บทที่ 07 นางร้ายกับการหายตัวไปของหมาป่า

บทที่ 07

นางร้ายกับการหายตัวไปของหมาป่า

ภาพร่างเล็กๆ ที่กึ่งเดินกึ่งวิ่ง ก้มตัวมองใต้โต๊ะบ้าง หยิบดอกไม้ในแจกันออกแล้วเขย่งเท้าชะโงกดูบ้าง เปิดประตูนู้นนี้บ้าง เป็นภาพที่ทำเอาเหล่าสาวใช้และพ่อบ้านทั้งหลายมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนที่จะมีผู้กล้าเดินเข้าไปกระแอมไอเบาๆ เรียกความสนใจ

"คุณหนูกำลังหาอะไรอยู่หรือครับ"

"เอ๊ะ?! "

ลีแอนด์สะดุ้งโหยงอย่างตกใจ วันนี้ร่างเล็กอยู่ในชุดโลลิต้าสีน้ำเงินเข้ม กระโปรงวันนี้ดูบานฟูฟ่องกว่าทุกทีซึ่งสำหรับเด็กสาวแล้วไม่เคยเรื่องมากอะไร จัดมาให้ใส่แบบไหนก็ใส่ แม้จะทำให้ขยับตัวยากไปบ้างก็ตาม

ทุกคนมองภาพร่างเล็กที่สะดุ้งตัวโยนจนเรือนผมสีดำทรงทวินเทลที่ยาวคลอเคลียแก้มโยกไปมาอย่างนึกเอ็นดู ก่อนจะแยกย้ายกันไปทำงานต่ออย่างเรียบร้อย

"ฉ่ะ...ฉันไม่ได้หาอะไรนี่! " ร่างเล็กเผลอตวาดแว้ดเสียงดัง ก่อนจะหันหลังวิ่งเร็วจี๋ตรงไปยังห้องนอนของตัวเองที่อยู่สุดทางเดินทันที

สองวันแล้ว...

เป๊าะ!

ที่ไอ้หมาป่านั่นหายไปโดยไม่บอก!

ลีแอนด์ค่อยๆ ยกดินสอที่ทำจากไม้เนื้องามที่ตอนนี้มันหักออกเป็นสองท่อนขึ้นมาดูช้าๆ เธอถอนหายใจเฮือกหนึ่งอย่างพยายามระงับอารมณ์ที่กำลังพลุ่งพล่าน

ถ้าจะให้พูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเจ้าหมาป่านั่น บอกได้ว่าไม่มีวันไหนที่เคยคุยกันดีๆ แต่ถ้าถามว่าหมอนั่นสำคัญกับเธอไหม...สำคัญสิ

คนที่อยู่ข้างๆ กันมาสองปีจะไม่สำคัญได้ยังไง

เธอจะไม่ออกอาการอะไรขนาดนี้หรอก ถ้าไม่เกิดจำได้ว่าอดีตของวูล์ฟมันเป็นยังไง...

ตอนเห็นหน้าหมอนั่นก็คิดแค่ว่าเป็นหนึ่งในรูทลับ คิดแค่ตอนที่หมอนั่นฆ่าเธอเท่านั้น แต่เธอลืมนึกถึงตอนที่นางเอกจีบหมอนั่นได้สำเร็จ เรื่องราวในอดีตที่แสนขมขื่นที่ออกมาจากริมฝีปากหยักหนาที่มักจะพ่นแต่คำหมาๆ นั่นออกมา...

อดีตที่แสนเจ็บปวดจนเป็นปมของวูล์ฟไม่ใช่เพราะเรื่องราวในตอนเด็ก แต่เป็นเรื่องของ 'พี่ชาย' ของหมอนั่นต่างหาก!

ถ้าความจำของลีแอนด์ไม่ผิดพลาด เหตุการณ์ที่ทำให้เกิดปมของวูล์ฟจะเกิดขึ้นตอนที่ทำงานกับดยุคลูเซียส ไม่ใช่ในตอนเด็กที่ยังไม่รู้จักตระกูลลูเซ็ตต้า แต่เพราะเหตุการณ์นั่นไม่มีความเกี่ยวข้องกับนางร้ายประจำเกมอย่างลีแอนด์ เธอจึงไม่ค่อยให้ความสนใจนัก

และอาจจะเพราะเห็นว่า 'รูทลับ' ที่ควรจะปรากฏตัวตอนที่นางร้ายเข้าเรียนในตอนอายุ 15 ปี และเกือบเทอมสอง (ในกรณีที่นางเอกสามารถเข้ารูทได้ทุกรูท) กลับมาปรากฏตัวตั้งแต่ตอนเธออายุ 3 ขวบ ทำให้ลีแอนด์เผลอชะล่าใจและลืมคิดไปว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ใน 'โลกของเกม'

และเพราะเหตุการณ์ที่วูล์ฟหายตัวไปนี่เอง ทำให้ลีแอนด์ตระหนักได้ว่าแม้โลกนี้จะเปลี่ยนแปลงไป แต่เนื้อหาหลัก ใจความสำคัญที่เกี่ยวข้องกับตัวละครหลัก จะยังสามารถเกิดขึ้นได้!

ถ้าเจ้าหมาป่านั่นเป็นคนที่เธอไม่รู้จัก เธอจะไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ

การถูกทำร้ายย่ำยีหัวใจจนเกิดเป็นปมด้อยที่ยังไงก็ไม่มีวันหาย...เธอรู้ดีว่ามันเป็นยังไง

ให้ตายสิ!

'คุณวูล์ฟ...คุณร้องไห้ทำไมคะ? '

'เพราะนี่...เป็นครั้งที่สอง ที่ฉันฆ่าคนสำคัญของฉัน...'

ลีแอนด์ขมวดคิ้วมุ่น อยากจะด่าตัวเองที่ตอนนั้นเธอไม่ตั้งใจอ่านไกด์เกมดีๆ เอาแต่อ่านไกด์ของเจ้าบ้านั่นที่น้องชายเธอจีบ จนทำให้ละเลยเรื่องราวของรูทอื่นไป แต่ตอนนั้นเธอก็ไม่รู้นี่นาว่าจะหลุดเข้ามาในเกม ดังนั้นเธอไม่ผิด!

ความสามารถพิเศษอีกอย่างของลีแอนด์คือ การจดจำ แม้จะไม่ได้พิเศษขนาดเห็นครั้งเดียวละจำได้ แต่ก็ไม่จำเป็นต้องอ่านทวนซ้ำหลายๆ รอบ การเรียนของเธอจึงอยู่ในเกณฑ์ดีมากแม้จะเป็นนักเลงที่ต่อยตีคนอื่นเกือบทุกวันก็ตาม

แต่นั่นก็เป็นเรื่องของชาติที่แล้วล่ะนะ...

ห้าวันแล้ว

เธออยากช่วย แต่ยังไม่รู้ว่าจะต้องช่วยยังไง ทุกๆ วันจึงหมกอยู่แต่ในห้องนอน นั่งตรงโซฟาตัวโปรดริมหน้าต่าง มองวิวทิวทัศน์ภายนอกอย่างทุกที สิ่งที่ต่างไปก็คงเป็นโซฟาตรงข้ามไม่มีร่างหนาที่ชอบทำหน้านิ่งๆ แต่พูดคำหมาๆ ออกมาก็เท่านั้น

ในหัวเล็กๆ นั่นพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวที่แทบจะลืมไปแล้วให้ได้ เพื่อที่จะรู้ว่าจะต้องทำยังไง และสองประโยคที่ดังก้องในหัวก็คือบทพูดของนางเอกและวูล์ฟในตอนที่หมอนั่นพึ่งเสียบร่างนางร้ายมา

"...ฆ่างั้นเหรอ"

ในเกมนั่น นางร้ายคงไม่สำคัญขนาดนั้่นหรอก แต่เจ้าตัวกลับพูดว่าคนสำคัญ...หรือจะหมายถึงดยุคลูเซียส? งั้นถ้านางร้ายอย่างเธอเป็นคนที่สอง แสดงว่าคนแรกก็ต้องเป็น...

ลีแอนด์เคาะนิ้วกับโต๊ะไปมา ในหัวก็เริ่มคิดความน่าจะเป็นไปเรื่อยๆ บรรยากาศรอบข้างดูเครียดขมึงแบบที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว ภาพเด็กสาวที่กำลังมองออกไปยังข้างนอก แต่แววตากลับเต็มไปด้วยความคิดมากมาย ช่างเป็นภาพที่ไม่เหมาะกับเด็กอายุ 5 ขวบสักนิด

แต่คุณหนูของตระกูลลูเซ็ตต้าก็เป็นพวกแปลกๆ อยู่แล้วนี่นะ

ร่างเล็กกระโดดลงจากโซฟาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปยังห้องทำงานของบิดาบังเกิดเกล้าทันที

"คุณ..."

ผ่านร่างพ่อบ้านผู้หล่อเหลาไปอย่างไม่เหลือบแล มาร์คัสมองหลังเล็กๆ ที่กำลังตรงไปยังห้องทำงานของท่านดยุคด้วยสายตาเรียบนิ่ง ก่อนจะปรายตามองของว่างของคุณหนูที่เขากำลังยกไปเสิร์ฟด้วยสายตาคาดเดายาก แล้วร่างสูงก็หมุนตัวเดินตามร่างเล็กนั่นไปอย่างห่างๆ ทันที

ปัง!

"คุณพ่อคะ! "

ดยุคลูเซียสผู้นิ่งขรึมสะดุ้งตัวโยนเป็นครั้งแรกกับการปรากฏตัวกะทันหันของลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขา เขาค่อยๆ เงยหน้าจากกองเอกสารที่กองแทบจะท่วมหัว แล้วหันขึ้นไปสบกับดวงตากลมโตที่มองมาอย่างคาดคั้น

"ค่ะ...คะ?! "

"บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าเจ้าหมาป่านั่นไปไหน! "

มาร์คัสค่อยๆ บรรจงรินชาเลือดที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งอันเป็นสูตรลับที่กว่าเขาจะสามารถทำให้เลือดส่งกลิ่นหอมได้ก็กินเวลาไปเกือบสิบปีอย่างช้าๆ บรรยากาศภายในห้องทำงานของดยุคปีศาจจะเคร่งเครียดจริงจังมากกว่าปกติ

แต่ใบหน้าของดยุคปีศาจก็ดูเหมือนจะไม่สนใจความมาคุหงุดหงิดที่แผ่ออกมาจากร่างเล็กเท่าไหร่นัก ดวงหน้าหล่อเหลายังคงฉีกยิ้มประจบเอาใจอย่างทุกที และดูเหมือนดวงตาคมเรียวจะมีประกายแห่งความสุขเล็กๆ ที่เห็นใบหน้างอง้ำจากบุตรสาวตัวน้อย ที่ปกติจะชอบนิ่งเรียบตลอดเวลา

"ตัวเล็กอย่าคิดมากเลยนะคะ"

"จะไม่ให้คิดมากได้ยังไงคะ! เจ้าหมาป่านั่นหายหัวไปตั้งหลายวันแล้วนะคะ! "

ริมฝีปากที่ฉีกยิ้มของดยุคแอบบิดเบี้ยวเล็กน้อยเมื่อเห็นความเป็นห่วงเป็นใยของบุตรสาว ไอ้วูล์ฟ!!

"ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ เพียงแต่วูล์ฟได้ข่าวเรื่องเผ่าหมาป่าที่ย้ายถิ่นมาอยู่แถวชายป่านี่เท่านั้น"

"เผ่าหมาป่า? "

"เหมือนวูล์ฟจะติดต่อกับพี่ชายของตัวเองได้ เลยมาลาคุณพ่อเพื่อที่จะไปเยี่ยมพี่ชายเท่านั้นแหละค่ะ ตัวเล็กไม่ต้องเป็นห่วงอะไรหรอกนะคะ..." อย่าเป็นห่วงตัวผู้พร่ำเพรื่อสิคะ!

"งั้นเหรอคะ"

แล้วร่างเล็กก็เดินเตาะแตะออกห้องทำงานมาอย่างเงียบเชียบ มาร์คัสลอบมองใบหน้าของคุณหนูตัวน้อยที่ดูเหมือนจะไม่เพียงเลิกคิดมาก แต่กลับดูคิดหนักกว่าเก่าด้วยซ้ำอย่างสงสัย

คุณหนูมีอะไรบางอย่างที่ยังไม่บอกพวกเขาหรือเปล่า?

"มาร์คัส"

"ครับ"

"ฉันจะไปที่พวกเผ่าหมาป่าย้ายมา"

"แต่..."

"นี่ไม่ใช่คำขอร้อง แต่เป็นคำสั่ง! "

ดวงตากลมโตสีแดงเรืองรองแวววาวกว่าปกติ ทั้งเผด็จการ เอาแต่ใจ และมีความเด็ดขาด ...เหมือนนายท่านไม่มีผิด

"เข้าใจแล้วครับ"

ลีแอนด์นั่งกอดอกขมวดคิ้วแน่นอย่างใช้ความคิด ตอนนี้เธอใส่ชุดโกธิคที่มีระบายฟูฟ่อง เพราะมันเป็นเพียงไม่กี่ชุดในตู้เสื้อผ้าที่เป็นแขนยาว แถมเธอยังใส่ถุงเท้าที่ยาวปิดขาจนหมด มือบางก็สวมถุงมือลายลูกไม้ทับ และยังสวมแว่นกันแดดสีชาเอาไว้

ครีมกันแดดของเธอแน่นอนว่ามันได้ผล 100% แน่นอน แต่ร่างกายของเธอยังอ่อนแอ เธอไม่มั่นใจว่าครีมกันแดดจะปกป้องเธอได้ดีพอ แต่ก็ยังดีกว่าตอนแรกมากนัก ตอนนี้ก็แค่ใส่ชุดปิดเนื้อหนังให้หมด ไม่จำเป็นต้องใส่หลายๆ ชั้นแบบแต่ก่อน

ตอนนี้ลีแอนด์กำลังนั่งนิ่งบนรถม้าคันหรูที่มีสารถีคือพ่อบ้านหนุ่มหล่อหน้าตายอย่างมาร์คัส แน่นอนว่าเธอออกมาโดยไม่ขอท่านพ่อ เพราะเธอไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้

ตอนนี้ปมของวูล์ฟที่เธอรู้แน่ๆ ก็คือ หมอนั่นจะฆ่าพี่ชายของตัวเอง

พี่ชายที่เป็นคนสำคัญ

แต่ลีแอนด์ยังจำได้ว่าตอนที่เห็นครั้งสุดท้าย หมอนั่นดูดีใจจนแทบเก็บอาการไม่อยู่ เธอคิดไม่ออกว่าจะมีเหตุผลอะไรที่หมอนั่นจะฆ่าพี่ตัวเอง ดูก็รู้ว่าหมอนั่นรักพี่ชายตัวเองแค่ไหน ถึงขนาดยอมกลับไปยังเผ่าที่เคยทอดทิ้งตัวเองมา มันจะต้องมีอะไรสักอย่างที่เธอลืมไป...

"แกนหลักของเกมนี้..."

ลีแอนด์พยายามทบทวนความจำที่ผ่านมาหลายปีอย่างช้าๆ เธอจำได้แค่ว่าเกมจีบหนุ่มนี้ถึงจะมีเนื้อเรื่องหลักที่โรงเรียน แต่นั่นก็แค่เริ่มต้นก่อนที่จะเข้าสู้เนื้อเรื่องหลักอีกที ซึ่งจะเป็นตอนที่นางเอกจีบพระเอกได้แล้ว และถ้านางเอกจีบหนุ่มติดมากแค่ไหน เนื้อเรื่องหลักก็จะยิ่งเข้มข้นมากเท่านั้น

และตรงเนื้อเรื่องหลักนี่แหละที่จะเกี่ยวข้องกับปมของพวกพระเอกและรูทลับ

นางร้ายอย่างเธอทำไมต้องมาคิดฟุ้งซ่านให้วุ่นวายด้วยเนี่ย!

ลีแอนด์แทบจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้ตัวเองพึ่งจะอายุ 5 ขวบเท่านั้น!

"คุณหนูครับ เราต้องเดินเท้าต่อแล้วครับ"

"เข้าใจแล้ว"

ร่างเล็กหันไปคว้าร่มที่พกมา ก่อนจะเดินลงจากรถม้าโดยมีมือหนาหนุ่มของพ่อบ้านสุดหล่อคอยประคับประคอง แม้ที่นี่จะเป็นป่าแต่ก็เป็นป่าโปร่ง ถ้าเธออยู่ในร่างมนุษย์หรือปีศาจเผ่าอื่นๆ เธอคงจะมีความสุขสุดๆ กับบรรยากาศที่แสงอาทิตย์รอดผ่านหมู่ไม้มา

แต่ตอนนี้คือ แค่เห็นแสงแสบตานั่นก็แทบอยากจะอ้วกแล้ว!

"ไปกันเถอะ"

"ครับ"

ทั้งเธอและมาร์คัสไม่รู้ที่ตั้งถิ่นแน่นอนของพวกหมาป่าหรอก แต่กลิ่นที่โชยมาตามลมทำให้พวกเธอรู้ตำแหน่งได้ไม่ยาก

แล้วทำไมพวกหมาป่าไม่กลบกลิ่น? ราวกับจงใจบอกตำแหน่งตัวเองอย่างไรอย่างนั้น

สองเท้าเล็กเดินเนิบนาบไปตามทาง ใบหน้าเล็กน่ารักที่ยังคงมัดผมทรงทวินเทลในชุดโกธิคสีดำสนิท โดยมีพ่อบ้านอีกาเดินคล้อยหลังอยู่ไม่ห่าง ดูเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบที่สุดหากไม่ใช่ว่าทั้งคู่กำลังเดินอยู่ในป่ารกๆ นี่!

"มาร์คัส ขี้เกียจเดินอ่ะ"

"ขออนุญาตนะครับ"

แล้วจากภาพคุณหนูที่เดินกางร่มเตาะแตะ โดยมีพ่อบ้านผู้หล่อเหลาหน้าตายเดินตามหลัง ก็กลายเป็นภาพพ่อบ้านที่ยกคุณหนูของเขาขึ้นมาอุ้ม โดยวางแขนไว้ใต้ก้นของคุณหนูที่ทำหน้าตายอย่างไม่คิดว่าตัวเองกำลังทำตัวไม่สมกุลสตรีอีกแล้ว มือเล็กกระชับร่มแน่นขึ้น ก่อนจะบอกให้เดินต่ออย่างไม่คิดอะไร

และพ่อบ้านผู้ตามใจคุณหนูของเขาก็ไม่คิดที่จะบ่นอะไรออกมาด้วย

การตามหาหมาป่าที่หายไปยังคงดำเนินต่อไป...