บทที่ 08 นางร้ายกับคุณพ่อบ้านที่อยู่ในสถานะสักขีพยาน (?!)

บทที่ 08

นางร้ายกับคุณพ่อบ้านที่อยู่ในสถานะสักขีพยาน (?!)

"มาร์คัส...ไอ้หมาขนสีดำนั่นใช่คนที่ฉันคิดหรือเปล่า? "

ดวงตาปลาตายค่อยๆ เบนสายตาไปตามสายตาของคุณหนูของเขา หมาป่าตัวยักษ์ที่น่าจะประมาณผู้ใหญ่สองคนโอบ ขนสีดำแห้งกรังดูสกปรก จากกลิ่นที่ลอยมาดูเหมือนว่าหมาป่าตัวนี้น่าจะบาดเจ็บไม่ใช่น้อย แม้มันจะถูกล่ามโซ่ขังเอาไว้ในกรงเวทขนาดยักษ์ แต่ดวงตาคมสีประหลาดที่แสนคุ้นตาก็ฉายแววเกรี้ยวกราดออกมาอย่างไม่คิดยอมแพ้

โดยรอบเป็นกระโจมขาดๆ ซีดๆ ที่ดูเหมือนจะใช้งานมานานตั้งอยู่ มีพวกเผ่าหมาป่าอยู่เต็มไปหมด บ้างก็อยู่ในรูปลักษณ์ของหมาป่า บ้างก็อยู่ในรูปร่างมนุษย์ บ้างก็อยู่แบบครึ่งคนครึ่งสัตว์ ทุกตัวพากันอยู่กับที่สายตาหวาดระแวงกวาดไปรอบๆ ดวงตาของพวกเขามีความหวาดกลัวอย่างประหลาด แต่คงไม่ใช่เพราะหมาป่าบาดเจ็บที่ถูกขังอยู่กลางวงนั่นแน่

ลีแอนด์และมาร์คัสเดิน (ให้ถูกคือโดนอุ้ม) มาตามกลิ่นเรื่อยๆ เพียงสิบนาทีก็เจอกับพวกเผ่าหมาป่าที่ดูเหมือนมาตั้งกระโจมกันเฉยๆ ไม่มีใครขยับไปไหนราวกับแค่มาอยู่ชั่วคราว แล้วก็จะจากไป

น่าสงสัยสุดๆ!

"ผมคิดว่า...นั่นน่าจะเป็นวูล์ฟครับ"

"หมอนั่นชื่อวูล์ฟเรอะ?! " เรียกหมาจนลืมไปเลยนะเนี่ย

"..."

"ไหนบอกกลับมาหาพี่ชายด้วยความคิดถึงนี่ ที่เผ่านี้เขาต้อนรับคนในครอบครัวแบบนี้เหรอ? "ลีแอนด์ขมวดคิ้วสงสัยหนักขึ้นไปอีก ดวงตากลมมีความงุนงงอยู่เต็มเปี่ยม มาร์คัสรู้สึกสะท้านในอกอย่างประหลาด คุณหนูของเขาไม่ควรมาเจอภาพที่โหดร้ายแบบนี้...

"ผมคิดว่าน่าจะมีบาง..."

ก่อนที่จะทันได้ต่อบทสนทนา ร่างหนาของพ่อบ้านที่ในอ้อมแขนยังมีคุณหนูตัวน้อยของเขาอยู่ก็หมุนตัวหลบพลิ้วไปยังหลังต้นไม้ แต่ก็ยังเบี่ยงตัวออกมาให้คุณหนูของเขาได้เห็นภาพเบื้องหน้าอย่างถนัด เสียงร้องของหมาป่าที่ดังขึ้นกะทันหันพร้อมกับการปรากฏตัวของชายคนหนึ่ง เสียงเห่าหอนของพวกมันราวกับเคารพบูชาชายผู้นี้ แม้น้ำเสียงของพวกหมาป่าจะดูแปร่งๆ ราวกับไม่เต็มใจก็ตาม

เรือนผมสีขาวสว่างยาวกระจายเต็มแผ่นหลังและมีหูหมาปุกปุยที่น่าขยี้เล่น ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูสำอางเหมือนคุณชาย แต่ร่างกายกลับกำยำแน่นไปด้วยมัดกล้าม เขาใส่เพียงกางเกงขาบานสีดำสนิทอวดกล้ามท้องที่เรียงสวย รอยสักรูปประหลาดที่คดเคี้ยวไปมาราวกับเถาวัลย์ยาวตั้งแต่หน้าท้องจรดใบหน้าซีกซ้าย ผ่านดวงตาสีทองคำที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ แต่ลึกๆ กลับมีความมืดที่แสนน่ากลัว

รอยยิ้มบางที่ค่อยๆ เหยียดยิ้มนั้นราวกับกำลังเหยียดหยามทุกสิ่งทุกอย่าง

ลีแอนด์รู้สึกไม่ค่อยชอบหมอนี่เท่าไหร่นัก...แม้หมอนี่จะโคตรมีเสน่ห์ก็เถอะ!

"ก่ะ...แกเป็นใคร! " วูล์ฟที่อยู่ในร่างของหมาป่าตัวยักษ์กระชากเสียงถาม แม้เสียงที่ออกมาจะแหบแห้งอย่างน่าสงสาร ดวงตาวาววับกว่าปกติยามจ้องคนมาใหม่

"พูดอะไรแบบนั้นล่ะวูล์ฟ ฉันก็พี่ชายของแกไง"

"แกไม่ใช่! "

ขนาดลีแอนด์มองออกมาจากนอกวงที่ถือว่าไกลอยู่พอประมาณ เธอยังรู้สึกถึงบรรยากาศกดดันและรังสีสังหารของพวกเขาเลย...และพวกที่ได้รับผลกระทบหนักที่สุดคงไม่พ้นพวกเผ่าหมาป่าที่อยู่รอบๆ โดยเฉพาะปีศาจทารกที่เริ่มสลบกันไปหลายราย

"คุณหนู..."

แรงกอดรัดที่แน่นขึ้นของพ่อบ้าน ทำให้ลีแอนด์รู้ว่าตอนนี้ที่เธอยังไม่เป็นอะไร เพราะมีพ่อบ้านสารพัดประโยชน์คนนี้คอยช่วยแผ่ไอเวทกันจิตสังหารออกไป

"ขอบใจ"

"หามิได้ครับ"

ลีแอนด์หันไปสนใจภาพการพบปะของพี่น้องต่ออย่างสงสัย ทั้งในเกม และก่อนหน้านี้ วูล์ฟดูเหมือนจะรักพี่ชายของตัวเองมาก ออกจะเคารพนับถือเกินพี่น้องไปด้วยซ้ำ แต่ทำไมตอนนี้สภาพการณ์มันถึงดูแปลกๆ แบบนี้ล่ะ? แถมคุณพี่เองก็เหมือนจะไม่ใช่คนดีขนาดที่คนอย่างวูล์จะนับถือออกหน้าออกตาขนาดนั้นซะด้วย

"ก่ะ...แกเป็นใคร"

คำถามที่วูล์ฟพูดขึ้นครั้งแรกทำเอาลีแอนด์ฉุกคิดอย่างสงสัย

หรือว่า...

"ว่าแต่คุณหนูตัวน้อยคนนี้สนใจจะมาร่วมพิธีในครั้งนี้ไหมครับ"

เสียงเย็นยะเยือกที่ชวนขนลุกซู่กับดวงตาสีทองคำแวววาวเหมือนสัตว์ร้ายนั้นทำเอาลีแอนด์เผลอจิกมือเข้ากับเสื้อของมาร์คัส

โดนเจอตัวแล้ว...!!

"ไอ้เนื้อนี่อร่อยดีนะ"

"คุณหนูสำรวมด้วยเถอะครับ..."

คุณหนูตัวน้อยที่กำลังหยิบเนื้อชิ้นโตเข้าปาก พลางเคี้ยวหงุบหงับอย่างไม่มีมารยาทกับคุณพ่อบ้านผู้หล่อเหลาที่ได้แต่ใช้ผ้าเช็ดหน้าที่พกมาคอยซับรอยเลอะตามมุมปากของคนตัวเล็กด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แม้คิ้วจะขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

ทั้งคู่ดูผ่อนคลาย ปล่อยตัวตามสบายจนหมาป่าร่างยักษ์ที่อยู่ในสภาพเดินอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงขู่ออกมาอย่างหงุดหงิด

กรรซ์!

"เหมือนจะมีหมาหิวนะ...ยอมแบ่งก็ได้" ว่าแล้วก็โยนเนื้อในจานเข้าไปในกรงขังเวท เนื้อที่ย่างอย่างดีกลิ้นหลุนๆ ไปตกอยู่ตรงหน้าหมาป่ายักษ์อย่างพอดี แต่แทนที่คนถูกแบ่งอาหารให้จะดีใจกลับอาละวาดโดยการพังกรงไปมาอย่างน่าหงุดหงิดกว่าเดิม

"เจ้านี่มันหมาอกตัญญูจริงๆ ว่างั้นไหมมาร์คัส"

"เป็นเช่นนั้นจริงๆ ครับ"

ไอ้พวกนี้!!!!

"ฮ่าๆๆๆๆ คุณหนูนี่ช่างมีอารมณ์ขันจริงๆ ฉันชอบๆ " แล้วไหล่เล็กก็ถูกมือหนาตบป้าบๆ เข้าที่ไหล่จนแทบจะกระเด็นออกจากเก้าอี้ที่กำลังนั่งอยู่

หมับ!

"คุณหนูเจ็บ...ครับ" แล้วรังสีทะมึนก็แผ่ออกมาจากร่างหน้าของพ่อบ้านเผ่าอีกา ดวงตาสีนิลคมกริบดูแวววาวยามสบกับดวงตาคมสีทองคำที่มองมาอย่างเจ้าเล่ห์

"ขอโทษๆ ฉันผิดเองๆ " แล้วเจ้าของดวงตาสีทองคำก็ยกมือยอมแพ้ พลางยิ้มแผล่อย่างกวนๆ

"ใจเย็นเถอะมาร์คัส ฉันไม่ถือตัวกับคนที่เป็นเพื่อนอยู่แล้ว"

ภาพตรงหน้าช่างดูอบอุ่นราวกับเป็นภาพของกลุ่มเพื่อนที่คบกันมาเกือบสิบปี ช่างเป็นภาพที่ขัดตาที่สุดสำหรับวูล์ฟที่ตอนนี้ถูกล่ามโซ่อยู่ในกรงขัง!

ยัยเด็กบ้านั่นคิดจะทำอะไร!

ไม่รู้หรือไงว่าไอ้คนที่เล่นด้วยอยู่นั่นมันเป็นตัวอันตราย!

"ว่าแต่ที่บอกว่าพิธีนี่...? " ลีแอนด์ค่อยๆ จุดประเด็นขึ้น ตอนแรกก็นึกว่าจะถูกล่ามโซ่อะไรแบบนั้นซะอีก แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่คิดจะทำแบบนั้น แถมยังทำการต้อนรับเธออย่างดี หาข้าวหาน้ำให้ไม่พอ ยังจัดที่นั่งชมเพื่อให้เธอเป็นสักขีพยานในพิธีบ้าบออะไรก็ไม่รู้อีก

แต่ก็ไม่ได้ไม่ชอบที่ถูกต้อนรับอะไรแบบนี้หรอกนะ

"อดใจรอไว้ก่อนนะคุณหนู อีกเดี๋ยวพิธีเริ่ม คุณหนูก็จะรู้เอง" ดวงตาคมสีทองคำสุดอันตรายสบกับดวงตากลมโตที่มองมาอย่างเรียบนิ่ง

"งั้นเหรอ..." ลีแอนด์ค่อยๆ เบนสายตาไปสบกับดวงตาสีประหลาดที่จ้องอยู่ตลอดเวลาที่เธอปรากฏตัว "แล้วหมาป่านั่นเกี่ยวอะไร? "

"เกี่ยวสิ...เพราะหมอนั่นจะมาได้มาเป็นร่างแบ่งพลังของฉันยังไงล่ะ"

"ร่างแบ่ง? "

"อ๊ะๆ ฉันไม่บอกหรอกน่า รออีกแป๊บนะ"

"แต่ฉันอยากรู้"

"รู้แค่ว่าหมอนั่นจะได้รับพลังที่แข็งแกร่งขึ้นก็พอ"

ลีแอนด์มองร่างสูงที่พอมีหมาป่าตัวนึงมาเรียกก็หันมาพยักหน้าขอตัวให้เธอ ก่อนที่จะเดินตามหมาป่าตัวนั้นไป เหมือนจะไปเปลี่ยนเสื้อล่ะมั้ง

ว่าแต่นี่มันพิธีบ้าอะไรเนี่ย!

"เราจะช่วยวูล์ฟได้ยังไง? " ลีแอนด์หันไปขอความเห็นจากพ่อบ้านอีกาเสียงเบา ซึ่งอีกฝ่ายก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นอย่างคิดไม่ออกเช่นกัน

"กรงขังเวทนั่นทำมาจากผู้มีพลังเวท 'กรงขัง' การที่จะทำลายได้คงต้องให้ผู้ที่มีพลังเวททำลายล้างสูงมาทำลายหรือไม่ก็ให้ตัวผู้ใช้เวทเป็นผู้ปลด"

"นายจะบอกว่า...? "

"ถ้าคุณหนูสามารถเรียกนายท่านมาที่แห่งนี้ได้ ก็พอจะมีหนทางครับ"

จะทำได้ยังไงเล่า!

ลีแอนด์แอบเบะปากเบาๆ เรียกคุณพ่อมาอ่ะไม่ยากหรอก แต่เธอเรียกไม่ได้น่ะสิ! เพราะดูเหมือนรอบๆ นี่จะมีอาณาเขตเวทมนตร์กางอยู่ หากไม่ได้รับอนุญาตจากผู้ร่ายเธอก็ไม่สามารถออกไปไหนได้เลย ก็ไม่แปลกที่พี่ชายของวูล์ฟจะปล่อยตัวตามสบายขนาดนี้ เพราะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางที่เธอจะหนีได้

แล้วไอ้ผู้ร่ายเวทนั่นเป็นใคร ซัดให้ตายก็ได้อยู่มั้ง?! (หัวร้อน)

"แล้วนายไม่ได้มีพลังโกงๆ อะไรแบบนั้นเหรอ..."

"ขออภัยคุณหนู พลังของผมคือการสร้างเหล็กเท่านั้นครับ ส่วนพลังของเผ่าอีกาคือ..."

ตูม!!!!!

ก่อนที่ลีแอนด์และคุณพ่อบ้านจะทันได้สนทนากันต่อ เสียงระเบิดก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ รุนแรงขนาดที่แผ่นดินสะเทือน ร่างเล็กถูกดึงขึ้นมาอยู่ในอ้อมกอดของคุณพ่อบ้านที่ดีดเท้าขึ้นก่อนที่ปีกสีดำขนาดยักษ์จะค่อยๆ แผ่สยายออกมาจากหลังใหญ่ ขนอีกาปลิวว่อนไปทั่วบริเวณ ภาพชายหนุ่มที่กำลังกางปีกพร้อมในอ้อมแขนมีเด็กสาวหน้าตาน่ารักอยู่ ช่างเป็นภาพที่สวยงามนัก...แต่ตอนนี้ใครจะมาสนใจกันเล่า!

อ๊ากกกกกกกกกกก!!!

ตูม!!!!!!!!!!

เสียงคำรามที่ดังกึกก้องดูน่าหวาดหวั่นไม่น้อย ฝูงหมาป่าต่างวิ่งกระจัดกระจายกันอย่างตื่นกลัว ไร้มาดผู้ล่าอย่างน่าขัน แต่ก็ทำได้เพียงวิ่งหลบลูกระเบิดที่พุ่งมาอย่างไร้ทิศทางเท่านั้น เพราะดูเหมือนอาณาเขตเวทแห่งนี้จะยังไม่หายไป

"เกิดอะไรขึ้น..." ลีแอนด์มองความวุ่นวายเบื้องล่างอย่างงุนงง ถามว่ากลัวไหม เธอรู้สึกเฉยๆ นะ อาจจะเพราะมีอ้อมแขนหนาที่กำลังโอบกอดเธออย่างปกป้องนี่อยู่ก็ได้

ไม่ต้องรอให้ใครมาเฉลย ร่างหนาที่เป็นตัวเจ้าของพลังเวททำลายล้างนี่ก็ค่อยๆ เดินฝ่าม่านควันมาอย่างช้าๆ เรือนผมสีขาวพลิ้วไหวไปมาทั้งๆ ที่ไม่มีลม ใบหน้าหล่อเหลาช่างสำอางที่มักจะยิ้มแผล่อย่างเจ้าเล่ห์ตอนนี้กลับนิ่งเรียบอย่างน่ากลัว ดวงตาคมกลายเป็นสีแดงเรืองรองอย่างที่ดูก็รู้ว่าอันตราย!

"หมอนั่น..."

ลีแอนด์ขมวดคิ้วมอง 'คุณพี่ชาย' ที่ดูเหมือนจะไม่ปกติสักเท่าไหร่ ในหัวพลางขบคิดไปมา พยายามระลึกความทรงจำอย่างถึงที่สุด ก่อนที่ดวงตากลมจะสังเกตเห็นรอยสักเถาวัลย์ที่ตอนนี้เริ่มเลื้อยไปตามร่างกายจนแทบจะกลบสีผิวขาวของเจ้าตัวจนหมด

แต่ตรงกลางอกกลับปรากฏสัญลักษณ์ที่ค่อยๆ ขีดเขียนขึ้นอย่างช้าๆ ...ไม่สิ ต้องบอกว่าเนื้อส่วนนั้นกำลังถูกกรีดด้วยพลังที่มองไม่เห็นต่างหาก!

666

...ซาตาน!!!

เธอจำได้แล้ว!

เนื้อเรื่องของเกมนี้ที่หลังจากนางเอกจบการศึกษาและสามารถจีบหนุ่มๆ ได้แล้ว (อยู่ที่ว่าจะจีบใคร) เธอก็ต้องพบว่าโลกกำลังถูกทำลายด้วยฝีมือของซาตาน...ปีศาจตนแรกที่กำเนิดขึ้นมาบนโลกนี้

ซาตานเป็นกลุ่มก้อนพลังมืดที่รวมตัวกันตั้งแต่ยังไม่มีสิ่งมีชีวิตบนโลก ค่อยๆ รวบรวมพลังไปเรื่อยๆ จนมันมีชีวิตจิตใจ มันเป็นเพียงร่างที่มีพลังมหาศาลอยู่ เหมือนศพเดินได้ มันจึงไร้อารมณ์ ไร้ความรู้สึก แต่สัญชาตญาณดิบของมันมีแค่การทำลายล้าง

ไดโนเสาร์คือสิ่งแรกที่มันทำลาย...

แม้จะรู้ว่าพลังมีมหาศาล แต่การใช้ในครั้งเดียวก็เป็นภาระร่างกายเปล่าๆ นั่น ไม่นานมันก็เข้าสู่สภาวะจำศีล และสิ่งมีชีวิตที่กำเนิดต่อมาคือ เทพ

เทพเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีปัญญาสูงส่ง พวกเขามีพลัง มีอำนาจ และได้ทำการสรรค์สร้างมนุษย์กลุ่มแรกขึ้นมา เพื่อที่จะดูแลโลกใบนี้ โดยเผ่าของเทพก็ได้ทำการย้ายไปอีกมิติหนึ่ง

มนุษย์มีวิวัฒนาการเรื่อยมา แต่ผ่านไปไม่กี่หมื่นปี...ซาตานก็ฟื้นขึ้น!

มันกวาดล้างมนุษย์ไปจนหมดโลก กว่าเทพจะรับรู้ถึงตัวตนสุดจะอันตรายนี่ก็สายเกินไป...ไม่มีมนุษย์เหลืออยู่บนโลกใบนี้อีกแล้ว

มหาเทพได้เสียสละตัวเองเพื่อจัดการกับซาตาน แม้พลังของพวกเขาจะเท่าเทียมกัน แต่ซาตานเป็นสิ่งมีชีวิตโบราณที่โลกสร้างขึ้นมานาน แม้จะสามารถจัดการกับซาตานได้ แต่ตัวมหาเทพเองก็ถูกความมืดกลืนกินและก็สูญสลายไปในที่สุด

และทวยเทพก็ได้สร้างมนุษย์อีกครั้ง

และประวัติศาสตร์ได้สอนว่า มนุษย์นั้นอ่อนแอ พวกเขาจึงให้กำเนิดเผ่าพันธุ์มากมายขึ้นมา หนึ่งในนั้นคือปีศาจ...ปีศาจที่มีส่วนหนึ่งกำเนิดมาจากพลังของซาตานที่ตกค้าง แต่เพราะพวกเทพเป็นคนสรรค์สร้าง ปีศาจจึงไม่ได้ไร้จิตใจและมีแต่สัญชาตญาณการทำลายล้างเท่านั้น

เรื่องพวกนี้คือตำนานที่เล่าต่อกันมาจนกลายเป็นเพียงนิทานกล่อมเด็กเข้านอนเท่านั้น แต่ใครจะรู้ล่ะว่ามันคือเรื่องจริง!

ในตัวเกมจะกล่าวถึงโลกที่กำลังถูกทำลายล้างโดยซาตาน นางเอกและพวกพระเอกจะต้องร่วมมือกันเพื่อช่วยเหลือโลก และนั่นจะทำให้เจอกับบทจบที่ถูกต้อง

แสดงว่าตอนนี้คือตอนที่ซาตานกำลังรวบรวมพลังอีกครั้งสินะ?

ร่างแบ่งพลัง...

ลีแอนด์นึกถึงคำของคุณพี่ชายขึ้นมา ในหัวสมองตีกันรวนก่อนจะสามารถเชื่อมทุกอย่างได้ ลีแอนด์เบิกตากว้างหันไปมองร่างสูงผมสีขาวที่ตอนนี้ร่างกายเป็นสีดำจากรอยสัก แต่สัญลักษณ์ซาตาน 666 ยังคงเรืองแสงเจิดจ้าที่กลางอก รอบๆ มีไอสีดำทะมึนขึ้นตามตัว ขณะเดินโซซัดโซเซไปยังกรงขังเวทที่มีหมาป่ายักษ์นอนอย่างหมดแรง เพราะโดนลูกหลงจากพลังอยู่ แต่ดวงตาสีประหลาดยังคงมีความดื้อรั้นอย่างไม่ยอมแพ้ฉายชัด

แสดงว่าคุณพี่จะต้องไปได้รับพลังของซาตานมาจากที่ไหนสักที่จนทำให้นิสัยใจคอบิดเบี้ยวไป และเพราะพลังนั่นมันมากเกินกว่าที่ร่างนั้นจะรับไหว หมอนั่นจึงหาอีกร่างมาแบ่งรับพลังไป และสุดท้ายคงคิดจะกลืนกินอีกฝ่าย!

นี่มัน...

น่าสนุกเป็นบ้า!!!

"ปล่อย"

"!!! "

ไม่ทันที่มาร์คัสจะตั้งตัว ร่างเล็กของคุณหนูก็ร่วงจากอ้อมกอดหล่นสู่พื้นอย่างสง่างาม เสียงดังตุบเบาๆ นั่นไม่ได้เรียกความสนใจจากร่างสีดำไอซาตานนั่นสักนิด ดวงตาคมสีเลือดยังคงจดจ้องไปยังร่างหมาป่ายักษ์

"ดูเหมือนว่าพิธีอะไรนั่นคงจะล่มสินะคะ"

"..." ลีแอนด์แอบกลอกตาเบาๆ ที่เห็นอีกฝ่ายไม่คิดจะสนใจ เธอสะกิดปลายเท้าร่างเล็กก็มายืนอยู่หน้ากรงขังเวท ร่างซาตานชะงักเท้าก่อนจะก้มหน้าสบกับดวงตากลมสีแดงดุจอัญมณีที่กำลังแวววาวด้วยอารมณ์ที่คาดเดาไม่ได้ มือเล็กหมุนร่มที่ยังคงกางบังแดดเอาไว้ไปมาเบาๆ รอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากเล็กๆ

"งั้นมาเล่นกับฉันแทนดีกว่าไหมคะ? "