2

ร่างเล็กซึมไป บอบซ้ำแต่เท่านี้ไม่ตายเขารู้ดี …ปลอบใจศัตรู น้องสาวคนที่เกิดชังเขาทำไม่ได้ แม้หน้าตาเธอน่าสงสารก็เถอะ ปากได้รูปเพียงไล่เธอไปพ้นหน้า

“ออกไป”

“ดาเกลียดคุณ” เสียใจเกินกว่าจะเก็บถ้อยคำ แม้ตรงข้ามหัวใจแต่อยากพูด

“อะไรนะ”

“เปล่าพูดอะไรค่ะ”

ร่างใหญ่สูง190 เซนติเมตร นัยน์ตาสีถ่านจ้องอย่างเอาเรื่อง ร่างบอบซ้ำถอยแต่ไม่มีที่ไป มือใหญ่ที่แข็งดุจคีมเหล็กบีบปลายคางได้รูปรุนแรง น้ำตาลมมะณีไหลรินลงมาที่ริมฝีปาก

“อะ อึก…ป่อย”

“เกลียดฉันใช่ไหม ดี ถ้าอย่างนั้นฉันอยากให้เกลียดอีก”

ใบหน้าแดงก่ำ ผมยาวดำขลับยุ่งเหยิงพูดขอโทษเพราะรู้สึกตัวว่าพูดอะไรออกไป…ทว่าเขาไม่รับมันไว้ เอื้อมมือเปิดน้ำใส่ร่างเปล่าเปลือย เธอดิ้นรนก็กดให้แช่อยู่อย่างนั้น

“อาเธอร์ หนาว ปล่อยนะ”

ไม่มีความเมตตา ร่างเปล่าเปลือยดิ้นรนอยู่ในใต้สายน้ำจนร่างกายซีดเผือด เขาสะใจเธอก็หมดแรงยืน แม้พิงผนังห้องก็ไม่ไหว

ร่างงดงามราวเทพบุตรจำแลงเดินออกจากห้องน้ำ ลมมะณีทรุดลงที่พื้นห้อง กอดร่างเปียกปอนหนาวยะเยือก

“พี่เดช พี่ ทำไมทิ้งดาไว้กับเขา พี่รู้ไหมตอนนี้ชีวิตดาเหมือนคนที่นับถอยหลังรอวันตาย พี่ อึก อึก…กลับมารับด้วยสิคะ ทรมานเหลือเกิน”

“ออกมาได้แล้วอย่าทำสำออยเธอยังตายไม่ได้ ลงนรกได้ต่อเมื่อคนที่ฉันรักฟื้นเท่านั้นและจำไว้อย่าเอ่ยชื่อผู้ชายคนนั้นอีก…”

เสียงกร้าวตะโกนเข้ามาบ่งบอกว่ากำลังโกรธจัด ลมมะณีสะดุ้งลุกขึ้นยืนช้าๆ หยิบผ้าขนหนูมาห่มร่างกายเดินฟันกระทบดังกึกๆ ออกมาจากห้องน้ำ

“ออกไปให้พ้น อยากไปสอบก็ไปแต่จำไว้ห้ามไปโรงพยาบาลเด็ดขาด ฉันไม่อนุญาตให้เธอไปเสนอหน้า ฉันรู้เธอชอบไปป้วนเปี้ยนที่นั่น จำไว้ให้ดี ได้อยู่ที่นี่เพราะมีหน้าที่บำเรอให้ฉันเท่านั้น ถ้าไม่ต้องการอยู่ก็ไปซะ”

แค่ได้ไปเรียนหนังสือก็พอ ได้ชดใช้ให้เขาก็ดี จนกว่าจะถึงวันที่เขารอคอย ทุกอย่างคงจะดีขึ้น ไม่มีอะไรจะพูดลมมะณีเดินออกจากห้องนอนใหญ่ รู้สึกหิวน้ำก่อนกลับบ้านหญิงสาวเดินไปหาน้ำดื่มที่ห้องครัว ตรงห้องรับแขกได้ยินเสียงพูดคุยเรื่องคนป่วยซึ่งยังไม่ฟื้นและอาจจะไม่มีวันนั้น ลมมะณีถอนหายใจ แน่นหน้าอก เปลี่ยนใจไม่ดื่มน้ำเดินคอแห้งกลับบ้าน

สายฝนฟ้าร้องตอนนี้ เธอไม่ใยดี…กลัวทำไมธรรมชาติ ‘คน’ น่ากลัวกว่าเยอะ หญิงสาวเดินฝ่าสายฝนกลับบ้าน

เพราะบุญคุณเจ้าของบ้านท่วมหัว เธอจึงต้องรอให้คนที่เขารักฟื้น แต่อีกนานเท่าไหร่วันนั้นจะมาถึง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมีแต่คนมองอย่างสมเพชเวทนา นั่นคือสาเหตุที่อยากหลบทุกคนเมื่อออกจากห้องนอนอาเธอร์

เข้าในบ้านหลังเก่าที่อยู่อย่างเดียวดาย ลมมะณีทรุดนั่งทั้งที่เนื้อตัวเปียกปอน น้ำตาไหลออกมาเหมือนสายฝน ตกกลางคืนเมื่อไหร่ เธอคิดถึงแม่และพี่ชายมาก โดดเดี่ยวเดียวดาย ทรมานเหลือเกิน ผ่านมาไม่นานเท่าไหร่แต่เหมือนหลายปีที่เธอต้องทรมานหัวใจ

วันชื่นคืนสุขวัยเด็กเข้ามาในหัว มีเพียงแม่และพี่แต่เธอก็ได้ทุกสิ่งที่ต้องการ ของเล่นดีๆ เสื้อผ้าดีๆ แม่ยิ้มยากเมื่อเริ่มโตเธอรับรู้แต่ความสุขเธอก็ไม่ได้น้อยลงเลย จนกระทั่งแม่จากไปเธอก็ยังได้รับความสุข ความเมตตาจากประมุขของบ้าน…บุญคุณทำไมถึงหนักอย่างนี้ตอนนี้แบกรับยากเย็นขึ้นทุกวัน

ตืด ตืด ตืด มือถือเครื่องเก่าดังเตือนสติเรื่องไปเรียน ลมมะณีเลิกคิดฟุ้งซ่าน รีบพาร่างอ่อนแรงไปห้องน้ำอีกครั้ง เพื่อชำระร่างกาย เสร็จกิจในห้องน้ำไม่อยากให้ตนเองง่วงก็หากาแฟดื่ม ระหว่างนั้นหยิบกระเป๋าเป้ขนาดกลาง ใส่ของได้สารพัดขึ้นสะพาย อีกมือล้วงนับเงิน มีแค่นี้ เธอต้องประหยัดให้พอสิ้นเดือน มือเล็กกำแบงค์ร้อยที่มีไม่ถึงสิบใบ ไม่มีเวลามานั่งเศร้าเพราะเวลาไม่คอยท่า หญิงสาวรีบดื่มกาแฟและเดินไปใส่รองเท้า

“อีกปีเดียวนะคะพี่เดช ดาจะเรียนจบ” หยิบรูปถ่ายพี่ชายขึ้นมาดูก่อนออกจากบ้านเหมือนพี่ชายจะส่งยิ้มเศร้ามาให้ ลมมะณีเอามือลูบรูปถ่ายเบาๆ… “ทำไมพี่ต้องอายุสั้นเหมือนพ่อกับแม่คะ” หันมองรูปพ่อกับแม่ที่อยู่ใกล้ๆ กัน “ทำไมทุกคนทิ้งหนูไปกันหมด”

พ่อแม่ที่รักเธอปานดวงใจยิ้มให้เธอ ลมมะณีหลับตา หันหลังให้รูปในฉากทั้งสอง

พ่อจ๋า แม่จ๋า เป็นกำลังใจให้หนูด้วยนะคะวันนี้…

งานแต่งประจำปีที่ผู้คนกล่าวขวัญถึงกำลังจะเริ่มต้น สวนซึ่งห้อมล้อมตึกใหญ่สไตล์ผู้ดีอังกฤษสวยงามไม่มีที่ติ ดอกไม้ใบหญ้าในบ้านมองไปทางไหนก็สดชื่นเสมือนทุกคนในคฤหาสน์คณิสรที่ครึกครื้นสาเหตุเพราะคุณหมอยิ้มยากกำลังจะแต่งงาน คฤหาสน์ไม่เคยทรุดโทรมแต่ตอนนี้เป็นระเบียบเรียบร้อยเป็นสองเท่า

หมออาเธอร์เริ่มปกครองผู้คนในบ้านคณิสรจริงจังแทนบิดามารดา ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมด้วยทรัพย์สมบัติและหน้าตาสูญเสียคนที่รักทั้งสองไปเพราะเหตุเครื่องบินส่วนตัวตกที่หุบเขาทางภาคเหนือ ตระกูลคณิสรร่ำรวยมาก ไม่จำเป็นต้องคัดคนงานออก ทุกคนได้รับการดูแลอย่างเคยแม้ไม่ได้ทำงานหนักเหมือนเมื่อก่อน อาเธอร์โยกย้ายไปช่วยงานบริษัท โรงแรมในเครือคณิสร รวมทั้งโรงพยาบาลที่เขาเป็นผู้อำนวยการ

แม้คฤหาสน์คณิสรเรียบร้อยเสมือนประมุขทั้งสองยังอยู่แต่ความเงียบเข้ามาครอบคลุมทุกๆวัน ทุกคนเฝ้ารอคอยเจ้านายมีครอบครัวเพื่อความสุขจะได้คืนมายังคฤหาสน์กว้าง