3

ห้าปีต่อมาก็สมหวัง…

คุณเกสรทิพย์ สุระนันท์ อายุยี่สิบสี่ ไฮโซรูปร่างเล็กหน้าตาน่ารักราวตุ๊กตา เพียบพร้อมทุกอย่างทำให้อาเธอร์ยอมสละโสด คุณหมอไม่เย็นชาเมื่ออยู่กับว่าที่นายหญิง ทุกคนในบ้านรอคอยให้คุณเกสรทิพย์เข้ามาอยู่ในบ้าน คุณม่านมุกน้องสาวคุณหมอเองก็ยินดี

อาเธอร์รักน้องสาวมากคิดว่าเมื่อตนเองแต่งงานจะส่งม่านมุกไปเรียนเมืองนอกอย่าง แต่กลับมีเหตุให้ต้องเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง อาเธอร์จับได้ว่า วีระเดช รักษ์มณี ชายหนุ่มอายุยี่สิบหก ไอ้ผู้ชายที่มีดีแค่หน้าตา เด็กในบ้านมีอะไรกับน้องสาว ทุกอย่างรอดพ้นสายตาเขาเพราะงานหนักที่ต้องดูแลรับผิดชอบ

คนได้ชื่อว่าขี้ข้าโดนซ้อมปางตาย ถูกขังในห้องใต้ดินอยู่สองวันเต็มๆ ลมมะณีร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด เธอกอดขาอ้อนวอนเจ้านายที่คิดเสมอว่าคือเทพบุตร นักบุญ วอนให้ปล่อยพี่ชาย ผลที่ได้คือโดนจับขังในห้องนอนห้ามออกไปไหน

ป้าแม่บ้านวิ่งวุ่นช่วยเหลือ พูดเสียงสั่นเธอสองพี่น้องต้องตาย อาเธอร์เกลียดคนอกตัญญูที่สุด เช่นเดียวกับคุณคิน คณิสร บิดาของเขา

ภาพพี่ชายเปื้อนไปด้วยเลือดที่ใบหน้า จมูกหัก ปากแตกยับ ทำให้ลมมะณี ใจกล้าไปหากุญแจห้องใต้ดินแห่งนั้น แต่โชคร้ายที่โดนจับได้ ลมมะณียกสองมืออ้อนวอนแต่โดนไล่ตะเพิด โชคดีที่เกสรทิพย์เข้ามาช่วยเหลือ

ลมมะณีเป็นเด็กรับใช้แต่ก็รุ่นราวคราวเดียวกับม่านมุกและเกสรทิพย์ ทั้งสามคนจึงสนิทสนมกัน ลมมะณีไม่คิดตีเสมอแต่ผู้หญิงทั้งสองก็ดีกับเธอมาก แตกต่างกับคุณหมอที่ไม่เคยแม้มองเห็นตัวตนของเธอ

“ไม่น่าน่าเลี้ยงไว้เลย กินบนเรือนขี้บนหน้าฉัน ยังมีหน้ามาขอร้อง คิดบ้างไหมเธอมีแค่สองคนถ้าพ่อแม่ฉันไม่เลี้ยงไว้ป่านนี้จะไปเป็นขอทานที่ไหน เกิดมาอยู่สบาย จบก็ได้มีงานทำ”

ร้องไห้กับคำพูดดูถูกเหยียดหยาม แต่ทุกอย่างคือเรื่องจริง

“คุณม่านมุกจะเสียใจมากนะคะ ถ้ากลับมารับรู้เรื่องนี้”

ในความหวาดกลัว เธอยังพยายาม ไม่กลัวเสียงตะคอก

คุณม่านมุกไปออกค่ายอาสาพัฒนาที่จังหวัดทางภาคใต้ ไม่มีใครติดต่อไปบอก ใครจะช่วยเธอ ช่วยพี่ชายได้ นอกจากตัวเธอเท่านั้น

“อย่าคิดว่าแค่น้องสาวฉันเอ็นดู เธอจะทำอะไรก็ได้ ” คางมนโดนบีบอย่างแรง ลมมะณีหลับตา

อยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก แม่สั่งสอนให้รู้จักบุญคุณเจ้านาย เธอสิบขวบยังรับใช้เจ้านายห่างๆ เพราะแม่กลัวเข้าไปรุ่มร่าม ไม่รู้จักกาลเทศะ โตขึ้นอีกหน่อยได้รับใช้เหมือนเดิมแม้เธอทำอะไรเป็นมากมายก็ยังไม่ได้เข้าใกล้สาเหตุเพราะคุณหมออาเธอร์ลูกชายคุณท่านไม่ชอบคนรับใช้ผู้หญิง และยิ่งถ้ายังเด็กก็ห้ามเข้ามารุ่มร่าม

ไม่ได้รับใช้แต่รู้ทุกอย่างที่เจ้านายชอบทาน เธอเข้าครัวกับแม่เสมอ จนแม่จากไปเมื่อเธออายุสิบห้า การดูแลอาเธอร์เป็นของป้าอีกคน เธออยากดูแลเจ้านายทำได้เพียงแอบมองห่างๆ

“น้องดาครับเหม่อไปถึงไหน กิน กิน”

“พี่นิมิตร” ลมมะณีสะดุ้งก่อนยิ้มให้เพื่อนพี่ชายซึ่งมารับเธอหลังสอบเสร็จ ทั้งสองคิดว่าวันนี้จะไปเยี่ยมพี่เดชด้วยกัน

“รีบกินสิ พี่มีงานต้องทำนะครับ”

นิมิตรหนุ่มวัยยี่สิบสี่เร่งน้องสาวเพื่อนที่คิดมากกว่าน้องสาว คิดมาตลอดต่อไปจะดูแลเธอเอง รอให้เธอพร้อมและหายเศร้า เวลานั้นลมมะณี คงเรียนจบพอดี

ลมมะณีรีบคีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปากเพราะเธอเองต้องกลับบ้านให้ตรงเวลาทุกวัน นิมิตรจ่ายเงิน ลมมะณีลุกขึ้น ทั้งสองเดินออกจากร้านอาหารตามสั่งใกล้มหาวิทยาลัย นิมิตรส่งหมวกกันน็อคให้ลมมะณี

“ดารู้ค่ะเดี๋ยวไม่ปลอดภัย”

สวมหมวกขึ้นนั่งบนรถคันโตทรงสปอร์ต ไม่อยากกอดเอวคนขับแต่นั่งครั้งก่อนรู้ว่ารถนิมิตรแรงมากจึงต้องเกาะให้แน่นที่สุด ทางด้านคนขับอมยิ้มอย่างมีความสุข

ถึงวัดลมมะณีไปซื้อดอกไม้ก่อนเดินเคียงคู่นิมิตรไปหาพี่ชาย

สถูปขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าคือเงินเก็บส่วนหนึ่งที่ลมมะณีมี นิมิตรเป็นคนจัดการเรื่องนี้ขณะที่เธอกำลังโศกเศร้า

งานศพเล็กๆในวันนั้นยังอยู่ในความทรงจำ เสมือนฝันที่ไม่เคยตื่น หญิงสาวมือสั่นใส่ดอกไม้ในแจกัน น้ำตาก็พาลไหลออกมา “พี่สบายดีใช่ไหม อยู่กับพ่อและแม่ใช่ไหมคะ พร้อมหน้ากัน คิดถึงน้องคนนี้บ้างไหม”

นิมิตรใจสะท้อนลูบเส้นผมดำขลับเบามือ “สัญญาพี่แล้วนะจะไม่ร้องไห้อีก คราวหน้าพี่จะไม่พาเรามาถ้าร้องไห้แบบนี้”

“ขอโทษค่ะ”ลมมะณีป้ายน้ำตา นิมิตรเข้าไปใกล้มอบอกกว้างให้คนที่รักซบ

“พี่จะดูแลดาเอง อย่าร้องไห้”

ดวงตามีน้ำตามองใบหน้าขาวนวล “กลับกันเถอะค่ะ”

“ครับ” นิมิตรเองไม่อยากอยู่ต่อเพราะไม่อยากเห็นน้ำตาคนที่รัก เขาจูงมือนิ่มไปที่รถ ถามไถ่ว่าสอบเสร็จเมื่อไหร่ ถ้าว่างจะชวนไปเที่ยวที่บ้าน ลมมะณีอึกอัก

“พี่แค่อยากให้ดาเปิดหูเปิดตาบ้าง ทุกวันเรียนเสร็จกลับบ้าน ไม่เคยไปดูหนังกับพี่เลยนะ ชวนจนเหนื่อยล่ะ”

“ดาต้องช่วยแม่บ้านทำงานค่ะ”

“บ้านนั้นมีคนเยอะนี่น่า ลาไม่ได้เลยหรือไงและพี่คิดว่าเจ้าของบ้านไม่ดีกับดาเท่าไหร่หลังจากเดชมันเสีย” พูดไปมือสวมหมวกกันน็อกให้หญิงสาว ลมมะณีหาทางออก ไม่อยากให้นิมิตรู้เรื่องในบ้านคณิสร “ดายุ่งค่ะพี่ ขอโทษนะ”

นิมิตรถอนหายใจแต่บอกว่าจะรอวันที่ว่าง ลมมะณีขึ้นรถก่อนรถจะเคลื่อนออกจากวัดเธอหันมองทางเดินไปยังสถูปพี่ชาย

พี่เดช เมื่อไหร่คุณม่านมุกจะฟื้นค่ะ ถ้าไม่มีวันนั้นหนูคงตายตามพี่ไปแต่ถ้าเป็นเช่นนั้นก็ดีนะพี่ ไม่ต้องอยู่เหมือนตายทั้งเป็นอย่างทุกวันนี้

รถเคลื่อนออกจากวัดช้าๆ ลมมะณีซบไหล่นิมิตรต้องการหาที่พักพิงหัวใจ ร่างกายที่เหนื่อยล้า…