เพลิงลลิน

ภายในศาลาสวดอภิธรรมค่ำคืนสุดท้าย โลงศพที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางดอกไม้สีขาวและรายล้อมไปด้วยพวงหรีดจากหลากหลายที่มา ตรงกลางมีรูปถ่ายที่เปื้อนรอยยิ้มของคนที่ไร้ลมหายใจ

นลิน ธนารักษ์ (สีน้ำ)

ชาตะ 12 เมษายน 2538

มรณะ 24 มกราคม 2566

อายุ 28 ปี

เพลงที่เปิดคลอหน่วงหัวใจของทุกคน ชายหญิงในชุดดำและขาวต่างก็นั่งฟังพระสวดกันพร้อมหน้า ในพื้นที่ต่างจังหวัด เวลาบ้านไหนมีงานบุญงานบวช หรือแม้แต่งานศพ ก็จะมารวมตัวกัน แม้ว่าคนที่เสียชีวิตไปนั้น จะไม่ได้เป็นที่รู้จักเลยก็ตาม

พระสวดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนแยกย้ายกันกลับ ศาลาตั้งสวดยังคงไม่เงียบเหงา ตามประสาชาวบ้านต่างจังหวัด ที่จะอยู่โยงเฝ้าร่างไร้วิญญาณกันทั้งคืน

บางคนยังตั้งวงกินเหล้า บางคนนั่งล้อมวงเสี่ยงดวง อีกส่วนช่วยกันตระเตรียมข้าวปลาอาหารสำหรับเช้าวันเผา

รถยนต์หรูราคาแพงแล่นเข้ามาในเขตวัด ไฟที่ศาลายังสว่างไสว ก่อนที่รถยนต์แปลกตาจะจอดเทียบที่หน้าศาลานั้น

ร่างสูงของหญิงสาวหน้าตาสะสวย ซึ่งละม้ายคล้ายกับคนที่นอนไร้ลมหายใจอยู่บนศาลาก้าวลงมาจากรถ

เธอพับเก็บแว่นกันแดดสีดำหรูหราลงในกระเป๋าสะพายใบละหลายแสนของตัวเอง ก่อนจะก้าวเข้าไปยืนนิ่งๆ ต่อหน้าโลงศพของคนที่จากไป

"ทำไมชอบทำอะไรโง่ๆ" นั่นคือคำถามแรกที่เอ่ยออกมาหลังจากเท้าเหยียบแผ่นดินแม่ได้ไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น

หญิงสาวมองไปรอบๆ ผู้คนยังดูหนาตา มีไม่กี่คนหรอกที่เธอรู้จัก หนึ่งในนั้นก็แม่ของเธอ ที่ดูซีดเซียวแหละซูบผอมลง

หลายคนเริ่มมองมาเป็นตาเดียว ทุกย่างก้าว ทุกจังหวะการเดิน เรียกสายตาจากคนที่นั่งอยู่ในบริเวณนั้น

ขาเรียวก้าวบนส้นสูงกว่าสามนิ้ว ร่างอรชรเดินนวยนาดเข้าไปในบริเวณศาลาตั้งศพ ก่อนจะหยุดที่หน้าแท่นที่มีธูปปักอยู่

"ทำไมโง่ได้ขนาดนี้" ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงขยับพูดเบาๆ ดวงตาโฉบเฉี่ยวภายใต้แพขนตางอนเด้งมองจ้องที่รูปภาพที่ตั้งอยู่ตรงกลาง

"ฝุ่น" เสียงเรียกจากคนคุ้นเคยทำให้หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหันมอง

"แม่"

เธอเอ่ยเรียกบุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่เบาๆ ถึงแม้ว่าหญิงวัยกลางคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าจะไม่ได้เลี้ยงดูเธอมามา แต่ก็เป็นแม่ผู้ให้กำเนิด เป็นคนที่ทำให้เกิดมา ทำให้มีชีวิต และไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร เธอก็รักแม่ของเธอ รวมถึง พี่สาวของเธอด้วย

"ฝุ่นเองแม่" หญิงสาวต่างถิ่นหันมองคนที่หน้าตาละม้ายคล้ายกันแต่มีอายุมากกว่า ยืนนิ่งๆให้อีกคนได้กอดด้วยความคิดถึง

"สีน้ำไม่อยู่แล้วลูก พี่เขาไม่อยู่แล้ว" เสียงของนารีแทรกซึมสั่นไหวทุกความรู้สึก ลลินกอดแม่เอาไว้แน่นเช่นกัน

ใช่ เธอคือ สีฝุ่น ลลิน ธนารักษ์ ลูกสาวอีกคนของนารี และเป็นน้องสาวของคนที่อยู่ในโลงศพนั้น

"ฝุ่นกลับมาแล้วนะน้ำ ฝุ่นอยู่นี่" ลลินมองจ้องภาพถ่ายของพี่สาว สายตาดุดันฉายแสงยามที่กำลังครุ่นคิดอะไรหลายอย่างในหัว

/ไม่ต้องห่วงนะ ฝุ่นจะให้พวกมันได้ชดใช้กับสิ่งที่พวกมันทำ/