บทที่1. สาวเสิร์ฟจอมหยิ่ง

บทที่ 1. สาวเสิร์ฟจอมหยิ่ง

เหมือนฝันปาดเหงื่อออกจากใบหน้านวลใสของตนด้วยความเหนื่อยอ่อนแล้วถอนใจเล็กน้อยเมื่อวางถาดจานชามที่เก็บมาจากโต๊ะลูกค้าใส่ไว้ในรถเข็น วันนี้ลูกค้าเยอะกว่าทุกวันเพราะเป็นวันสิ้นเดือนตรงกับวันหยุดยาวหลายวัน และมีลูกค้าที่จองโต๊ะพิเศษหลายโต๊ะรวมไปถึงห้องวีไอพีของภัตตาคารชื่อดังแห่งนี้ซึ่งเธอมาทำงานหารายได้เสริมที่นี่หลังเลิกจากงานประจำที่เธอทำอยู่ในตำแหน่งพนักงานทั่วไปของบริษัทแห่งหนึ่ง เธอต้องหาเงินให้ได้ต่อเดือนไม่ต่ำกว่าสามหมื่นบาทเพื่อเก็บเงินให้ได้ตามจำนวนที่จะต้องใช้ให้เจ้าหนี้รายใหญ่ของพ่อ เหมือนฝันทำแบบนี้มากว่าหกเดือนแล้วและตลอดเวลาหกเดือนที่ผ่านมาเธอแทบไม่เคยหยุดทำงานพิเศษยิ่งวันเสาร์อาทิตย์เธอแทบไม่เคยได้หยุด..

“ฝัน ลูกค้าวีไอพีที่ห้องสวีทริมน้ำนะ” วิกานดา เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ร้องบอกขณะกดรับออร์เดอร์ลูกค้าผ่านเครื่องมือทันสมัยไม่ต้องอาศัยกระดาษอีกต่อไป แต่เหมือนฝันก็มักจะพกกระดาษกับปากกาไว้ในกระเป๋าเสมอเพราะเธอไม่ค่อยถนัดเรื่องเทคโนโลยีสักเท่าไหร่หากเป็นเรื่องงานเธอก็ใช้ได้แค่คอมพิวเตอร์สำหรับการทำงานเท่านั้นเพราะมีความชำนาญเป็นทุนเดิม จะเรียกว่าเธอเป็นพวกโลว์เทคก็ไม่ผิดนักและเธอก็ไม่อายที่จะบอกว่าใช้มันไม่เป็น โทรศัพท์ของเธอก็เป็นรุ่นปุ่มกดที่มีไว้ใช้โทรออกรับสายเท่านั้น

“จ้า..” หญิงสาวรับคำแล้วรีบเดินไปรอรับอาหารที่ช่องรับอาหารหน้าห้องครัวที่มีช่องสำหรับวางถาดอาหารไว้ให้พนักงานรับไปเสิร์ฟ เหมือนฝันถือถาดซึ่งมีอาหารหน้าตาน่ารับประทานอยู่สามอย่างไปยังโต๊ะวีไอพีซึ่งมีความเป็นส่วนตัวมากสำหรับลูกค้าที่มาเป็นหมู่คณะหรือมาเป็นครอบครัว หรือมากับคนรักที่ต้องการความเป็นส่วนตัวและทุกห้องจะตกแต่งงดงามมองเห็นวิวทิวทัศน์ริมแม่น้ำเจ้าพระยาอันงดงามได้ทุกย่ำยาม

เหมือนฝันเคาะประตูเบาๆ แล้วเปิดเข้าไปในห้องซึ่งมีชายหนุ่มอยู่สามคนเธอมองแวบเดียวโดยไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดมากไปกว่าพวกเขาสวมชุดสูทสุดเนี้ยบเหมือนนักธุรกิจที่เธอเคยเห็นในหนังสือและเคยเห็นคนในบริษัทที่พ่อของเธอเคยทำงานสวมใส่ เมื่อวางอาหารลงบนโต๊ะเรียบร้อยแล้วเหมือนฝันก็เดินไปยืนข้างๆ โต๊ะเครื่องดื่มเพื่อรอบริการแก่ลูกค้าเพิ่มเติมตามที่ร้านได้อบรมมา

“ฉันต้องการความเป็นส่วนตัวบอกพนักงานเสิร์ฟออกไป” ชายหนุ่มคนที่นั่งก้มหน้าก้มตากับเอกสารในมือพูดขึ้นโดยไม่ได้มองหน้าใครซึ่งเหมือนฝันก็เห็นเพียงแผ่นหลังกว้างของเขาที่พ้นพนักเก้าอี้ขึ้นมาเท่านั้นและเมื่อตอนที่วางอาหารบนโต๊ะเธอก็ไม่ได้มองหน้าเขาด้วย

“เชิญออกไปก่อนนะครับ หากเราต้องการอะไรเพิ่มเติมเราจะเรียก” ชายร่างสูงใหญ่หน้าตานิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ผายมือไปที่ประตูเหมือนฝันจึงเดินออกไปด้วยความโล่งใจ เธอเองก็อึดอัดหากจะต้องอยู่ในห้องที่มีผู้ชายตัวโตอยู่ในนั้นสามคน หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“อ้าว ฝันออกมาทำไมไม่รอดูแลลูกค้าล่ะ นั่นลูกค้าวีไอพีสุดพิเศษของร้านเลยนะ”

“เขาให้ฝันออกมาค่ะพี่วิว”

“ตายละ ไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจรึเปล่า” วิกานดาหน้ายุ่งกลัวว่าจะเกิดปัญหาเพราะรู้มาว่าลูกค้าในห้องนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน และยังเป็นเพื่อนสนิทเจ้าของร้านด้วย

“เปล่านะคะ ฝันยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย ท่าทางเขาอย่างกับมาเฟีย สงสัยกลัวว่าเราจะรู้แผนการค้ายารึเปล่าก็ไม่รู้” เหมือนฝันเอนตัวมากรซิบกระซาบอย่างที่ตนเองรู้สึก

“บ้าเหรอฝัน นั่นเพื่อนเจ้าของร้านนะ เขาเป็นนักธุรกิจหนุ่มหล่อชื่อดังทั้งหล่อทั้งรวยแถมยังโสดอีกนะ”

“งั้นพี่วิวเข้าไปรอรับบริการพวกเขาเลยค่ะฝันกลัว”

“อะไรกัน มีแต่คนอยากคอยบริการคุณ ราม นี่มาแปลก ไม่อยากเห็นเขาเหรอเป็นโชคดีของฝันมากเลยนะที่ได้บริการเขาน่ะ สาวๆ แทบจะฆ่ากันตายเพื่อให้ได้อยู่รับใช้เขาเลยนะวันนี้แต่บังเอิญไม่มีใครว่าง ฮ่าๆ” วิกานดาหันเราะเบาๆ

“คุณราม รามไหนคะพี่วิ” หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่นทั้งสงสัยและรู้สึกสะกิดสังหรณ์ใจแปลกๆ

“อุ้ย ผู้จัดการร้านเรียกแล้ว พี่ไปแล้วนะแล้วไม่ต้องไปรอให้ใครไปทำหน้าที่แทนนะเพราะตอนนี้มีแค่ฝันคนเดียวที่ว่างพี่ไปล่ะ” วิกานดาบอกเร็วๆ แล้วเดินไปหาผู้จัดการร้านที่ยืนหน้าหงิกรออยู่ เหมือนฝันถอนใจแล้วเดินไปยืนหน้าห้องแขกคนสำคัญอย่างรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย...

“คุณครับเชิญเข้าไปข้างในได้แล้วครับ” ชายหน้าตาคมดุดันเปิดประตูออกมาเรียก เหมือนฝันยิ้มบางๆ ให้เขาแล้วสูดลมหายใจลึกๆ เดินเข้าไปในห้อง วินาทีแรกที่เหมือนฝันก้าวเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้งก็รู้สึกเหมือนว่าตัวชาวาบไร้ความรู้สึกและรอบกายเธอหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เมื่อสบกับดวงตาสีน้ำตาลเข้มของคนที่ยืนอยู่กลางห้องซึ่งกำลังมองมาที่ตนพอดี..

ชายหนุ่มตรงหน้าเธอมองปราดเดียวก็รู้ว่าเขาเป็นคนต่างชาติแน่นอนแต่ไม่รู้ว่าเป็นชาติไหนแต่คงจะเป็นโซนยุโรปไม่ก็ลาตินอเมริกา รูปร่างเขาสูงใหญ่ซึ่งเหมือนฝันเดาว่าเขาคงจะสูงประมาณหกฟุตสามหรือสี่นิ้วไม่ต่ำกว่านี้แน่ๆ ใบหน้าเรียวโหนกแก้มสูงและมีรอยหยักที่คางแกร่งหรือที่เรียกว่าคางบุ๋มเล็กน้อย ดวงตายาวใหญ่สีฟ้าเข้มภายใต้คิ้วหนา จมูกโด่งเป็นสันสวยงามรับกับริมฝีปากหยักสวยได้รูปสีเข้มบ่งบอกถึงสุขภาพของเจ้าของได้เป็นอย่างดีเรือนผมสีน้ำตาเข้มตัดแต่งทรงเรียบร้อยรับกับใบหน้าหล่อเหลา เขามีผิวสีน้ำตาลทองอำพันซึ่งเธอคิดว่าเขามีผิวที่สวยมากทีเดียว นี่คนต่างชาติชัดๆ แล้วทำไมวิกานดาบอกว่าเขาชื่อราม ชื่อไทยแต่หน้าฝรั่ง.. ดวงตากลมโตดำขลับตะลึงมองคนตรงหน้าด้วยหัวใจเต้นระรัวมือเท้าเย็นเฉียบขึ้นมาทันที..

“ฉันต้องการไวน์ที่ดีที่สุดของร้านนี้..” น้ำเสียงทรงอำนาจดังขึ้นเหมือนฝันสะดุ้งน้อยๆ กะพริบตาปริบๆ แล้วยิ้ม ให้เขาด้วยรู้สึกว่าริมฝีปากตนสั่นระริกด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดหวั่น ผู้ชายคนนี้น่ากลัวอย่างไรก็ไม่รู้ หญิงสาวบอกตัวเองในใจแล้วรีบออกไปหาสิ่งที่เขาต้องการทันที

“ฉันต้องการผู้หญิงคนนั้น คืนนี้..” เมื่อลับหลังของหญิงสาวไปแล้ว ราม คาเมรอน ก็บอกบอกลูกน้องคนสนิทของตนด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทอมและโทนี่ สองพี่น้องบอดีการ์ดฝีมือดีของรามมองหน้ากันอย่างรู้หน้าที่ แต่ไม่เข้าใจที่เจ้านายหนุ่มผู้ที่มากมายด้วยหญิงสาวสวยรุมล้อมจะสนใจหญิงสาวที่เป็นเพียงสาวเสิร์ฟคนนั้น ที่ดูอย่างไรผู้หญิงคนเมื่อกี้ก็ดูแสนจะธรรมดา แม้หน้าตาจะดูหมดจดสดใสแต่เมื่อเทียบกับหญิงสาวที่เจ้านายเคยควงแล้วสาวเสิร์ฟเมื่อครู่นี้ต่างกันลิบลับ...

“ครับ..” ทอมเดินออกไปทำหน้าที่ของตนซึ่งเขารู้ดีว่าจะต้องไปที่ไหน ส่วนโทนี่ก็ไปทำหน้าที่อีกอย่างที่สำคัญไม่แพ้กัน

ทางด้านเหมือนฝันที่เดินกลับเข้ามาในห้องซึ่งมีเพียงเธอกับชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาชนิดที่ทำให้เธอแทบลืมหายใจอีกครั้งพร้อมด้วยสิ่งที่เขาต้องการ หญิงสาวทำตัวไม่ถูกเมื่อถูกเขาจ้องมองแม้ไม่ได้มีแววหยาบโลนเหมือนลูกค้าผู้ชายบางคนมองเธอแต่เหมือนฝันก็รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกและมันทำให้เธอขาสั่นมือสั่นด้วย หญิงสาวพยายามเทไวน์ใส่แก้วให้เขาด้วยมือที่พยายามบังคับไม่ให้สั่น

“เธอเพิ่งมาทำงานที่นี่เหรอ..” อยู่ๆ เขาก็ถามขึ้นเหมือนฝันสะดุ้งจนไวน์หกเลอะโต๊ะกระจกใสแจ๋วและกระเด็นไปถูกเสื้อของเขาด้วย หญิงสาวหน้าซีดเผือดเมื่อเขาเงยหน้ามองเธอด้วยแววตาตำหนิอย่างเห็นได้ชัด

“อุ้ย ดิฉันขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะๆ” เหมือนฝันอุทานด้วยความตกใจแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนจากกระเป๋าเอี้ยมกันเปื้อนสีหวานออกมาเช็ดเสื้อผ้าให้เขาอย่างลนลาน

“พอ ไม่ต้องเช็ด..” ชายหนุ่มปัดมือเล็กออกแล้วลุกขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้เหมือนฝันต้องผงะถอยด้วยความตื่นตระหนกและด้วยความที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเธอจึงสะดุดขาตัวเองร่างระหงหงายหลังจะเสียหลักล้ม…

“ว้าย.. กรี๊ดดด..” หญิงสาวหลับตาปี๋หวีดร้องอย่างตกใจไขว่คว้าอากาศราวกับว่ามันจะช่วยให้เธอยึดไว้ไม่ให้ตนล้มลงไปได้แล้วเธอก็ต้องอุทานด้วยความตกใจอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงวงแขนแข็งแรงของเขาตวัดรัดร่างเธอไว้

“อุ๊ย..”

“ระวังหน่อยสิ ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามนัก..”

เหมือนฝันเงยหน้ามองคนที่ก้มลงมาด้วยหัวใจเต้นกระหน่ำทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว ยิ่งอยู่ใกล้ชิดกันแบบนี้ใจเหมือนฝันก็ยิ่งเต้นระรัวและพบว่าเขาหล่อมาก และใบหน้าหล่อเหลาก็อยู่ใกล้เสียจนเธอตาพร่า รู้สึกใจหวิวๆ ลำคอแห้งผากรวมถึงริมฝีปากของเธอก็เหมือนว่ามันแห้งแตก.. เหมือนฝันขยับริมฝีปากช้าๆ แต่ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้จึงไล้ลิ้นเล็กเลียริมฝีปากน้อยๆ เพื่อให้ความชุ่มชื้นกับมัน นั่นคือความคิดของเธอแต่สำหรับรามแล้วเขากลับไม่ได้คิดเช่นนั้นเลยแม้แต่น้อย...

แม่สาวเสิร์ฟคนนี้กำลังยั่วยวนเขาด้วยท่าทางตื่นตระหนกสวยใสไร้เดียงสา...

คือสิ่งที่รามคิดยิ่งเมื่อเจ้าหล่อนมองเขาด้วยแววตาตื่นๆ และไล้ลิ้นเล็กสีชมพูเลียริมฝีปากช้าๆ แบบนี้แล้วเขาก็ร้อนไปทั้งกายได้อย่างง่ายดาย ความจริงแล้วรามรู้สึกร้อนรุ่มตั้งแต่ได้กลิ่นกายหอมอ่อนๆ จากร่างเล็กที่เข้ามาใกล้เพื่อเช็ดเสื้อที่เปื้อนไวน์ให้เขาแล้ว เพียงแค่เห็นตาใสๆ และกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอก็กระตุ้นอารมณ์ร้อนระอุของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อและรามก็ไม่คิดเลยว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ ในอ้อมแขนของตนขณะนี้จะเป็นคนจุดไฟร้อนระอุในกายเขาขึ้นมาได้อย่างไม่ต้องยั่วยวนแม้แต่นิดเดียวและเขาก็ไม่อาจจะต้านทานเสน่ห์อันเร่าร้อนของเธอได้

“คะ คุณ ปล่อยฉันก่อนค่ะ..” หญิงสาวบอกเขาเสียงเบาหวิว พยายามดันอกกว้างของเขาไว้แล้วเอนกายออกห่างจากเขาให้มากที่สุด

“ถ้าฉันปล่อยเธอก็คงจะล้มแน่ สาวน้อย.. บอกสิ เธอจงใจยั่วฉันใช่ไหม...”

“อะ อะไรนะคะ ปละ เปล่านะคะ ฉันไม่ได้คิดทำแบบนั้นสักนิด ปล่อยค่ะ..” เมื่อได้ยินคำพูดแสนโอหังจากปากเขาก็ปลุกให้เธอตื่นจากภวังค์หวามไหวทันที เหมือนฝันพยายามพาตัวเองออกจากวงแขนแข็งแรงแต่ด้วยรูปร่างที่ใหญ่โตกว่าเธอมากแรงของผู้หญิงตัวเล็กๆ จึงเป็นเพียงแรงมดเท่านั้นซ้ำเขายังตวัดแขนแน่นเข้าไปอีกจนร่างของเธอแทบจะแหลกเหลวอยู่กับอกกว้างของเขา

“ไม่ได้ยั่วจริงเหรอ งั้นต้องพิสูจน์..” พูดจบรามก็ไม่ปล่อยให้เธอได้คิดเพราะเรียวปากหยักสวยของเขาทาบลงบนกลีบปากนุ่มทันทีและอาศัยจังหวะที่เธอยังตื่นตระหนกกับการจู่โจมของเขารามก็สอดลิ้นร้อนเข้าไปดูดดื่มเกี่ยวกระหวัดเรียวลิ้นเล็กดูดดึงดื่มชิมความหวานในโพรงปากสาวอย่างเริงร่า...