บทที่ 3 วายุ

3

วายุ

เพราะเมื่อคืนเธอนอนไม่หลับทั้งคืน เช้าแรกของการมาทำงานก็เลยต้องแต่งหน้าเข้มกว่าปกติเพื่อกลบริ้วรอยรอบดวงตาที่ดำเป็นหมีแพนด้า ต้องโทษพี่เสือที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอถึงขั้นนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายปวดเมื่อยไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว ไม่น่าเชื่อ แค่คุยกันผ่านตัวหนังสือก็ยังทำให้เธอรุ่มร้อนถึงแก่นกาย และเสียวสุดๆ จนถึงสวรรค์

พรรณชมพูหน้าแดงยามที่คิดถึงริมฝีปากของเขา เธอเห็นแค่ริมฝีปากยามที่มันแยกอ้าแล้วแล่บลิ้นออกมา กับแววตาเข้มจัดและคุโชนในบางครั้ง เธออยากเห็นเขาทั้งตัว อยากรู้ว่าหน้าตาจริงๆ ของเขาเป็นอย่างไร

‘ถ้าไม่ไว้ใจผม เราทุกคนจะใส่หน้ากากตามที่คุณต้องการ ผมไม่ซีเรียส ใส่หน้ากากตอนมีเซ็กส์ก็น่าตื่นเต้นดีนะครับ’

พี่เสือเคยบอกแบบนั้น เธอเองก็สบายใจที่ไม่มีใครเห็นหน้าตาจริงๆ เป็นอย่างไร การหลุดเข้าไปในวงจรมืดมัวที่อบอวลไปด้วยไฟราคะ ไม่ใช่เรื่องดีแน่หากพรรณชมพูจะเปิดเผยตัวเองมากไป คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ นี่ไม่เห็นหน้า ไม่รู้ใจ รู้จักกันผ่านตัวหนังสือตลอด แล้วจะให้ไว้ใจได้อย่างไร

แต่พรรณชมพูก็ไว้ใจพี่เสือขนาดยอมไปพบเขาตัวต่อตัวเย็นนี้

“เฮ้ออออ” เธอคงถอนหายใจดังไปหน่อย จึงไปสะดุดหูเจ้านายรูปหล่อเข้าจนเขาต้องเอ่ยปาก

“งานยากหรือครับ”

“เปล่าค่ะ คือดิฉันแค่”

“ไม่แทนตัวเองว่าดิฉันได้ไหมครับ ผมว่าฟังดูแก่จัง ทั้งๆ ที่ตัวจริงคุณยังเด็กมาก”

“ดิฉัน เอ๊ย ชมพูไม่เด็กแล้วนะคะ อายุ 23 แล้วค่ะ”

“ถ้างั้นก็กลายเป็นผมสินะที่แก่ เพราะผม 35 แล้ว”

“โอ๊ะ ไม่นะคะ คุณวายุไม่แก่เลยสักนิด ออกจะหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวสะดุดตาสาวๆ ขนาดนี้” พรรณชมพูพูดตามใจคิด แล้วถูกตอกกลับด้วยน้ำเสียวทุ้มหวานชวนฝัน

“แล้วสะดุดตาคุณบ้างไหมครับ”

“คุณวายุ พะ พูดเล่นแบบนี้ไม่ดีนะคะ”

“ไม่ได้เหรอครับ ผมไม่ยักรู้นะเนี่ยว่าพูดไม่ได้” วายุยิ้มกรุ้มกริ่ม นัยน์ตาคมเข้มใต้แว่นสายตาวาววาม ลุคส์ของเขาดูเจ้าชู้เหมือนกันนะ

“ถ้าไปพูดกับสาวๆ คงจะได้ติดไม้ติดมือกลับบ้านไปหลายคนล่ะค่ะ”

“แล้วผมพูดกับคุณ คุณจะไปบ้านผมมั้ย”

พรรณชมพูเม้มปากสบนัยน์ตาคมจัดที่เห็นไม่ชัด เพราะแสงสะท้อนจากแว่นตาของเขา ผู้ชายรูปหล่อดูอบอุ่นปนเจ้าชู้นิดๆ ใครเล่าจะไม่ชอบ ถ้าเธอไม่ติดว่ามีพี่เสืออยู่ในใจแล้วล่ะก็ เธอจะเล่นลิ้นกับเขาเสียหน่อย เอาสนุกนะ ไม่ใช่จะเอาจริง เพราะคนอย่างคุณวายุคงไม่คิดจริงจังกับเธอหรอก

“ดูจ้องเข้า ผมทำให้คุณอึดอัดหรือเปล่า”

“เปล่าค่ะ แต่ชมพูว่าปากคุณวายุคล้ายใครบางคน”

วายุยกมือแตะปากหมับ

“คนๆ นั้นต้องอยู่ในใจคุณ ไม่งั้นคุณคงจำปากเขาไม่ได้”

“ใช่ค่ะ ชมพูไม่เคยลืมเขาได้เลย” พรรณชมพูหลุดปากพูดลอยๆ ออกไป

“คุณมีคนรักแล้วเหรอหมูชมพู”

“อ๊ะ ไม่ใช่ค่ะ เขาไม่ใช่คนรักของชมพูหรอกค่ะ”

วายุหรี่ตาลงพลางเม้มปากนิดๆ เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง พรรณชมพูมองไม่เห็นเพราะแสงแดดที่ส่องเข้ามา มุมที่เธอนั่งอยู่เวลาหันไปมองคนที่นั่งอยู่หลังโต๊ะตัวใหญ่จะไม่ชัด และพอเขาลุกขึ้นเดินเข้ามาหา เงาของเขาก็ดูใหญ่โตคล้ายจะคุกคามเธออยู่ในที

“ทำไมต้องรีบปฏิเสธ ถ้าพนักงานจะมีแฟนก็ไม่เป็นการผิดกฎของบริษัทหรอกนะ”

“เขาไม่คิดอะไรกับชมพูหรอกค่ะ ชมพูก็แค่เด็กกะโปโลเท่านั้น”

“ถ้างั้น ผมมีงานให้เด็กกะโปโลอย่างคุณทำ ตามผมมา”

พรรณชมพูรีบลุกพรวดแล้วสาวเท้าก้าวตามเจ้านายหนุ่มรูปงามไปติดๆ วายุพาเธอเข้าไปในห้องๆ หนึ่ง ที่นี่มีแต่ชุดชั้นในแขวนเรียงราย พรรณชมพูคิดว่าห้องนี้น่าจะเป็นห้องเก็บตัวอย่าง

“ชุดชั้นในที่อยู่ในนี้เป็นชุดตัวอย่าง หลังจากผลิตเสร็จ ทุกชุดที่คุณเห็นเราได้นางแบบญี่ปุ่นมาลองแล้วทั้งนั้น แต่ยังมีอีกแบบที่เพิ่งตัดเสร็จ เราได้นางแบบไทยมาลองใส่ ซึ่งผมเห็นว่าผิวของนางแบบที่ได้มาสีออกไปทางน้ำผึ้งหรือไม่ก็ขาวเหลือง ผมอยากได้นางแบบผิวสีขาวอมชมพู ร่างอวบๆ สักคนมาลองใส่”

“เอ๊ะ อย่าบอกนะคะว่าจะให้ชมพูเป็นนางแบบ”

กรี๊ดดดด พรรณชมพูอายรูปร่างตัวเองมากแค่ไหน คุณวายุไม่รู้หรอก แม้แต่จะว่ายน้ำเธอยังใส่ชุดวันพีชสีดำปกปิดรูปร่างเหมือนหมูสมชื่อเลย แล้วจะให้ใส่ชุดชั้นในให้เขาดูเนี่ยนะ

“คุณเหมาะที่สุดแล้ว ไม่ต้องกลัว ใส่ให้ผมดูคนเดียวก็พอ”

“ตะ แต่ว่า ชมพูหุ่นไม่สวยนี่คะ ใส่ยังไงก็ไม่สวยหรอกค่ะ” ปฏิเสธระรัว

“ก็หุ่นแบบนี้นี่แหละที่ผมอยากได้”

“สัดส่วน 36 27 38 นี่เหรอคะ โอววว คุณวายุกินยาเขย่าขวดก่อนหรือเปล่าคะ”

“ผมไม่ได้ป่วย แต่ถ้าคุณไม่ทำก็ไม่เป็นไร ผมคงต้องหาเลขาคนใหม่สินะ” วายุทำหน้าขึงขังเสียงก็เข้มขึ้น พรรณชมพูหน้าเจื่อนจ๋อย ไม่เข้าใจว่างานเลขากับงานนางแบบสัมพันธ์กันได้อย่างไร หรือเขาเลือกรับเธอเข้าทำงานเพราะการนี้

“คุณวายุ”

“ปฏิเสธ?” วายุเลิกคิ้วขึ้นท้าทาย พรรณชมพูถอนใจเฮือก เธอไม่มีทางเลือก ถึงเธอจะรวยแต่เธอก็เสียดายเงินเดือนแพงๆ นี่นา กลับไปแบมือขอเงินคุณพ่อต่อน่ะเหรอ ฝันไปเถอะ เธอก็อยากยืนด้วยขาของตัวเองเหมือนกันนี่นะ

“เพราะผิวของชมพูสินะคะ คุณวายุถึงรับชมพูเข้าทำงานแล้วโยกมาเป็นเลขา งานเลขาของคุณวายุไม่มีแค่งานเอกสารหรือประสานงานกับฝ่ายต่างๆ ใช่ไหมคะ”

“ถูก”

“ชมพูต้องแก้ผ้าให้คุณดูจริงๆ น่ะเหรอ” หน้าเจื่อนจ๋อยเหมือนเด็กหลงทางหาแม่ไม่เจอ ก็ทำให้วายุแทบกลั้นยิ้มไม่อยู่เหมือนกัน

“งั้นก็ได้”

“ฮะ เจ้านายล่ะก็ไหลตามน้ำเลยนะคะ” พรรณชมพูเผลอตวัดค้อนให้วายุวงใหญ่ ชายหนุ่มนัยน์ตาพราวมองกิริยาน่ารักนั้นอย่างเผลอไผล

“ไหนล่ะคะ ชุดที่ว่า”

ร่างสูงเดินนำเข้าไปด้านใน พอหันหลังให้พรรณชมพูได้เขาก็ยิ้มกริ่ม สาวน้อยแสนซื่อแต่อยากรู้อยากเห็นอย่างเธอทำให้เขาติดใจตั้งแต่วินาทีแรกที่พบกัน เมื่อฟ้าส่งเธอมาให้โดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ แล้วทำไมวายุถึงต้องทิ้งโอกาสนั้น

พรรณชมพูมองแผ่นหลังกว้างของเจ้านายตัวสูง เห็นบ่ากว้างๆ ก็อดคิดไปถึงบ่าของพี่เสือไม่ได้ บ่าของพี่เสือก็กว้างขนาดนี้ รูปร่างก็สูงไล่เลี่ยกัน ผิดก็แค่ฐานะกระมัง คุณวายุร่ำรวยนอนอยู่บนกองเงินกองทอง ส่วนพี่เสือต้องทำงานหนัก มอบความสุขให้สาวๆ คืองานของพี่เสือ พี่เสือไม่ได้ขายตัว แต่พี่เสือขายความสุข

“ว้ายยยย” หน้าผากของพรรณชมพูกระแทกเข้ากับแผ่นหลังของวายุเข้าอย่างจัง เธอกำลังคิดถึงพี่เสือเพลินๆ เจ้านายของเธอดันหยุดซะได้

“มัวแต่เหม่ออยู่ได้ ผมจ้างให้คุณมาทำงานนะ ไม่ใช่จ้างให้มาเหม่อลอย” วายุหันไปเอ็ด

“ขอโทษค่ะ” และพรรณชมพูก็รู้ตัวว่าผิดเต็มประตู

วายุกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ตวัดตาค้อนคมให้หญิงสาว เขาเปิดตู้แล้วแหวกเลือกไซส์ชุดชั้นในที่ใช่ออกมา พรรณชมพูผู้หลงรัก Volume Sexy Bra เป็นทุนเดิม เห็นชุดชั้นในแบบใหม่ล่าสุดก็ทำตาวาวรีบรับมาจากเขา

“สวยจังเลยค่ะ สีสวยมาก ไม่เคยเห็นชุดชั้นในสีนี้มาก่อน”

“สีกลีบบัวน่ะ นู่น ห้องเปลี่ยนชุด”

พรรณชมพูเดินไปตามทางที่เขาชี้บอก วายุระบายยิ้มกว้าง ความซื่อและมองโลกสวยทำให้หญิงสาวไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่แบบนี้ก็ดี เขาเองก็ไม่อยากให้ใครรู้ นั่นคืองานอดิเรก ส่วนนี่คืองานประจำ สองอย่างไม่ควรเข้าใกล้กัน

ห้องเปลี่ยนชุดมีแค่ม่านที่ปิดบังสายตา และพอคนข้างในเคลื่อนไหวให้อวัยวะบางส่วนถูกม่าน ผ้าหนาหนักก็สะบัดแกว่ง วายุมองเห็นแผ่นหลังขาวอมชมพูแว่บๆ เขาไม่พยายามระงับอารมณ์และความสงสัยของตน ไม่ทั้งนั้น ไม่ทำอะไรนอกจากจะเดินเข้าหา แล้วแหวกม่านเพื่อแทรกตัวเข้าไปข้างใน

“คุณวายุ เข้ามาทำไมคะ”

ตายแล้ว เจ้านายของเธอคิดจะทำอะไร ถึงเขาจะหล่อชวนตะลึงแต่เรื่องแบบนี้มันเร็วไปหน่อยไหม หรือเขาทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่หลงเข้ามาสมัครเป็นเลขา

“แค่ช่วยลองชุดล่ะน่า ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก คิดว่าผมจะเป็นสมภารกินไก่วัดตั้งแต่เข้างานวันแรกเลยหรือไง”

“แต่ชมพูใส่เองได้นะคะ ไม่ต้องช่วยหรอกค่ะ”

ไม่ทันแล้ว มือของพรรณชมพูตะครุบเสื้อชั้นในที่ใส่เมื่อเช้าไม่ทัน แต่มันก็ทำให้เขาก้มกระซิบเสียงแผ่วพร่า

“คุณก็ใส่ Volume Sexy Bra เหมือนกันเหรอ”

“ค่ะ ชมพูหลงรักชุดชั้นในแบรนด์นี้เข้าแล้ว”

แต่แล้วเสื้อชั้นในตัวโปรดของพรรณชมพูก็ถูกเกี่ยวไว้กับที่แขวนเสื้อ เธอเอามือสองข้างปิดบังทรวงอกตัวเอง แล้วพยายามหลบตาคมกริบที่มองผ่านกระจกบานใหญ่ ดวงตาของวายุกวาดไปทั่วลำตัวช่วงบนอันเปลือยเปล่าของเธอ

ดวงตาของเขาสะกดให้เธอนิ่งขึง ทั้งที่ยังสบตากันทางกระจก มือของวายุก็จัดการถอดกระโปรงตัวสวยออกจากลำตัวช่วงล่วง

“ใส่ทั้งบนและล่างด้วย” เขากระซิบใส่หูเธอ ลมหายใจร้อนๆ เป่ารดซอกหูและลำคอจนเธออยากจะม้วนตัวเข้าหากันด้วยความอาย ขนบนต้นคอลุกพรึ่บ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากตัวเขาทำให้เธอกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆ เจ้านายของเธอมีเสน่ห์ไปทั้งเนื้อทั้งตัวเลยจริงๆ

วายุถอดกางเกงชั้นในของเธอออก คราวนี้สายตาโลมเลียเรือนร่างอวบอิ่มที่เจ้าของมักจะบอกว่าอ้วน

“รู้มั้ย คุณไม่ได้อ้วนเลยสักนิด รูปร่างแบบนี้เขาเรียกว่าอวบอัดกำลังเหมาะมือ”

“เจ้านายทำแบบนี้กับเลขาทุกคนหรือเปล่าคะ” ปากดีอีกแล้วสินะพรรณชมพูเอ๊ย

“คุณคนแรก ผมไม่ใช่สมภาร ไม่เคยคิดจะเป็น จนกระทั่งเจอคุณ”

“เจ้านายจะกินไก่วัดหรือคะ” เสียงของเธอดังแหลม

“หึหึ ไก่วัดสวยๆ แบบนี้น่ากินออก” เสียงของเขาต่ำลงเรื่อยๆ และลมหายใจของเขาก็เป่าร้อนไปทั่วแผ่นหลัง

พรรณชมพูกลั้นหายใจ เธอไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายแม้จะดูซื่อบื้อไปนิด แต่คุณวายุก็ตรึงร่างกายเธอไว้ให้หยุดนิ่งแค่ใช้สายตา เสียงกระซิบของเขาช่างเร่าร้อน ลมหายใจของเขาก็เหมือนไฟกองใหญ่ และ...

หญิงสาวสะดุ้งโหยง เมื่อมือของวายุทาบลงบนเอว วายุกดริมฝีปากบนบ่าเล็กๆ พรรณชมพูเป็นผู้หญิงตัวเล็กที่น่ารักที่สุดในโลกเท่าที่เขาเคยเจอ

“ไม่ต้องกลัว เกิดมาผมยังไม่เคยข่มขืนใครสักคน ถ้าคุณปฏิเสธ รับรองได้ว่าผมจะไม่ทำอะไรมากไปกว่าช่วยคุณลองชุด”

ปลายนิ้วของพรรณชมพูถูกรวบด้วยมือของวายุ เลื่อนให้พ้นทรวงอกนุ่มหยุ่น ดวงตาของเจ้านายหนุ่มเรืองราวเหมือนคนโกรธ แต่ไม่แข็งกระด้างและพาให้เธอจับจ้องไม่หลบ ดวงตาของเขาตรึงร่างเธอให้ยืนนิ่ง มือของเธอถูกปล่อยแล้วมือของเขาก็เคลื่อนที่อย่างชำนาญประหนึ่งมือตัวเอง

ชุดชั้นในแบรนด์ที่กำลังเป็นที่ต้องการของตลาด แต่แบบใหม่ล่าสุดที่ยังไม่ออกวางจำหน่ายกำลังปิดบังเต้าเต่งของพรรณชมพู ผ้าชิ้นเล็กๆ ที่วายุออกแบบด้วยตัวเองปิดบั้นเต้ากลมๆ ได้ครึ่งเต้าตามแบบที่เน้นความเซ็กซี่

ทรวงอกกลมขาวอมชมพูถูกจัดด้วยมือหนาที่สอดแล้วดันให้เต้านมเข้าที่ พรรณชมพูตาลายยามที่จับจ้องมือชำนาญคู่นั้น เขาแตะต้องมันอย่างถนอมและสุภาพ สัมผัสที่ไม่เร่าร้อนแต่ชวนหลอมละลาย พรรณชมพูกลั้นหายใจเมื่อช่วงบนเรียบร้อยก็มาถึงช่วงล่าง

วายุหมุนตัวพรรณชมพูให้หันมาแล้วย่อตัวนั่งยองๆ มุมปากของเขายกยิ้มเมื่อหญิงสาวเผลอถอนใจอย่างหนักหน่วง กางเกงชั้นในสีกลีบบัวมีระบายน่ารักหวานหวามถูกสวมให้อย่างบรรจง ขาสั่นๆ ของพรรณชมพูแทบจะทำเธอหงายหลังเมื่อยกขึ้นสอดขาเข้าไปกางเกงทั้งสองข้าง เธอก็เอนหลังพิงกระจกบานโตระทดระทวย

“ผมว่ามันต้องแก้”

“คะ”

“มันปิดเนินโหนกๆ ของคุณไม่มิด”

“อา” พรรณชมพูถอนใจเฮือก แก้มร้อนลามไปทั่วเรือนร่างขาวอมชมพู ตอนนี้คงกลายเป็นสีกุ้งต้มทั้งตัวแล้ว

“อึดอัดไหม ไซส์เล็กไปหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ พอดีแล้ว”

“แต่ผมว่ายัง”

“หืมม์”

วายุปลดตะขอเสื้อชั้นในออกมา 1 ขั้น เพื่อไม่ให้กดหน้าท้องอวบๆ บุ๋มลงไป แล้วล้วงมืองัดเต้าตูมเกินตัวออกมาจัดใหม่ ทำเอาพรรณชมพูหน้าร้อนกว่าเดิม เผลอวางมือบนบ่าของเขาเมื่อร่างสูงทรุดตัวลงอีกครั้ง ปลายนิ้วเคลื่อนไปตรงซอกขาจัดขอบขากางเกงชั้นในที่ม้วนนิดๆ แล้วคลายออก มือของเขาดันต้นขาเธอออกกว้าง แล้วใช้ปลายนิ้วคีบผ้าบริเวณที่ปิดติ่งสงวนออกมา

“อ๊ะ”

สัมผัสเพียงเบาๆ ก็ทำให้พรรณชมพูครางแหลม มือที่วางอยู่บนบ่ากว้างๆ จิกคมเล็บลึก วายุมองเนินบุปผชาติที่อวบดันผ้าบางๆ ออกมาด้วยความพอใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นโดยทิ้งมือห้อยไปตามลำตัวแบบไม่เกรง ทีนี้พอส่วนสูงยืดตรงขึ้นปลายนิ้วหัวแม่มือก็เกี่ยวบุปผชาติอันอุดมสมบูรณ์ไปด้วย

“ซี้ดดดด”

“เผ็ดเหรอ” เขาแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้ถามหน้าตาย ในขณะที่พรรณชมพูตัวสั่นงันงกกับสัมผัสแผ่วๆ ชวนแตกตื่นและซ่านกระสันจนเผลอเปล่งเสียงคราง

“เผ็ด?”

“ก็ผมเห็นคุณซี้ดปาก เหมือนทานเผ็ดมา”

พรรณชมพูเบิกตากว้างแล้วขมวดคิ้วเกร็ง มือบางกำเข้าหากันก่อนทุบบ่ากว้างๆ ของเจ้านายหน้าตายอย่างลืมตัว เธอไม่สมควรทำอย่างนั้นพอๆ กับที่เขาไม่สมควรจะเข้ามาอยู่ในห้องแต่งตัวกับเธอ

“เอาล่ะ ไหนดูซิ” นอกจากเขาจะเมินเฉยทำหน้าจริงจัง เธอยังต้องหมุนตัวทั้งที่ความโมโหแล่นฉิว เรือนร่างอวบอิ่มหมุนอยู่ตรงหน้าเกือบทำให้วายุอดใจไม่ไหวแล้วปล้ำกระต่ายสาวให้หนำใจ

“สวยมาก”

“ถอดได้หรือยังคะ”

“คุณอยากให้ผมถอด?” เขาเลิกคิ้วขึ้นสูง

“บ้าสิคะ ชมพูถอดเองได้ คุณดูเสร็จหรือยังล่ะคะ” พรรณชมพูบังคับไม่ให้ตะโกนใส่หน้าเขาสุดๆ

“ยัง ผมอยากดูนานๆ แต่แบบเปลือยๆ ได้มั้ย”

“วะ ว่าอะไรนะคะ”

หัวใจของพรรณชมพูเต้นกระหน่ำรัว เนื้อตัวร้อนผะผ่าว โอววว ทำไมคำถามของคุณวายุถึงได้เซ็กส์ซี่นักนะ แค่ฟังก็อยากเปลื้องผ้าออก อยากคลุกเคล้ากับร่างกายแน่นๆ ของเขา

วายุไม่รอฟังคำตอบ เขาเห็นแล้วว่าพรรณชมพูสวมชุดชั้นในของเขาสวยแค่ไหน และถึงไม่ใช่พรรณชมพูก็คงจะใส่สวยเซ็กส์ซี่อย่างที่ออกแบบต้องการ เพียงแต่พรรณชมพูอยู่เหนือเหตุผลใดๆ ทั้งนั้น

ชุดชั้นในสุดสวยถูกถอดออกอย่างรวดเร็วโดยที่เจ้าของก็ยังห้ามไม่ทัน และไม่มีกระจิตกระใจจะห้าม วายุลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกวาดตามองไปทั่วเรือนร่างอวบอิ่มแบบที่ไม่มีซอกหลืบหลงเหลือ มือของเขายื่นไปสัมผัสหน้าอกอวบใหญ่ บีบเบาๆ ทำความนุ่มหยุ่นยวบลงตามแรงกด สายตาคมตวัดขึ้นมองกลีบคันศรที่ขยับเหมือนจะห้าม แต่แล้วดวงตากลมที่เบิกกว้างก็หรี่แคบลงกลายเป็นปรือปรอย

วายุเห็นท่าทางยั่วอารมณ์แบบไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ ก็กดหน้าลงซุกไซ้ซอกคออุ่น พรรณชมพูยืนตัวแข็งไรเคราที่ขูดไปมาบนผิวคอทำให้เธอสะดุ้งปนสะท้าน ก่อนจะหอบหายใจอย่างรุนแรงเมื่อมือใหญ่ทั้งสองข้างเคล้นคลึงเต้าเต่งๆ ของเธออย่างวาบหวาม

“ตึก” เสียงเหมือนประตูปิดเข้าหากัน ทำให้วายุต้องดึงใบหน้าออกห่างแล้วทิ้งมือลงหลังจากแกล้งหมูชมพูผู้แสนน่ารักด้วยการคีบยอดถันแล้วดึงเล่น

“ฝากไว้ก่อนเถอะ”

เขาถอนใจแล้วพาตัวเองออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ นั่น พรรณชมพูไม่ทราบว่าวายุออกไปเจอใครหรือไม่ เพราะไม่ได้ยินเสียงพูดคุยใดๆ แต่ไม่ว่าเขาจะเจอหรือไม่เจอ เธอจะขอบคุณเสียงนั่นที่ทำให้รอดพ้นจากเงื้อมือของผู้ชายรอบจัด

รอบจัด?

ขนาดคุณวายุยังรอบจัด แล้วถ้าเป็นพี่เสือล่ะ?

แค่คิดขนก็ลุกตั้ง เห็นตัวเองนอนอยู่ใต้ร่างพี่เสือ กล้ามเนื้อของพี่เสือแกร่งแข็งและขยับไปมา

โอววววว ทำไมถึงสลัดภาพพี่เสือไม่ขาด ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยดับความร่านร้อนในใจของเธอที

ช่วยด้วย...