ตอนที่ 2

ตอนที่ 2

“ก็ริน...รินไม่รู้จริงๆ นะแม่ แล้วรินโทรไปหาน้องแล้วด้วย แต่น้องไม่รับ” รินนภัสแย้งด้วยเหตุผล แต่ทางมารดาที่ออกไปเล่นไพ่ตั้งแต่บ่ายทำให้หลือเงินมาแค่ค่ารถไม่ฟังเหตุผลของลูกสาวคนโต นางยกมือหยาบกร้านจากการทำงานหนักเพื่อเอามาเลี้ยงดูลูกสาวทั้งสองขึ้นแล้วสะบัดใส่หน้าของรินนภัส ที่มึนงงไปพักใหญ่ เพราะไม่เข้าใจว่ามารดาตบหน้าเธอด้วยสาเหตุอะไร

“แม่ตบรินทำ...” รินนภัสถามหาสาเหตุที่โดนตบ ทว่าพูดไม่ทันประโยคเสียงมารดาก็แทรกขึ้น

“แกรีบออกไปตามน้องกลับบ้าน!”

“แต่รินไม่รู้จะไปตามหาน้องที่ไหนนะแม่” รินนภัสแย้งเสียงอ่อน แต่ที่เธอแย้งไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากออกไปตามหาน้องสาว ทว่าการที่ออกไปตามหาแบบไร้จุดหมายก็รังแต่จะทำให้เสียเวลา สู้รอให้เธอติดต่อน้องสาวได้และถามว่าอยู่ที่ไหนแล้วค่อยออกไปรับยังดีกว่าการเดินออกไปตามหาแบบไร้จุดหมาย

“ถึงไม่รู้ แกก็ต้องไป!”

“รินว่ารอให้น้องติด...”

“รีบออกไปตามน้อง!” คนเป็นแม่ตวาดใส่ก่อนที่ลูกสาวจะอธิบายให้เหตุผล

“จ้ะแม่” รินนภัสรับคำแล้วเดินหายเข้าไปในห้อง หยิบกระเป๋าสะพายใบเล็ก ก่อนจะเดินออกจากบ้านไปตามหาน้องสาวในเวลาเกือบเที่ยงคืน

ความมืดและเงียบสงัดทำให้เท้าเล็กชะงักอยู่ที่หน้าบ้าน ก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์ออกมาโทรหาน้องสาว แต่ก็เหมือนเดิมคือน้องสาวไม่ยอมรับ คิ้วเรียวสวยขมวดยุ่ง ไม่รู้ว่าจะต้องไปเริ่มต้นตามหาน้องสาวจากที่ตรงไหน

‘ลองไปดูที่หน้ามหาลัยก่อนก็แล้วกัน’ คิดได้ดังนั้นสองเท้าเล็กก็เริ่มออกเดิน เพราะยิ่งช้าก็จะยิ่งดึก ทว่าเธอเดินไปยังไม่ถึงครึ่งซอยก็หยุดตามเสียงขานเรียก

“ริน! จะออกไป” คนที่นั่งคร่อมบนรถมอเตอร์ไซค์เอ่ยถามด้วยความสงสัยหลังดับเครื่องยนต์ เพราะเกรงใจบ้านเรือนแถวนั้นที่ตอนนี้ทุกคนคงเข้านอนกันหมดแล้ว

“แม่ให้รินไปตามน้องกลับบ้าน แล้วทัพพ์ล่ะ จะออกไปไหนเหรอ” รินนภัสถามยิ้มๆ