ตอนที่8

เตชินดื่มแค่พอเป็นมารยาทเพราะเขาต้องขับรถกลับคอนโด แต่สายตาของเขากลับจดจ้องไปทางหญิงสาวคนหนึ่งที่ต้องชนแก้วกับคนนั้นคนนี้นไปเรื่อย แถมยังดื่มไม่พักจนแก้มขาวเริ่มขึ้นสีแดง

"ทำงานในกองถ่ายเหนื่อยไหมครับ" พชรสบโอกาสที่นิสรอยู่คนเดียวจึงเดินเข้ามาหาเธอ

"นิดหน่อยค่ะ แต่สนุกมากกว่า" นิสรที่ใบหน้าเริ่มแดงจากการชนแก้วแทบไม่ได้พัก แต่ยังประคองสติได้ดี

"ถ้าเรียนจบแล้วอยากทำงานในกองถ่ายบอกได้เลยนะครับ"

"ขอบคุณมากนะคะ แต่นิดยังไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยค่ะ ยังต้องกลับไปเรียนต่ออีกเทอม" นิสรขอบคุณในความหวังดีของเขา แต่เธอยังไม่ได้วางแผนอนาคตเอาไว้เลย เธอเป็นคนชอบทำอะไรไม่มีแบบแผนเสียมากกว่า

"น่าเสียดายจัง ที่เราจะไม่ได้เจอกันอีก"

"ค่ะ นิดเองก็เสียดายเหมือนกัน"

ทั้งคู่คุยกันอยู่สักพักก่อนที่จะแยกกันไปโดยมีสายตาเข้มมองที่ทั้งสองคนไม่ละสายตา แต่ไม่นานเขาก็เห็นนิสรเดินเซๆ ออกไปทางด้านหลังกองถ่ายซึ่งบันไดหนีไฟที่สามารถเชื่อมไปดาดฟ้าได้

"ฮือ..ฮึก" หญิงสาวที่หนีความวุ่นวายมาอยู่บนดาดฟ้านั่งร้องไห้ไหล่สั่นคนเดียว

"ฮือ.." พอเหล้าเข้าปากความเศร้าที่ฝังอยู่ในใจก็เริ่มเผยออกมา คนที่พยายามยิ้มและหัวเราะตลอดทั้งวันกลับมานั่งร้องไห้เพราะภาพคนรักกับผู้หญิงคนอื่นแล่นเข้ามาในหัว

ชายหนุ่มที่แอบตามเธอออกมาได้แต่ยืนแอบฟังเสียงสะอื้นของเธอเงียบๆ เขาเลือกที่จะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบทำทีไม่สนใจคนที่กำลังร้องไห้อยู่

"ฮึก.." นิสรเห็นแสงไฟจากบุหรี่ แต่ไม่เห็นว่าเป็นใครจึงรีบเช็ดน้ำตาออกลวกๆ

"จะร้องก็ร้องไปสิ ฉันแค่มาสูบบุหรี่" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เสียงของเธอเงียบไป

หญิงสาวคุ้นน้ำเสียงของเขาจึงเดินออกจากมุมมืดเพื่อดูหน้าเจ้าของเสียงให้แน่ใจ พอเห็นว่าเป็นเตชินน้ำตาก็ยิ่งไหลหนักกว่าเดิม

"ฮือ..นิดไม่ได้อยากร้องไห้ค่ะ" ปากบอกไม่อยากร้องไห้ แต่ใบหน้ากลับเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

"ไม่อยากร้องแล้วร้องทำไม"

"ฮึก..ไม่รู้ค่ะ น้ำตามันไหลมาเอง..ฮือ" คนตัวเล็กยังคงสะอึกสะอื้น พยายามเช็ดน้ำตาแล้วแต่ก็ยังไหลออกมาไม่หยุด

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แต่ฉันจะบอกอะไรอย่างหนึ่งให้เธอรู้"

"ฮึบ..อะไรคะ?" นิสรกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ในที่สุด

"ที่จริงฉันเคยเจอแฟนเธอกับผู้หญิงคนอื่นที่คอนโดนั้นมาแล้วก่อนหน้านี้" คำพูดของเขายิ่งส่งผลให้คนตัวเล็กจะร้องไห้หนักอีกครั้ง

"ฮือ..แล้วทำไมคุณถึงไม่บอกนิดคะ"

"ก็เพราะมันไม่ใช่เรื่องของฉันไง" เตชินตอบเสียงเรียบ

"ขอบคุณที่บอกนะคะ แต่ตอนนี้นิดเลิกกับเขาแล้วค่ะ"

"ก็พอรู้อยู่แล้วแหละ" ชายหนุ่มยกบุหรี่ขึ้นสูบปล่อยควันสีขาวออกฟุ้ง เขาอายุมากกว่าเธอหลายปีย่อมรู้ดีกว่าเธอหลายเรื่องโดนเฉพาะเรื่องการใช้ชีวิตของคนรักที่ไม่มีความจริงใจให้กัน

"เหตุผลที่เขามีคนอื่นเป็นความผิดของนิดเองค่ะ" จู่ๆ คนตัวเล็กก็เอ่ยในสิ่งที่เขาไม่ได้ถาม

เตชินทำได้แค่ยืนสูบบุหรี่ฟังสิ่งที่เธอพูด ถึงจะไม่ได้อยากรู้แต่จะให้เดินหนีก็คงจะเสียมารยาทไปหน่อย เขาจึงทำเป็นไม่สนใจกับสิ่งที่ได้ยิน

"เพราะนิดไม่ยอมมีอะไรกับเขา เขาเลยต้องมีคนอื่น" เธอรู้ว่าไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูด แต่เธอแค่อยากระบายความอัดอั้นเท่านั้น

ชายหนุ่มยังคงทำท่าทีเป็นไม่สนใจ แต่ในใจกลับเต้นแรงไม่เป็นจังหวะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร

"ขอบุหรี่สักมวนได้ไหมคะ"

"สูบเป็นหรือไง?" คิ้วหนาขมวดถามเพราะท่าทางของเธอดูไม่ใช่คนที่สูบบุหรี่

"ไม่เป็นค่ะ แต่อยากลอง เขาบอกว่าสูบแล้วจะช่วยให้หายเครียดนี่คะ" อาจเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้เธอกล้าคุยกับเขามากกว่าทุกครั้ง

"ฉันเหลือมวนสุดท้าย แต่ถ้าเธออยากลองจริงๆ ฉันมีวิธีอื่นนะ" ชายหนุ่มยกบุหรี่ขึ้นสูบแล้วปล่อยควันออกฟุ้งก่อนที่จะตัดสินใจทำในสิ่งที่คาดไม่ถึง

ริมฝีปากหนากดทาบทับริมฝีปากบางของอีกคนที่ได้ไม่ตั้งตัว ลิ้นสากสอดเข้าโพรงปากเล็กของเธอด้วยความชำนาญ

"อื้ม.." สองลิ้นพันเกี่ยวแลกกันไปมาราวกับโหยหาสิ่งนี้เหมือนกัน นิสรที่ตอนแรกตาโตค้างแต่พอถูกสัมผัสอย่างอ่อนโยนก็เผลอคล้อยตามไปกับเขาเสียจนได้

ร่างเล็กรับรู้ได้ถึงกลิ่นของบุหรี่ที่เขาเพิ่งสูบไปคละคลุ้งไปทั่วทั้งปาก มันไม่ได้ขมและไม่ได้หวานจนเกินไป เรียกได้ว่าเป็นรสสัมผัสที่รู้สึกดีจนเธอแทบคุมสติตัวเองไม่ได้

"ยังอยากลองสูบอีกไหม" เตชินผละออกจากเธออย่างน่าเสียดาย อะไรดลใจให้เขาทำแบบนั้นกัน แค่คิดก็อยากเอาหัวกระแทกกำแพงแรงๆ

"คุณจะให้นิดลองอีกไหมล่ะคะ" เสียงหวานเอ่ยถามด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป

คำถามของเธอทำให้คนตัวโตนิ่งอึ้ง มือหนาทิ้งบุหรี่ลงมืออย่างไม่ไยดีก่อนจะจับใบหน้าสวยให้เงยขึ้นรับจูบแสนดูดดื่มของเขาอีกครั้ง

"ไปที่อื่นกันเถอะ" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูเธอเบาๆ ด้วยน้ำเสียงแหบพร่าชวนให้อีกคนใจสั่น

เตชินไม่รอช้าจับมือเธอลงจากชั้นดาดฟ้าด้วยบันไดหนีไฟไปที่รถโดยไม่ให้ใครเห็น นิสรเดินตามเขาราวกับคนไร้สติ เธอเองก็ไม่รู้ตัวว่าตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่กันแน่