลินก้าวเดินอย่างมั่นใจ ทุกย่างก้าวมีแต่คนเหลียวมองจากความสวยและสง่าที่เจ้าตัวมี หลายคนซุบซิบกันเพราะออร่าบนตัวลลินที่ทำให้คนเข้าใจผิดคิดว่าเป็นดารา

ทั้งสองเดินไปที่ร้านอาหารไทย ลลินคิดถึงอาหารไทยมาก จุดมุ่งหมายเพื่อทานอาหารเป็นหลัก และ พบกับใครบางคนคือเรื่องถัดมา

แน่นอน เมื่อมาถึง ลลินก็ได้พบเป้าหมายในทันที พีรพลกับกรเกตุนั่งอยู่ตรงนั้น ลลินเลือกโต๊ะที่ไกลออกไปนิดหน่อย ไม่มีใครสังเกตพวกเธอ

สมิธสั่งอาหารที่เจ้านายชอบ และนั่งลงด้วยกันเมื่อลลินอนุญาติ หญิงสาวลอบมองพีรพลและกรเกตุอยู่พักใหญ่จนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟ

หญิงสาวทานอาหารตามปกติจนกระทั่งพีรพลลุกขึ้นจากโต๊ะเพื่อไปห้องน้ำ ลลินก็ลุกตามในทันที

เธอเดินตามเขาไป รอจนกระทั่งพีรพลออกมาจากห้องน้ำก็แกล้งเดินโผล่ออกมาจากมุมตึกอย่างไม่ตั้งใจ จนชนเข้ากับพีรพลอย่างจัง

"อุ้ย!" ลลินอุทานเบาๆ เซถลาเข้าใส่ จนพีรพลต้องรับเธอเอาไว้ในอ้อมแขน

"เป็นอะไรไหมครับ" เขาถามเสียงนุ่ม

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ระวัง" ลลินช้อนตามองคนที่กำลังประคองเธอเอาไว้

ราวกับมีเวทมนต์บางอย่าง พีรพลมองลลินด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มลืมตัว เผลอจ้องอยู่นาน แววตาแสดงความพอใจใบหน้าสวนตรงหน้าชัดเจน

"เอ่อ คุณคะ" ลลินแสร้งเรียกด้วยเสียงหวาน

"ขอโทษครับ คุณโอเคไหม"

"ค่ะ ฉันโอเค ขอบคุณนะคะ" ลลินเบี่ยงตัวหนี เดินผ่านเขามาอย่างอ้อยอิ่ง

พีรพลมองตามร่างบางแล้วได้แต่ยิ้มกริ่ม ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทั้งสวยแล้วก็หอมมากเลยทีเดียว

ลลินเปิดประตูเข้ามาในห้องน้ำ ก่อนจะแอบเปิดประตูมอง เธอเห็นพีรพลเดินจากไปแล้ว หญิงสาวบิดยิ้มยกมือลูบแขนตัวเองด้วยความรังเกียจ

"ง่ายกว่าที่คิด ฮึ"